Τους… πονάει η μαχήτρια Galadriel, το μαύρο Xόμπιτ και η γυναίκα νάνος

Τα ξημερώματα της Παρασκευής, λοιπόν, για εμάς, στην Ελλάδα, κυκλοφόρησαν, επιτέλους, στο Prime του Amazon τα πρώτα δύο επεισόδια του The Lord of The Rings: Rings of the Power, όπως είναι ολόκληρος ο τίτλος της σειράς -που από εδώ και πέρα, για να αποφεύγω όλο αυτό το μακρινάρι, θα τη γράφω Rings of Power ή ROP. Περιμέναμε πως και πως, κάτι χρόνια τώρα, να βγει η σειρά, είχαμε και αυτόν τον φυσιολογικό βομβαρδισμό για το πρόμο τόσο καιρό, ε, κάπου φτάσαμε να μετράμε τις μέρες. Κυριολεκτικά.

Ανταπόκριση από το Λοθλόριεν: Νίκος Ράλλης

Ο γράφων, τουλάχιστον, δεν θυμάται τέτοια αδημονία για σειρά που κάνει -το τονίζω- πρεμιέρα. Σημείωση, τώρα, που είναι νωρίς: Νομίζω ότι θυμάμαι όλους τους διαλόγους από τις τρεις ταινίες του Άρχοντα και τις άλλες τρεις του Χόμπιτ, έχω δει και το παιδικό της δεκαετίας του 1970, μια ρωσική τρασίλα παρωδία υπέροχη επίσης, και κυρίως έχω διαβάσει σχεδόν όλα τα βιβλία του Τόλκιν. Πρόσφατα έψαξα και βρήκα με τα χίλια ζόρια τις εκδόσεις του Άρχοντα με το παλιό εξώφυλλο, το άσπρο, που τυπώθηκαν πολλά χρόνια πριν τις ταινίες. Το λέω αυτό, μιας και οι φανατικοί του Τόλκιν έχουν πάρει τσουγκράνες και δάδες και καίνε τους αλλόθρησκους στην πυρά. Πάμε στο ζουμί.

Κυκλοφόρησε, λοιπόν, η σειρά και, όπως αναμενόταν, έγινε ο κακός χαμός στα αγαπημένα μας social media, τα οποία φημίζονται για τις ψύχραιμες φωνές τους. Ο κακός χαμός και με την καλή και με την κακή έννοια, αλλά θα ασχοληθώ κυρίως με τη δεύτερη, καθώς η πρώτη δεν έχει ενδιαφέρον ακόμα. Μήνες πριν, από την κυκλοφορία κιόλας των πρώτων φωτογραφιών και τρέιλερ, το κράξιμο για το ROP πάει σύννεφο.

Στο εξωτερικό, τουλάχιστον, γιατί στην Ελλάδα τα αντανακλαστικά μας δεν είναι τόσο καλά, έγινε της μουρλής από διάφορους ανθρώπους, άλλους λίγο συντηρητικούς, άλλους λίγο ρατσιστές, άλλους λίγο σεξιστές, άλλους άντε και λίγο ακροδεξιούς και άλλους λίγο από όλα αυτά. Λίγο. Ένα πολύ μεγάλο ποσοστό κόσμου, και ίσως, τελικά, η συντριπτική πλειοψηφία στα social media, έγραφε τα μύρια όσα στα Facebook, Twitter, YouTube, μην μπορώντας να δεχθεί το πολυπολιτισμικό καστ, για το οποίο έκανε λόγο η… γυναίκα παραγωγός του Rings of Power, Lindsey Weber.

Φυσικά, να τονίσουμε-θυμηθούμε εδώ ότι το διαδίκτυο δεν είναι η πραγματική ζωή. Σε κάθε περίπτωση, οι ακραίες αντιδράσεις για το ROP -και όχι μόνο- στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Όπως κανόνας, επίσης, είναι και το να παραπονιόμαστε για κάτι πριν το παρακολουθήσουμε. Είναι σχεδόν παλιομοδίτικο πια να ΜΗΝ γκρινιάζεις ΠΡΙΝ δεις κάτι. Δείτε τι έγινε με τον νέο Batman όταν ανακοινώθηκε πως «αυτός ο φλώρος από το Twilight, ο Robert Pattinson» θα τον υποδυθεί. Δείτε τι γίνεται με την κουβέντα για τον νέο Τζέιμς Μποντ.

Προσέξτε: Δεν κρίνω αν, τελικά, ήταν ή δεν ήταν καλός ο Pattinson αφότου είδαμε την ταινία -που μια χαρά αξιοπρεπέστατος ήταν, και ο τύπος, γενικώς, είναι εξαιρετικός ηθοποιός, έχοντας δώσει ρεσιτάλ σε άλλες δουλειές του, όπως το Lighthouse για παράδειγμα. Λέω, όμως, ότι πριν τον δούμε στον ρόλο, στα social media τον σκίσαμε! Και τον σκίσαμε ακριβώς γιατί «εδώ», στο ίντερνετ, κυριαρχεί η υποκινούμενη και βιομηχανοποιημένη αγανάκτηση. Πουλάει το μίσος, φέρνει «κλικ» και άρα έσοδα το να βρίζει ο Μπάμπης το Trainspotting 2 χωρίς να έχει δει το Trainspotting 2. Και, προφανώς, αυτό δεν ισχύει μόνο για τα όχι και ζητήματα ζωής ή θανάτου, που συζητάμε εδώ, όπως ταινίες, σειρές και μουσική.

Ωστόσο, σε ό,τι έχει να κάνει με την ποπ κουλτούρα, για να επιστρέψουμε σιγά σιγά στο ROP, αυτή προσεγγίζεται με σχεδόν θρησκευτική ευλάβεια. Υπάρχει ένας λόγος, που οι θαυμαστές του είδους έχουν εμμονή με τους κανόνες. Αυτές οι ταινίες και σειρές δεν είναι απλώς ταινίες και σειρές. Είναι μνημεία, που έχουν ανεγερθεί προς τιμήν των τεράστιων «ιδιοκτητών» τους. Σε αυτό το κλίμα, όταν «σκάει» ένα τρέιλερ, βγαίνει μια εικόνα, πόσω μάλλον κυκλοφορεί ένα ολόκληρο επεισόδιο ή μια ταινία, αντιμετωπίζεται σαν να είναι κάποιο ιερό κείμενο και εξετάζεται σπιθαμή προς σπιθαμή. Οι φανατικοί του Τόλκιν δεν πάνε πίσω. Ίσα ίσα, είναι οι πλέον σκληροπυρηνικοί!

Ιστορικά, αν το ψάξει κανείς, ήταν μια πολύ παραδοσιακή και συντηρητική ομάδα. Λογικότατο, δεδομένου ότι ο Άρχοντας δεν βγήκε το 2001, όταν κυκλοφόρησε η πρώτη ταινία, αλλά πριν από δεκαετίες, όταν ο κόσμος ήταν τελείως διαφορετικός. Παππούδες ανθρώπων, που τώρα είναι 40-50 χρονών, πρωτοδιάβασαν τα βιβλία του Τόλκιν. Είναι, επομένως, μια ιστορία, που φέρνει στο μυαλό, τουλάχιστον εν μέρει, τη μνήμη ενός χαμένου και εξιδανικευμένου παρελθόντος.

Μην ξεχνάμε το εξής: Η τριλογία του Πίτερ Τζάκσον μπορεί να αγαπήθηκε όσο λίγες στην ιστορία του κινηματογράφου, αλλά αντιμετώπισε τρομερές δυσκολίες, προσπαθώντας να προσελκύσει τους παθιασμένους οπαδούς του Τόλκιν. Ήταν αγανακτισμένοι για τα αγαπημένα τους μυθιστορήματα, που διασκευάζονταν, και σε μια εποχή, μάλιστα, χωρίς social media, οι φωνές τους ακούγονταν πολύ! Βρήκα, για παράδειγμα, μια τρομερή δήλωση ενός εκ των ιδρυτών της ιστοσελίδας tolkienonline.com, από τον Δεκέμβριο του 2001, όταν βγήκε στις αίθουσες η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού.

Λέει το εξής απίστευτο: «Οι άνθρωποι θα δουν την ταινία και θα σκεφτούν ότι μοιραζόμαστε, πλέον, κάτι κοινό. Αν η ταινία αποτύχει, θα έχω μία αίσθηση ανακούφισης. Είναι εγωιστικό, το ξέρω, αλλά θα έχω μια σνομπ στάση, και δεν με νοιάζει. Θα λέω δόξα τω Θεώ, μπορώ ακόμα να απολαμβάνω τα βιβλία μου χωρίς όλους αυτούς». Όταν κυκλοφόρησε, δε, το The Fellowship of the Ring, ορισμένοι θαυμαστές εξοργίστηκαν με την απόφαση του Τζάκσον να αυξήσει τους ρόλους γυναικείων χαρακτήρων, ενώ άλλοι παραπονέθηκαν ότι ο κορυφαίος σκηνοθέτης «βίαζε το κείμενο»!

Μπορείτε να καταλάβετε από τα παραπάνω ότι δεν είναι μόνο τωρινό το φαινόμενο του κραξίματος. Απλά, σήμερα, με τα social media, είναι πολύ πιο εύκολο να βρει πάτημα η κάθε… ψύχραιμη, αντρική φωνή μεταξύ 30 με 50 χρονών, που, τελικά, τι δεν της αρέσει; Τα μαύρα Χόμπιτ, οι θηλυκοί νάνοι χωρίς γενειάδα, μια μαύρη βασίλισσα, τα μαύρα ξωτικά, τα θηλυκά Ορκ και μια Γκαλάντριελ μαχήτρια! Στη βαθμολογία του IMDb οι μισοί έχουν μπει και έχουν ψηφίσει 10 (αστείο και αυτό) και άλλοι μισοί έχουν βάλει 1, γιατί το θέμα προφανώς και είναι πολιτικό-κοινωνικό και δεν τους κάθεται καλά. Ε, στον λαιμό να τους κάτσει! Στο Metacritic, εξάλλου, που έχει και επιλογή 0, εκεί να δείτε. Φανταστείτε να νοιάζεστε τόσο για ένα προϊόν, ώστε να κάνετε review bombing. Τουλάχιστον θλιβερό!

Αυτή είναι η μία ανάγνωση του αρνητισμού και της μίρλας για το Rings of Power και θα μεγαλώσει στα επόμενα επεισόδια 100%. Η δεύτερη ανάγνωση της μουρμούρας έχει να κάνει με το πόσο μας αρέσει αυτή η… αγανάκτηση του διαδικτύου και το ανάθεμα! Πότε, διάολο, προλάβαμε να βγάλουμε συμπεράσματα για μια σειρά πέντε κύκλων, που θα φτάσει τις 50 ώρες, ίσως και παραπάνω; Πώς διάολο γίνεται να τη συγκρίνουμε με τον Άρχοντα και γιατί να τη συγκρίνουμε με τον Άρχοντα; Τι περιμένατε, δηλαδή, στα δύο πρώτα επεισόδια και λυσσάξατε με το σενάριο και την πλοκή; Να μάθετε το τέλος; Θέλετε να μιλήσουμε για το storyline της Γκαλάντριελ στο δεύτερο επεισόδιο, που, όντως, ίσως ήταν λίγο παιδικό;

Κανένα θέμα. Αλλά ακόμα και το σενάριο να… πρόλαβε να μη σου αρέσει, οπτικοακουστικά μιλάμε για ένα μεγαλείο. Κάθε σκηνή είναι πίνακας ζωγραφικής, η μουσική -την οποία ακούω τώρα, γράφοντας και ναι, μια χαρά σε κλίμα Άρχοντα και Τόλκιν σε βάζει- είναι συγκλονιστική, το καστ φαίνεται αξιοπρεπέστατο και γενικώς -με βάση και το τρελό κόστος της παραγωγής- υπάρχει μια προοπτική ακόμη και για να αφήσει εποχή στην τηλεόραση. Όπως και να έχει, ίσως το The Lord of The Rings: Rings of the Power να «βγει» εξαιρετικό. Ίσως πάλι είναι κακό. Ή, ίσως, είναι απλώς καλό και τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Αλλά ας το δούμε πρώτα το ρημάδι!

Η στιγμή που ο Dave Grohl λύγισε πάνω στη σκηνή

Ποιος είναι ο «ξένος» στο Rings of Power;

Το intro του House of the Dragon είναι επιτέλους εδώ

Το νέο single των Arctic Monkeys δεν είναι αυτό που περιμέναμε

Ακολουθήστε το Roxx στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι νέα για μουσική, σειρές και ταινίες. Στο instagram μας βρίσκετε εδώ.