Οι ιστορίες πίσω από όλα τα νέα τραγούδια των Baroness

To νέο άλμπουμ των Baroness που κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες, έφερε δύο πρωτιές. Είναι το πρώτο που δεν έχει το όνομα χρώματος, αφού ο κύκλος όπως είχαν δηλώσει από τότε έκλεισε, ενώ είναι η επίσης η μοναδική φορά στην ιστορία της μπάντας που μπήκαν στο στούντιο με το ίδιο lineup σε σχέση με την προηγούμενη δουλειά τους.

Το Stone αποτελεί την επιστροφή τους μετά από τέσσερα χρόνια και αποτελεί φυσικά μία από τις σημαντικότερες κυκλοφορίες της χρονιάς, αφού η ποιότητα που μας έχουν συνηθίσει σε ολόκληρη τη διάρκεια της πορείας τους, είναι φυσικά παρούσα και αδιαμφισβήτητη. Ο John Baizley, το αφεντικό της μπάντας, αναλύει* όλα τα νέα τους τραγούδια και αποκαλύπτει τις βάσεις που οδήγησαν στη δημιουργία τους.

Embers

Αφού ηχογραφήσαμε όλα τα «δυνατά» τραγούδια, δηλαδή οτιδήποτε με μπάσο και ντραμς, καταλάβαμε ότι έλειπε το ακουστικό στοιχείο που υπάρχει σε όλους τους δίσκους μας. Έτσι, η Gina και εγώ νοικιάσαμε ένα τρέιλερ στην κεντρική Πενσυλβάνια και περάσαμε μια εβδομάδα δουλεύοντας. Γράψαμε το “Bloom”, το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, το οποίο έχει μια αίσθηση κλεισίματος, και ήθελα κάτι με αίσθηση ανοίγματος. Πήραμε λοιπόν κάποια outtakes από τα sessions για το  «Bloom», και πρόσθεσα μερικές χαμηλές νότες στο πιάνο μου που νομίζω ότι του δίνουν μια απειλητική αίσθηση. Είναι ένα ωραίο ορεκτικό για το άνοιγμα του «Last Word».

Last Word

Αυτό το τραγούδι είναι μακράν η πιο ομαδική ηχογραφημένη μας προσπάθεια σε ολόκληρη την ιστορία μας. Όλοι έχουν γράψει ένα μέρος. Έχει επίσης ένα τρομερό shredder σόλο. Για αυτό το θέμα είχα πάντα σκληρή στάση στο συγκρότημα. Αλλά αυτό γινόταν όλο και πιο δύσκολο όταν ήρθε η Gina, γιατί έχει τεράστιες ικανότητε. Πραγματικά την περιόρισα πολύ στον προηγούμενο μας δίσκο, οπότε αυτή τη φορά έπρεπε να είναι ελεύθερη. Περιλαμβάνει επίσης ένα jamming στο τέλος, το οποίο ξεκινήσαμε να κάνουμε στη σκηνή πριν από χρόνια και νιώσαμε, με αυτόν τον δίσκο, ότι είχαμε κερδίσει το δικαίωμα να το παρουσιάσουμε στο κοινό μας.

Beneath the Rose

Το εναρκτήριο riff ήταν κάτι από το οποίο προσπαθούσα συνεχώς να φτιάξω ένα τραγούδι για το Gold & Grey, αλλά δεν πέτυχε. Τις πρώτες μέρες της πανδημίας, το δούλεψα ξανά και το έβαλα σε ένα drum loop που είχε ηχογραφήσει ο Seb. Ήθελα πολύ να κάνω κάτι που να έχει ένα riff τύπου Nirvana, λίγο metal swagger, λίγο ροκ. Αλλά όποτε σκέφτομαι κάτι τέτοιο, καταλήγει σε ένα τραγούδι που ακούγεται εντελώς Baroness. Ήταν διασκεδαστικό να το γράφω, αλλά ένα από τα πιο δύσκολα σημεία ήταν να βρω τι θα κάνω με τα φωνητικά. Αυτό στο οποίο κατέληξα περιλαμβάνει ένα σχετικά διαφορετικό φωνητικό στυλ, σχεδόν σαν ένα αγγλικό ποιητικό ρυθμό. Νομίζω ότι ξεκίνησε την ανάπτυξη μιας νέας αισθητικής που συνεχίζεται στο επόμενο κομμάτι.

Choir

Η ιδέα με αυτό, αρχικά, ήταν να πάρουμε το ρυθμό από το «Beneath the Rose» και μετά να ξεκινήσουμε με τη σονάτα για κιθάρα που τελειώνει αυτό το τραγούδι. Αλλά δεν είχαμε άλλο σχέδιο πέρα ​​από αυτό. Αυτό με το οποίο καταλήξαμε είναι σαν μια επέκταση του «Beneath the Rose», αλλά με πλήρη αυτοσχεδιασμό. Δεν κάναμε καμία συζήτηση για το τι θα κάνουμε. Κάθε πράγμα που συμβαίνει σε αυτό το τραγούδι είναι εντελώς τυχαίο. Νομίζω ότι ηχογραφήσαμε τρεις εκδόσεις, αλλά η πρώτη ήταν μακράν η καλύτερη λόγω της μουσικής συζήτησης που συμβαίνει.

The Dirge

Αυτό είναι το τελευταίο και συντομότερο κομμάτι της μουσικής τριλογίας που ξεκινά με το “Beneath the Rose”. Η Gina και εγώ είχαμε κολλήσει με ένα τραγούδι των Amps for Christ που ονομάζεται “Edward”, το οποίο έχει αυτή την πολύ περίεργη, αποπροσανατολισμένη, lo-fi αίσθηση. Είναι πραγματικά χαλαρό, αλλά είναι σαν ένα όμορφο μικρό folk τραγούδι. Θέλαμε να αποτυπώσουμε κάτι που είχε αυτή την αίσθηση. Καθόμουν στο δωμάτιό μου ένα βράδυ, παρακολουθούσα μια τηλεοπτική εκπομπή, και υπήρχε μια σκηνή όπου δύο κορίτσια τραγουδούσαν σε μια βραδιά ανοιχτού μικροφώνου. Δεν είναι καλό τραγούδι, ούτε είχαν καλή απόδοση, αλλά μου άρεσε η εξέλιξη των συγχορδιών. Πήρα λοιπόν αυτές τις συγχορδίες και το έγραψα σε ενάμιση λεπτό. Νομίζω ότι είναι ένα περίεργο και μοναδικό για το τέλος της τριλογίας μας.

Anodyne

Αυτό είναι το μόνο τραγούδι που έχουμε γράψει ποτέ σε αυτό τον συγκεκριμένο ρυθμό. Είναι δοκιμασμένος και αληθινά κλασικός στο rock ‘n’ roll, αλλά δεν το έχουμε κάνει ποτέ. Η Gina και εγώ τραγουδάμε ταυτόχρονα σε ένα μικρόφωνο, έτσι φτιάχνουμε τις αρμονίες μας, καθιστώντας τις φωνές μας αχώριστες. Οι στίχοι βασίζονται σε έναν επαναλαμβανόμενο εφιάλτη που έχω πολλά χρόνια τώρα. Στο όνειρο, είμαι σε ένα κανό σε μια λίμνη στη μέση της νύχτας. Ακολουθώ ένα άλλο κανό που με ξεπερνάει και μετά αρχίζω να βυθίζομαι. Μερικές φορές έχω ολόκληρα όνειρα όπου απλώς πνίγομαι για ένα διάστημα που φαίνεται σαν οκτώ ώρες. Ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα τραγούδι για αυτό, ώστε το όνειρο να μην μου φαίνεται τόσο φρικτό.

Shine

Περνούσα πάνω από τη γέφυρα του Μπρούκλιν στο δρόμο μου για να δω τον Seb ή τον Nick και το τραγούδι «#3» του Aphex Twin άρχισε να παίζει κάτι που μου δημιούργησε ένα τρομερό συναίσθημα. Είναι ένα πολύ όμορφο τραγούδι και είναι απλό, τέσσερις νότες που απλώς επαναλαμβάνονται. Πήρα λοιπόν αυτές τις νότες και έφτιαξα το Shine. Και σε μένα και στην Gina, μας αρέσει πολύ  να παίζουμε κιθάρες γουέστερν, στο στυλ του Ennio Morricone, οπότε το τέλος αυτού του τραγουδιού είναι σαν να προσπαθούμε να βρούμε τον δικό μας δρόμο μέσα από το Once Upon a Time in the West. Κάθε δίσκος μας πρέπει να έχει ένα glockenspiel, οπότε αυτό είναι το τραγούδι.

Magnolia

Το κύριο riff έχει αυτό που ονομάζω το ανθρώπινο στοιχείο, με το οποίο εννοώ ότι το καλύτερο τεχνικό riff που κάνουμε ως κιθαρίστες έχει πάντα αυτό το υπονοούμενο strum. Επιπλέον, κάθε δίσκος που κάνω πρέπει να έχει μια στιγμή Neurosis και είναι πάντα από το «Stones From the Sky», που είναι μακράν το αγαπημένο μου τραγούδι των Neurosis. Έτσι το κάναμε στο τέλος του τραγουδιού, όπου βάλαμε μαζί όλες αυτές τις τρελές κιθάρες. Ονομάζεται «Magnolia» επειδή τη μέρα που άρχισα να το γράφω το 2020, η μανόλια μπροστά από το σπίτι μου άνθιζε. Όταν τελειώσαμε τα overdubs κιθάρας ένα χρόνο αργότερα, άνθιζε ξανά. Και όταν τελείωσα τα φωνητικά τον επόμενο χρόνο, άνθιζε ξανά.

Under the Wheel

Αυτό είναι ένα τραγούδι που έγραψε ο Nick. Και όταν ο Nick γράφει ένα τραγούδι, ξέρω ότι θα πρέπει να δουλέψουμε για να το αποκρυπτογραφήσουμε, γιατί το επίπεδο στο οποίο σκέφτεται είναι τρελό και πολύπλοκο. Είναι ένας κλασικά εκπαιδευμένος μπασίστας, αλλά ο στόχος του δεν είναι ποτέ να ακούγεται σαν να κάνει επίδειξη. Έτσι, θα γράψει αυτά τα απλά πράγματα που είναι, στην πραγματικότητα, σχεδόν αδύνατο να τα ακολουθήσεις μέχρι να το ακούσεις εκατό φορές ή να μας το δείξει εκατό φορές. Αλλά αυτή η πρόκληση ήταν πολύ ωραία. Μετά κάναμε αυτό το κόλπο όπου το τραγούδι γίνεται πιο δυνατό κάθε λίγο  και η ένταση που παίζουμε αυξάνεται. Ήταν πραγματικά διασκεδαστικό.

Bloom

Το Bloom ηχογραφήθηκε κατά τη διάρκεια μιας από τις πιο δύσκολες εβδομάδες στη διαδικασία δημιουργίας αυτού του δίσκου. Ήταν, κατά κάποιο τρόπο, συνδεδεμένο με αυτό που συνέβαινε τότε, που είναι ότι είχαμε ολόκληρο το δίσκο μας ηχογραφημένο μουσικά, αλλά δυσκολευόμουν πραγματικά να βρω τον εαυτό μου ως τραγουδιστής. Τότε ήταν που η Gina και εγώ νοικιάσαμε αυτό το τρέιλερ, φαινομενικά για να αρχίσουμε να δουλεύουμε στα φωνητικά, αλλά δυσκολευόμουν. Μετά από μια ή δύο μέρες, πήραμε τις ακουστικές μας κιθάρες και γράψαμε αυτό το τραγούδι βασισμένο σε ένα κομμάτι που είχε η Gina. Στη συνέχεια, το ηχογραφήσαμε έξω στη φωτιά, ο ένας απέναντι στον άλλον, σε ένα μόνο μικρόφωνο. Μπορείς να ακούσεις τα σκυλιά να γαβγίζουν, τη φωτιά να τρίζει, όλα τα είδη πουλιών να κελαηδούν. Και μετά προσθέσαμε όλα αυτά τα τρελά overdubs χρησιμοποιώντας κυρίως πράγματα που δεν είναι όργανα. Νομίζω ότι το τραγούδι είναι ένας κάπως περίεργος θρίαμβος για εμάς.

*O John Baizley μίλησε για τα νέα τραγούδια των Baroness στο Apple Music.