Iron Maiden: Έτσι ζήσαμε την… καυτή επιστροφή τους στην Ελλάδα
Το ότι η επίσκεψη των Iron Maiden στην Ελλάδα και το Ολυμπιακό Στάδιο θα ήταν μία βραδιά που θα θυμόμαστε για πολύ καιρό ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενο. Άλλωστε ο κόσμος που σύρρευσε στο ΟΑΚΑ για να τιμήσει τους Βρετανούς ξεπέρασε τις προσδοκίες, δομώντας το πολυπληθέστερο κοινό που έχει βρεθεί σε συναυλία των Iron Maiden στην Ελλάδα.
Αυτό που δεν είχαμε προβλέψει όμως ήταν ότι θα συζητούσαμε την συγκεκριμένη συναυλία για περισσότερους λόγους από όσους είχαμε φανταστεί. Γράφει με το που συνήλθε ο Χρήστος Κασσός.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως. Μπαίνοντας στο στάδιο στον χώρο της αρένας που προορίζονταν για τους κατόχους εισιτηρίων “Standing B” , διαπιστώσαμε ότι η οριοθέτηση ήταν διαφορετική σε σχέση με ότι περιμέναμε, καθώς το διαχωριστικό από το τμήμα “Standing A” (που δεν ήταν ασφυκτικά γεμάτο) ήταν πολύ πιο πίσω. Η πιο κοντινή απόσταση που θα μπορούσε να απολαύσει κάποιος το συγκρότημα με εισιτήρια “Standing B” ήταν περίπου στη μέση του σταδίου. Οι οθόνες στα πλάγια της σκηνής ήταν αρκετά μικρές και χαμηλά, γεγονός που δυσκόλευε έως απέκλειε εντελώς την οπτική επαφή με τα τεκταινόμενα στη σκηνή.
Ακριβώς στις 21.00 οι πρώτες νότες του “Doctor Doctor” ακούστηκαν, πράγμα που σήμανε και επίσημα την έναρξη του live. Η αρχή έγινε με το ομώνυμο κομμάτι του νέου δίσκου και η συνέχεια δόθηκε με δύο τραγούδια ακόμα από το “Sentjutsu” . Πιθανότητα με μία διαφορετική έναρξη, η συναυλία θα είχε απογειωθεί από την αρχή, μιας και τα πρώτα κομμάτια δεν προσφέρονται για δυναμικό ξεκίνημα. Με το “Revelations” όμως δόθηκε το σύνθημα και ο κόσμος έδειξε να το καταυχαριστιέται.
Η απόδοση της μπάντας ήταν εξωπραγματικά καλή, δίνοντας την εντύπωση πως γύρισαν το χρόνο πίσω . Δεν υπάρχουν λόγια για την ενέργεια πάνω στην σκηνή και κυρίως για εκπληκτική εμφάνιση του Dickinson. Αν και περιμέναμε μία εξαιρετική εμφάνιση, εκπλαγήκαμε ευχάριστα με το πως η εξάδα παραμένει τόσο φρέσκια , αποδίδοντας ένα τρομερό σόου. Σε σχέση με το πρώτο μέρος της Legacy Οf Τhe Βeast Τour, η διαφοροποίηση των κομματιών του setlist στόχευε σε ένα πιο ατμοσφαιρικό live, πάρα ταύτα όλα έδεσαν αρμονικά και ο κόσμος φάνηκε να περνάει πολύ καλά. Ο ήχος ήταν εξαιρετικός, τουλάχιστον από εκεί που παρακολουθούσαμε, και οι γηπεδικές ιαχές του κοινού απογείωσαν κάθε στιγμή του σόου.
Όλα κυλούσαν περίφημα μέχρι το “Number of the Beast”…
Ο Bruce Dickinson αφού έβρισε (λίγο υπερβολικά) κάποιον που άναψε καπνογόνο και συμπληρώνοντας πως δεν μπορεί να τραγουδήσει από τον καπνό, πήγε πίσω αφήνοντας τους υπόλοιπους μόνους να συνεχίσουν το κομμάτι. Στην συνέχεια επέστρεψε, αλλά δυστυχώς δεν πάτησε φωνητικά ούτε μία φορά σωστά, δείχνοντας τον εκνευρισμό του. Ο κόσμος πάγωσε και χάθηκε όλη η μαγεία που είχε δημιουργηθεί μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Πολύς ντόρος έχει δημιουργηθεί για την συμπεριφορά του Dickinson και το κατά πόσο θα μπορούσε απλά να μην είχε δώσει σημασία σε όλα αυτά. Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσε να το διαχειριστεί διαφορετικά, αλλά ας σταθούμε λίγο περισσότερο σε αυτό.
Οι φωτοβολίδες και τα καπνογόνα δημιουργούν μία εξαιρετική ατμόσφαιρα και πολλές φορές απογειώνουν ένα θέαμα. Αλλά το να ανάψεις μία φωτοβολίδα μέσα σε στρυμωγμένο κοινό, με τις σπίθες να πετάγονται δεξιά και αριστερά, να το κουνάς πέρα δώθε και να το πετάς είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Ο καπνός δε, πέρα από την ορατότητα, εμποδίζει και την αναπνοή.
Κάνοντας μία βόλτα στα timeline των social media θα δεις πολλές και διάφορες απόψεις. Πολύ πρόχειρα καταγράφω μερικές που συμπλέουν προς μία κατεύθυνση . “Έτσι είναι το metal και σε όποιον αρέσει”, “πληρώσαμε πολλά λεφτά για να μην μπορέσει να κρύψει την δυσαρέσκειά του ο Dickinson”, “Στο τάδε live εχθές, ο δείνα καλλιτέχνης δεν είπε τίποτα” κλπ.
Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να ανέχεται τέτοιες συμπεριφορές είτε είναι καλλιτέχνης, είτε απλά θεατής. Επειδή “έτσι είναι το metal” όπως αποφάσισε αυθαίρετα κάποιος. Κάνεις καλλιτέχνης δεν είναι υποχρεωμένος να ανέχεται να του επιβαρύνουν την απόδοση ή και την υγεία ακόμα, επειδή κάποιος πλήρωσε να τον δει. Κανείς καλλιτέχνης δεν είναι υποχρεωμένος να ακολουθεί παραδείγματα αντιδράσεων συναδέλφων του σε καταστάσεις που εξ’ ορισμού είναι επικίνδυνες για τη σωματική του υγεία και την σωματική υγεία των θεατών.
Ας κλείσουμε αυτή την δυσάρεστη παρένθεση και ας ασχοληθούμε με πάλι με την ουσία που είναι η – για μία ακόμα φορά – εκπληκτική εμφάνιση των Maiden στη χώρα μας. Το Trooper που άνοιξε τον encore ήταν ισοπεδωτικό . Και ο κόσμος στα “Clansman” και “Run to the Hills” φάνηκε να ξαναβρίσκει το κέφι του. Η βραδιά επιφύλασσε και την έκπληξη του δεύτερου encore. Το Aces High που αυτή τη φορά αντί να ανοίξει το live, το έκλεισε, ήταν τελικώς εξαιρετική επιλογή για να γραφτεί ο επίλογος ενός φοβερού live.
Εν κατακλείδι, η συναυλία των Iron Maiden στο Ολυμπιακό Στάδιο ήταν χορταστική και αποδείχθηκε πως οι Iron Maiden έχουν το κέφι και την ενέργεια να μας απασχολούν για πάρα πολλά χρόνια ακόμα. Το set list ήταν ωραία δομημένο αλλά είναι απόλυτα λογικό να μην είναι όλοι ευχαριστημένοι. Άλλωστε όταν μιλάμε για 40 χρόνια καριέρας και 17 δίσκους, είναι δύσκολο μέσα σε 1 ώρα και 45 λεπτά να είναι όλοι απόλυτα ικανοποιημένοι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλοι αποχωρήσαμε από το ΟΑΚΑ έχοντας γίνει μάρτυρες μίας ακόμα ιστορικής στιγμής για την μουσική στη χώρα μας.
Ολόκληρο το σκηνικό με το καπνογόνο και τα μπινελίκια του Dickinson
Roger Waters: «Είμαι πολύ πιο σημαντικός από όσο θα είναι ποτέ ο Weeknd και ο Drake»
Judas Priest: Αν αυτή ήταν η τελευταία φόρα τότε το αντίο ήταν συγκλονιστικό
Οι Slipknot στο Roxx: Όλα όσα μάθαμε για το νέο άλμπουμ
Ακολουθήστε το Roxx στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι νέα για μουσική, σειρές και ταινίες. Στο instagram μας βρίσκετε εδώ.
