Αυτοί είναι οι Bazooka και κάνουν ΜΠΑΜ

Το όνομα του word στο οποίο αποθηκεύτηκε η μιας ώρας απομαγνητοφώνηση της συνέντευξης με τους Bazooka ήταν «μπαμ μπαμ μπαμ».

Τρία «μπαμ», προφανώς διότι -εκτός του ότι ο γράφων είναι ψυχικά διαταραγμένος- το μυαλό αργεί να συνηθίσει ότι τα «τρία παιδιά βολιώτικα» είναι… πέντε!

Ξάνθος Παπανικολάου, Γιάννης Βούλγαρης, Bill Ζελέπης, Άρης Ράμμος και Πάνος Παπανικολάου.

Αυτοί είναι οι Bazooka!

Η μπάντα που δημιουργήθηκε το 2008 στον Βόλο και σήμερα, λίγο πριν φύγει το 2016, ολοκληρώνει την ένατη περιοδεία της εκτός Ελλάδας! Τέλη Νοέμβρη, μάλιστα, κυκλοφόρησε το τρίτο της video clip για το τραγούδι «Γυναίκα», πριν καν… κάτσει η σκόνη από το περσινό της «Άχρηστης Γενιάς», που σάρωσε -παρότι το ρίσκο με τον ελληνικό στίχο, για πρώτη φορά, ήταν μεγάλο.

Το ROXX αποφάσισε να μάθει τα πάντα για αυτή την αντισυμβατική, σε σχέση με την υπόλοιπη εγχώρια underground σκηνή, μπάντα, που… πυροβολεί ακατάπαυστα από τον Μάιο του 2013, όταν και κυκλοφόρησε ο πρώτος της δίσκος.

Πήγαμε, λοιπόν, στο προβάδικο των παιδιών, αράξαμε στις καρέκλες και στους καναπέδες, πλάι σε κιθάρες, τύμπανα και άλλα όργανα και αρχίσαμε μια κουβέντα, που μόνο με… Bazooka θα σταματούσε.

Γιατί ήταν σκέτη απόλαυση!

Συνέντευξη στον Νίκο Ράλλη

Πώς και αποφασίσατε να δουλέψετε πάνω σε ελληνικό στίχο;

Ξάνθος: Γουστάραμε και το κάναμε. Είναι η γλώσσα μας. Έτσι απλά, λοιπόν, γράφεις και ένα τραγούδι στα ελληνικά. Βγαίνει πηγαία, δεν θέλει δεύτερη σκέψη. Γίνεται κάπως τυχαία, δεν το σκεφτήκαμε ιδιαίτερα.

Ο ελληνόφωνος στίχος πώς αντιμετωπίζεται στην Ευρώπη;

Ξάνθος: Είναι το ίδιο. Μη σου πω και καλύτερα, καμιά φορά.

Bill: Στους περισσότερους αρέσει.

Γιάννης: Στα τουρ έχει τύχει πολλές φορές να δούμε κόσμο να προσπαθεί να φωνάξει μαζί μας! Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια κοπέλα στη Γαλλία να τραγουδάει κανονικά τα ρεφρέν μαζί μας.

Ξάνθος: Άλλοι, μας ρωτούν τι σημαίνουν κάποιες ελληνικές λέξεις. Όπως η λέξη «νεκροί» που έχουμε σε ένα κομμάτι μας… Γενικά, ενδιαφέρονται πάρα πολύ. Γουστάρουν. Φυσικά, έχει να κάνει και με το ότι έχουμε γίνει και εμείς καλύτεροι στα live, σχετικά με πριν τέσσερα χρόνια.

Ο κόσμος πώς το είδε;

Γιάννης: Ήταν διάφορες οι αντιδράσεις. Κάποιοι τρελάθηκαν, τους άρεσε πάρα πολύ. Ξένισε λίγο σε αυτούς που είχαν συνηθίσει παλιότερες δουλειές μας, σε ξένο στίχο, αλλά γούσταραν το σκηνικό, από την άποψη της αισθητικής.

Ξάνθος: Εγώ δεν έχω καταλάβει κάτι τέτοιο, να σου πω την αλήθεια. Το κοινό τώρα έχει μεγαλώσει. Εντάξει, κάποιοι ήταν κολλημένοι με τον ξένο στίχο, αλλά οι περισσότεροι γουστάρουν πολύ παραπάνω τώρα, με τον καινούριο δίσκο.

Υπάρχουν διαφορές στον κόσμο που συναντάτε στην Ελλάδα και στις ευρωπαϊκές περιοδείες σας;

Ξάνθος: Στην Ελλάδα το κοινό είναι αρκετά ζεστό. Από τα καλύτερα στην Ευρώπη! Στο εξωτερικό μπορεί να γουστάρουν, αλλά… αράζουν. Είναι στο ρελαντί, με ωτοασπίδες και το παιδάκι στην αγκαλιά. Εδώ υπάρχει περισσότερη τρέλα.

Γιάννης: Έξω παίζει μεγάλη σημασία το μέρος που θα γίνει το live. Έχουμε παίξει σε φεστιβάλ με 2000 άτομα και μια παρέα τα έσπαγε από κάτω, έκανε χαμό, ενώ σε άλλες μπάντες δεν το έκαναν.

Πάνος: Στη Γαλλία ήταν αυτό…

Η αλληλεπίδραση με τον κόσμο είναι αυτό που περιμένατε; Είχατε κάτι τέτοιο στο μυαλό σας όταν ξεκινούσατε;

Γιάννης: Υπάρχει ανταπόκριση. Όταν ανεβαίνουμε στη σκηνή κάνουμε αυτό που είναι να κάνουμε. Εκφραζόμαστε, δεν κάνουμε σόου και αυτό επηρεάζει τον κόσμο.

Ξάνθος: Αν κάνεις ένα live που δεν είναι πολύ ζεστός ο κόσμος αρχίζεις να το σκέφτεσαι, δεν είναι ευχάριστο. Το βάρος στα live πέφτει πολύ στον Ξάνθο, που είναι μπροστά, τραγουδάει.

Γιάννης: Αν ο άλλος είναι ανέκφραστος τρία τέταρτα είμαστε σε φάση “τι θα γίνει”.

Bill: Μπορεί και κάποιοι να το απολαμβάνουν χωρίς να το εκδηλώνουν. Στο εξωτερικό, ας πούμε, δεν είναι τόσο εκδηλωτικοί, αλλά δεν σημαίνει ότι δεν το απολαμβάνουν. Είναι κάτι που μπορεί να τύχει.

Γιάννης: Σε κάποιες χώρες είναι νωρίς τα live, δεν επιτρέπεται από τη νομοθεσία να τραβήξει μέχρι αργά, οπότε και αυτό είναι κάτι που δεν βοηθάει.

Γιατί επιλέξατε το όνομα Bazooka;

Ξάνθος: Από ένα κομμάτι του Big Black, το Bazooka Joe. Έπεσαν διάφορα (σ.σ. ξεράθηκαν όλοι στα γέλια…) στο τραπέζι, αλλά δεν το συζητήσαμε πολύ.

Πάνος: Είχαμε σκεφτεί κάτι με captain…

Πώς προέκυψε η φάση με τους δύο ντράμερ;

Ξάνθος: Ήμασταν δύο μπάντες, ενωθήκαμε και είχαμε δύο ντράμερ. Το έχουν κάνει και άλλες μπάντες.

Γιάννης: Από τα 60s γινόταν, θυμάμαι στον James Brown ο ένας ντράμερ έπαιζε την εισαγωγή, ο άλλος έμπαινε σε συγκεκριμένο σημείο με άλλο ήχο.

Ξάνθος: Εμάς ήταν ταυτόχρονα, σαν να παλεύει ο ένας ντράμερ με τον άλλο.

Πάνος: Ήταν μια αιώνια μάχη…

Ξάνθος: Μια ωραία μάχη. Στις πρόβες ήταν πιο δύσκολο, έπρεπε να υπάρχει συνεννόηση.

Έχετε μεγαλώσει όλοι στον Βόλο;

Γιάννης: Εγώ έχω μεγαλώσει στην Αυστραλία.

Ξάνθος: Στην ίδια γειτονιά. Ήρθαμε στην Αθήνα για σπουδές και για τη μουσική. Κάποιος ήρθε για τη μουσική, άλλος χρησιμοποίησε τις σπουδές ως αφορμή για να έρθει και ουσιαστικά, να ασχοληθεί με τη μουσική. Παίζαμε μουσική από το σχολείο, από μικροί. Παίζαμε και στον Βόλο ενίοτε, στο πανεπιστήμιο, στην κατάληψη, σε σπίτια, αλλά δεν υπήρχε κάποια σκηνή να παίξουμε. Έστω ένα μπαρ ή κλαμπ.

Bill: Τώρα κάτι γίνεται, όταν ήμασταν πιο μικροί δεν υπήρχε σκηνή και κάποιοι χώροι που υπήρχαν δεν μας εξέφραζαν, όπως εντεχνάδικα. Όταν ήρθαμε Αθήνα το ψάξαμε πολύ.

Ήταν εύκολη η μετάβαση από μια μεγάλη, αλλά επαρχιακή πόλη στην Αθήνα;

Ξάνθος: Υπήρξε ένα μικρό διάστημα προσαρμογής, αλλά πέσαμε με τα μούτρα.

Γιάννης: Περάσαμε διάφορες φάσεις. Ο Βασίλης, για παράδειγμα, είναι στην Αθήνα κάνα χρόνο, πριν από αυτό πηγαινοερχόταν.

Τι καινούριο ετοιμάζετε;

Ξάνθος: Έχουμε γράψει τέσσερα καινούρια κομμάτια. Είναι στη φάση της παραγωγής και συνεχίζουμε να γράφουμε για τον δίσκο. Ευελπιστούμε μέχρι την Άνοιξη να έχει βγει. Έχουμε και το τουρ τον χειμώνα, μετά από αυτό θα ανεβάσουμε ρυθμό για καινούριο υλικό. Θα λείπουμε καιρό, περίπου πέντε εβδομάδες. Είναι κουραστικό, όταν γυρνάς δεν μπορείς να πέσεις με τα μούτρα. Θες να κάνεις ένα διάλειμμα.

Πολιτική ταυτότητα έχετε;

Γιάννης: Περισσότερο κοινωνικό είναι το μήνυμα που περνάνε τα τραγούδια μας, αλλά δεν είναι τόσο στοχευμένο. Υπάρχει μια ιδεολογία, αλλά προσωπική.

Ξάνθος: Η μουσική μας περιγράφει την καθημερινότητα. Δεν είναι… επαναστατικά ή μεγαλεπήβολα. Είναι καθημερινά περιστατικά, που μπορεί να μας φανούν αστεία, τραγικά, να μας σπάσουν τα νεύρα ή να μας κάνουν να χαρούμε.

Γιάννης: Βέβαια, το ότι είναι ροκ μουσική, με πανκ στοιχείο, με εκρήξεις και ένταση, λέει αρκετά πράγματα από μόνο του για το τι ζούμε αυτόν τον καιρό.

Τι ζούμε;

Bill: Σκατά…

Ξάνθος: Τα χειρότερα!

Γιάννης: Περίεργη φάση.

Βλέπετε ο κόσμος να έχει επηρεαστεί από την κρίση, συγκριτικά με όταν ξεκινήσατε;

Ξάνθος: Εμείς πριν δέκα χρόνια δεν είχαμε εμπειρία οικονομικά. Ο πρώτος μας δίσκος ήταν το 2009, τότε και εμείς ψαχνόμασταν. Ξεκινήσαμε μέσα στην κρίση. Από παλιότερους μουσικούς μαθαίνουμε ότι κάποτε ήταν πιο εύκολα τα πράγματα, αλλά και ότι με την κρίση γίνονται περισσότερες δράσεις, βγαίνουν περισσότεροι καλλιτέχνες. Ίσως η κρίση είναι αφορμή για καλλιτεχνικές αναζητήσεις.

Πάνος: Ιστορικά, στη μουσική ισχύει, πάντως, αυτό.

Γιάννης: Έτσι γεννήθηκε η ροκ ‘εν’ ρολ ή η σόουλ και η τζαζ. Αυτό που κάνουμε πηγάζει από κοινωνικές κρίσεις.

Ποιες είναι οι επιρροές σας;

Bill: Αυτοί που μας ένωσαν ήταν οι Nirvana, όταν ήμασταν 15-16 χρονών.

Ξάνθος: Ακούγαμε χίλια πράγματα. Κλασικό ροκ, μέταλ, πολλά πράγματα. Περάσαμε διάφορες φάσεις. Γενικά, δεν ακούγαμε μουσική της εποχής της.

Με το ποδόσφαιρο ασχολείστε; 

Πάνος: Εγώ Τσάμπιονς Λιγκ βλέπω. Παίζω και μπάλα.

Πώς σας φαίνεται ο Αχιλλέας Μπέος ως δήμαρχος του Βόλου;

Ξάνθος: Τραγωδία… Έχει κάνει Μονακό τον Βόλο. Είναι όσο απογοητευτικό είναι το ότι η ΑΝΕΛ είναι στην κυβέρνηση με αριστερό κόμμα και η Χρυσή Αυγή στη Βουλή. Όσο απογοητευτικοί είναι όλοι. Υποτίθεται πως ψηφίζουν τον Μπέο ως απαξίωση στο πολιτικό σύστημα, και καλά. Μαλακίες είναι αυτά. Δεν βασίζεται πουθενά αυτό.

Bill: Απλά, βλέπουν τον τσαμπουκά και γουστάρουν. Προτιμούν γκάνγκστερ. Το λένε δηλαδή.

Πάνος: Απόψεις του… Βόλου.

Ξάνθος: Εν τω μεταξύ, στον κεντρικό δρόμο του Βόλου έχει βάλει κάτι κιτς φωτάκια για τα Χριστούγεννα, που είναι σαν να έχεις πάρει LSD. Δεν είναι, βέβαια, θέμα μόνο του Βόλου. Στον Πύργο δεν έχουν χωματερή και ο δήμαρχος είναι αυτός που πριν κάποια χρόνια έφαγε λεφτά και δεν έγινε η χωματερή. Παράνοια.

Γιάννης: Ο τύπος βάζει κόκκινα χαλιά στο πεζοδρόμιο και μπλε φωτάκια. Μιλάμε για τρομερό λαϊκιστή.

Έχει τεθεί ποτέ θέμα να παίξετε στο Rockwave;

Ξάνθος: Το είχαμε συζητήσει πριν κάποια χρόνια, νομίζω τρία ή τέσσερα, αλλά δεν προχώρησε. Εννοείται θα παίζαμε. Αν γίνει μια καλή πρόταση, βέβαια.

Πάνος: Όσο μεγαλώνει η φάση, εννοείται.

Το κοινό αυξάνεται;

Γιάννης: Είναι σχετικό. Είμαστε ενεργοί, παίζουμε, γράφουμε κομμάτια. Όσο έχεις παρουσία, μεγαλώνει και το κοινό σου.

Πώς γράφετε ένα κομμάτι;

Ξάνθος: Όπου και όποτε κάτσει. Συνήθως, πρέπει να έχω την κιθάρα για να βγάλω κάτι. Και μετά είναι συνολική δουλειά. Πολλές φορές τζαμάρουμε και βγαίνει εδώ ή μπορεί να έχω ένα ριφ και να γίνει τραγούδι. Μπορεί να βγει και εντελώς στην πλάκα. Στον δίσκο «Το Ψέμα» έχει γίνει έτσι. Τζαμάραμε, συζητούσαμε και βγήκε. Στο σπίτι μπορεί να κάθομαι, να έχω την κιθάρα πάνω μου, με ανοιχτή τηλεόραση ή υπολογιστή, και να γράψω κάτι…

Ποιο είδος μουσικής ακριβώς εκπροσωπείτε;

Ξάνθος: Έχουμε επιρροές από την πανκ, αλλά δεν νομίζω ότι είμαστε πανκ μπάντα.

Bill: Έχουμε την ενέργεια της πανκ, όχι ξεκάθαρα.

Πάνος: Πιο πολύ ροκ.

Ξάνθος: Δεν είναι ξεκάθαρο. Έχουμε πολλές επιρροές. Ακούμε πανκ, ακούμε κλασικό ροκ, ακούμε 60s. Πολλά διαφορετικά πράγματα.

Γιάννης: Τζαζ…

Ξάνθος: Γουστάρουμε όταν ένα τραγούδι έχει ένα δικό του στιλ, να μη μοιάζει με κάτι που ήδη υπάρχει. Αυτό βγαίνει από μόνο του, αλλά κάπως έτσι το έχουμε στο μυαλό μας.

Γιάννης: Αν γράψουμε κάτι που πατάει σε μια συνηθισμένη φόρμα, δεν θα χρειαστεί να το συζητήσουμε καν. Θα πειράξουμε αμέσως τη δομή, τη μελωδία, για να μην το ακούσει κάποιος και να του θυμίσει κάτι άλλο. Αν του βάλουμε μια ταμπέλα, θα είναι δική μας. Κάθε στοιχείο μπορεί να σου θυμίζει κάτι άλλο, αλλά το σύνολο είναι δικό μας.

Σε τι κατάσταση είναι το ροκ στην Ελλάδα;

Άρης: Όπως και στην Ευρώπη, έχει πέσει. Βρίσκεται σε παρακμή.

Πάνος: Εξαρτάται, όμως, τι είναι ροκ…

Ξάνθος: Χαμός γίνεται από μπάντες. Και εδώ και στην Ευρώπη και στην Αμερική. Απλά δεν υπάρχει αυτό που υπήρχε μέχρι τις αρχές του 2000, με μπάντες mainstream. Υπάρχουν πάρα πολλές μπάντες, αλλά δεν έχουν τη δυναμική που είχαν πριν από 15 χρόνια.

Γιατί πιστεύετε ότι υπάρχει αυτή η παρακμή που λέτε;

Πάνος: Είναι πολλά. Έχει παίξει ρόλο και το ίντερνετ.

Ξάνθος: Η μουσική χρειάζεται μια ανανέωση. Γιατί πολλοί καλλιτέχνες γουστάρουν τα 60s και δημιουργούν μια μπάντα… 60s. Άλλοι πωρώνονται με τα 80s και φτιάχνουν μια μπάντα… 80s. Συμβαίνει πολύ έντονα αυτό το πράγμα πλέον.

Πάνος: Είναι και η διευκόλυνση. Το γεγονός ότι μπορείς να παράγεις μουσική σε μια μέρα, με μια κάρτα ήχου. Να κόβεις, να ράβεις. Υπάρχουν πολλές εύκολες λύσεις για να φτιάξεις μουσική πια και αυτό οδηγεί σε παρακμή. Εγώ, προσωπικά, δεν βάζω κανέναν δίσκο ροκ από το 2000 και μετά.

Ξάνθος: Καλά, εσύ. Εγώ έχω μπάντες που γουστάρω σήμερα.

Γιάννης: Εγώ συμφωνώ με τον Πάνο. Κάποτε το έψαχνες πιο πολύ. Να το ψάξεις, να αγοράσεις τον δίσκο, να τον ακούσεις ξανά και ξανά. Τώρα μπορείς να ακούσεις 500.000 mp3. Νομίζω ότι ο κόσμος πια ακούει μουσική πολύ επιφανειακά. Δεν κάθεται να το βάλει στο DNA του αυτό που ακούει.

Ξάνθος: Επίσης, παλιά οργίαζε περισσότερο η φαντασία χωρίς το ίντερνετ. Τώρα, μπορείς να βρεις ό,τι θέλεις για όποιον θέλεις. Να δεις όλες τις φωτογραφίες του κάθε καλλιτέχνη, μέχρι τι μηχανήματα χρησιμοποιεί η κάθε μπάντα. Ο κόσμος, πλέον, είναι πολύ υποψιασμένος. Η ροκ μουσική ανακυκλώνεται. Ξέρει πια τι θα ακούσει. Οι πανκάδες οι πρώτοι θύμιζαν, για παράδειγμα, σε πάρα πολλά αυτό που έκαναν οι ροκάδες των 50s. Ήταν, απλά, πιο γρήγορος ο ήχος. Νομίζω, πάντως, ότι θα αλλάξει αυτό. Τίποτα δεν μένει σταθερό. Είμαστε σε μια περίοδο-χωνευτήρι, που μαγειρεύεται κάτι και σύντομα θα το δούμε.

Πάνος: Άλλος σκέφτεται τι διάολο να κάνω για να ξεφύγω από την πεπατημένη και τελικά, καταλήγει στα… μπλιμπλίκια (σ.σ. ηλεκτρονική μουσική).

Άρης: Τώρα με το ίντερνετ μπορείς τη μια μέρα να είσαι μεταλλάς και την άλλη τεκνάς. Είναι το επιφανειακό που λέγαμε.

Ξάνθος: Νομίζω ότι είναι μια ευκαιρία για καινούρια πράγματα. Να ακούσεις 1000 μουσικές και να φτιάξεις κάτι νέο.

Πάνος: Στην τελική, εγώ λέω να μην το σκέφτεσαι τόσο πολύ. Απλά, παίζε όλη μέρα! Αυτό είναι το καλύτερο.

Ποια είναι η μεγαλύτερη ροκ μπάντα αυτήν τη στιγμή;

Bill: Τελευταία μεγάλη μπάντα που έκανε τόσο μεγάλο μπαμ ήταν οι Nirvana. Τόσο global φαινόμενο δεν έχει υπάρξει από τότε. Ούτε οι Muse συγκρίνονται. Δεν έχουν φτάσει αυτό το επίπεδο.

Ξάνθος: Όχι, με τίποτα. Οι Nirvana ήταν ρεύμα.

Γιάννης: Πολλές μπάντες έχουν πέραση, αλλά αυτή η μπάντα εξέφρασε μια ολόκληρη γενιά.

Πάνος: Οι White Stripes ίσως… Οι Muse, πάντως, είναι η πιο mainstream μπάντα αυτήν τη στιγμή. Εμένα δεν αρέσουν, πάντως, αλλά ο Ματ Μπέλαμι είναι τρομερά μορφωμένος και ίσως αυτό έχει παίξει ρόλο, γιατί τα τραγούδια που γράφει είναι εξαιρετικά.

Υπάρχουν ήδη μουσικής, εντελώς άσχετα με αυτό που κάνετε, που γουστάρει το αυτί σας να ακούει;

Άρης: Ρεμπέτικο.

Πάνος: Black Metal.

Γιάννης: Κλασική μουσική.

Μπουζούκια θα πηγαίνατε;

Πάνος: Είχα πάει μια φορά και έμεινα τρεις ώρες απ’ έξω… Δεν μπορούσα να μπω.

Γιάννης: Εγώ λέω ότι αν έχεις κατάλληλη παρέα και πας με σκοπό να περάσεις καλά και να το ζήσεις, θα πήγαινα. Να τα σπάσουμε, δηλαδή!

Ξάνθος: Δεν είχα ποτέ την περιέργεια να πάω. Δεν είναι ότι σνομπάρω, αλλά δεν μου κάνει κλικ.