Για αυτή την Ελλάδα δεν θα γραφτούν τραγούδια

Γράφει ο Θανάσης Ράλλης

Για κάποιο λόγο που δεν έχω ξεκαθαρίσει πλήρως στο μυαλό μου, μεγαλώνοντας, αντί να σκέφτομαι περισσότερο την ασφάλεια και την ηρεμία που θα μου φέρει η αποδοχή μιας κατάστασης και ο συμβιβασμός με αυτή, βρίσκω τον εαυτό μου να παλεύει με ιδέες ελευθερίας, ανεξαρτησίας και «επανάστασης».

Μάλλον γερνάω ανάποδα, αφού τέτοιες τάσεις εμφανίζονται συνήθως  στα εφηβικά χρόνια και μειώνονται όσο ο άνθρωπος μεγαλώνει.

Όσο πλησιάζουμε στην Κυριακή είναι πλέον βέβαιος. Ξέρω τι θα γίνει και ξέρω και γιατί έγινε. Προσέξτε όμως, δεν θα σας κάνω καμία μεγάλη αποκάλυψη.

Την άποψη μου θα σας πω.

Όταν ανακοινώθηκε η ιστορία του δημοψηφίσματος ήμουν βέβαιος ότι πάμε σε ένα «όχι» με τεράστια διαφορά. Γιατί προφανώς κανένας μας δεν θέλει μία τέτοια συμφωνία. Και μετά από λίγες ώρες έπεσα από το συννεφάκι μου και θυμήθηκα σε τι εποχή ζούμε. Και τι άνθρωποι είμαστε.

Έχω την εντύπωση ότι ο Τσίπρας με τη δημοψήφισμα πόνταρε σε ένα πολύ απλό πράγμα. Ότι θα πάρει τον λαό με το μέρος του. Ότι κάθε μέρα θα υπάρχουν 100.000 άνθρωποι στο Σύνταγμα. Ότι θα φωνάζουν υπέρ των ελληνικών θέσεων και ότι η φωνή τους θα φτάσει στα αυτιά που πρέπει να φτάσει.

Προσέξτε. Ακόμα και να γινόταν αυτό, θεωρώ μάλλον δύσκολο να άλλαζαν μυαλά τα φιλαράκια μας οι δανειστές, αλλά ρε γαμώτο θα είχαμε δώσει τον αγώνα μας. Θα είχαμε φωνάξει, θα είχαμε βγάλει από μέσα μας την οργή για τα όσα συνέβησαν σε αυτή τη χώρα τα τελευταία πέντε χρόνια.

Γιατί όταν συνέβαιναν οι αντιδράσεις μας ήταν χλιαρές. Γιατί είμαστε πλέον ένας χλιαρός λαός. Χωρίς κανέναν απολύτως δυναμισμό και χωρίς καμία μα καμία προσδοκία για το μέλλον. Δεν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι. Ή μάλλον για να το θέσω καλύτερα, θέλουμε να αλλάξει κάτι, αλλά θέλουμε να το αλλάξουν οι άλλοι για εμάς. Θέλουμε περισσότερα λεφτά γιατί τα αξίζουμε. Όχι γιατί το αποδεικνύουμε, αλλά γιατί εννοείται ότι το αξίζουμε.

Ξέρω ότι πολλοί από εσάς θα σκέφτεστε τώρα «Τράβα και γαμήσου ρε μαλάκα Συριζαίε» γιατί είναι εύκολο να βγάζεις συμπεράσματα. Θα το δεχτώ το μαλάκας και θα σας πω ότι έχετε δίκιο, για τον ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν θα μπορούσατε να πέσετε περισσότερο έξω.

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου κομματικοποιημένο ούτε τώρα ούτε ποτέ.

Απλά ρε γαμώτο, επειδή μ’ αρέσουν οι επικές καταστάσεις και η γενιά μας χαρακτηρίζεται από την απουσία τέτοιων, θα ήθελα μια φορά να συμμετέχω σε ένα μεγάλο ρεύμα αντίστασης σε κάτι.  Να νιώσω ότι κόσμος ενώνεται για έναν κοινό σκοπό. Μια επικούρα ρε παιδί μου, που πιθανότατα δεν θα έφερνε αποτέλεσμα αλλά δε γαμιέται θα το είχαμε χαρεί τουλάχιστον. Ότι κάτι κάναμε.

Τώρα;

Τώρα αγαπητοί μου φίλοι είμαστε ένας λαός που θα βγάλει «ναι» με 60% και σε 2-3 μήνες θα γκρινιάζει για τα μέτρα που του έφεραν.

Όχι, δεν φτιάχνεις μια ωραία ταινία με τη γενιά μας. Απλά σκύβεις το κεφάλι, γιατί όχι μόνο υπέκυψες στο φόβο, αλλά προσπάθησες φωνάζοντας να πείσεις ότι δεν είναι φόβος αλλά ευρωπαϊκή τάση. Και το καταλαβαίνω να το κάνουν οι επιχειρηματίες, αλλά να το κάνεις κι εσύ;

Δικαίωμα σου να φοβάσαι, αλλά να ξέρεις ότι όσο και να προσπαθήσεις να το κρύψεις το λιοντάρι απέναντι σου το καταλαβαίνει. Και διασκεδάζει με αυτό. Και θα σε φάει στο τέλος. Αλλά πρώτα θα το διασκεδάσει. Γιατί όταν έπρεπε να παλέψεις για τη ζωή σου εσύ προσπάθησες να πιάσεις φιλίες μαζί του.

Τέλος πάντων, επειδή έχουν γραφτεί πολλά και θα γραφτούν ακόμα περισσότερα, δηλώνω απογοητευμένος από εμάς. Από τον εαυτό μου πρώτα που ίσως να μην πάλεψα περισσότερο. Ίσως να παραδόθηκα και εγώ. Ελπίζοντας ότι ξαφνικά θα γυρίσει ένα κουμπί και όλα αυτά που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια θα σβηστούν.

Έγινα και εγώ χλιαρός, όσο και να παλεύει το μυαλό μου να απελευθερωθεί.

Δεν θα γραφτούν τραγούδια για εμάς, ούτε ποιήματα, ούτε βιβλία. Τίποτα. Η ιστορία δεν δίνει σημασία στους χλιαρούς.  Ούτε στους βολεμένους, ούτε σε αυτούς που το έβαλαν τρομαγμένοι στα πόδια.

Πείτε με ρομαντικό μαλάκα. Θα έχετε δίκιο και στους δύο χαρακτηρισμούς.