Ο δύσκολος δρόμος του κυρίου Owens

Ο Tim Owens, ο  «Ripper» όπως έχουμε συνηθίσει να τον αποκαλούμε  τόσα χρόνια, στρογγυλοκάθεται στην κορυφή της νοητής λίστας μου με τους καλύτερους τραγουδιστές που έχουν πατήσει το πόδι τους σε αυτόν τον πλανήτη. Ναι, ο άνθρωπος έχει φωνάρα. Θα το γράψω και με κεφαλαία για να δώσω έμφαση. ΦΩΝΑΡΑ !

Φυσικά τον μάθαμε ως αντικαταστάτη του Halford  στους Judas Priest , στην συνέχεια ως αντικαταστατή του Barlow στους Iced Earth και αφού βαρέθηκε να έρχεται από τον «πάγκο»   έκανε μερικά προσωπικά album τα οποία όμως  δεν έτυχαν και θερμής αποδοχής. Ίσως οι καλύτερες στιγμές του ήταν με τους Rising Force του Malmsteen , όπου ηχογράφησε 2 δίσκους .

Τι έφταιξε όμως που ο «Ripper» δεν έκανε την καριέρα που θα άρμοζε στις δυνατότητές του ; Η αλήθεια είναι  πως το είχα σκεφτεί ποτέ μέχρι σήμερα.

Είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση ότι στους Priest έφερε σε πέρας την δύσκολη αποστολή να μπει στα παπούτσια του Halford.  Δυστυχώς όμως η παρουσία του συνέπεσε με το συνθετικό ναδίρ των K.K. Downing και Glen Tipton, αλλά και την αλλαγή μουσικής κατεύθυνσης της μπάντας (κυρίως σε επίπεδο παραγωγής) , με αποτέλεσμα οι δύο δίσκοι   που έβγαλαν να απογοητεύσουν την πλειοψηφία των οπαδών. (Αν και ομολογούμενος υπάρχουν αρκετά διαμαντάκια στα Jugulator και Demolition)

Έρχεται ο Halford πίσω στους Priest, πάει ο Owens στους Iced Earth.

Όπως οι περισσότεροι , έτσι κι εγώ είχα ενθουσιαστεί με την προοπτική να είναι ο Ripper στο μικρόφωνο της μπάντας του Jon Schaffer. Το αποτέλεσμα όμως δεν δικαίωσε την προσδοκία.  Για άλλη μια φορά οι συγκυρίες δεν ήταν με το μέρος του. Ο υπέρμετρος πατριωτισμός του Schaffer μετουσιώνεται σε έναν παντελώς αδιάφορο δίσκο, ενώ και το Framing Armageddon που ακολούθησε δεν μας πήρε και τα μυαλά.

Ο «Ripper» ήταν διαρκώς στην σκιά μεγάλων ονομάτων, ενώ η συνθετική και γενικότερη ανάμειξή του ήταν περιορισμένη. Ήταν απλά μια φωνή που διεκπεραίωνε τις απαιτήσεις των εκάστοτε «αφεντικών» όπως των Tipton, Schaffer και του υπέρτατου μαλάκα…  Yngwie Malmsteen. Αυτό ήταν μια μόνιμη δικαιολογία για όλους εμάς τουs οπαδούς του που δεν τον είδαμε να κάνει το κάτι παραπάνω και να γίνεται ένα από τα top ονόματα της σκηνής.

Δικαιολογία που κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος μετά τους Beyond Fear , όπου παρά το γεγονός ότι ο Owens είχε τον απόλυτο έλεγχο του όλου project , μας σέρβιρε ένα μέτριο αποτέλεσμα. Και ένα άθλιο εξώφυλλο επίσης.

Το τελευταίο του πόνημα , οι Charred Walls of the Damned, είναι κάτι σαν το all-star του metal. Richard Christy , Steve DiGiorgio, Jason Suecof  και ο «Ripper», βγάζουν δύο δίσκους που παίρνουν αρκετά καλές κριτικές αλλά δεν καταφέρνουν ωστόσο να βρουν αποδοχή.

Θα πρέπει κάπου εδώ να συμβιβαστούμε με το γεγονός ότι ο Tim Owens δεν θα κάνει ποτέ το μεγάλο «μπαμ» στην μουσική βιομηχανία. Μπορεί να είναι μεγάλο ταλέντο και  εξαιρετικός χαρακτήρας  αλλά η συνθετική του αδυναμία θα τον καθηλώνει πάντα ως τον τύπο που απλά «τα λέει». Εξάλλου, είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξεφύγεις από το χαρακτηρισμό « αυτός που αντικατέστησε τον Halford» όσα χρόνια και αν περάσουν.

Δεν πειράζει ρε Tim, εμείς εδώ στο Rock is Dead σε αγαπάμε και θα βάλουμε το Cathedral Spires να παίζει στη διαπασών.

[iframe]<iframe width=”640″ height=”360″ src=”//www.youtube.com/embed/fbFGWhE0WuU” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]