Κόσμε που πας στις συναυλίες ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΟΥ!

Γυναίκα συντάκτης του Rock is Dead που θα ήθελε να διατηρήσει την ανωνυμία της, κάνει τα πρώτα της βήματα στις συναυλίες επί ελληνικού εδάφους και με αφορμή την παρουσία της στη συναυλία των Iced Earth, θέλει να πει δυο-τρία πραγματάκια.

Να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι δεν είμαι περίεργος άνθρωπος.

Απλώς η μοίρα με έριξε στα… κάποια μου χρόνια σε ένα είδος μουσικής – ακόμη δεν έχω καταλάβει τι είναι, heavy metal, εναλλακτικό metal, κάτι σε metal πάντως- που ναι μεν ήξερα την ύπαρξη του, αλλά δεν το άκουγα και στο αυτοκίνητο, πόσο μάλλον δεν πήγαινα σε τέτοιου τύπου συναυλίες.

Έχοντας κάνει λοιπόν το… αγροτικό μου, μαθαίνοντας δύο-τρία βασικά πραγματάκια για το χώρο, ήρθε η ώρα να βγω στον έξω κόσμο και να ακούσω τέτοιες μπάντες Live.

Προς έκπληξη μου, μου άρεσε η φάση.

Από τον Λυκαβηττό λοιπόν και τον Χατζηγιάννη (για όσους δεν ξέρετε ποπ τραγουδιστής του ελληνικού πενταγράμμου) βρέθηκα μετά από αρκετά χρόνια να βλέπω τους Slayer και τους Down, λίγα μέτρα από τη σκηνή περιτριγυρισμένη από μαυροντυμένο κόσμο με μαλλιά πιο μακριά από τα δικά μου, οι οποίοι έπαιζαν μια νοητή κιθάρα και κούναγαν το κεφάλι τους με μια κίνηση που μου θύμιζε ανεμιστήρα…

Είχε πλάκα όμως.

Ας έρθουμε όμως στο δια ταύτα, γιατί super είναι οι συναυλίες σε ανοιχτό χώρο. Τι γίνεται όμως όταν έρχεται ο χειμώνας και πρέπει να μεταφερθείς σε κλειστούς χώρους ασφυκτικά γεμάτους, και ας μην κρυβόμαστε οι χώροι είναι μικροί για τον κόσμο που εξυπηρετούν.

Τότε αρχίζουν τα δύσκολα, γιατί φίλοι μου καλά είναι να παίζεις νοητά ντραμς και κιθάρα και να κουνάς το κεφάλι σου μπρος-πίσω  στο ρυθμό του κομματιού, αλλά όταν πηγαίνεις σε συναυλίες κλειστού χώρου καλό είναι να υπάρχουν κάποια tips τα οποία πρέπει να ακολουθείς για να περνάμε όλοι καλά.

STOP στην πολυλογία…

Καλέ μου άνθρωπε στη συναυλία θα πεις όλα σου τα νέα; Για τη δουλειά σου, για το σπίτι σου και ότι άλλο σε προβληματίζει; Σκέψου ότι κάποιοι πήγαν για να ακούσουν τη μουσικούλα τους, να πιουν τη μπυρίτσα τους και να… σπάσουν το λαιμό τους από το πάνω-κάτω και όχι να μάθουν τα πάντα για τη ζωή σου. Λίγο σεβασμό επιτέλους!

Βγαίνει η μπάντα, όλοι ακίνητοι!

Μα τι πράγμα είναι αυτό; Σε ένα κλειστό χώρο που δεν πέφτει καρφίτσα γιατί καλέ μου άνθρωπε πηγαινοέρχεσαι συνέχεια σπρώχνοντας για να περάσεις αφού είναι προφανές ότι δεν υπάρχει κάποιος ελεύθερος χώρος; Όπου και να πας κάποιος ψηλότερος θα είναι μπροστά σου… Οπότε κάτσε εκεί που κάθεσαι και αν δεν βλέπεις δεν πειράζει, δεν είσαι σε cinema, να ακούς σε νοιάζει.

Διπλανέ θέλω να ακούσω και λίγο τον τραγουδιστή

Το κατανοώ φίλε μου, θες να πας στη συναυλία και να τα σπάσεις, φυσικά μέσα σε αυτό συμπεριλαμβάνεται και το να τραγουδήσεις. Αλλά πόσο; Ένα τραγούδι, δύο τραγούδια… βλέπεις ότι ο διπλανός σου γυρίζει και σε κοιτάζει καλά-καλά. Μην ζεις σε ψευδαισθήσεις δεν το κάνει γιατί έχει εκστασιαστεί από τη φωνή σου, προσπαθεί να σου στείλει ένα μήνυμα και σίγουρα δεν είναι «Φίλε έχεις και γαμώ τις φωνές».

Προσοχή στα αμάνικα…

Λοιπόν, δεν είχα σκοπό να θίξω το συγκεκριμένο θέμα με τα αμάνικα μπλουζάκια, αλλά μια πρόσφατη εμπειρία δεν μου επιτρέπει να σωπάσω. Κάλε μου άνθρωπε Γενάρη μήνα που πας με το αμάνικο; Και εντάξει εγώ να καταλάβω ότι στο κλειστό θα ζεσταθείς, αλλά σκέψου ότι με αυτό που φοράς κατάσαρκα οι διπλανοί σου χαζεύουν με τη θέα του πλούσιου μπούστου σου (που το έχεις αν και δεν είσαι γυναίκα άρα να χάσουμε μερικά κιλάκια ε;).

Υ.Γ. Όπως είπα στην αρχή δεν είμαι περίεργος άνθρωπος. Πέρα από το στρίμωγμα, τους πολυλογάδες και τους επίδοξους τραγουδιστές αυτές οι συναυλίες είναι καλή φάση. Συναντάς ανθρώπους που αν τους έβλεπες στο δρόμο δεν θα τους το είχες ότι στο άκουσμα της ηλεκτρικής κιθάρας, του μπάσου μεταμορφώνονται.