Iron Maiden – Senjutsu: Οι πρώτες σκέψεις ενός φανατικού οπαδού

Αν και όπως ξέρετε εδώ στο Roxx δεν συνηθίζουμε να μπαίνουμε σε διαδικασία κριτικών για νέα άλμπουμ, όταν φτάνει η ώρα για νέο δίσκο από μία μπάντα σαν τους Iron Maiden το σκεφτόμαστε λίγο διαφορετικά.

Και ειδικά όταν είδαμε ότι τεράστια περιοδικά του εξωτερικού αποθέωσαν το Senjutsu, με το βρετανικό Metal Hammer να τους δίνει το απόλυτο με πέντε αστεράκια και το Kerrang να απονέμει τέσσερα στα πέντε. Είπαμε, λες να έχουμε αριστούργημα;

Απευθυνθήκαμε λοιπόν στον ειδικό σύμβουλο του Roxx και φανατικό οπαδό των Iron Maiden, Χρήστο Κασσό, για να μας πει την γνώμη του. Φοβηθήκαμε είναι η αλήθεια ότι θα προσεγγίσει το θέμα με οπαδικά γυαλιά, αλλά παραδόξως ήταν αρκετά αντικειμενικός και ψύχραιμος. Μπορεί να ήταν μεθυσμένος, ποιος ξέρει. Πάμε λοιπόν να δούμε τις πρώτες σκέψεις για το νέο άλμπουμ των Iron Maiden.

Αν κάποιος μου ζητούσε να του περιγράψω με μία πρόταση το «Senjutsu», η απάντησή μου θα ήταν ότι πρόκειται για μια συρραφή ιδεών της περιόδου από το X-Factor μέχρι το Book of Souls . Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Το θέμα με τους Βρετανούς είναι ότι εδώ και αρκετά χρόνια, γνωρίζουμε από πριν τι περίπου θα ακούσουμε κάθε φορά που βγάζουν νέο δίσκο. Ίδιες δομές, παρόμοιο rhythm section, την ίδια θολή παραγωγή και κάποιες εκπλήξεις που δεν φτάνουν για να κάνουν την διαφορά.

Προφανώς για ακροατές σαν εμένα που ακολουθώ την μπάντα σε ότι και να κάνει, μικρή σημασία έχουν όλα αυτά καθώς όταν μπαίνει η φωνή του Dickinson – σε όποια κατάσταση και αν είναι- και το μπάσο του αρχηγού το σύμπαν αλλάζει μορφή.

Παρόλα αυτά μπορούμε να είμαστε και αντικειμενικοί διατηρώντας παράλληλα το χάσταγκ #monomaiden στο DNA μας.

Σε ότι αφορά τα κομμάτια που είδαν το φως της δημοσιότητας πριν την κυκλοφορία του album, το «The Writing On The Wall» ήταν μία μικρή ένδειξη ότι η μπάντα αποφάσισε να ξεστρατίσει λίγο από το συνηθισμένο μονοπάτι, έχοντας stoner πινελιές, αμεσότητα και επιτέλους μία εξαιρετική ιδέα και παραγωγή σε βίντεο της. Το κομμάτι χωρίς να είναι κάποιο αριστούργημα στέκεται μια χαρά, όπως άλλωστε και το «Stratego» που κυκλοφόρησε αμέσως μετά. Με τα θετικά τους και τα αρνητικά τους, τα συγκεκριμένα τραγούδια μας έδωσαν στοιχεία ότι αναμένουμε κάτι το οποίο θα ήταν άνω του μετρίου.

Προφανώς δεν χρειάζεται κάθε φορά να λέμε για την ηλικία των Maiden, την πλούσια ιστορία τους και λοιπές δικαιολογίες υπενθυμίζοντας παράλληλα το πόσο καλοί είναι στα live . Μιλάμε για μιας από της μεγαλύτερες μπάντες που πάτησαν το πόδι τους σε αυτό τον πλανήτη και χαιρόμαστε που ακόμα είναι εδώ και βγάζουν μουσική.

Και πάμε στο «Senjutsu» που από τις πρώτες ακροάσεις του δίσκου, μπορώ να πω ότι απογοητεύτηκα. Φυσικά δεν περιμέναμε από τους Maiden να ανακαλύψουν και πάλι τον τροχό, αλλά τουλάχιστον ελπίζαμε σε κάτι -όχι απαραίτητα αριστουργηματικό- αλλά διαφορετικό.

Στο νέο δίσκο λοιπόν, συναντάμε ιδέες και μελωδίες που κάπου έχουμε ξανακούσει σε παλαιότερες δουλειές της μπάντας. Από το μπάσο, τις κιθάρες μέχρι και τα φωνητικά υπάρχει μία αίσθηση deja-vu. Αν δεν γνωρίζαμε την διαδικασία γραφής και παραγωγής του δίσκου, πολύ εύκολα θα λέγαμε ότι δημιουργήθηκε με κάποιο software με την ονομασία «Maiden Song Generator». Ομολογώ ότι πολλές φορές κατά την ακρόαση ήμουν έτοιμος να φωνάξω με υπερβολικό πάθος refrains από το Final Frontier, μέχρι που τελευταία στιγμή καταλάβαινα ότι πρόκειται για νέα τραγούδια.

Προφανώς υπάρχει μία υπερβολή στην προηγούμενη παράγραφο. Υπάρχουν στοιχεία στο «Senjutsu» που είναι ικανά να κάνουν τον ακροατή να ασχοληθεί μαζί του αλλά όχι για πολύ. Όμως δεν καταλαβαίνω γιατί υπάρχουν τόσο μεγάλες διάρκειες στα κομμάτια από τη στιγμή που απλά επαναλαμβάνονται τα ίδια πράγματα. Δεν ξέρω γιατί η μπάντα έχει κολλήσει σε συγκεκριμένες μανιέρες ενώ φαίνεται ότι μπορούν να προσφέρουν κάτι φρέσκο.

Απορώ πραγματικά γιατί επιμένουν σε αυτή την παραγωγή. Οι απαντήσεις είναι απλές. Γιατί έτσι γουστάρουν και σε όποιον αρέσει ! Καλώς ή κακώς δεν μπορούμε να μπούμε στο μυαλό κάθε καλλιτέχνη αυτού του μεγέθους ή να του υποδείξουμε τι θα κάνει με το έργο του. Επειδή όμως εμείς είμαστε οι τελικοί καταναλωτές τους προϊόντος , έχουμε κάθε δικαίωμα να μην μας αρέσει κάτι και να μην επενδύσουμε χρόνο και χρήμα σε αυτό.

Είναι πάντως γεγονός ότι όταν πίσω από την κονσόλα κάθεται ένας παραγωγός με το μέγεθος του Martin Birch , μπορεί να βγάλει το 100% από μία μπάντα, να κάνει υποδείξεις, να πάει τους μουσικούς στα όρια τους και φυσικά να έχουμε ένα άψογο ηχητικό αποτέλεσμα. Δυστυχώς ο Kevin Shirley, αυτή τη στιγμή έχει απλά έναν διεκπεραιωτικό ρόλο και από ότι φαίνεται θα συνεχίσει να έχει.

Τέλος, επειδή δίνουμε στα πάντα σημασία σε ότι αφορά οποιαδήποτε κυκλοφορία των Βρετανών, ο Eddie στο εξώφυλλο , βαδίζοντας στα χνάρια του προκατόχου του , παραμένει και εδώ ένα απλό πορτραίτο. Μας έχει λείψει η comic αισθητική του Derrek Riggs ή έστω ένα εξώφυλλο με μεγαλύτερο βάθος.

Εν κατακλείδι το «Senjutsu» δεν είναι το άλμπουμ που θα ξεσηκώσει και θα προσφέρει αμέτρητες ώρες ακροάσεων, ακούγεται πιο πολύ σαν φόρος τιμής στους Iron Maiden της τελευταίας 25ετίας (δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό). Στην επερχόμενη περιοδεία λογικά θα ακούσουμε πολλά κομμάτια και όπως ξέρουμε στα live των Maiden τα τραγούδια παίρνουν νέα πνοή.

Μέχρι τότε λοιπόν,
Up the Irons !