El Profesor ο μπαμπάς σας (ωδή στο La Casa de Papel)!

Φτάσαμε στην εποχή που η προσφορά σε τηλεοπτικές σειρές είναι μεγαλύτερη από τη ζήτηση. Με βάση τις αρχές οικονομικής θεωρίας θα έπρεπε η τιμή του προϊόντος να πέσει ή τέλος πάντων να αντιληφθούμε ότι κάτι δεν πάει καλά εδώ.

Γράφει ο Χρήστος Κασσός

Βέβαια δεν εντοπίζουμε το πρόβλημα, γιατί στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κάποιο. Απλώς δεν έχουμε το χρόνο να τσεκάρουμε όλα αυτά που θα θέλαμε και όταν τελειώνουμε κάτι που είχαμε στη λίστα «προς προβολή», προστίθενται άλλα τόσα.

Όλο αυτό τον καιρό άκουγα για το ισπανικό La Casa de Papel (ή Money Heist ή Η Τέλεια Ληστεία) αλλά πάντα το ανέβαλα (η έλλειψη χρόνου που λέγαμε). Μέχρι που ήρθε επιτέλους η στιγμή να πατήσω το play για το πρώτο επεισόδιο. Την σειρά την τελείωσα μέσα σε ένα ΣΚ και μέχρι αυτή τη στιγμή ψάχνω τρόπο να γυρίσω το χρόνο πίσω για να την ξανααπολαύσω.

Το στόρι σε γενικές γραμμές αφορά μία νεοσύστατη συμμορία που εισβάλει στο Νομισματοκοπείο, κρατάει ομήρους και αρχίζει να τυπώνει χρήματα. Πολλά χρήματα.

Δεν ξέρω από πού να αρχίσω να εκθειάζω. Ας ξεκινήσω από το σενάριο. ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ, ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ, ΓΕΜΑΤΟ ΕΜΠΝΕΥΣΗ. Δεν στέκομαι τόσο στην πρωτοτυπία γιατί κάνα δυο λεπτομέρειες όλο και κάπου τις έχουμε ξαναδεί, αλλά στο γεγονός ότι ελάχιστες φορές αισθάνεσαι ότι υπάρχουν κενά ή ότι κάτι δεν κολλάει . Είναι σε σημεία υπερβολικό αλλά σίγουρα όχι τόσο ώστε να δημιουργεί στον θεατή έντονη αίσθηση μυθοπλασίας.

Εκεί που έχει γίνει τρομερή δουλειά είναι στους χαρακτήρες και την ανάπτυξή τους. Προσωπικά ενθουσιάστηκα με το πώς το στόρι διαχειρίζεται τις προσωπικότητες χωρίς να εστιάζει σε μία πτυχή τους. Για παράδειγμα δεν θα δεις χαρακτήρες που θα διαχωρίζονται ως «ο έξυπνος», «ο τραμπούκος», «ο ύπουλος» και θα το πηγαίνουν έτσι μέχρι το τέλος με κάποια ανατροπή στο τέλος. Η σειρά σε κάνει να συμπαθήσεις – μισήσεις κάποιον, μετά σε πηγαίνει στο άλλο άκρο,  κάνοντάς το κομψά και παίζοντας εξαιρετικά με τις συνεχόμενες εναλλαγές σε συναισθήματα και των πρωταγωνιστών αλλά και των θεατών.

Δεν θυμάμαι ποτέ να έχω ξαναδεί τόσο προσεγμένη σε όλα τα επίπεδα τηλεοπτική δουλειά, δεν θυμάμαι να έχω αισθανθεί ποτέ πραγματική αγωνία για την έκβαση και τις τύχες των πρωταγωνιστών. Επίσης δεν θυμάμαι να έχω συναντήσει τόσο ταιριαστό casting . Δεν γνωρίζω καλά την γλώσσα ώστε να έχω μια πιο ολοκληρωμένη άποψη αλλά οι ηθοποιοί του La Casa de Papel φαίνεται πως κάνουν τόσο καλά τη δουλειά τους που σε βάζουν αμέσως στο κλίμα και όσο παρακολουθείς αισθάνεσαι πως όλα όσα διαδραματίζονται είναι μέρος και της δικής σου ζωής.

Υποθέτω πως το γεγονός ότι είναι ευρωπαϊκή παραγωγή την φέρνει πιο κοντά στα δικά μας δεδομένα καθώς σπάνια έχουμε την ευκαιρία να μην βλέπουμε τόσα πολλά «αμερικάνικα»  κλισέ χωμένα στις σκηνές , είτε αφορά σενάριο αλλά κυρίως είτε αφορά αντιδράσεις χαρακτήρων .

Η σειρά ανανεώθηκε και για τρίτη σεζόν πράγμα που θεωρώ πως δεν χρειαζόταν αλλά σκεπτόμενος ότι ήδη έχω πάθει στερητικό σύνδρομο, μετράω αντίστροφα με την ελπίδα να μην χαλάσει ότι έχτισε μέχρι τώρα.

Εύγε La Casa de Papel (ή  Money Heist ή Η Τέλεια Ληστεία)!