Πέντε παρεξηγημένοι δίσκοι από μεγάλα συγκροτήματα. Ή μήπως όχι; 

Πρόσφατα συνέβη το  εξής περίεργο. Ξύπνησα έχοντας κολλημένο στο μυαλό μου το ρεφρέν του «Feed on me» των Judas Priest μέσα από το Demolition που κυκλοφόρησε το 2001. Σιγά σιγά και όσο περνούσε η ώρα, μου δημιουργήθηκε η επιθυμία να ξανακούσω τον δίσκο αν και ποτέ δεν με ενθουσίαζε ιδιαίτερα.

Με τα ακουστικά στα αυτιά και υπό τον ήχο του πρώτου single «Machine Man» σκέφτηκα πως θα είχε ενδιαφέρον να ρίξουμε μία δεύτερη ματιά  στα κατά πολλούς (όχι όλους φυσικά) «χειρότερα» άλμπουμ συγκροτημάτων, που έχουν γιγαντωθεί στο πέρασμα των χρόνων. Μήπως τα έχουμε παρεξηγήσει; Μήπως ορθά τα έχουμε κάνει στην άκρη ;

Γράφει ο Χρήστος Κασσός.

Iron Maiden – Virtual XI

Το δεύτερο και τελευταίο άλμπουμ με τον Blaze Bailey πίσω από το μικρόφωνο. Το Virtual XI είχε κάποιες καλές αλλά διάσπαρτες στιγμές και φυσικά το  «The Clansman» που θεωρείται  πλέον ένα από τα κλασικά τραγούδια των Maiden.

Ένας δίσκος άτονος, άνευρος και χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση που χάνει κι άλλους πόντους από το εξώφυλλο και το artwork γενικότερα.

Πέρα από αυτά όμως είναι  το άλμπουμ που έβαλε κάποιες βάσεις για την πορεία της μπάντας από το 2000 και μετά. Στο Virtual XI συναντάμε πάρα πολλές φορές αυτό το τύπου progressive rock που τελειοποιήθηκε στο Brave New World και συνεχίστηκε ικανοποιητικά στους επόμενους δίσκους.

Εκτός από το «The Clansman» που προαναφέραμε, στέκονται αξιοπρεπώς  το δυναμικό «Futureal» αλλά και το «The angel and the gambler» .

Συμπέρασμα : Είναι ο χειρότερος δίσκος των Maiden, αλλά αν είχε κυκλοφορήσει από άλλη μπάντα μάλλον θα είχε καλύτερη τύχη. Παραταύτα, η μεγαλύτερη επιτυχία του συγκεκριμένου δίσκου ήταν ότι το συγκρότημα  είδε ότι δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι με αποτέλεσμα να γυρίσει ο Dickinson στη θέση του τραγουδιστή.

Judas Priest – Demolition

Άλλη μία περίπτωση τραγουδιστή που μας αποχαιρετά δισκογραφικά  στο δεύτερο άλμπουμ με τη μπάντα του. Το αδιάφορο έως άθλιο εξώφυλλο δεν μας προδιαθέτει για κάτι καλό. Ο industrial ήχος στις κιθάρες αλλά και η γενικότερη αλλαγή ήχου που είχε ξεκινήσει από το Jugulator μοιάζει να μην ταιριάζει στο συγκρότημα.

Πάντως και εδώ θα βρούμε κάποιες εξαιρετικές στιγμές κρυμμένες  στα «Hell is home», «Metal Messiah», «Subterfuge» και «Feed on me» ανάμεσα σε ένα tracklist που παρά τα στραβά του έχει κομμάτια με δυναμική και επιθετικότητα που σε κάνουν να βγάζεις το καπέλο στους Priest.

Στο Demolition συναντάμε και  μπαλαντοειδή κομμάτια όπως τα «Lost and found»  και «Close to you» που δείχνουν να έχουν λόγο ύπαρξης καθώς κατεβάζουν ιδανικά για λίγο τις ταχύτητες.

Επιπροσθέτως ο Tim Owens έχει μία αξιοπρεπέστατη παρουσία (όπως  και στο Live in London που κυκλοφόρησε λίγο μετά ) δείχνοντας πως μάλλον είχε ακόμα να δώσει πράγματα στη μπάντα.

Συμπέρασμα : Το Demolition ήταν μία φυσιολογική εξέλιξη του Jugulator αλλά δυστυχώς δεν είναι Judas Priest. Είναι όμως ένας αρκετά δυναμικός δίσκος και μία καλή ευκαιρία να ακούσουμε τον τότε ταλαντούχο Owens.

Metallica – St. Anger

Δεν υπάρχει κάτι αρνητικό που να μην έχει γραφτεί για αυτό το δίσκο. Και δικαίως. Αλλά…

Το St. Anger είναι το άλμπουμ που ξαναέβαλε τον όγκο στις κιθάρες των Hetfield και Hammett. Η δημιουργία του λειτούργησε ως ψυχοθεραπεία για τα μέλη της μπάντας και όσο και αν ακούγεται παράδοξο , αν δεν υπήρχε το St. Anger ίσως να μην υπήρχαν οι Metallica (περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε στο ντοκιμαντέρ Some Kind Of Monster).

Σε ότι αφορά τα κομμάτια , προσωπικά έχω μία συμπάθεια μόνο στο «The Unnamed Feeling» αλλά ας μην παραγκωνίσουμε και τα «Frantic» και «St. Anger» που κάπως ξεχωρίζουν από το παντελώς αδιάφορο σύνολο.

Συμπέρασμα:  Όχι . Απλά ΟΧΙ.

Megadeth – Risk

Θυμάμαι την εποχή που κυκλοφόρησε το Risk να διαβάζω συνέντευξη του Mustaine που σε σημείο της αναφέρει ότι σκέφτηκε σοβαρά να προσθέσει και μπουζούκι σε αυτό τον δίσκο. Δεν έχω κάτι με το συμπαθές όργανο αλλά το αναφέρω ώστε να τονίσω την επιθυμία για πειραματισμό των Αμερικάνων στο συγκεκριμένο άλμπουμ.

Προσωπικά μου αρέσει όταν οι μουσικοί ψάχνουν το κάτι διαφορετικό και δεν καταλήγουν να κάνουν τα ίδια και τα ίδια ακόμα και αν στο τέλος το αποτέλεσμα δεν τους δικαιώνει (ή δεν δικαιώνει το κοινό).

Στο Risk οι Megadeth μας προσφέρουν ένα σύνολο τραγουδιών που αν τους δώσεις μία παραπάνω ευκαιρία δεν θα αλλάξει η ζωή σου αλλά θα βρεις στιγμές που δεν θα σε κάνουν να νιώσεις ότι έχασες τον χρόνο σου.

Να σημειώσω εδώ ότι το «Crush ‘ em» ήταν στο soundtrack για το Universal Soldier 2 και ο λόγος που είδα την ταινία. Εδώ ναι, ήταν ο ορισμός του «χάνω τον χρόνο μου» !

Συμπέρασμα:  Μάλλον δεν θα το ξανακούσω ποτέ στη ζωή μου, αλλά δεν μπορώ να παραβλέψω ότι έχει – έστω και περιορισμένα – τα υλικά που μας αρέσουν στους Megadeth.

Slayer – Diabolus in musica

Οι Slayer αποφάσισαν το 1998 να αλλάξουν το κούρδισμα στις κιθάρες και να βγάλουν έναν δίσκο με αρκετά στοιχεία νεοτερισμού. Στοιχεία που ήταν φανερό ότι δεν είχαν καμία σχέση με την ταυτότητα της μπάντας που αντιπροσωπεύει επάξια το thrash.

Παρά το γεγονός ότι το Diabolus in Musica δεν είναι ο δίσκος που θα μας έρθει στο μυαλό όταν μιλάμε για την δισκογραφία των  Slayer, δεν είναι και τόσο απογοητευτικός. Άλλωστε κομμάτια σαν το «Stain of mind» και «Bitter pieced» είναι κλασσικό δείγμα της μπάντας.

Να σημειώσουμε και το ωραίο εξώφυλλο, που μπορεί να μην είναι τυπικό album cover Slayer, αλλά δεν παύει να είναι εξαιρετικό.

Συμπέρασμα: Όταν μας πιάνει η νοσταλγία για τον Jeff Hanneman και ξανακούμε την δισκογραφία τον Slayer, το Diabolus in Musica δεν θα μας χαλάσει καθόλου.

Περιμένουμε τα δικά σας σχόλια ώστε να μεγαλώσει η λίστα.