O Dan Searle αναλύει ένα-ένα τα νέα τραγούδια των Architects

Με σχεδόν 20 χρόνια καριέρας στην πλάτη τους και με το τεράστιο πλήγμα του θανάτου του βασικού συνθέτη τους εννέα χρόνια πριν, οι Architects κάνουν το επόμενο βήμα με το νέο άλμπουμ τους που πλέον κυκλοφορεί παντού.

The Sky, the Earth & All Between είναι ο τίτλος του και τους βρίσκει να επιστρέφουν σε πιο heavy μονοπάτια, με μια διαφορετική προσέγγιση όμως που έρχεται δια χειρός Jordan Fish.

«Ξέραμε ότι έπρεπε να στοχεύσουμε πολύ ψηλά για να κρατήσουμε το ενδιαφέρον του κοινού στην ενδέκατη δουλειά μας. Μετά τα προηγούμενα δύο άλμπουμ που περιείχαν αρκετούς πειραματισμούς, νιώθαμε ότι έχουμε μια ταχύτητα που δεν έχουμε ξεκλειδώσει ακόμα. Σαν να υπήρχε μια προφητεία στο μυαλό μας για το τι μπορούμε να πετύχουμε» δηλώνει ο Dan Searle που ως ο βασικός στιχουργός της μπάντας μετά τον θάνατο του αδελφού του, μιλάει στο Apple Music για όλα τα τραγούδια του άλμπουμ και τι αφορά το καθένα από αυτά.

Elegy

Δεν νομίζω ότι είχαμε ποτέ ένα τραγούδι σαν αυτό στο παρελθόν. Θεματικά, μιλάει για την περιφρόνηση. Έχει να κάνει με το να ξεπερνάς τα εμπόδια, να ξεπερνάς την αμφιβολία, την αμφιβολία των άλλων. Νομίζω ότι αυτό μπορεί να μην υπήρχε καν στην πραγματικότητα, αλλά είχαμε δημιουργήσει αυτή τη νοοτροπία όπου οι άνθρωποι μας αμφισβήτησαν. Οπότε, αισθάνθηκα ότι ήταν το σωστό να ανοίξω το άλμπουμ με μια δήλωση περιφρόνησης: Άντε γ@μήσου, αν μας αμφισβήτησες. Είμαστε ακόμα εδώ. Είναι μια δήλωση πεποιθήσεων και προθέσεων γεμάτη αυθάδεια

Whiplash

«Αυτό το τραγούδι είναι για τον φυλετισμό και τον κόσμο που ζούμε σήμερα. Δεν με ελκύει πραγματικά, να γράφω τραγούδια που είναι πολιτικές δηλώσεις αυτές τις μέρες. Κοιτάζοντας πίσω στην προηγούμενη δουλειά μας, γίναμε διαφορετικοί άνθρωποι. Έτσι, προσπαθώ να μην το κάνω πια, γιατί απλά δεν ξέρω πώς θα νιώσω την επόμενη χρονιά. Αυτό το τραγούδι είναι λίγο ευρύτερο: Είναι ένας τόσο διχασμένος κόσμος αυτή τη στιγμή, και υπάρχουν τόσες πολλές δυνάμεις που συμβάλλουν σε αυτό. Οπότε, είναι λίγο κυνικό σχόλιο για το πώς είμαστε ανίκανοι να φερόμαστε ο ένας στον άλλον με σεβασμό όταν έχουμε διαφορά απόψεων και βλέπουμε τον κόσμο με διαφορετικό τρόπο».

Blackhole

«Αυτό το τραγούδι επανεξετάζει λίγο κάποια θέματα από παλαιότερες δουλειές μας. Είναι ο προβληματισμός για τη θνησιμότητα και τις μάχες που αντιμετωπίζουμε καθημερινά – και πώς φαίνονται αυτές οι μάχες όταν σκιαγραφούνται από το σκηνικό του θανάτου, από το πόσο ασήμαντο είναι τόσο μεγάλο μέρος του πόνου μας μπροστά στο αναπόφευκτο. Προφανώς, όλοι μας βλέπουμε φίλους ή συγγενείς να αρρωσταίνουν και αυτό προκαλεί κάθε είδους σκέψεις και συναισθήματα μέσα μας. Όταν γράψαμε αυτό το τραγούδι κάτι τέτοιο είχε εμφανιστεί στις ζωές μας. Ρωτούσα τον εαυτό μου, «Τι είναι αυτό; Και γιατί χάνω τον χρόνο μου υποφέροντας για το τίποτα;»

Everything Ends

Πρόκειται για την αναγνώριση ότι ανεξάρτητα από το πόσο υποφέρω σε μια συγκεκριμένη στιγμή, αυτή η ταλαιπωρία θα τελειώσει. Θα μπορούσε να αφορά τον θάνατο, αλλά θα μπορούσε επίσης να αφορά μία κακή κατάσταση που μοιάζει ατελείωτη. Και μετά ξυπνάς μια μέρα, και λες, Α, νιώθω κάπως καλύτερα. Και δεν ξέρω πότε άρχισε να συμβαίνει αυτό. Σχεδόν επικοινωνώ με την σύντροφό μου στο τραγούδι. Υπάρχει λίγη απολογία και μια συγγνώμη. Ξέρω ότι όταν υποφέρω, το άτομο που πρέπει να φέρει το μεγαλύτερο βάρος είναι η γυναίκα μου. Και αυτό είναι πιθανώς το ίδιο για όλους – ο σύντροφός τους παίρνει το χειρότερο. Έτσι, το τραγούδι είναι μια υπενθύμιση ότι όσο άσχημα και να γίνουν τα πράγματα, ο ήλιος θα ανατείλει ξανά.

Brain Dead

Αυτή είναι μια συνεργασία με τους House of Protection και νιώθω ότι είναι ίσως το πιο διασκεδαστικό τραγούδι στον δίσκο. Σίγουρα γράφτηκε με αυτό το πνεύμα. Είχα αυτή την ιδέα για ένα τραγούδι που θα ονομάζεται «Brain Dead» εδώ και αρκετό καιρό και ταίριαζε σε αυτήν την σκληροπυρηνική πανκ αισθητική που εμβαθύναμε σε αυτό το τραγούδι. Σκεφτόμουν τη σύγχρονη ζωή και τον τρόπο με τον οποίο αναισθητοποιούμε τους εαυτούς μας, είτε μέσω του εθισμού στο τηλέφωνο, είτε με το αλκοόλ, με τα ναρκωτικά, είτε με την πλύση εγκεφάλου από τα μέσα ενημέρωσης ή οτιδήποτε άλλο. Τόσοι πολλοί από εμάς απλώς εγκαταλείπουμε ασυνείδητα τη ζωή μας και λαχταρούμε κάπως να μείνουμε μουδιασμένοι και να μην χρειάζεται να νιώθουμε πολλά. Θα προτιμούσαμε να είμαστε απλώς χαζοί και ανίδεοι; Υπάρχει ένα κομμάτι μου που θα το έκανε. Οπότε, είναι ένας σκληροπυρηνικός ύμνος στη βλακεία…

Evil Eyes

Σε αυτό το τραγούδι, ανθρώπινη μορφή στον εσωτερικό μου διάλογο με το άγχος. Είναι σαν να λέω, θα το ξεπεράσω αυτό.  Αλλά μέρος των στίχων δείχνουν πόσο έξαλλος είμαι με το άγχος και προσπαθώ να του επιτεθώ και εκφράζω την απογοήτευσή μου που αντιμετωπίζω αυτά τα συναισθήματα όλη την ώρα. Αλλά τελικά, το τραγούδι είναι αρκετά θετικό. Υπάρχει κάποια περιφρόνηση, αλλά έχει να κάνει περισσότερο με το να ξεπεράσω τον εαυτό μου και να ξεπεράσω τις αυτοκαταστροφικές ιδιότητες που έχω, ώστε να μπορέσω να ζήσω άλλη μια μέρα.

Landmines

Εδώ αναγνωρίζω ότι πρέπει να κάνω πράγματα για να γίνω καλύτερος άνθρωπος, καλύτερος σύζυγος, καλύτερος πατέρας, καλύτερος άνθρωπος—αλλά καταλήγω να αγνοώ αυτά τα πράγματα, να τα παραμερίζω, να βρίσκω δικαιολογίες και συνεχίζω να ζω με λιγότερο επιθυμητό τρόπο. Έχει να κάνει με το να είσαι αυτοκαταστροφικός και να ξέρεις ότι το κάνεις και συνεχίζεις ούτως ή άλλως. Νιώθω σαν να το βλέπω παντού. Είναι σαν όταν ξέρουμε ότι πρέπει να κάνουμε κάτι, αλλά δεν το κάνουμε. Και το βιώνουμε όλοι. Ξέρουμε τι είναι καλό για εμάς, αλλά τόσο συχνά δεν το κάνουμε. Και βρίσκουμε συνέχεια δικαιολογίες. Δικαιολογούμε την απάθειά μας. Είναι μέρος του να είσαι άνθρωπος.

Judgement Day” (feat. Amira Elfeky)

Νομίζω ότι αυτό είναι τραγούδι ανθρώπου που νιώθει ότι μεγαλώνει κατά κάποιο τρόπο. Πρόκειται για τον ψηφιακά προκαλούμενο τρόμο, αυτή την εμπειρία της ζωής κάτω από το σύννεφο όσων μου δείχνει το διαδίκτυο και τον τρόπο με τον οποίο συγκεντρώνει όλα τα τρομερά πράγματα που συμβαίνουν στον κόσμο, σε ένα προσεγμένο μικρό πακέτο για μένα κάθε μέρα. Λοιπόν, ρωτάω, “Πόσο φυσικό είναι αυτό;” Είμαστε πραγματικά έτοιμοι να το αντιμετωπίσουμε;» Αισθάνομαι πραγματικά συμπόνοια για τους νέους και δεν μπορώ να φανταστώ πώς είναι να μεγαλώνεις κάτω από αυτό το σύννεφο. Έχω μικρά παιδιά και αναρωτιέμαι τι τους κάνει. Δεν είμαι σίγουρος ότι είναι καλό.

Broken Mirror

Υποθέτω ότι αυτό μοιάζει λίγο με το “Everything Ends” με την έννοια ότι νομίζω ότι το τραγούδι αφορά εμένα που θυμώνω με τον εαυτό μου επειδή είμαι κακός σύντροφος. Μάλλον είμαι λίγο σκληρός με τον εαυτό μου μερικές φορές, και όταν νιώθω ότι έχω πάει πολύ μακριά στιχουργικά και είμαι πολύ βάναυσος με τον εαυτό μου, ο Sam συνήθως διαβάζει τους στίχους και λέει, «Όχι, έτσι ακριβώς θα έπρεπε να είναι.» Οπότε, υποθέτω ότι ο Sam πιθανώς το βιώνει αυτό ίσως περισσότερο από εμένα. Αλλά απλώς προσπαθούσα να εξετάσω ποιος είμαι και πώς λειτουργώ στο πλαίσιο μιας ανθρώπινης σχέσης και πόσα ζητάω από το άλλο άτομο να ανεχθεί.

Curse

Ο παραγωγός μας μού είπε, «Μπορείς να έχεις μόνο ένα τραγούδι που αναφέρεσαι στο πως μεγαλώνεις σε αυτό το άλμπουμ», αλλά τρόμαξα μήπως γεράσω. Γκριζάρω. Φτάνω σε εκείνο το σημείο της ζωής μου όπου τα σημάδια της γήρανσης είναι πολύ ξεκάθαρα. Μπορούμε να γελάσουμε με αυτό, και πρέπει απλώς να το αποδεχτούμε, φυσικά. Αλλά είναι περίεργο γιατί ο αδερφός μου πέθανε όταν ήταν 28 ετών, και για μεγάλο χρονικό διάστημα, αυτό τροφοδότησε αυτή την πλήρη αποδοχή της γήρανσης. Είχα περίπου οκτώ χρόνια που δεν με ένοιαζε που είμαι ένα χρόνο μεγαλύτερος επειδή ο Τομ πέθανε όταν ήταν 28 ετών. Έτσι, κάθε χρόνος πέρα ​​από αυτό είναι ένα δώρο. Και τότε, ξαφνικά, αυτό το καύσιμο μόλις τελείωσε. Θα γίνω 40, 50, 60… Αλλά ξέρω ότι πρέπει να κάνω το καλύτερο δυνατό και να απολαύσω τη βόλτα.

Seeing Red

Πριν από αυτόν τον δίσκο, κάναμε μερικά άλμπουμ που ήταν λιγότερο heavy. Τα σχόλια στο internet μας φέρθηκαν λίγο σκληρά και το πήραμε προσωπικά. Έτσι, είχα αυτή την ιδέα ότι πρέπει να γράψουμε ένα βαρύ τραγούδι για τους θαυμαστές που θέλουν να είμαστε heavy, αλλά θα πρέπει να το κάνουμε διασκεδαστικό και λίγο αστείο. Νομίζω ότι είναι ίσως ένα από τα πρώτα τραγούδια που έχουμε γράψει ποτέ όπου είχα στίχους πριν από οτιδήποτε άλλο. Για όλα τα βαριά θέματα σε αυτόν τον δίσκο, πολλά από αυτά έγιναν στο πνεύμα της διασκέδασης – ειδικά αυτό το τραγούδι.

Chandelier

Είναι δύσκολο να ξέρεις πώς να τελειώσεις ένα άλμπουμ, αλλά αυτό ήταν ένα άλμπουμ που είχε δημιουργηθεί για συγκεκριμένο σκοπό. Έχει λίγο το ίδιο DNA με το «Elegy», οπότε ήταν ένας καλός τρόπος να κλείσεις το άλμπουμ. Στην αρχή, φαινόταν σαν ένα πολύ ζοφερό τραγούδι στιχουργικά, αλλά αφού το τελειώσαμε, είχα μια στροφή 180 μοιρών, ξαφνικά, οι στίχοι μιλούσαν περισσότερο για το πόσο όμορφη είναι η ζωή και πώς θα είναι ακόμα όμορφη χωρίς εμάς. Ο κόσμος συνεχίζει να εξελίσσεται αφού σβήσει το φως μας, οπότε είμαστε εδώ για να το απολαύσουμε όσο καλύτερα μπορούμε και να το δούμε και να προσπαθήσουμε να το καταλάβουμε. Μόλις φύγει, έχει φύγει. Και αυτό είναι εντάξει.