Μήπως είμαι φλώρος; H περίπτωση του Nothing, Nowhere

Μεγαλωμένος στη δεκαετία του ’90 και με ακούσματα εκείνη την περίοδο κλασικά για τον έλληνα μεταλά, ο Θανάσης Ράλλης ανακάλυψε τις χαρές του internet στις αρχές της χιλιετίας και με… μεγάλη έκπληξη διαπίστωσε ότι υπήρχαν και άλλα πράγματα στις παρυφές της σκληρής μουσικής, που τα μέσα (έντυπα και ηλεκτρονικά ) είτε δίσταζαν να προβάλλουν είτε δεν είχαν ιδέα ότι υπήρχαν.

Κι όμως σε κάθε κουβέντα με παραδοσιακούς ροκάδες και μεταλάδες, όταν ανέφερε κάτι διαφορετικό από αυτά που είχαν συνηθίσει, έμενε με την αμφιβολία. «Μήπως είμαι φλώρος;».

Η νέα στήλη του Roxx θα ασχολείται κάθε φορά με συγκροτήματα ή καλλιτέχνες που δεν παραδεχόμαστε δημόσια ότι μπορεί να μας αρέσουν και όταν τελικά το αποκαλύπτουμε δεχόμαστε τη… χλεύη της μάζας. Στο ερώτημα «Μήπως είμαι φλώρος» η απάντηση θα είναι σχεδόν πάντα καταφατική.

H περίπτωση του Nothing, Nowhere

Θα ξεκινήσουμε με δύο λέξεις, που το πιο πιθανό είναι ότι θα απομακρύνουν κατευθείαν ένα μεγάλο ποσοστό αυτών που διαβάζουν.

Emo Rap. Από μόνες τους αυτές οι λέξεις είναι ικανές να σε διώξουν μακριά, οπότε ο συνδυασμός τους είναι ικανός να δημιουργήσει πυρηνική έκρηξη στο μυαλό του μέσου ροκά.

O 28χρονος Joe Mulherin παρουσιάζεται με το όνομα Nothing, Nowhere και το πρώτο του άλμπουμ κυκλοφόρησε πριν από μία πενταετία. Αν και η μουσική του ελάχιστη σχέση είχε με το ροκ (για την ακρίβεια δεν είχε καμία σχέση), γρήγορα αγκαλιάστηκε από μέσα όπως το Kerrang και το Alternative Press που είδαν στο πρόσωπο και στην μουσική κάτι σκοτεινό και γεμάτο προσδοκίες.

Μπορεί λοιπόν σε εκείνα τα πρώτα του βήματα η μουσική του να χαρακτηριζόταν ως emo rap, αλλά οι νεότερες γενιές που έχουν μάθει να ακούν πολλά είδη ταυτόχρονα, δεν δυσκολεύτηκαν να τον βάλουν στα ακούσματα τους. Η παρουσία του σε φεστιβάλ όπως το Reading and Leads και το Download Festival τον βοήθησε να αποκτήσει πρόσβαση σε ένα πιο ροκ κοινό και έτσι φτάσαμε στο 2019 με τις κιθάρες να κάνουν πλέον αισθητή την παρουσία τους.

Ο Nothing, Nowhere συνεργάζεται με τον Travis Barker των Blink 182 που αποτελεί σταθερή επιλογή όσων θέλουν να βάλουν μια πιο ποπ-ροκ χροιά στη μουσική τους (Machine Gun Kelly, YUNGBLUD) και κυκλοφορούν το EP, Bloodlust.

Σε αυτό βλέπουμε έναν συνδυασμό emo rock νοσταλγίας από τα 00’s που μπλέκεται με hip-hop και trap και τον δείχνει πιο κατασταλαγμένο από  ποτέ στον ήχο του.

Τα δύο single που κυκλοφόρησε μέσα στη χρονιά που διανύουμε κινούνται και αυτά σε πιο rock μονοπάτια με το Nightmare να έχει μια πιο εμπορική χροιά και το Death να παρουσιάζει heavy κιθάρες που δίνουν στο τελικό αποτέλεσμα μία nu-metal αισθητική.

Ναι, ναι, τα περισσότερα από τα είδη που χρησιμοποιήσαμε ως αναφορά για τον Nothing Nowhere αποτελούν ένα μεγάλο «ΝΟ, NO» για τους περισσότερους και η απάντηση στο ερώτημα «Μήπως είμαι φλώρος» να είναι καταφατική, αλλά δεν πειράζει. Από μία ηλικία και μετά το αντέχεις πιο εύκολα.

Τραγούδια του Nothing, Nowhere όπως το Death και το Nightmare που ακολουθούν τα ακούτε καθημερινά στο Roxx Radio.