Οι InnerWish στο Roxx: «Ξαναπήραμε μπροστά και είμαστε καλύτερα από ποτέ»

Το Σάββατο που μας έρχεται οι Inner Wish θα ανέβουν στη σκηνή του Piraeus 117 Academy έχοντας στις αποσκευές τους τον εξαιρετικό νέο δίσκο τους που κυκλοφορεί εδώ και λίγους μήνες.

Με αφορμή αυτή την εμφάνιση, ο ντράμερ της μπάντας Φραγκίσκος Σαμοΐλης μίλησε στο Roxx και τον Χρήστο Κασσό, για το ομώνυμο νέο άλμπουμ τους, για την επανεκκίνηση που έκανε το συγκρότημα και για το τι θα πρέπει να περιμένουμε από αυτούς στο μέλλον.

Συναυλία στο Piraeus 117 Academy το Σάββατο 5 Νοεμβρίου έχοντας σαν τελευταίο δισκογραφικό πόνημα τον ομότιτλο δίσκο σας. Επτά περίπου μήνες μετά την κυκλοφορία του InnerWish , πόσο ικανοποιημένοι είστε με την πορεία του άλμπουμ;

Πάρα πολύ! Είχαμε ένα άγχος είναι η αλήθεια. Όχι για το αν είναι καλός, γιατί πραγματικά πιστέψαμε και πιστεύουμε πολύ σε αυτό το δίσκο. Αλλά για το ότι είχαμε 6 χρόνια να κυκλοφορήσουμε κάτι καινούργιο και είναι πάρα πολλά. Εύκολα μπορείς να «ξεχαστείς» στην εποχή μας ειδικά, με τόσες κυκλοφορίες, τόση πληροφορία γύρω μας. Τελικά όχι μόνο δεν έγινε, αλλά είναι και ο πιο πετυχημένος δίσκος μας από ότι φαίνεται. Και τα σχόλια τόσο από τον Τύπο, όσο και από τον κόσμο (που είναι και ο μεγαλύτερος κριτής άλλωστε), είναι πολύ ενθαρρυντικά. Πώς να μην είσαι χαρούμενος και ικανοποιημένος λοιπόν;

Συνήθως οι μπάντες στις self-titled κυκλοφορίες τους κάνουν «δήλωση» για κάποια αλλαγή, μια νέα περίοδο. Πέρα από την αλλαγή του line –up κρύβεται κάτι άλλο πίσω από το InnerWish;

Είναι ένα είδος επανεκκίνησης αν θες. Φτάσαμε σε ένα σημείο που μπορείς να το πεις και τέλμα και ξαναπήραμε μπροστά και μάλιστα καλύτερα από ποτέ. Η αλλαγή στο line-up μπορεί γενικά να είναι κάτι «φυσικό» αν θες για πολλά συγκροτήματα, με αβέβαια όμως αποτελέσματα (άπειρα παραδείγματα γύρω μας), απλά σε εμάς, εν τέλει, λειτούργησε απολύτως ευεργετικά. Πέραν του τομέα της ψυχολογίας λοιπόν και του πως νιώθουμε μεταξύ μας με αυτό το line-up, αυτό λειτούργησε και σε μία διαφοροποίηση, ως ένα βαθμό, στο συνθετικό κομμάτι. Ο Μανώλης και ο Θύμιος ήταν και παραμένουν οι βασικοί συνθέτες, όμως τώρα υπάρχουν περισσότερες «φωνές» στο κομμάτι της δημιουργίας και είναι όντως η πιο ομαδική δουλειά μας μέχρι και σήμερα. Και αυτό, κατά την άποψή μου, είναι πάντα καλό, γιατί όταν έχει πολλές και διαφορετικές επιρροές και προσεγγίσεις, έχοντας παράλληλα την ικανότητα διατήρησης βασικών ας πούμε χαρακτηριστικών σου, σε πάει μπροστά.

Με ποιον τρόπο μια μπάντα που κινείται στον heavy ήχο μπορεί να δίνει κάτι φρέσκο εν έτη 2016;

Θα διαφωνήσω εδώ με τον περιορισμό στο heavy ήχο. Γιατί στις μέρες μας πολλές φορές λέμε την ατάκα «έχουνε παιχτεί όλα». Βλέπουμε ότι ακόμα και πιο «φρέσκα» για παράδειγμα είδη, σε μεγάλο βαθμό έχουν βαλτώσει επίσης. Δεν έχει να κάνει με το πόσο «παλιό» είναι ένα είδος. Έχει να κάνει με το πώς αποφασίζεις να το παίξεις το συγκεκριμένο. Η «ανακάλυψη του τροχού» έχει γίνει και γίνεται από ελάχιστες μπάντες και αυτές είναι απλά τεράστιες. Αν μπορείς όμως στο είδος που παίζεις να προσθέτεις κάθε φορά κάτι δικό σου ή διαφορετικό έστω από αυτά που έχεις συνηθίσει τον κόσμο, τότε κάτι αλλάζεις. Αυτό έχει να κάνει κατά την ταπεινή μου άποψη και με το πόσο ασχολείται κάποιος με το τι γίνεται γύρω του στη μουσική που κυκλοφορεί στις μέρες μας. Όσο περισσότερα πράγματα ακούς, τόσα περισσότερα στοιχεία μπορείς να προσθέσεις στον ήχο σου και ανοίγουν περισσότεροι ορίζοντες. Υπάρχει τόση και καλή μουσική εκεί έξω, που είναι αμαρτία να εγκλωβίζεται κάποιος σε μεμονωμένα είδη. Ειδικά αν και ο ίδιος γράφει μουσική.

Από το Waiting for the Dawn του 1998 μέχρι το Inner Wish του 2016 η μπάντα έχει παρουσιάσει τρομερή εξέλιξη σε τεχνικά στοιχεία , σε σύνθεση και σε παραγωγή. Σε ότι αφορά το μέλλον όμως, ποιοι οι στόχοι των Inner Wish από δω και πέρα;

Χαίρομαι που σημειώνεις την εξέλιξη, γιατί είναι κάτι που ζητάμε σαν μπάντα. Να μην είμαστε στάσιμοι. Και πιστεύω ότι αν βάλεις κάτω τους δίσκους με τη σειρά, αυτό το έχουμε καταφέρει. Δε λέω ποιο είναι καλό, κακό, καλύτερο ή οτιδήποτε. Αλλά η εξέλιξη είναι εκεί. Όσον αφορά το μέλλον, απλά θέλουμε να συνεχίσουμε στο ίδιο μοτίβο. Θα προσπαθήσουμε να γράψουμε έναν ακόμη καλύτερο δίσκο και θα το κάνουμε με τον τρόπο που δουλεύουμε: να παίζουμε αυτό που θέλουμε με όσον το δυνατό λιγότερα στεγανά και με όρεξη για πειραματισμό και πρόοδο. Ο βασικός στόχος είναι αυτός. Από εκεί και πέρα, ένα βήμα τη φορά και όπου μας πάει.

Τι χρειάζεται τελικά ώστε να χτίσει μια εγχώρια μπάντα το κοινό της στο εξωτερικό;

Προσπάθεια! Και μέσα σε αυτήν είναι και τα χιλιόμετρα που πρέπει να κάνει έξω, είτε μέσω δισκογραφικών εταιρειών, είτε μέσω συναυλιών. Δεν είναι τυχαίο πως για να μπορέσει μία ελληνική μπάντα να είναι μεγάλη και έξω από τα σύνορά μας, πρέπει να σκιστεί. Καλές οι δημόσιες σχέσεις μέσα στη χώρα σου, αλλά μετά τι; Έξω δεν έχει σημασία το πόσοι σε ξέρουν στην Ελλάδα ή το αν θα γλύψεις ή θα σε γλύψουν εδώ. Πραγματικά είναι τόσο ανούσιο και ματαιόδοξο αυτό το πράγμα! Και μόνο κακό κάνει σε όλους μας όταν δεν ακούς την πραγματική άποψη κάποιου αλλά το κλασικό «γαμάτε μάγκες», που πολλές φορές κάποιος δεν το πιστεύει καν όταν το λέει, απλά θα το πει στα πλαίσια του «τα έχω καλά με όλους». Έχει νόημα γαμώτο; Ένα απλό παράδειγμα. Η κορυφαία ελληνική metal μπάντα της Ελλάδας, οι ROTTING CHRIST. Δες μόνο πόσο έχουνε προσπαθήσει, τι έχουνε περάσει, πόσα χρόνια, για να φτάσουν εκεί που είναι τώρα. Τι να πεις μετά; Αν μένανε στο facebook και το κάθε facebook και τις δημόσιες σχέσεις, δε θα έφταναν ποτέ εκεί! Λίγο ειλικρίνεια μεταξύ μας και πραγματική στήριξη. Αν κάποιος πετύχει, ας πούμε μπράβο και ας δούμε τι καλό έκανε αυτός μήπως μπορέσουμε κι εμείς. Και η ζωή συνεχίζεται.

Έχετε μια εξαιρετική στιχουργική προσέγγιση. Πως ένα συγκρότημα μπορεί να «μιλήσει» για καθημερινά ή συνηθισμένα θέματα αποφεύγοντας τα τετριμμένα;

Αρχικά σε ευχαριστώ προσωπικά, γιατί οι στίχοι ήτανε κυρίως δικό μου κομμάτι σε αυτό το δίσκο! Και είναι και ένα μέρος της μουσικής που δεν ασχολούμαστε πάντα σαν ακροατές μαζί του. Όλοι μας βασικά το κάνουμε αρκετές φορές. Τώρα τι να σου πω; Ήταν καθαρά όπως έβγαιναν από μέσα μου. Σου δίνει «τροφή» και η κατάσταση την οποία βιώνουμε όλοι στην Ελλάδα. Αλλά και όλα αυτά που βλέπουμε και διαβάζουμε για πράγματα στον υπόλοιπο κόσμο. Προτίμησα λοιπόν να εξωτερικεύσω απλά τις απόψεις, τα συναισθήματα και τις ανησυχίες μου, παρά να γράψω για κάτι άλλο. Τουλάχιστον αυτή τη φορά. Και βγήκε όπως βγήκε. Αφού απέφυγα τα τετριμμένα, πραγματικά χαίρομαι!

Υποθέτουμε ότι κάποιος δεν ξέρει τους Inner Wish. Έχετε την ευκαιρία να του προτείνετε ένα και μόνο τραγούδι για να σας γνωρίσει. Ποιο θα ήταν αυτό;

Σώθηκες! Χαχα. Σύμφωνα με την «εμπορικότητα» και την απήχηση, θα σου έλεγα το “Needles in my mind” από τον τελευταίο μας δίσκο. Σαν Φραγκίσκος όμως, ίσως έβαζα το “Rain of a thousand years”, πάλι από τον τελευταίο μας δίσκο, που είναι το προσωπικό μου αγαπημένο και νομίζω ότι συνδυάζει πάρα πολλά από τα στοιχεία μας.

Έχετε κάνει live μαζί με μεγάλα ονόματα της παγκόσμιας σκηνής. Ποιο είναι αυτό που ευχαριστηθήκατε περισσότερο ;

Ο καθένας μας πιστεύω θα σου απαντούσε τα δικά του εδώ. Χεχε. Είμαι 6 χρόνια στη μπάντα, άρα έχω χάσει πολλά από αυτά, οπότε μιλώντας καθαρά για τα live που έχουμε δώσει αυτά τα τελευταία χρόνια, θα επέλεγα αυτό με τους ACCEPT. Τεράστια μπάντα, φοβεροί μουσικοί, μια χαρά άτομα και όταν παίρνεις και εύσημα από τον tour manager τους, τότε όλα είναι ακόμα καλύτερα.

Τι να περιμένουμε στις 5 Νοεμβρίου στο Piraeus 117 Academy ;

Να περάσουμε όλοι καλά! Αυτός είναι ο πρωταρχικός μας στόχος. Συναυλία είναι, άρα διασκέδαση. Εμείς θα δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό και ελπίζω αυτό να περάσει και στον κόσμο για ακόμη μία φορά και να είναι μία υπέροχη βραδιά για όλους μας. Θα παίξουμε ένα γεμάτο δίωρο, θα έχουμε και δύο σπουδαίες μπάντες μαζί μας, τους MARAUDER και τους SUNBURST, οπότε από τις 19:30 που ξεκινάει το live και μέχρι το τέλος, θα ακούσετε πολύ και καλή μουσική! Ελπίζω να σας δούμε εκεί! Να είστε καλά και ευχαριστούμε για τη στήριξη!