Η νύχτα που οι Deftones έβαλαν «φωτιά» στην Αθήνα

Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Είναι η τέταρτη χρονιά που κατεβαίνω σε συναυλία στην Πλατεία Νερού και η αρχική μου εντύπωση δεν έχει ξεθωριάσει στο παραμικρό.

Είναι ο καλύτερος συναυλιακός χώρος στην Αθήνα. Καλοκαιρινός έτσι;

Τις βελτιώσεις του τις χρειάζεται αλλά θα χρειαστεί να βάλουμε και εμείς το χεράκι μας. Δεν εννοώ να πάρουμε πινέλο και να αρχίσουμε να βάφουμε, αλλά με την παρουσία μας σε event όπως το heavy by the sea.

Μαζί σας στο γεγονός ότι η οικονομική κρίση εμποδίζει πολύ κόσμο από το να διαθέσει χρήματα για συναυλίες, αλλά με εισιτήριο 30 ευρώ, όταν το ίδιο ποσό τουλάχιστον θα έδινες για να δεις μόνους τους, τους Deftones, τους Ghost και τους Behemoth, νομίζω ότι όποιος ήθελε πραγματικά να πάει, ένα κουμάντο θα μπορούσε να το είχε κάνει εδώ και τρεις μήνες.

Θα μπορούσα να γκρινιάξω λίγο ακόμα για τον κόσμο που με τη σειρά του γκρινιάζει για το γεγονός ότι οι Ghost έπαιξαν πάνω από τους Behemoth ή για την παρουσία των Deftones σε metal φεστιβάλ, ή γιατί έπρεπε πάλι να έρθουν οι Slayer αλλά θα το αφήσω στην άκρη.
Πάμε τώρα στην ουσία. Έφτασα στο χώρο λίγο πριν το φινάλε της εμφάνισης των Nightstalker, αλλά οι αντιδράσεις του κόσμου στο Baby god is Dead, μια χαρά με έβαλαν στο κλίμα.

Οι Behemoth αν και στο ξεκίνημα της εμφάνισης τους είχαν τον ήλιο για συντροφιά δεν έχασαν στο παραμικρό αυτό το απόκοσμο συναίσθημα που μπορούν να σου μεταφέρουν τόσο με τη σκηνική τους παρουσία όσο και με την εκτέλεση των τραγουδιών τους. Το Satanist είναι από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς και οι Behemoth το στηρίζουν εξαιρετικά.

Η περίπτωση των Ghost είναι ιδιαίτερη. Εγώ τους γουστάρω. Δεν ξέρω όμως τελικά σε τι κοινό απευθύνονται. Η σκηνική τους παρουσία απευθύνεται σε πιο παραδοσιακούς μεταλάδες. Η μουσική τους όμως δεν θα πεις ότι κάνει γκελ σε πιο νεαρά αυτιά ειδικά αν αυτά δεν έχουν εξασκηθεί σε 70’s και 80’s ακούσματα. Το γεγονός όμως ότι με μόνο δύο δίσκους έχουν φτάσει εδώ που έχουν φτάσει δείχνει ότι οι τύποι το ‘χουν.

Αφού σαν υπενθυμίσω ότι δεν διαβάζεται review της συναυλίας, πάμε στους Deftones. Αν με ρώταγε κάποιος στην αρχή της χρονιάς ποια μεγάλη μπάντα που δεν έχουμε δει ποτέ στην Ελλάδα θα έρθει φέτος, οι Deftones θα ήταν η τελευταία μου απάντηση. Το άλμπουμ τους κοντεύει να κλείσει διετία, η κεντρική περιοδεία τους έγινε πέρυσι και γενικά δεν είχα κανένα λόγο να ελπίζω σε κάτι τέτοιο.

Βασικά δεν πίστευα ότι θα τους δούμε ποτέ. Στις αρχές της καριέρας τους το είδος μουσικής που έπαιζαν δεν είχε καμία προβολή στην Ελλάδα. Στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας τότε που ήρθαν οι Korn, οι Slipknot, οι Machine Head και οι Tool πέρναγαν μια καμπή στη γενικότερη δημοτικότητα τους.

Και τα τελευταία χρόνια που πήραν ξανά τα πάνω τους, εμάς μας έχει χτυπήσει η κρίση. Κι όμως ήρθαν, κι όμως ήταν ακριβώς όπως τους περιμέναμε.

Ο μοναδικός άνθρωπος που θα πει ότι οι Deftones το βράδυ της Δευτέρας δεν δικαίωσαν τις προσδοκίες του, θα είναι ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί.

Και ο Chino ήταν η τεράστια μορφή που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε μόνο σε βίντεο και οι υπόλοιποι τον ακολούθησαν σε αντίστοιχα επίπεδα.

Αυτό που θέλω να πω είναι το εξής. Το κοινό για τέτοια live υπάρχει. Μπορεί να μη γεμίζει τους χώρους όπως οι Metallica και οι Maiden, αλλά θα πρέπει να προσαρμοζόμαστε σιγά σιγά σε αυτά τα δεδομένα.

Και χωρίς να θέλω να κάνω διαχωρισμούς ανάμεσα σε πιο παραδοσιακούς μεταλάδες και πιο alternative metal τύπους, στο ίδιο χώρο, στο ίδιο φεστιβάλ, με headliner πέρυσι τους Slayer η παρουσία του κόσμου ήταν αντίστοιχή. Ας μη φοβόμαστε τα πειράματα λοιπόν.

Και ήταν ιστορική αυτή η εμφάνιση. Γιατί πλέον όσοι ήμασταν εκεί, όταν ακούμε το Change ή το 7 Words ή το My Own Summer θα έχουμε μία ανάμνηση για να τα συνδέουμε.

Και είναι καλή φάση να δημιουργείς αναμνήσεις και καλές μάλιστα, δεν συμφωνείτε;

[iframe]<iframe width=”750″ height=”422″ src=”//www.youtube.com/embed/uCYOR8-DV3g” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]