19 χρόνια από την κυκλοφορία του Brave New World

Γραφεί ο Χρήστος Κασσός, χωρίς να είναι καθόλου αντικειμενικός

Πολλά χρόνια πίσω, τότε που το internet ήταν προνόμιο των λίγων , παρακολουθώντας μία τηλεοπτική εκπομπή στον Geronimo Groovy TV που μου διαφεύγει το όνομά της, με παρουσιαστή κάποιον τύπο με καλοσχηματισμένο μουστάκι που επίσης μου διαφεύγει το όνομα του, έμαθα τα ευχάριστα νέα. Bruce Dickinson και Adrian Smith επιστρέφουν στους Maiden !

Ένα βήμα πριν ανάψω καπνογόνο στο σαλόνι και η έκσταση μου, όπως και κάθε φανατικού οπαδού της Σιδηράς Παρθένου, άγγιζε δυσθεώρητα επίπεδα . Οι παλιοί καλοί Maiden και πάλι μαζί !Οι μήνες πέρασαν και την 1η Οκτωβρίου του 1999 το γήπεδο του Ατρόμητου στο Περιστέρι φιλοξένησε τον τελευταίο σταθμό της Ed Hunter Tour, μία συναυλία που όποιος παραβρέθηκε θα έχει να διηγείται μία πολύ ωραία ιστορία στα εγγόνια του.

Τι έμενε λοιπόν ; Μα ο νέος δίσκος φυσικά. Οι έξι πλέον Maiden κλείστηκαν στο «Guillaume Tell» studio στο Παρίσι και άρχισαν να ηχογραφούν το πολυαναμενόμενο comebackτους. Το πρώτο single του δίσκου, The Wicker Man, δεν μας άφησε και πλήρως ικανοποιημένους, αλλά μας έκανε να περιμένουμε τον νέο δίσκο με τρελή ανυπομονησία.

Το ημερολόγιο έδειχνε 29 Μάιου και ο γραφών είχε επιτέλους το Brave New World στα χέρια του από την πρώτη μέρα (ώρα θα έλεγα καλύτερα) κυκλοφορίας του. Για κάποιον που δεν ήταν οικείος με το έργο του Aldous Huxley το εξώφυλλό πιθανόν να μην τον εντυπωσίαζε.

Γεγονός είναι πως ο Eddie για πρώτη φορά έχει ρόλο –σχεδόν- κομπάρσου στο εξώφυλλό με την απεικόνιση ενός φουτουριστικού Λονδίνου, εμπνευσμένο από το ομώνυμο αριστούργημα του Huxley. Η σύμπραξη του Derek Riggs και του Steve Stone τελικά είχε ως αποτέλεσμα ένα από τα καλύτερα εξώφυλλα της μπάντας.

Στο δια ταύτα τώρα, η ακρόαση του Brave New World δεν με έπεισε με την πρώτη. Τα progressive στοιχεία που έκαναν για πρώτη φορά την εμφάνιση τους με τον Blaze Bayley πίσω από το μικρόφωνο, διανθίστηκαν ακόμα περισσότερο δίνοντας ένα σύνολο που σαν οπαδός –δυστυχώς- δεν μπορείς να εκτιμήσεις με την πρώτη. Δυο ακροάσεις ακόμα αρκούσαν και το Brave New World έγινε ο αγαπημένος μου δίσκος των Βρετανών…

Είχε τα πάντα ! Τα κλασικά ωωωω και τα χαρακτηριστικά riffs στο The Wicker Man, την κομματάρα Ghost of the Navigator, το ομώνυμο κομμάτι να «σπέρνει» , το συναισθηματικό Blood Brothers, το έπος Dream of Mirrors, τα «γκαζιάρικα» Mercenary και Fallen Angel, τα πολυσύνθετα Nomad και The thin Line Between Love and Hate. Τέλος το Out Of The Silent Planet , το δεύτερο single του δίσκου, που σφραγίζει με βουλοκέρι το μεγαλείο των Maiden.

Αξίζει να σημειώσουμε την ΑΨΕΓΑΔΙΑΣΤΗ παραγωγή και μίξη από τον Kevin Shirley , που έκανε εκπληκτική δουλειά πίσω από την κονσόλα, διαχειριζόμενος κομμάτια που ουσιαστικά ηχογραφήθηκαν live στο studio.

Στο συγκεκριμένο δίσκο πάντως, ανέβηκε κατακόρυφα και το στιχουργικό επίπεδο των τραγουδιών. Μπορεί η «επιθετικότητα» του παρελθόντος να μειώθηκε κατά πολύ αλλά η μπάντα, με μπροστάρηδες τους Dickinson και Harris, διεύρυνε κατά πολύ την θεματολογία της και έδωσε έμφαση στο συναίσθημα κρατώντας την αισθητική του βιβλίου, άσχετα να σε αυτό αναφέρεται ξεκάθαρα μόνο το ομώνυμο κομμάτι.

Σήμερα, μετά από 19 χρόνια ακριβώς, το Brave New World είναι η τρανή απόδειξη ότι για όποιον λόγο και να γίνονται τα reunion κερδισμένος είναι συνήθως ο ακροατής. Ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ την μουσική βιομηχανία χωρίς τον συγκεκριμένο δίσκο. Ή τέλος πάντων, αν η προηγούμενη φράση είναι υπερβολή, δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερο reunion δίσκο από το Brave New World. Α, ρε Bruce…