Τέσσερα χρόνια μετά…

Δύσκολο πράγμα οι μετακομίσεις. Ειδικά αν θέλεις να αλλάξεις εντελώς παραστάσεις, αλλά είσαι τόσο ξεροκέφαλος που θέλεις να παραμείνεις στην ίδια περιοχή. Το παραδέχομαι είμαι ξεροκέφαλος. Και ίσως αυτό το στοιχείο να μου έφερνε ακόμα περισσότερους κινδύνους στην πορεία, αλλά τι να κάνεις. Πουτάνα ζωή.

Και δεν είναι μόνο το γεγονός της μετακόμισης. Είναι και η αλλαγή επαγγέλματος στη μέση. Με λίγα λόγια έψαχνα ένα γραφείο. Κατά προτίμηση σε υπόγειο. Κατά προτίμηση επίσης όχι σε κεντρικό δρόμο. Κατά προτίμηση επίσης στην Καλλιθέα.

Τα πέτυχα και τέσσερα. Τώρα το πώς θα κατάφερνα να μείνω μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα είναι μία άλλη υπόθεση. Η αρχική σκέψη ήταν ότι έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε που η φάση γαμήθηκε εντελώς. Ποιος θυμάται τι έγινε τόσα χρόνια πριν, ειδικά αν δεν σε ξέρουν κιόλας. Εσείς που δεν ξέρετε τι ακριβώς έγινε θα σας τα πω με πολύ λίγα λόγια και δεν αποκλείεται στην πορεία να χρειαστεί να επανέλθουμε. Είχα λοιπόν τη δουλίτσα μου, είχα το γραφείο μου στο υπόγειο και είχα και δύο φίλους με τους οποίους για δύο χρόνια περάσαμε περίεργες καταστάσεις. Και όταν λέω περίεργες το εννοώ.

Υπνωτισμούς, τσουπακάμπρα, φαντάσματα, εκδικητικές γυναίκες και άλλα τέτοια ωραία. Όλα αυτά μας οδήγησαν σε μια καλύβα στην κορυφή ενός λόφου και ο ένας από τους τρεις που ήμασταν εκεί, πυροβόλησε τους άλλους δύο. Ο ένας πυροβολημένος ήμουν εγώ. Δεν πέθανε κανένας όμως, εντάξει και τα βρήκαμε μεταξύ μας στην πορεία αν και περασε μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι να καταφέρουμε να ξεμπλέξουμε με αστυνομίες, φυλακές και άλλα τέτοια που συνοδεύουν συνήθως τους πυροβολισμούς και τις απόπειρες δολοφονίας.

Στα παπάρια σας όλα αυτά το ξέρω, αλλά δεν μπορούσα να μην τα αναφέρω. Σταματάω τώρα με τις παλιές ιστορίες.

Τον τελευταίο καιρό δεν με έχει ενοχλήσει κανένας για όλα αυτά. Έτσι είπα ότι ήρθε η ώρα να κάνω κάτι καινούργιο. Να κάνουμε κάτι καινούργιο. Είχα τη φαεινή ιδέα να βγάλω δίπλωμα ιδιωτικού ντετέκτιβ. Και ήταν και εύκολη διαδικασία μη νομίζετε. Μόνο έξι μήνες χρειάστηκε και πλέον έχω δικό μου όπλο και μάλιστα νόμιμο. Καταπληκτική φάση. Έχω πυροβολήσει πάρα πολλά μπουκάλια στην εξοχή. Δεν τα έχω πετύχει όλα, αλλά το σημάδι μου βελτιώνεται. Και τώρα έχω και γραφείο. Και μάλιστα μεγαλύτερο από το προηγούμενο. Θα μου λείψει είναι η αλήθεια το παλιό, αλλά να πάει να γαμηθεί. Δεν πήρα τίποτα από εκεί. Τα άφησα όλα όπως ήταν. Είπαμε, καινούργια αρχή, καθαρή αρχή.

Η νέα μου έδρα λοιπόν, βρίσκεται σε κτίριο γραφείων με έξι ορόφους. Στον πρώτο όροφο είναι ένα κομμωτήριο, στο δεύτερο και τον τρίτο ένα γυμναστήριο, στον τέταρτο ένα δικηγορικό γραφείο και ακριβώς δίπλα μία συμβολαιογράφος και στον πέμπτο ένας οδοντίατρος. Μπορώ σε αυτό το σημείο να σας αποκαλύψω ότι σιχαίνομαι τους οδοντίατρους, τους συμβολαιογράφους, τους δικηγόρους, τα μεγάλα γυμναστήρια και τα κομμωτήρια.

Ο έκτος όροφος είναι ανοίκιαστος και από ότι μου είπε ο ιδιοκτήτης του κτιρίου δεν είναι και διαθέσιμος.

Δεν με ένοιαζε γιατί εγώ ήθελα το υπόγειο. Και είναι ωραίο υπόγειο. Όπως μπαίνεις από την είσοδο του κτιρίου, βλέπεις στο δεξί σου χέρι το γραφείο του θυρωρού. Δύο άτομα κάνουν βάρδια εκεί. Ένας από τις επτά το πρωί μέχρι τις τρεις το μεσημέρι και ένας μέχρι τις έντεκα το βράδυ όταν και κλείνει το γυμναστήριο. Στους υπόλοιπους ορόφους το σχολάνε το πανηγύρι από πιο νωρίς. Απέναντι ακριβώς από την είσοδο είναι το ασανσέρ, μεγάλο, καινούργιο και με μουσική να παίζει όταν μπαίνεις μέσα και ευτυχώς πάει μόνο πάνω. Για να κατέβεις στο υπόγειο πας μόνο από τη σκάλα. Εκεί υπάρχουν δύο γραφεία. Το ένα που νοίκιασα εγώ και το άλλο που είναι άδειο.

Ο ιδιοκτήτης μου είπε ότι κανένας μέχρι σήμερα δεν είχε ενδιαφερθεί για τα υπόγεια γραφεία και λογικά δύσκολα θα αποκτούσα γείτονα.

Όταν με ρώτησε για τι δουλειά θέλω το χώρο και του απάντησα ότι είμαι ιδιωτικός ντετέκτιβ, στην αρχή με κοίταξε διστακτικά και μετά μου είπε ότι έχει την υποψία ότι η γυναίκα του ξενο-πηδιέται. Του είπα ότι αν όντως κάποιος, εκτός από τον ίδιο, πηδάει τη γυναίκα του θα το μάθουμε πολύ εύκολα. Μου έριξε και το ενοίκιο 50 ευρώ.

Μου πήρε περίπου ένα μήνα να φτιάξω τον χώρο όπως τον ήθελα. Μεγάλο σκούρο καφέ γραφείο, καρέκλα στην οποία μπορείς εύκολα να πάρεις έναν υπνάκο, ένας μεγάλος μαύρος, δερμάτινος, τριθέσιος καναπές ακριβώς απέναντι και μπροστά του ένα τραπεζάκι με τζάμι. Από κάτω είχε θέση για περιοδικά, αλλά δεν είχα βάλει κανένα περιοδικό. Είχα πάρει επίσης ένα μικρό ψυγείο και το είχα γεμίσει μπύρες, ενώ δίπλα του είχα ένα μεγάλο ντουλάπι με ράφια για τα ποτά. Προς το παρόν είχε μόνο ένα μπουκάλι ουίσκι μέσα.

Το μοναδικό που δεν είχα καταφέρει να βρω ήταν ένα πίνακας της προκοπής, για τον τοίχο πάνω από τον καναπέ. Και με εκνεύριζε αφάνταστα, γιατί ο τοίχος μου φαινόταν άδειος. Τα φώτα που είχα επιλέξει για τα 45 τετραγωνικά του γραφείου δεν ήταν ιδιαίτερα έντονα, πίστευα ότι όποιος θα ερχόταν εδώ θα ήθελε διακριτικό φωτισμό. Υπήρχε επίσης μία μικρή κουζίνα και ένα μικρό μπάνιο. Με αυτά δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα, αφού το κτίριο ήταν τριετίας έτσι όλα ήταν καινούργια. Τα καθάρισα όμως, μη νομίζετε ότι δεν τα καθάρισα.

Έχω εγκατασταθεί στο νέο μου γραφείο εδώ και περίπου δύο εβδομάδες. Σε αυτό το διάστημα επίσης έχω βάλει αγγελίες και σε εφημερίδες και στο internet, δεν έχει έρθει κανένας ακόμα, αλλά δεν απογοητεύομαι. Θα έρθουν που θα πάνε. Δεν υπάρχει κανένας άλλος ιδιωτικός ντεντέκτιβ στην περιοχή. Είμαι η μόνο τους επιλογή.

«Μήπως θα πρέπει να σκεφτείς ότι με τη φωτογραφία σου που έβαλες στην αγγελία, θα νομίζουν οι άνθρωποι ότι αντί για ντεντέκτιβ θα βρουν αποτυχημένο ηθοποιό που ειδικεύεται σε επίσης αποτυχημένα stand up comedy; Εγώ στο είπα ότι δεν έπρεπε να βάλεις φωτογραφία και τώρα καθόμαστε εδώ και δύο εβδομάδες και κοιτιόμαστε σαν τους μαλάκες» είπε ο Jesse James.

«Κάνεις τεράστιο λάθος. Ο κόσμος θέλει να βλέπει το πρόσωπο που θα εμπιστευθεί για τις βρομοδουλειές του» του απάντησα.

«Δηλαδή νομίζεις ότι μοιάζεις με πρόσωπο εμπιστοσύνης;» είπε ο Jesse James και σηκώθηκε από τη θέση του. Άρχισε να κάνει βόλτες πάνω στο ράφι του εμφανώς προβληματισμένος από την έλλειψη δράσης. Όταν η πόρτα χτύπησε δύο φορές, ο Jesse James κοκάλωσε. Πρέπει να ήταν πελάτης από την άλλη πλευρά της πόρτας. Ο νεαρός συνάδελφος είχε συνθηματικό χτύπημα. Πρέπει να ήταν πελάτης. Ένα μεγάλο χαμόγελό σχηματίστηκε στο πρόσωπο του Jesse James και ένα εξίσου μεγάλο στο δικό μου.

Ήταν πελάτης.

Ξέχασα να σας πως ότι ο Jesse James είναι ένας λούτρινος σκύλος που μιλάει.