Μια κάποιου είδους αρχή

Πως ξεχωρίζεις μια πραγματική ανάμνηση από μία ψευδαίσθηση; Να, αυτή τη στιγμή που μιλάμε είμαι σίγουρος ότι κάποιους από εσάς σας ξέρω. Όχι όλους, αλλά κάποιους λίγους. Και μπορώ να θυμηθώ και από πού σας ξέρω. Η τελευταία μας συνάντηση ήταν στην καλύβα στην κορυφή του λόφου. Είχατε έρθει μαζί μου και σας είχα δείξει κάποια πράγματα που δεν τελείωσαν, είναι η αλήθεια, και πολύ καλά.

Έχει περάσει όμως από τότε τόσος καιρός, που δεν μπορώ να ξεχωρίσω αν αυτό όντως συνέβη ή απλά το είχα φανταστεί. Πλέον δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Ό,τι συνέβη στο παρελθόν, συνέβη στο παρελθόν. Ό,τι μπορεί να φαντάστηκα στο παρελθόν , επίσης μένει εκεί. Οπότε για να μη κουράζω και αυτούς που είμαι σίγουρος ότι δεν έχω ξαναδεί, αφήνω τις σκόρπιες αναμνήσεις μου στην άκρη και έρχομαι στο τώρα. Γιατί πάντα αυτό είναι που μετράει.

Τώρα λοιπόν.

Γεια σας, τι κάνετε; Εύχομαι να πηγαίνουν όλα όπως τα θέλετε. Αν έχετε προβλήματα να με συγχωρέσετε, αλλά δεν μπορώ να σας βοηθήσω. Όπως θα διαπιστώσετε, εγώ έχω περισσότερα προβλήματα από εσάς και για αυτό σας φώναξα. Θέλω να έρθετε μαζί μου κάπου. Αν έχετε κανονίσει κάτι και δεν προλαβαίνετε, δεν θα παρεξηγηθώ μην ανησυχείτε. Μια βολτούλα θέλω να πάμε. Θέλω να έρθετε μαζί μου σε ένα μέρος που ίσως να μην ξέρατε ότι υπάρχει. Αλλά υπάρχει, μπορώ να σας διαβεβαιώσω γι αυτό. Το έχω δει με τα μάτια μου. Για την ακρίβεια από τότε που το είδα το μάτια μου δεν φεύγουν από εκεί.

Και δεν είναι και πολύ μακριά. Αν βγείτε από την Αθήνα και συνεχίσετε με το αυτοκίνητο σας μέχρι τα πρώτα διόδια προς Λαμία είσαστε πολύ κοντά. Λέω με το αυτοκίνητο, γιατί αν έχετε σκοπό να το ρίξετε στο περπάτημα θα χρειαστεί να σας περιμένω για πολύ ώρα και δυστυχώς βαριέμαι πολύ εύκολα και θα φύγω. Και τζάμπα θα έχετε έρθει μέχρι εδώ.

Με το αυτοκίνητο λοιπόν και λίγο μετά τα πρώτα διόδια κάνετε δεξιά στην πρώτη έξοδο. Στον πρώτο δρόμο που θα δείτε κάνετε πάλι δεξιά και από εκεί και πέρα συνεχίζετε για περίπου δύο χιλιόμετρα ευθεία. Είναι βράδυ και κανονικά τώρα θα έπρεπε να δείτε στο αριστερό σας χέρι τα λαμπερά φώτα του προορισμού μας. Δεν θα τα δείτε όμως, τουλάχιστον όχι ακόμα. Αλλά πιστέψτε με είναι πάντα εκεί. Ακόμα και όταν το φως του ήλιου πλημμυρίζει τις γύρω περιοχές, τα φώτα αυτή της πόλης παραμένουν αναμμένα και περιμένουν καρτερικά τους επισκέπτες.

Τώρα πρέπει να έχετε φτάσει στο παλιό βενζινάδικο. Θα το δείτε στο δεξί σας χέρι και θα το ξεχωρίσετε εύκολα γιατί είναι κλειστό εδώ και χρόνια. Το εγκαταλελειμμένο φορτηγό που βρίσκεται δίπλα στην αντλίες θα επιβεβαιώσει ότι βρίσκετε στο σωστό σημείο. Μετά από ακριβώς πενήντα μέτρα θα δείτε ένα μικρό δρομάκι που κάνει αριστερά, ανάψτε φλας και μπείτε. Είμαστε σχεδόν εκεί.

Αν έχετε έρθει ξανά σε αυτό το σημείο και σκέφτεστε ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο πάνω θα σας πω ότι έχετε δίκιο, αλλά… Δεν υπάρχει τίποτα πιο πάνω όταν έρχεστε μόνοι σας. Όταν όμως έρθετε με το σωστό άνθρωπο η πραγματικότητα είναι λίγο διαφορετική. Η πραγματικότητα είναι αυτά τα λαμπερά φώτα που σας έλεγα.

Ο λόγος που σας ζήτησα να έρθετε μαζί μου είναι γιατί προσπαθώ να καταλάβω και εγώ τι συμβαίνει. Ο ρόλος σας θα είναι καθαρά παρατηρητικός και θα προσπαθήσω να σας λέω και να σας εξηγώ ότι μπορώ. Συνεχίζετε ευθεία στο δρομάκι έτσι; Τώρα ο δρόμος έχει γίνει ανηφορικός αλλά κοντεύουμε σιγά σιγά και όπως βλέπετε το πλάτος του δρόμου μεγαλώνει. Και είναι η κατάλληλη ώρα αυτή που ερχόμαστε. Εκεί λίγο μετά το σούρουπο. Αν και για να είμαι 100% ειλικρινής μαζί σας, δεν θυμάμαι ποτέ να είναι μέρα σε αυτή την πόλη. Το μόνο που θυμάμαι είναι αυτά τα έντονα φώτα.

Φτάσαμε. Μπορείτε να κατέβετε από το αυτοκίνητο και να περπατήσετε μαζί μου. Είμαι κοντά σας και ας μη με βλέπετε. Απλά συνεχίστε να περπατάτε σε αυτό το δρόμο. Τα φώτα έχουν αρχίσει να φαίνονται πια. Δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη είσοδος, απλά έτσι όπως προχωράμε ξαφνικά γινόμαστε μέρος αυτή της πόλης.

Και μιας και είμαστε δω πλέον να σας συστηθώ. Το όνομα μου είναι Δημήτρης. Μη με ρωτήσετε ποιο είναι το επίθετο μου. Δεν έχει καμία σημασία και εδώ που τα λέμε ούτε και το μικρό μου όνομα έχει σημασία. Είμαι κάτοικος αυτή της πόλης εδώ και μερικά χρόνια. Τουλάχιστον τέσσερα. Έφτασα εδώ… Πως έφτασα εδώ; Αυτό είναι κάτι που θέλω να μάθω και εγώ με σιγουριά. Γιατί μόνο σίγουρος δεν είμαι. Θα το ψάξουμε μαζί.

Παρόλα αυτά δεν έχω παράπονο. Μια χαρά περνάω. Εσάς έμαθα ότι σας έχει χτυπήσει η κρίση και τα σχετικά. Εμείς εδώ δεν είχαμε τέτοια προβλήματα και όπως θα διαπιστώσετε στην πορεία το μικρότερο πρόβλημα που έχουμε είναι τα οικονομικά. Αν κοιτάξετε λίγο τριγύρω σας θα διαπιστώσετε ότι είμαστε πλέον για τα καλά μέσα στην πόλη. Δεν θα δείτε κανέναν άνθρωπο να περπατάει στους δρόμους. Ακόμα. Δεν θα ακούσετε καμία φωνή από παιδιά που παίζουν. Ακόμα. Δεν θα δείτε κανένα αμάξι γύρω σας. Ακόμα.

Βλέπετε όμως τα φώτα. Τόσο δυνατά που σε πλημμυρίζουν. Σιγά σίγα σχηματίζονται τα πρώτα σπίτια δεξιά και αριστερά. Δεν υπάρχουν πολυκατοικίες εδώ. Μόνο διώροφα και το πολύ τριώροφα κτίρια. Όλα μοιάζουν σαν να φτιάχτηκαν σήμερα. Λες και αυτό είναι ένα τεράστιο κουκλόσπιτο που φωτίζεται από έξω με προβολείς. Και εμείς είμαστε τώρα μέσα του.

Θέλω να σας πω κάτι τελευταίο. Ξέρω πολύ καλά ότι αυτή τη στιγμή είσαστε μπροστά από τον υπολογιστή σας ή κοιτάζετε την οθόνη του κινητού σας και στην πραγματικότητα δεν είσαστε εδώ μαζί μου. Δεν έχει καμία σημασία, γιατί από τη στιγμή που μάθατε για την πόλη, η πόλη ξέρει για εσάς. Και η πόλη σε αντίθεση με εμένα δεν ξεχνάει ποιος έριξε το βλέμμα του πάνω της.

Συγχωρέστε με λοιπόν που σας έβαλα σε αυτή τη διαδικασία, αλλά σε κάποιον έπρεπε να τα πω. Και θα προσπαθήσω όσο μπορώ να σας κρατήσω έξω από αυτή την ιστορία.

Απλά κρατήστε τα μάτια σας ανοιχτά και δείτε. Όσο μπορείτε τουλάχιστον. Θα έχει πλάκα σε κάποια σημεία, σε άλλα σημεία θα βαρεθείτε, αλλά ελπίζω να φτάσουμε μαζί μέχρι το τέλος.

Καλώς ήλθατε στην πόλη.