O θρύλος της δαιμονικής νεράιδας

Ήταν νέα, ωραία, ψιλή και ξανθιά. Ήταν με λίγα λόγια πολύ ωραίο γκομενάκι. Έζησε όμως σε μία εποχή που αν ήσουν πολύ ωραίο γκομένακι και δεν ήσουν ευγενικής καταγωγής κατέληγες στο μπουντρούμι κάποιου αφέντη της περιοχής και ζούσες μόνο αν ικανοποιούσες τις ορέξεις του.

Η Ελεάνα όμως,  εκτός από ωραίο γκομενάκι, ήταν και πολύ μπροστά από την εποχή της. Δεν θα γινόταν σκλάβα κανενός.  Έτσι αν και η καταγωγή της δεν ήταν από κάποια πλούσια οικογένεια κατάφερε να μείνει ανεξάρτητη. Ίσως έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι ήταν και μάγισσα βέβαια και μπορούσε να μεταμορφώσει όποιον επιχειρούσε να της κάνει κακό σε βαζάκι για το μέλι, χωρίς το μέλι μέσα. Είχε προσπαθήσει να τους μεταμορφώνει και σε άλλα αντικείμενα αλλά δεν είχε καταφέρει τίποτα. Έτσι τα ράφια της γεματά από βαζάκι για μέλι. Χωρίς μέλι τα περισσότερα.

Για να μην σας ταλαιπωρούμε με λεπτομέρειες, η Ελεάνα προδόθηκε από την καλύτερη της φίλη και βρήκε τον θάνατο στα χέρια του φούρναρη που ήθελε να την κάνει δικιά του αλλά δεν μπορούσε. Της επιτέθηκε ύπουλα και πριν αυτή προλάβει να τον μεταμορφώσει σε βαζάκι για το μέλι, της κάρφωσε ένα μαχαίρι στην καρδιά.

Πριν ξεψυχήσει όμως πρόλαβε να πει τα τελευταία της λόγια που ήταν σαφή, κατανοητά  και έδειχναν απόλυτα τις προθέσεις της για τη μεταθανάτια ζωή.

«Θα σας γαμήσω όλους. Θα γίνω δαιμονική νεράιδα και θα σας στοιχειώσω . Τη γαμήσατε» είπε και ξεψύχησε.

Η αλήθεια είναι ότι η Ελεάνα ήταν κοπέλα με τρόπους και δεν μιλούσε γενικά άσχημα, ούτε έβριζε, αλλά μπορούμε να κατανοήσουμε την οργή της. Είχε άλλωστε καρφωμένο ένα μαχαίρι στην καρδιά. Ας τη δικαιολογήσουμε.

Τα χρόνια πέρασαν, πέρασαν και οι δεκαετίες και η ιστορία της Ελεάνας μετατράπηκε σε θρύλο. Κανένας δεν μπορούσε να πει με σιγουριά αν όσα έλεγαν οι γιαγιάδες στα παραμύθια ήταν απλά υπερβολές που σκέφτονταν οι γιαγιάδες για να τρώνε τα παιδιά το φαγητό τους.

Και βέβαια η ιστορία είχε αλλοιωθεί. Τα λόγια της Ελεάνας είχαν δεχτεί ένα σαφέστατο χτύπημα λογοκρισίας.

«Με αδικήσατε και εγώ δεν θα το ξεχάσω. Θα γίνω δαιμονική νεράιδα και με κάθε τρόπο θα προσπαθήσω να αποκαταστήσω την αδικία». Μα είναι δυνατόν κάποιος λίγο πριν πεθάνει από μαχαιριά στην καρδιά, να  μιλάει έτσι;

Αφήστε που άφηναν απ’ έξω το γεγονός ότι ήταν τρομερά ωραίο γκομενάκι και την αποκαλούσαν απλά μία δροσερή νεαρή κοπέλα. Δροσερά είναι τα αναψυκτικά. Ας αφήσουμε λοιπόν τις λογοκριμένες παπαριές στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Και να τονίσουμε και κάτι άλλο. Το ότι είπε ότι θα γίνει δαιμονική νεράιδα δεν πάει να πει ότι έγινε κιόλας. Πνεύμα έγινε σίγουρα.

Η εκδίκηση της Ελεάνας ήρθε ξαφνικά και ενώ είχαν περάσει 235 χρόνια από τη δολοφονία της. Τι έκανε τα υπόλοιπα 235 χρόνια θα ρωτήσετε και θα έχετε δίκιο. Σχεδίαζε κάθε λεπτομέρεια. Και τώρα πίστευε ότι όλα ήταν έτοιμα.

Ο Γιάννης Δασκαλόπουλος ήταν ο εγγονός του εγγονού του γιού του φούρναρη που στέρησε τη ζωή της. Ήταν κοντά στα σαράντα, παντρεμένος με δύο γιούς. Εκείνο το βράδυ που το πνεύμα της Ελεάνας τον επισκέφθηκε στον ύπνο του, είχε φάει δύο κομμάτια παστίτσιο, μία χωριάτικη σαλάτα και ένα ατομικό γεμιστό τσουρέκι σοκολάτα από το Max Perry. Δεν συνήθιζε να τρώει τόσο πολύ το βράδυ και η αλήθεια είναι ότι του είχε δημιουργηθεί ένα φούσκωμα. Και δεν κοιμήθηκε και πολύ εύκολα.

«Ξύπνα μαλάκα» φώναξε το πνεύμα της Ελεάνας. Και ο Γιάννης Δασκαλόπουλος πετάχτηκε από το κρεβάτι σαν κάποιος να είχε πατήσει κόρνα ακριβώς δίπλα του. Η γυναίκα του όμως δεν είχε καταλάβει τίποτα. Μήπως το φαντάστηκε; Μήπως ήταν όλα ένα όνειρο;

Και τότε την είδε να αιωρείται πάνω από το κρεβάτι του. Ντυμένη στα λευκά, με τα ίσια ξανθά μαλλιά της να φτάνουν μέχρι τη μέση της. «Δεν τα φαντάστηκες, ούτε βλέπεις όνειρο.  Θα σου γαμήσω. ΜΑΛΑΚΑ!» φώναξε η Ελεάνα που δίψαγε για αίμα απογόνου του φούρναρη.

«Θα πληρώσεις για το έγκλημα του προγόνου σου. Η δαιμονική νεράιδα θα ικανοποιηθεί μόνο βλέποντας το αίμα σου να τρέχει».

Ο Γιάννης Δασκαλόπουλος ήταν τρομοκρατημένος. Είδε τη γυναίκα του να κοιμάται ακόμα. Δεν είχε πάρει χαμπάρι. Μέσα στην τρομάρα του, παρατήρησε παρόλα αυτά ότι η δαιμονική νεράιδα που είχε απέναντι του ήταν ωραίο γκομενάκι.

«Τι θέλεις από μένα ξανθούλα» είπε τελικά με περισσότερο θράσος από όσο η κατάσταση του επέτρεπε. Ίσως να το μετάνιωνε αλλά έτσι ένιωσε έτσι έκανε. «Σου είπα! Θέλω να δω το αίμα σου να τρέχει» είπε η Ελεάνα και φανέρωσε ένα μαχαίρι παρόμοιο με αυτό που της στέρησε τη ζωή.

Όλα αυτά ακούγονται δραματικά, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο. Και αυτό γιατί ο Γιάννης Δασκαλόπουλος είχε καταλάβει ότι η φιγούρα που είχε μπροστά του ήταν άυλη. Το ίδιο και το μαχαίρι που κρατούσε. Έτσι όταν του επιτέθηκε δεν μπόρεσε να του κάνει απολύτως τίποτα. Πέρασε από μέσα του και χάθηκε.

235 χρόνια σχεδιασμού και πρόβας είχαν πάει στράφι. Ο απόγονος του φούρναρη έκλεισε τα μάτια του σφιχτά και όταν τα άνοιξε ξανά η αυτοαποκαλούμενη δαιμονική νεράιδα δεν ήταν πια εκεί. Όταν γύρισε για να ξανακοιμηθεί χτύπησε κατά λάθος το κεφάλι του στο κομοδίνο. Ο Γιάννης Δασκαλόπουλος φώναξε «ΩΩΩΩΩΧ». H γυναίκα του ξύπνησε και τον είδε να κρατάει το κεφάλι του.

«Αγάπη μου γιατί τρέχει αίμα από το κούτελο σου»;

Το αίμα του απογόνου του φούρναρη είχε τρέξει. Η δαιμονική νεράιδα έστω και από σπόντα είχε ικανοποιηθεί…

Ο Γιάννης Δασκαλόπουλος δεν έφαγε ξανά γεμιστό τσουρέκι από τα Max Perry.