Ο διάβολος στην κουζίνα

Προσπαθούσα εδώ και αρκετή ώρα να κοιμηθώ αλλά μάταια. Γύρισα από τη μία πλευρά, γύρισα από την άλλη, έφερα το μαξιλάρι στο κεφάλι αλλά και πάλι τίποτα. Το φως της κουζίνας άναψε ξαφνικά. Δεν θα με ένοιαζε ιδιαίτερα, αλλά το γεγονός ότι ήμουν μόνος μου στο σπίτι έκανε την κατάσταση λιγάκι ανησυχητική.

Πετάχτηκα από το κρεβάτι και πήγα προς την πόρτα. «Ποιος είναι εκεί» φώναξα ακούγοντας παράλληλα τριξίματα να έρχονται από την κουζίνα.

«Είσαι σίγουρος ότι κάνεις τη σωστή ερώτηση» είπε μια φωνή από την κουζίνα.

«Ποιος είναι εκεί» φώναξα ξανά.

«Η σωστή ερώτηση είναι, τι κάνεις εκεί» απάντησε η φωνή.

«Τι κάνεις εκεί» φώναξα.

«Έχω ανοίξει το ψυγείο και θέλω να φτιάξω ένα σαντουιτσάκι, έχεις καθόλου μαγιονέζα;»

Είχα σταθεί στην πόρτα του δωματίου μου κρατώντας την οδοντόβουρτσα στο χέρι ενώ παράλληλα είχα πάρει και ένα απειλητικό βλέμμα. «Δεν έχω μαγιονέζα. Δεν μ’ αρέσει» φώναξα.

«Σε τι σόι άνθρωπο δεν αρέσει η μαγιονέζα» είπε ο διάβολος που βρισκόταν στην κουζίνα μου. «Και γιατί κρατάς την οδοντόβουρτσα, σκοπεύεις να μου πλύνεις τα δόντια;».

«Ποιος είσαι» του φώναξα ξανά.

Μου είπε ότι είναι ο διάβολος, ότι πείνασε, ότι ήθελε να φάει ένα σαντουιτσάκι και ότι τον απογοήτευσα που δεν είχα μαγιονέζα. Μου είπε επίσης ότι αν την επόμενη φορά που θα έρθει δεν έχω πάλι μαγιονέζα θα με μεταμορφώσει σε πλυντήριο πιάτων. Όταν μάζεψα όλο μου το κουράγιο και πήγα προς την κουζίνα, είδα ότι το φως ήταν κλειστό. Άναψα όλα τα φώτα και έψαξα το σπίτι σπιθαμή προς σπιθαμή. Ήμουν μόνος μου. Μάλλον είχα φάει βαριά και τα φαντάστηκα όλα.

Την επόμενη μέρα το πρωί πήγα στο σούπερ μάρκετ για τα ψώνια του μήνα. Πήρα τρία βαζάκια μαγιονέζα έτσι για να είμαστε σίγουροι.