Τσιγαροκόφτης: Μία μεγάλη σκοτεινή συνωμοσία
Μετά από είκοσι χρόνια αποφάσισα ότι είναι καιρός να σταματήσω το κανονικό τσιγάρο και να το γυρίσω σε ηλεκτρονικό. Αποφάσισα επίσης να καταγράφω αυτή την εμπειρία με κάθε λεπτομέρεια. Κάποια από τα πράγματα που θα διαβάσετε ίσως σας φανούν υπερβολικά αλλά όπως είχε πει κάποτε κάποιος όχι και τόσο σημαντικός άνθρωπος, η πραγματικότητα είναι μία διαστρεβλωμένη εικόνα της φαντασίας.
Καταγράφει την εμπειρία του ο Θανάσης Ράλλης
Σαν να μην έφτανε η προσπάθεια μου να μην κάνω κανονικά τσιγάρα, μία διαδικασία που από μόνη της επηρεάζει τον εγκέφαλο και μπορεί να σου προκαλέσει νεύρα ή να σε αποπροσανατολίσει από τις καθημερινές σου δραστηριότητες (εμένα μου συμβαίνει πιο συχνά το δεύτερο), μπήκαν στο δρόμο μου αυτές τις ημέρες μία σειρά από εμπόδια τα οποία κάποιος εξωτερικός παρατηρητής θα χαρακτήριζε τυχαία, εγώ πάντως από την πλευρά μου τα χαρακτηρίζω οργανωμένη συνωμοσία που θέλει να με εξοντώσει.
Πριν όμως φτάσω σε αυτά τα εμπόδια και αφού αυτή η εμπειρία είναι όπως και να το κάνουμε ενημερωτικού χαρακτήρα και μέχρι στιγμής σας λέω αποκλειστικά την αλήθεια και σας δίνω 100% τα πραγματικά γεγονότα (εντάξει μπορεί να μην είναι στο 100% τα γεγονότα όπως έγιναν, αλλά ένα 32% το φτάνουν σίγουρα), θα σας πω ότι μέχρι στιγμής τουλάχιστον και μετά από περίπου μία εβδομάδα έχω καταφέρει να μην πάρω άλλο καπνό. Έχω κάνει ένα τσιγάρο κάθε ημέρα αλλά αυτό δεν είναι τίποτα, με ακούτε, δεν είναι τίποτα!
Οπότε μην αρχίσετε τα «Πρέπει να το κόψεις μαχαίρι», «Είσαι αποτυχημένος», «Πως μπορείς και κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη» και «Τι μπλούζα είναι αυτή που φοράς ρε μαλάκα», γιατί στα τρία πρώτα θα σας απαντήσω να πάτε να δείτε αν έρχομαι (spoiler alert: δεν θα έρχομαι) και στο τελευταίο θα σας πω ότι ήταν δώρο σε γενέθλια και τη φοράω μόνο μέσα στο σπίτι. Αυτά.
Πάμε τώρα στα εμπόδια που σας προανέφερα. Το δεύτερο βράδυ της προσπάθειας μου, συνάντησα την περισσότερη κίνηση των τελευταίων ετών με αποτέλεσμα να μείνω στο αμάξι μιάμιση ώρα για μία διαδρομή που σε φυσιολογικές συνθήκες δεν απαιτεί πάνω από 15-20 λεπτά. Έβραζα μέσα στο αυτοκίνητο και μαζί με τους ατμούς του ηλεκτρονικού τσιγάρου έβγαζα καπνούς από τα αυτιά. Πήρα βαθιές ανάσες όταν έφτασα και είπα να το ξεχάσω.
Συμβαίνουν αυτά, σκέφτηκα.
Την τρίτη μέρα όταν γύρισα από το γραφείο και ξεκίνησα την καθημερινή ιεροτελεστία αποσυμπίεσης από τα όσα έγιναν στη δουλειά, που περιλαμβάνει μία μπύρα, τσιγάρο και χάζεμα στο internet για ένα μισάωρο, ήξερα ότι ένα από τα συστατικά θα απουσιάζει. Το τσιγάρο.
Απουσίαζε όμως και κάτι άλλο. Το internet. Το μάτι μου έπεσε πάνω στο κόκκινο λαμπάκι του ρούτερ που εκείνη τη στιγμή έμοιαζε σαν το μάτι του ίδιου του διαβόλου που με κοίταζε επίμονα. Υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον διάβολο και έχω επιχειρήσει πολλές φορές στο παρελθόν να κάνω συμφωνίες μαζί του (πάντα χωρίς αποτέλεσμα, αλλά που θα μου πάει κάποια στιγμή θα του πουλήσω την ψυχή μου με αντάλλαγμα να γίνω ο καλύτερος χειριστής τρομπέτας στον κόσμο), αλλά εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι μπαίνει ένα ακόμα κομμάτι σε ένα πάζλ που δεν είχα σκεφτεί ότι υπάρχει. Το παζλ της συνομωσίας ενάντια στην προσπάθεια μου.
Πήρα τηλέφωνο την εταιρεία με σκοπό να πω στον υπάλληλο «Άντε γαμήσου, έχω πληρώσει, τι θέλεις τώρα από τη ζωή μου και πες μου για ποιον δουλεύεις αλλιώς θα σου κάνω τη ζωή κόλαση. Άντε γαμήσου!» αλλά ένα αυτόματο μήνυμα με ενημέρωσε ότι υπάρχει διαπιστωμένο πρόβλημα στην περιοχή μου και ότι πραγματοποιούνται εργασίες για την αποκατάσταση της βλάβης, που θα διαρκέσουν περίπου μισή ώρα ακόμα.
Για να μη πάει χαμένο το «Άντε Γαμήσου», το είπα στη συσκευή κοιτώντας την οθόνη, έκλεισα το τηλέφωνο και στράφηκα ξανά στο κόκκινο λαμπάκι. Πήρα δύο βαθιές ανάσες και προσπάθησα να ηρεμήσω.
Συμβαίνουν αυτά, σκέφτηκα και αποφάσισα για να περάσω την ώρα μου να κάνω κάτι που είχα να κάνω πάνω από δέκα χρόνια. Να βγω για περπάτημα.
Έβαλα λοιπόν τη φόρμα μου, τα αθλητικά παπούτσια και έφυγα από το σπίτι με σκοπό να επιστρέψω 45 λεπτά μετά, με την ελπίδα ότι η βλάβη θα έχει όντως αποκατασταθεί κάτι που θα έβαζε σε φρένο τις υποψίες μου ότι κάτι συμβαίνει πίσω από την πλάτη μου.
Ο περίπατος μου με έφερε μπροστά από πολλές καφετέριες όπου παρέες πιτσιρικάδων κοίταζαν ο καθένας το κινητό του και γελούσαν, μπροστά από βιτρίνες καταστημάτων με ανδρικά ρούχα που με έκαναν να διαπιστώσω ότι πρέπει να έχω πάρει 3-4 κιλά και τίποτα από αυτά που έβλεπα δεν θα μου έκανε και τέλος με έφερε αντιμέτωπο με ορδές πιτσιρικάδων που είχαν βγει έξω με τους γονείς τους και θεωρούσαν λογικό να τρέχουν πάνω κάτω στα πεζοδρόμια φωνάζοντας. Ένας από αυτούς τους πιτσιρικάδες που δεν πρέπει να ήταν πάνω από έξι χρονών, με πάτησε χωρίς μάλιστα να μου ζητήσει συγγνώμη το μαλακισμένο και μου πέρασε από το μυαλό να τον πατήσω και εγώ αλλά δεν μπορούσα εκείνη τη στιγμή να καταλάβω που είναι οι γονείς του και αν με έβλεπαν. Οπότε έδωσα τόπο στην οργή και συνέχισα τον δρόμο μου.
Γυρνώντας στο σπίτι πέρασα απέναντι από το μαγαζί που είχα αγοράσει το ηλεκτρονικό τσιγάρο, σκέφτηκα ότι μέσα στην εβδομάδα θα πρέπει να περάσω ξανά για πάρω υγρά και συνέχισα τον δρόμο.
Μέσα στο μαγαζί ο υπάλληλος είχε βγάλει κάτι μικρά κιάλια και με παρατηρούσε μέχρι που χάθηκα από το οπτικό του πεδίο. Φυσικά και δεν κατάλαβα εκείνη τη στιγμή τι έκανε.
Όταν μπήκα σπίτι το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάω πάνω από τον υπολογιστή και να τσεκάρω το ρούτερ. Το λαμπάκι ήταν πράσινο και το μυαλό μου αγαλλίασε. Όλα ήταν εντάξει.
Αν και οι σκοτεινές σκέψεις μου πέρασαν για δύο μέρες, το τελειωτικό χτύπημα ήρθε όταν διαπίστωσα χθες το βράδυ ότι κάτι δεν πάει καλά με τον υπολογιστή μου. Δεν ανταποκρινόταν στα κλικ μου, τα προγράμματα πάγωναν και μετά από ένα τετράωρο γεμάτο restart, διαγραφές προγραμμάτων και επαναφορές συστήματος, μπήκα στη διαδικασία να κάνω format. Τόσο άσχημα ήταν τα πράγματα.
Σε όλο αυτό το διάστημα ή επιθυμία μου για τσιγάρο ήταν τέτοια που κάθε δέκα λεπτά πήγαινα μπροστά στον τοίχο και χτύπαγα το κεφάλι μου με ένταση που δεν θα μου προκαλούσε εγκεφαλική βλάβη αλλά θα με ενοχλούσε αρκετά για να ξεχαστώ. Ένα μικρό καρουμπαλάκι ήταν το μοναδικό σημάδι της προσωπικής αυτής τιμωρίας.
Περιμένοντας να ολοκληρωθεί το format είχα μπει στη διαδικασία να σκέφτομαι ότι εντάξει, μπορεί να έχασα πολύ χρόνο και να εκνευρίστηκα αρκετά αλλά τουλάχιστον ο υπολογιστής θα έφτιαχνε.
Ο υπολογιστής δεν έφτιαξε.
Τα κολλήματα παρέμειναν αλλά ήμουν τόσο κουρασμένος που ούτε να τον σηκώσω και να τον πετάξω από το μπαλκόνι δεν μπορούσα. Έτσι πήγα για ύπνο και είδα το γνωστό όνειρο για τρίτη συνεχόμενη μέρα.
Το επόμενο πρωί με πιο καθαρό μυαλό, άρχισα να αναζητώ λύσεις με απόλυτα οργανωμένο και επαγγελματικό τρόπο.
Πληκτρολόγησα λοιπόν στο google «Windows Fixer Tool». Έκανα κλικ στο πρώτο αποτέλεσμα και μεταφέρθηκα στη σελίδα ενός προγράμματος που υποσχόταν ότι κάνει όλα όσα θα έκανε και ένα τεχνικός που θα του πήγαινα τον υπολογιστή μου. Και ήταν μάλιστα και δωρεάν.
Σκέφτηκα τα υπέρ, που ήταν ότι δεν θα χρειαζόταν να σηκωθώ από την καρέκλα μου και φυσικά ότι δεν θα μου κόστιζε τίποτα και χωρίς να συμβουλευτώ καμία κριτική του προγράμματος από άλλους χρήστες, το εγκατέστησα στον υπολογιστή.
Ξεκίνησα το πρόγραμμα που με προειδοποιούσε ότι θα χρειαστεί αρκετή ώρα για να ολοκληρώσει όλες τις εργασίες του και πως θα ήταν καλύτερα να μην κάνω τίποτα άλλο στον υπολογιστή εκείνη την ώρα, έτσι πήρα στο χέρι το ηλεκτρονικό τσιγάρο, κατέβαζα τζούρες ασταμάτητα και ταυτόχρονα γύριζα γύρω-γύρω στην καρέκλα μου ενώ παράλληλα σκεφτόμουν τι καλή φάση που είναι να σου φτιάχνει ένα πρόγραμμα τον υπολογιστή, χωρίς να χρειαστεί να τον πας πουθενά και χωρίς κανένα κόστος.
Το πολύ γύρω-γύρω με ζάλισε και σταμάτησα απότομα. Αυτή η απότομη επαναφορά του εγκεφάλου μου όμως μου κάρφωσε στο μυαλό μία δυσοίωνη σκέψη.
Κι αν αυτό το πρόγραμμα παράλληλα με τις εργασίες στον υπολογιστή μου τον κάνει ταυτόχρονα το κέντρο πληροφοριών μίας τρομοκρατικής οργάνωσης ή ακόμα χειρότερα κάνει την ip μου να μοιάζει ως το παγκόσμιο κέντρο διακίνησης παιδικής πορνογραφίας;
Ανησύχησα είναι η αλήθεια και γύρισα απότομα προς την οθόνη με στόχο να τερματίσω το πρόγραμμα.
Ένα μήνυμα που βρισκόταν όμως στο κέντρο της με ενημέρωνε ότι όλες οι εργασίες είχαν ολοκληρωθεί και καλό θα ήταν να κάνω μία επανεκκίνηση για να εφαρμοστούν όλες οι αλλαγές. Χωρίς να το σκεφτώ ιδιαίτερα, πάτησα το κουμπί του restart και τράβηξα μία τζούρα από το ηλεκτρονικό τσιγάρο. Η δυσοίωνη σκέψη είχε φύγει από το μυαλό μου όσο γρήγορα είχε εμφανιστεί και όταν άνοιξε ξανά ο υπολογιστής ένα μήνυμα με ενημέρωσε ότι όλες οι εργασίες ήταν επιτυχημένες
Ένα χαμόγελό ικανοποίησης σχηματίστηκε στα χείλη μου και έκανα πίσω την πλάτη μου στην καρέκλα βάζοντας τα χέρια πίσω από το κεφάλι για να γευθώ έστω και για λίγα δευτερόλεπτα την μεγάλη μου επιτυχία.
«Είμαι πολύ μεγάλος τελικά» σκέφτηκα την ώρα που ένας κομάντο προσγειωνόταν με σχοινί μέσα στο σαλόνι μου κάνοντας θρύψαλα την τζαμαρία, ενώ άλλοι έξι έσπαγαν την εξώπορτα με πολιορκητικό κριό μπαίνοντας μέσα στο σπίτι φωνάζοντας «Πιάστε τον πούστη, πιάστε τον πούστη»
Συνέχισα να έχω τα χέρια πίσω από το κεφάλι και ήλπιζα τουλάχιστον η σύλληψη μου να γινόταν για λόγους τρομοκρατίας και όχι για παιδική πορνογραφία.
Ένας από τους κομάντο μου έβαλε μία μαύρη κουκούλα στο κεφάλι, με κατέβασαν κάτω και με έβαλαν σε ένα φορτηγάκι.
Συμβαίνουν αυτά, σκέφτηκα…
