The Book of Souls has opened
(Προακρόαση πριν την επίσημη κυκλοφορία)
Γράφει ο Χρήστος Κασσός
Οι απόψεις που καταγράφονται στο παρόν είναι καθαρά προσωπικές. Προσωπικές
Προσωπικές. Προσωπικές. Προσωπικές. Προσωπικές. Προσωπικές. Προσωπικές
Το συναίσθημα του να ακούς – μία εβδομάδα πριν κυκλοφορήσει- τον νέο δίσκο των Iron Maiden μπορεί να εκφραστεί μόνο με μία αρκετά κοινότυπη παρομοίωση. Είναι σαν να έρχεται ο Άγιος Βασίλης στις 18 Δεκεμβρίου. Χωρίς να έχεις προετοιμαστεί, χωρίς να έχεις βγάλει κουλουράκια και γάλα, χωρίς καν να έχεις κρεμάσει την κάλτσα σου στο τζάκι. Μπορεί να χάνεται αυτό που λέμε μαγεία και το πνεύμα των Χριστουγέννων αλλά σε αποζημιώνει ο χοντρούλης με τα λευκά μούσια που φοράει κόκκινα, καθώς και το δώρο σου βέβαια. Τώρα γιατί καλοκαιριάτικα ασχολούμαστε με τα Χριστούγεννα είναι μία καλή ερώτηση.
Εδώ όπως γνωρίζετε δεν κάνουμε δισκοκριτικές και track by track αναλύσεις. Υπάρχουν άφθονες ιστοσελίδες που μπορείτε να επισκεφτείτε αν ψάχνετε κάτι τέτοιο.
Απλά θα προσπαθήσουμε να βγάλουμε τα συναισθήματα μας και κάποια σχόλια για το γεγονός της χρονιάς. Γιατί φυσικά ο νέος δίσκος των Iron Maiden είναι το γεγονός της χρονιάς.
Πάμε στο δια ταύτα.
Κάθομαι με το ποντίκι του υπολογιστή ανά χείρας και φοβάμαι να πατήσω το play. Φοβάμαι μήπως οι Maiden με απογοητεύσουν, μιας και πριν μία πενταετία περίπου έφτασαν πολύ κοντά στο να το κάνουν. Για να μην τα πολυλογώ, ακολούθησε εσωτερική πάλη και τσουπ ! Το If Eternity Should Fail ξεκίνησε.
92 λεπτά μετά…
Η τελευταία του νότα του Empire of the Clouds διογκώνεται στον χώρο , αναγγέλλει με στόμφο το τέλος της πενταετούς αναμονής για τον νέο δίσκο των Βρετανών και δίνει το σύνθημα για το repeat όλου του δίσκου.
Ειδικά μετά το reunion , μία ακρόαση δεν αρκεί ώστε να κατανοήσεις και να βγάλεις ασφαλές συμπέρασμα για δίσκο των Maiden. Αν με ζόριζε κάποιος να του πω οπωσδήποτε μια γνώμη θα έκανα το εξής. Θα του έριχνα ένα ειρωνικό βλέμμα και με σπαστική φωνή θα του έλεγα το εξής: « Το Final Frontier είναι δισκάρα». Για εσάς που δεν τα πιάνετε εύκολα, προφανώς θα εννοούσα πως το « The book of souls» είναι χειρότερο του προκατόχου του και φαντάζομαι όλοι καταλάβατε τι ακριβώς σημαίνει αυτό.
Από την πρώτη ακρόαση μου φάνηκε κουραστικό, χωρίς ίχνος έμπνευσης και ένα διαρκές αναμάσημα προηγούμενων άλμπουμ (ειδικά της τελευταίας φάσης της μπάντας). Το ενδιαφέρον μου κέντρισε μόνο το Tears Οf Τhe Clown, καθώς και το Empire of the Clouds που μαζί του πέρασα τα πιο σύντομα 18 λεπτά της ζωής μου .Σε γενικές γραμμές… απογοήτευση. Α, και το Speed of Light φαντάζει κομματάρα πλέον και μία από τις ελάχιστες στιγμές που προσφέρει ο δίσκος για air guitaring και headbanging .
Ξαναπατάω το Play.
Το If Eternity Should Fail ξεκίνησε .
92 λεπτά μετά…
Η τελευταία του νότα του Empire of the Clouds διογκώνεται στον χώρο και δίνει το σύνθημα για σκέψεις. Ακολουθούν παρακάτω σε τυχαία σειρά
Ο δίσκος είναι φανερό ότι χρειάζεται λίγο καιρό να ωριμάσει. Είναι αρκετά πολύπλοκος και απαιτείται οπωσδήποτε ένα καλό ηχοσύστημα.
Το δεύτερο μέρος είναι πολύ ανώτερο του πρώτου.
Απίστευτος, εκπληκτικός, τρομερός και λοιπά κοσμητικά επίθετα φαντάζουν λίγα μπροστά στην απόδοση – για άλλη μία φορά- του Dickinson. Και με ελάχιστο έως καθόλου auto-tune. Φάνηκε βέβαια από το ρεφραίν του Speed of Light ότι θα… κεντάει.
Υπάρχουν αρκετά διάσπαρτα σημεία που μου θύμισαν Piece of mind και Powerslave. Είναι καλά καμουφλαρισμένα αλλά όταν τα ανακαλύψετε ένα κάποιο χαμόγελο θα το σκάσετε.
Κάποια μέρη του Empire of the Clouds θα μπορούσαν να ανήκουν στην πλούσια δισκογραφία του Φοίβου. Του γνωστού Φοίβου, του συνθέτη. Παρά το ειρωνικό μου σχολιάκι πιστεύω πως σαν δημιουργία το συγκεκριμένο κομμάτι στέκεται αξιοπρεπέστατα και δεν κουράζει με την μεγάλη διάρκεια του.
Το Tears of the Clown , απέκτησε από πριν την φήμη του από πριν μιας και αναφέρεται στο Robbin Williams και είναι το αγαπημένο τραγούδι του Dickinson από τον δίσκο. Είναι αρκετά καλό αλλά μοιάζει να προήλθε κατευθείαν από το Final Frontier.
Δεν μπορώ να φανταστώ πιο κομμάτι θα φέρει χοροπηδητά, σπρώξιμο, έκσταση και – γιατί όχι – υποτυπώδες mosh pit, στις αρένες που θα λαμβάνουν χώρα οι συναυλίες των Maiden.
Θα περίμενα καλύτερη κιθαριστική δουλειά από τους Three Amigos ,περισσότερη ενέργεια και μεγαλύτερη έμπνευση στα solos.
Ο McBrain είναι πάλι εξαιρετικός ή τέλος πάντων παίζει αυτά που πρέπει να παίξει.
Το Red and the Black είναι κουραστικό και αρκετά «παιδικό» αλλά αν δώσετε βάση στα οργανικά του σημεία θα αποζημιωθείτε
Φυσικά στην επίσημη κυκλοφορία ο ήχος θα είναι πολύ καλύτερος και η παραγωγή θα αναδείξει περισσότερο τα κομμάτια.
Εν κατακλείδι, θεωρώ σίγουρο πως κάποιοι από εμάς θα έχουμε συντροφιά το Book of Souls για πολύ καιρό, μέχρι να μάθουμε κάθε σημείο και νότα των τραγουδιών. Ο δίσκος με τον καιρό θα ωριμάσει και θα ακούγεται ευχάριστα. Το κακό είναι ότι δεν ήρθε το ξέσπασμα που χρειαζόμασταν από τους Maiden, ένα ξέσπασμα που φυσικά δεν θα ήταν φυσιολογικό στον 16ο δίσκο μιας μπάντας προχωρημένης ηλικίας, απλά ελπίζαμε.
Πάντως , μπορεί στο έτος 2015 οι Iron Maiden να μην δημιουργούν και πάλι τον κόσμο αλλά είναι εδώ και βγάζουν ακόμα φρέσκια , αξιοπρεπέστατη μουσική και γυρίζουν τον κόσμο παραδίδοντας μαθήματα για το πώς πρέπει να γίνονται τα live. Νομίζω αυτό είναι αρκετό.
Up the Irons
Υ.Γ. Το ότι ο Bruce Dickinson είναι εδώ και σε εξαιρετική κατάσταση είναι το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε να κάνει σε εμάς τους φανατικούς maidenάδες (και όχι μόνο) η μοίρα.
