Τα παπούτσια που χάθηκαν στη σκόνη…

Δυο-τρεις καθαρές κουβέντες για την τελευταία –μέχρι την επόμενη- πράξη ανθρωπιάς που έγινε viral και λειτούργησε σαν μαγνήτης για τα «likes» που βοηθούν τη συνείδησή μας να κοιμάται ήσυχη.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

«Κοίτα να δεις που ο Παντελής έγινε viral» είπε η γυναικεία φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής, ξεκινώντας να ξετυλίγει κάποιες πτυχές από την ομολογουμένως δύσκολη ζωή που επιφύλαξε ο ίδιος ο πρωταγωνιστής της ιστορίας στον εαυτό του.

Φυσικά, αναφερόταν στη γνωστή κίνηση ενός νεαρού να δωρίσει ένα ζευγάρι παπούτσια στον «άγνωστο άστεγο» που για τη φίλη μου όμως είχε ονοματεπώνυμο και παρελθόν. Δεν χρειαζόταν να εξηγήσει πολλά. Ίσως μία και μόνη ματιά στον «Παντελή» είναι αρκετή για να αποκαλύψει τι του συνέβη στο παρελθόν και με σχετική βεβαιότητα να αποτελέσει προπομπό εκείνων που θα συμβούν στο μέλλον.

«Βάζω στοίχημα πως μέχρι αύριο τα παπούτσια δεν θα υπάρχουν πια» συνέχισε η φωνή, που μου εξιστόρησε ένα παλαιότερο περιστατικό στο οποίο ο «Παντελής» ζήτησε και πήρε μερικά ψιλά για να φάει σε μια καφετέρια από όπου την ίδια στιγμή –δεν αποκλείεται να ήταν και σύμπτωση- έκανε φτερά το κινητό ενός ανθρώπου που δούλευε εκεί για 3 ευρώ την ώρα.

«Έτσι μου ‘ρχεται να μπω και να σχολιάσω στο φουμπου, όχι για να κράξω το παλικάρι που έκανε αυτήν την κίνηση, ίσα-ίσα, αλλά –ρε παιδί μου- μήπως κι εμείς πρέπει να είμαστε λίγο πιο επιλεκτικοί στο πώς ξοδεύουμε την ανθρωπιά μας;» κατέληξε η σκέψη της. Δεν το έκανε. Το έκαναν όμως άλλοι, που δεν άργησαν να δεχτούν τα πυρά της «κοινής γνώμης», αφού κανείς δεν γουστάρει να του χαλάνε ένα παραμύθι.

Λίγες μέρες αργότερα βγήκε στην επιφάνεια και η συνέχεια της ιστορίας που δεν έτυχε ανάλογης υποδοχής από τα media. Ο «Παντελής» ξανά δίχως παπούτσια. Όχι για πολύ, μέχρι να βρεθεί ο επόμενος καλός Σαμαρείτης που θα κάνει την καλή (και αξιέπαινη) πράξη του.

Eίναι ξεκάθαρο πως ο «Παντελής» και ο κάθε αντίστοιχος «Παντελής» αυτού του κόσμου χρειάζεται βοήθεια και έχει ανάγκες. Θα αποτελούσε όμως επίδειξη στρουθοκαμηλισμού το να αγνοήσει κανείς την ιεράρχηση που ο ίδιος έχει πραγματοποιήσει στις δικές του ανάγκες. Στην κορυφή της πυραμίδας δεν βρίσκονται τα παπούτσια. Γι’ αυτό άλλωστε και χίλια ζευγάρια να δωρίσει κανείς δεν θα ‘ναι ποτέ αρκετά.

Πάντα ή τουλάχιστον για όσο ο «Παντελής» (ή ό,τι έχει απομείνει από αυτόν) είναι δέσμιος των παθών του, κάθε random act of kindness που δεν θα στοχεύει στην επανένταξή του, απλά θα ρίχνει νερό στο μύλο του εθισμού του και θα διατηρεί την εικόνα του να ζητιανεύει ξυπόλυτος διεκδικώντας ό,τι μπορεί να πάρει απ’ τον καθένα. Πιθανόν ο «Παντελής» να μην είναι μια χαμένη υπόθεση ούτε μια τελειωμένη ιστορία. Αλλά για να μην γίνει τέτοια, δεν χρειάζονται ούτε παπούτσια ούτε πολύ περισσότερο λεφτά. Ας μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας.

Φυσικά και αξίζουν «μπράβο» σ’ εκείνο τον πιτσιρικά που έσπευσε να βοηθήσει έναν συνάνθρωπό του. Απλά αυτή η αδιαμφισβήτητη πράξη καλοσύνης θα είχε ακόμη μεγαλύτερη αξία εάν ο αποδέκτης τα φορούσε και την επόμενη μέρα. Τουλάχιστον τότε θα είχε πιάσει τόπο και όχι μια καλή τιμή στην πιάτσα. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το τι εννοούσε ο Μαχαιρίτσας όταν τραγουδούσε για την «αγάπη που χάθηκε στη σκόνη», είναι ψιλοσιγουράκι όμως εκείνα τα μπλε παπούτσια του «Παντελή» έχουν χαθεί ήδη σε δαύτη…