Τα άλμπουμ των Muse από το χειρότερο στο καλύτερο

Στις 23 του μήνα οι Muse επιστρέφουν επιτέλους στην Ελλάδα μετά από εννιά ολόκληρα χρόνια δίνοντας την ευκαιρία σε μία ολόκληρη γενιά οπαδών να τους δουν επιτέλους από κοντά.

Στο διάστημα που μεσολάβησε έγιναν από μία μεγάλη αγγλική μπάντας το μεγαλύτερο ροκ συγκρότημα του πλανήτη, γεμίζοντας στάδια σε ολόκληρο τον κόσμο. Με αυτή την εμπειρία στις αποσκευές τους μας έρχονται ξανά και εμείς θυμόμαστε όλες τις δουλειές τους και τις αξιολογούμε.

Όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, θα υπάρξουν διαφωνίες αλλά τι να κάνουμε, αυτά έχει η ζωή.

Πάμε λοιπόν να δούμε τα επτά άλμπουμ των Muse από το χειρότερο μέχρι το καλύτερο.

7. The 2nd Law

Δεν νομίζω ότι θα διαφωνήσει κανένας. Μερικές αποφάσεις που πάρθηκαν σε αυτό το άλμπουμ είναι πολύ περίεργες. Αρχικά μοιάζει σαν να μην είχαν αρκετά τραγούδια. Όταν ο τραγουδιστής του συγκροτήματος δεν ακούγεται μετά το όγδοο κομμάτι, σε άλμπουμ που περιέχει συνολικά δώδεκα, κάτι δεν πάει καλά. Ενδιαφέρον το πείραμα με τον Chris να αναλαμβάνει τα φωνητικά, αλλά τα δύο τραγούδια μοιάζουν με b-side και έπρεπε να είναι b-side. Και αμέσως μετά δύο instrumental. Κολλητά. Ενώ νομίζω ότι όλοι θα συμφωνούσαν ότι θα ήταν προτιμότερο να σπάσουν σε αρχή και τέλος. Όσο για τα υπόλοιπα; Έχουν τις στιγμές τους, αλλά το άλμπουμ στο σύνολο του μοιάζει μισοτελειωμένο. Α! Και η rock ενορχήστρωση του Follow Me που έπαιξαν σε κάποιες συναυλίες πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ, είναι κλάσεις ανώτερη από την ηλεκτρονική.

6. The Resistance

Τα δύο κομμάτια που ανοίγουν το άλμπουμ (Uprising και Resistance) είναι από τα καλύτερα που έχουν γράψει. Η συμφωνική τριλογία του τέλους είναι από τις καλύτερες στιγμές τους σαν μπάντα. Το ενδιάμεσο έχει κάποιες αναλαμπές (I belong To You) και κάποιες ιδέες που θα μπορούσαν να εξελιχθούν καλύτερα (U.S.O.E., Unnatural Selection) αλλά το αποτέλεσμα μοιάζει άνισο. Το Guiding Light είναι φρικτό και το Undisclosed Desires αν και συμπαθητικό, θα τρώει συνεχώς τη θέση από άλλο τραγούδι στο setlist των live και γι αυτό και μόνο το ρίχνουμε στη πυρά.

5. Drones

Και ενώ η μπάλα έμοιαζε να χάνεται εντελώς ήρθε το Drones που ξαναέβαλε τη μπάντα σε σταθερή τροχιά. Αυτό το άλμπουμ μοιάζει σαν άξιος συνεχιστής του Black Holes and Revelations. Δεν το πλησιάζει σε καμία περίπτωση σε ποιότητα και το Resistance έχει δυο-τρεις καλύτερες στιγμές, αλλά είναι ένα άλμπουμ με αρχή μέση και τέλος. Μοιάζουν συγκεντρωμένοι, το διασκεδάζουν και σε αυτό το σημείο της καριέρας αυτό και μόνο αρκεί.

4. Showbiz

Το πρώτο δείγμα από ένα συγκρότημα που φαινόταν ότι θα γίνει μεγάλο. Εντάξει, οι επιρροές από Radiohead είναι εμφανείς, αλλά είναι επιρροές. Μπορεί η μπάντα να είναι άγουρη ακόμα, όμως ο ενθουσιασμός και το συναίσθημα ανταμείβουν τον ακροατή. Δεν είναι το τέλειο άλμπουμ, αλλά περίπου τα μισά κομμάτια να υπολογίσουμε, θα ήταν αρκετά hits για μια ολόκληρη καριέρα άλλου συγκροτήματος. Και να σκεφτείτε ότι πλέον σπάνια παίζουν τραγούδια από το Showbiz στις συναυλίες. Άντε κανένα Sunburn ή το Unintended.

3. Black Holes and Revelations

Αυτό είναι το άλμπουμ που μιλάει για το διάστημα και τους έστειλε σε διαστημικό επίπεδο. Το Black Holes And Revelations είναι φιλόδοξο χωρίς να αφήνει τη φιλοδοξία να καλύπτει τη μουσική, σε αντίθεση με τα δύο επόμενα άλμπουμ τους. Είναι τρελό χωρίς να προσπαθεί να είναι τρελό. Χρησιμοποιεί τα ηλεκτρονικά στοιχεία χωρίς να αλλοιώνει την ταυτότητα τους. Η μόνη ένσταση που μπορεί να βάλει κανείς, είναι ότι το δεύτερο μισό είναι λιγότερο στοχευόμενο από το πρώτο. Όταν όμως έρχεται το Knights of Cydonia κάθε φορά, καταλαβαίνεις ότι αυτό το ταξίδι έχει δικαιολογημένο προορισμό. Ίσως μάλιστα αυτό το τραγούδι να είναι το πιο αντισυμβατικό hit της τελευταία εικοσαετίας.

2. Origin of Symmetry

Η μπάντα που δύο χρόνια πριν μας μάγευε με τον ενθουσιασμό της, το 2001 μας πήρε τα μυαλά και τα πέταξε στον τοίχο. Τα πάντα μοιάζουν μεγαλύτερα. Οι κιθάρες, το μπάσο, τα ντραμς. Ο ήχος είναι όσο βρώμικος χρειάζεται και νιώθεις το συγκρότημα να τρελαίνεται την ώρα που ο δίσκος εξελίσσεται. Μοιάζει με ένα τρένο που φαίνεται έτοιμο να εκτροχιαστεί, αλλά συνεχίζει πάνω στις ράγες του μέχρι τον τερματισμό. Δεν υπάρχουν συμπληρωματικά τραγούδια σε αυτό το άλμπουμ. Το εναρκτήριο riff του Plug in Baby και το πιάνο στο ξεκίνημα του Newborn θα δημιουργούν για πάντα μια ανατριχίλα στη ραχοκοκαλιά. Οι όποιες συγκρίσεις με τους Radiohead παίρνουν τον δρόμο προς τα αποδυτήρια και θα μείνουν μόνο ως ατάκες πικρόχολων, κομπλεξικών μουσικοκριτικών.

1. Absolution

Δεν ξέρω αν ο τίτλος του άλμπουμ ήταν προφητικός, πάντως είναι πολύ δύσκολο οι Muse να φτάσουν ξανά σε τέτοια απόλυτα υψηλά επίπεδα. Για να σας πω την αμαρτία μου, πάντα δυσκολεύομαι να διαλέξω ανάμεσα σε αυτό και το Origin of Symmetry. Τα θεωρώ ισάξια. Ο μόνος λόγος που αυτό με βάση τη λογική, πάει στην κορυφή, είναι γιατί συνδυάζει τα καλύτερα στοιχεία από αυτό που ήταν οι Muse με αυτό που έγιναν στη συνέχεια. Δεν μπορείς να κάνεις skip track σε αυτό το δίσκο. Από τις μπότες του intro μέχρι τις τελευταίες νότες του Ruled By Secrecy το ταξίδι είναι δύσκολο συναισθηματικά. Σε ρίχνει βαθιά, σε σηκώνει στον αέρα και σε ξαναπετάει κάτω. Δύσκολα βρίσκεις στις μέρες μας δίσκους που μπορεί να επηρεάσουν με τόσο καθοριστικό τρόπο τις αισθήσεις σου και το που βρίσκεσαι εκείνη τη στιγμή. Και κάθε ακρόαση που τελειώνει μοιάζει με μία ακόμα εμπειρία που όσο κι αν σε βάρυνε ψυχολογικά, ξέρεις ότι θέλεις να την ξαναζήσεις.