Τα άλμπουμ της χρονιάς για το Rock is Dead (50-21)

Μια εξαιρετική χρονιά από μουσικής πλευράς φτάνεις στο τέλος της. Αυτή βέβαια ήταν η χρονιά που το Rock is Dead άνοιξε τις πύλες του για όλους εσάς.

Και σας έχουμε πει από την πρώτη στιγμή ότι δεν είμαστε εδώ για να σας διδάξουμε πράγματα. Δεν μπορούμε να το κάνουμε άλλωστε. Είμαστε εδώ για να μοιραζόμαστε μαζί σας πράγματα που μας αρέσουν.

Έτσι λοιπόν και η λίστα με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, όπως όλες οι λίστες βέβαια, είναι καθαρά υποκειμενική και φτιάχτηκε από την αίσθηση που μας άφησαν τα άλμπουμ μέσα στη χρονιά που τελειώνει. Λάβαμε σοβαρά υπόψη μας το feedback που μας δώσατε και στις ραδιοφωνικές μας εκπομπές και στην ψηφοφορία που κάναμε.

Και φυσικά βάλαμε και την προσωπική μας άποψη, έτσι λιγάκι όσο πατάει η γάτα.

Αυτό λοιπόν είναι το πρώτο μέρος της λίστας που περιλαμβάνει τα άλμπουμ από το νούμερο 50 έως το νούμερο 21.

50) Philip H. Anselmo & The Illegals – Walk Through Exits Only

Για πρώτη φορά μετά από καιρό, χωρίς τους Down, ο Phil Anslemo φτιάχνει έναν βίαιο και χαώδη δίσκο που ζητά από τους ακροατές όλα τα μέλη τους σώματος τους. Και μετά τους τα παραδίδει στο πιάτο.

[iframe]<iframe width=”640″ height=”360″ src=”//www.youtube.com/embed/zpK-4VC5ztw” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

—————————–

49) Amorphis-Circle

Αν και μας είχαν δώσει την εντύπωση ότι οι μέρες που μας εντυπωσίαζαν είχαν περάσει προ πολλού, ήρθε o καλύτερος δίσκος της τρίτης τους εποχής, να μας θυμίσει ότι οι Amorphis έχουν πολλά να δώσουν ακόμα.

[iframe]<iframe width=”640″ height=”360″ src=”//www.youtube.com/embed/KY0bUjF0YQ8″ frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

—————————–

48) Sound City – Real to Reel

Ο Dave Grohl μαζεύει τους διάσημους φίλους του και φτιάχνει έναν ροκ δίσκο που ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος και μοιάζει με best of συλλογή, αν και τα τραγούδια είναι νέα.

[iframe]<iframe width=”640″ height=”360″ src=”//www.youtube.com/embed/d2GCp8vs168″ frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

—————————–

47) Death Angel-The Dream Calls For Blood

Οι βετεράνοι κάνουν το thrash τους να ακούγεται τόσο μοντέρνο που οδηγούν στην κατάθλιψη χιλιάδες νέες μπάντες για το αν θα μπορέσουν να φτάσουν ποτέ σε τέτοια επίπεδα.

[iframe]<iframe width=”640″ height=”360″ src=”//www.youtube.com/embed/RkAxGJbb-SE” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

—————————–

46) Ashes of Ares – Ashes of Ares

Το άλμπουμ των Ashes of Ares είναι το προσωπικό show του Matt Barlow. Οι ερμηνείες του μας θυμίζουν γιατί παραμένει μία από τις καλύτερες και το σημαντικότερο, πιο συναισθηματικές φωνές του χώρου.

[iframe]<iframe width=”640″ height=”360″ src=”//www.youtube.com/embed/lruVaOJcC0s” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

—————————–

45) Deicide-In the Minds of Evil

Πίστευε κανείς αλήθεια ότι μπορούν οι Deicide να βγάλουν ένα τόσο καλό άλμπουμ μετά από τόσα χρόνια;

[iframe]<iframe width=”640″ height=”360″ src=”//www.youtube.com/embed/hOYXgRzkl2k” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

—————————–

44) Nine inch nails-Hesitation Marks

Ο Trent Reznor ενεργοποιεί ξανά τους Nine Inch Nails και το αποτέλεσμα είναι το καλύτερο άλμπουμ τους, για πάνω από μία δεκαετία.

[iframe]<iframe width=”640″ height=”360″ src=”//www.youtube.com/embed/1RN6pT3zL44″ frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

—————————–

43) Karnivool – Asymmetry

Οι Karnivool σπάνε τα προσωπικά τους όρια και φτιάχνουν έναν πολύ-συλλεκτικό δίσκο που για να πεις ότι δεν σ’ αρέσει, πρέπει να έχει κάποιο πρόβλημα σίγουρα.

[iframe]<iframe width=”640″ height=”360″ src=”//www.youtube.com/embed/V_E5ae9ZTwk” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

—————————–

42) Touché Amoré – Is Survived By

Και μόνο το γεγονός ότι αποφάσισαν να γράψουν τραγούδια διάρκειας άνω των δύο λεπτών τους κάνει έτοιμους να αγκαλιάσουν το full potential του ήχου τους, βαδίζοντας στα χνάρια των La dispute.

[iframe]<iframe width=”640″ height=”360″ src=”//www.youtube.com/embed/2UeCmPQkjjk” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

—————————–

41) Alice in Chains -The Devil Put Dinosaurs Here

Οι Alice in Chains δεν είναι φάντασμα του παρελθόντος. Και μπορεί το «Dinosaurs» να μην φτάνει στα ύψη του Black gives way to blue, αλλά κάτι τέτοιο ήταν από την αρχή δύσκολο. Ξέρετε όμως πολλές μπάντες που γράφουν τραγούδια σαν τα Stone, Phantom Limb και Hollow ενώ είναι ήδη 25 χρόνια στο κουρμπέτι;

[iframe]<iframe width=”640″ height=”360″ src=”//www.youtube.com/embed/9KmYFY5oOvM” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

—————————–

40) Darkthrone – The Underground Resistance

Οι Darkthrone συνεχίζουν να ανοίγουν τους ορίζοντες τους και μαζί και τους δικούς μας αφού ο συνδυασμός των επιρροών τους φτιάχνει ένα άλμπουμ ωδή στο heavy metal μακριά από ταμπέλες και λοιπές κατηγοριοποιήσεις.

[iframe]<iframe width=”640″ height=”480″ src=”//www.youtube.com/embed/QyNOB-MBS50″ frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

—————————–

39) Satyricon – Satyricon

Μπορεί το αποτέλεσμα να μην δικαιολογεί τον χρόνο της απουσίας τους αλλά τα αργόσυρτα και δυσοίωνα riff που πλημμυρίζουν το άλμπουμ, μας κάνουν να τους συγχωρούμε.

[iframe]<iframe width=”640″ height=”360″ src=”//www.youtube.com/embed/i5GhFL0OWq8″ frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

—————————–

38) Korn – The Paradigm Shift

Η επιστροφή του Head έφερε επιτέλους την ισορροπία ανάμεσα στις κιθάρες και τα ηλεκτρονικά στοιχεία και είχε ως αποτέλεσμα μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει οι Korn στον αιώνα που διανύουμε.

[iframe]<iframe width=”640″ height=”360″ src=”//www.youtube.com/embed/851NxKsneFk” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

—————————–

37) Palms – Palms

Η έμπνευση του Chino Moreno τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε δυσθεώρητα επίπεδα. Η βοήθεια που είχε σε αυτό το άλμπουμ από τα πρώην μέλη των ISIS ήταν καταλυτική και αυτό που έμοιαζε σαν one off-project, πάει να γίνει κανονική μπάντα.

[iframe]<iframe width=”640″ height=”480″ src=”//www.youtube.com/embed/BHRQXgjD9TI” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

—————————–

36) Czar – No One Is Alone If No One Is Alive

Στο δεύτερο άλμπουμ τους οι Αμερικανοί ακούγονται πιο σίγουροι, πιο στοχευμένοι και βάζουν ακόμα καλύτερες βάσεις για ένα μέλλον που ελπίζουμε να είναι λαμπρό.

[iframe]<iframe width=”640″ height=”360″ src=”//www.youtube.com/embed/sptHFzXCipM” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

—————————–

35) Fates Warning-Darkness in a different light

Εννιά χρόνια ήταν πολλά. Πάρα πολλά. Για κάποιους δυσβάσταχτα. Το καινούργιο άλμπουμ των Fates Warning ήρθε για να μοιράσει απλόχερα συναισθήματα και στιγμές.

[iframe]<iframe width=”640″ height=”360″ src=”//www.youtube.com/embed/5Bqv1lhX36c?feature=player_embedded” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

—————————–

34) Kylesa – Ultraviolet

Κάποιοι το είδαν ως ένα βήμα πίσω στην εξέλιξη των Kylesa, εμείς το είδαμε ως επιβεβαίωση ότι παραμένουν μία από τις πιο ολοκληρωμένες μουσικά και αισθητικά προτάσεις τις εποχής μας.

[iframe]<iframe width=”640″ height=”360″ src=”//www.youtube.com/embed/VlbC-hk25Aw” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

—————————–

33) Avatarium – Avatarium

Αν ψηφίζαμε για την έκπληξη της χρονιάς το άλμπουμ των Avatarium μπορεί να πήγαινε και στην πρώτη θέση. Είναι να απορεί κανείς πάντως πως μετά από τόσα χρόνια ο Leif Elding εξακολουθεί να διαθέτει στο σακούλι τόσα riff, με τη συνοδεία αυτή τη φορά από τη διαφορετική φωνή της Jennie-Ann Smith που δίνει έναν ξεχωριστό τόνο στο αποτέλεσμα.

[iframe]<iframe width=”640″ height=”360″ src=”//www.youtube.com/embed/GWuGTYiQs8U” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

—————————–

32) Steven Wilson – The Raven that Refused to Sing

Με τους ρυθμούς που κυκλοφορεί άλμπουμ ο Steven Wilson, αυτό που έχει καταφέρει με το The Raven That Refused to sing είναι εντυπωσιακό. Και ελπίζουμε ότι θα του δώσει το έναυσμα για μία αντίστοιχης ποιότητας επιστροφής των Porcupine Tree.

[iframe]<iframe width=”640″ height=”360″ src=”//www.youtube.com/embed/u4XevlloPY4″ frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

—————————–

31) Amon Amarth – Deceiver Of The Gods

Οι Amon Amarth παραμένουν μία μπουλντόζα διασκέδασης που παρασέρνει τα πάντα στο διάβα της. Και από τις μπουλντόζες δεν ζητάμε και ούτε θέλουμε να ζητήσουμε τίποτα παραπάνω. Αυτό θέλουμε, αυτό έχουμε.

[iframe]<iframe width=”640″ height=”360″ src=”//www.youtube.com/embed/5Z3spJ_z3Es” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

—————————–

30) Pearl Jam – Lightning Bolt

Θα πρέπει να αποδεχτούμε ότι οι Pearl Jam δεν θα γίνουν ποτέ ξανά η μπάντα που θα φέρει την επανάσταση. Μεγαλώνουν και μεγαλώνουμε και εμείς μαζί τους. Και το grunge των 90’s έχει γίνει στα χέρια τους το classic rock του σήμερα. Και αυτό δεν είναι κακό σε καμία περίπτωση.

[iframe]<iframe width=”640″ height=”360″ src=”//www.youtube.com/embed/jWQYYavheUA” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

—————————–

29) Motorhead – Aftershock

Δοξάζουμε τον Lemmy που σε αυτή την ηλικία και με τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπισε φέτος βγάζει αυτή τη δισκάρα, που δεν είναι σε κανένα σημείο ρετρό και κρατάει το πόδι στο γκάζι ασταμάτητα.

[iframe]<iframe width=”640″ height=”360″ src=”//www.youtube.com/embed/ypAC2bxarmQ” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

—————————–

28) Vista Chino-Peace

Έτσι ακούγονται οι Kyuss το 2013, χωρίς φυσικά τον Josh Homme. Μας είχε λείψει ο ήχος τους, το στιλ τους και η διάθεση τους και αν στο διάστημα που πέρασε υπήρξαν μπάντες που ζήτησαν μερίδιο στο θρόνο της αλητείας, ένα μεγάλο κομμάτι θα ανήκει για πάντα στον John Garcia και σε όσους απέμειναν δίπλα του.

[iframe]<iframe width=”640″ height=”360″ src=”//www.youtube.com/embed/3LWvOl8ZqRY” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

—————————–

27) Ihsahn – Das Seelenbrechen

Αν και ανακοίνωσε ότι το 2014 θα είναι χρονιά επαναδραστηριοποίησης των Emperor συναυλιακά, οι προσωπικές δουλειές του Ihsahn μας δείχνουν ότι τα όρια που έχει ως καλλιτέχνης απλά δεν υπάρχουν.  Το Das Seelenbrechen είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα.

[iframe]<iframe width=”640″ height=”480″ src=”//www.youtube.com/embed/Jk3YeeTh4dE” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

—————————–

26) TesseracT – Altered State

Δεύτερο άλμπουμ και κάτι μας λέει ότι οι TesseracT, αφού ξέφυγαν από την ταμπέλα του jent δεν θα αργήσουν να μπουν στα μεγάλα σαλόνια. Το μονοπάτι υπάρχει, το μόνο που μένει είναι να το διαβούν.

[iframe]<iframe width=”640″ height=”360″ src=”//www.youtube.com/embed/EFvyCyHdwN8″ frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

—————————–

25) Carcass – Surgical Steel

Πραγματικά σαν να μη πέρασε μια μέρα. Οι Carcass δεν επέστρεψαν απλά για  τις δάφνες του παρελθόντος, αλλά έγραψαν κομματάρες που έφτιαξαν μια δισκάρα αντάξια της υπόλοιπης δισκογραφίας τους.

[iframe]<iframe width=”640″ height=”360″ src=”//www.youtube.com/embed/5KKYJD09qCk” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

—————————–

24) The Black Dahlia Murder-Everblack

Φουλ επίθεση, φουλ ενέργεια. Το Everblack είναι ένας δίσκος που σε κρατάει συνέχεια δίπλα του και τη στιγμή που θα πας να απομακρυνθείς σε ξανατραβάει βίαια κοντά του.

[iframe]<iframe width=”640″ height=”360″ src=”//www.youtube.com/embed/QSoPRG3_ngI” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

—————————–

23) Oranssi Pazuzu – Valonielu

Είναι black metal αυτό τώρα; Όσοι δεν έχετε ακούσει τον ψυχεδελικό οργασμό που ακούει στο όνομα Valonielu, κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας και επενδύστε χρόνο σε αυτό το άλμπουμ.

[iframe]<iframe width=”100%” height=”166″ scrolling=”no” frameborder=”no” src=”https://w.soundcloud.com/player/?url=https%3A//api.soundcloud.com/tracks/108067116&amp;color=ff6600&amp;auto_play=false&amp;show_artwork=true”></iframe>[/iframe]

—————————–

22) Tomahawk – Oddfellows

O Mike Patton ίσως το πιο faithnomore-ικο άλμπουμ των Tomahawk και εμείς τον ευχαριστούμε για αυτό.

[iframe]<iframe width=”640″ height=”360″ src=”//www.youtube.com/embed/QO6raun6CR0″ frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

—————————–

21) Deafheaven-Sunbather

Δημιούργησαν το μεγαλύτερο hype της χρονιάς. Τους έβαλαν σε λίστες άνθρωποi που ακούνε Kanye West. Ανάθεμα βέβαια αν καταλαβαίνουν τι παίζει, αλλά οι Deafheaven έκαναν το μεγαλύτερο crossover που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Μέχρι και σε διαφήμιση της Apple μπήκαν. To Sunbather το αξίζει και το υποστηρίζει με το παραπάνω.

[iframe]<iframe width=”640″ height=”360″ src=”//www.youtube.com/embed/RWyVhIBmdGw” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

—————————–

To be concluded…