Στροφή στην Παναγία από τη Eurovision!

Μία πλήρης ανάλυση στα Ελληνικά τραγούδια της Eurovision.

Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να ξεκινάς τη μέρα σου; Είμαι σίγουρος ότι όλοι έχετε να δώσετε από μία διαφορετική απάντηση. Κάποιες κατάλληλες και κάποιες ακατάλληλες.

Επειδή σε αυτή τη στήλη προσπαθούμε να είμαστε κατά κύριο λόγο PG13, θα μείνουμε στις κατάλληλες. Όχι ότι αν χρειαστεί δεν μπορούμε να γίνουμε PG18, αλλά το σημερινό μας θέμα είναι ευλαβικό και κατάλληλο για όλους.

Πάμε λοιπόν ξανά. Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να ξεκινάς τη μέρα σου; Βλέπω κάποια χέρια. Πείτε μου εσείς κύριε με τα μαύρα γυαλιά στο βάθος.

«Μα είναι προφανές. Να ακούς για πρώτη φορά τις ελληνικές συμμετοχές στη Eurovision».

Πολύ σωστά κύρια με τα μαύρα γυαλιά. Αν και μου φαίνεστε λίγο ανωμαλάρα, θα συμφωνήσω μαζί σας.

Έρχομαι λοιπόν στο γραφείο στον ΣΠΟΡ FM πρωί πρωί (κατά τις 11 μη νομίζετε) για να κάνω αυτή την τόσο ωραία δουλειά, που περιλαμβάνει κυρίως ελληνικό ποδόσφαιρό, που αυτό με τη σειρά του περιλαμβάνει τόσο ωραίους ανθρώπους, με τόσο ωραίες ιδέες που αυτές με τη σειρά τους διδάσκουν πολιτισμό και μεγαλώνουν γερά παιδιά. Οι άνθρωποι του ελληνικού ποδοσφαίρου όλα αυτά. Σαν το γάλα Βλάχας ένα πράγμα.

[iframe]<iframe width=”640″ height=”480″ src=”//www.youtube.com/embed/fRcaduTW55k” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

Που και που λοιπόν εμφανίζεται κάτι που τραβάει την προσοχή μου, από τα τόσο ωραία αθλητικά δρώμενα μας. Όπως η παρουσίαση των ελληνικών συμμετοχών για τη Eurovision.

Τέσσερα τραγούδια συνολικά. Με τα δύο δεν θα ασχοληθώ καν. Είναι dance με ξένο στίχο από αυτά που είναι της μοδός την τελευταία τριετία στην Ελλάδα, λες και ανακαλύψαμε ξαφνικά νέο μουσικό είδος. Όχι δεν ανακαλύψαμε νέο μουσικό είδος και όχι τα ονόματα που διαλέγετε δεν είναι cool.

Πάμε τώρα στα δύο κομμάτια που έχουν ελληνικό στίχο.

«Βάζω τη σκέψη μου φωτιά, καίω τα όνειρα μου. Με το κεφάλι μου ψηλά Χριστέ και Παναγιά μου».

Αυτό είναι ένα μέρος των στίχων από το τραγούδι του Κώστα Μαρτάκη με τίτλο «Κανένας δεν με σταματά».

[iframe]<iframe width=”640″ height=”360″ src=”//www.youtube.com/embed/bzef2udhgak” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

Πρώτον: Κώστα Μαρτάκη, δεν γίνεσαι πιστευτός για οδοστρωτήρας, που δεν θα τον σταματήσει κανένας. Μπορείς να προσπαθήσεις, αλλά δεν θα τα καταφέρεις. Εδώ λύγισαν πριν από εσένα ήρωες, όπως ο Αχιλλέας στο περιστατικό με τη φτέρνα και ο Παπακαλιάτης όταν τον πλάκωσαν στο ξύλο στο ΑΝ.

Δεν έχω δει την ταινία αλλά έχω δει το σκηνικό που τον σαπίζουν στο ξύλο.

Αν βγω εγώ και τραγουδήσω «Θα καρφώσω στη μπασκέτα σου» θα με πιστέψει κανένας; Εκτός κι αν είναι μεταφορικό αλλά και πάλι συνήθως όσοι κάνουν τέτοιες δηλώσεις σπάνια καρφώνουν σε οποιαδήποτε μπασκέτα.

Δεύτερον: Για την μουσική των Koza Mostra που τη λες ψιλό-ροκ και συμπαθητική με τα βαλκανικά της στοιχεία, η επιλογή του τραγουδιστή είναι ο Κώστας Μαρτάκης; Δηλαδή το ροκ στη χώρα εκπροσωπείται από τον Κώστα Μαρτάκη; Δηλαδή το ροκ σαν είδος αρχίζει να κουνιέται από τη θέση του και κυλάει προς τον πάτο; Ή όλο αυτό είναι μια ξεκάθαρη και ευφυέστατη αναφορά στους Rolling Stones;

Επιλέγω το τελευταίο για να κοιμάμαι καλύτερα τα βράδια.

Τρίτον: Διαβάστε ξανά τους στίχους. «Βάζω στη σκέψη μου φωτιά, καίω τα όνειρα μου. Με το κεφάλι μου ψηλά Χριστέ και Παναγιά μου». Με λίγα λόγια τι μας λέει ο ποιητής; Ότι πλέον σταματάει να κάνει όνειρα και να σκέφτεται σαν φυσιολογικός άνθρωπος και αφήνει τις τύχες του στον Χριστό και την Παναγιά.

Μοντέρνα σκέψη, φρέσκια που λογικά θα οδηγήσει πολλά νέα παιδιά σε μοναστήρια. «Καλόγερος ο Μαρτάκης» θα είναι ο τίτλος στην Espresso και να θυμάστε που το διαβάσατε πρώτα.

Και πάμε τώρα στην τελευταία ελληνική συμμετοχή που μας έρχεται από την Κρυσταλλία και το τραγούδι «Πεταλούδα στην Αθήνα».

[iframe]<iframe width=”640″ height=”360″ src=”//www.youtube.com/embed/y_akdyJt5Ds” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

«Θα στα πω ελληνικά τα κρυφά μου μυστικά» είναι ο πρώτος στίχος του τραγουδιού και είναι μία σαφής νύξη στο γεγονός της επιλογής να είναι ο στίχος στα ελληνικά παρά το γεγονός ότι ο διαγωνισμός είναι διεθνής. Ναι οκ, αλλά και πάλι μόνο όσοι μιλάνε ελληνικά καταλαβαίνουν κάποιον που λέει «Θα στα πω ελληνικά».

Από εκεί και πέρα δηλώνω ξεκάθαρα να αντιληφθώ το τι θέλει να πει το τραγούδι. Τέτοιος μύλος στο κεφάλι μου έχει να δημιουργηθεί από την εποχή του φινάλε του τρίτου κύκλου του Lost.

Ο τίτλος του τραγουδιού αναφέρεται μόνο μία φορά. «Πεταλούδα στην Αθήνα με διάφανα φτερά» και από εκεί και πέρα πέφτουμε στην κουνελότρυπα.

«Μια βουτιά στη θάλασσααααααααααα». Η πεταλούδα; Θα πνιγεί!

«ΠΑΝΤΑΝΑΣΣΑ». Ναι ναι σωστά διαβάσατε. Η επόμενη λέξη είναι παντάνασσα. Και επαναλαμβάνεται αρκετές φορές στο τραγούδι.

Είμαι ένας άνθρωπος με περιορισμένη γνώση τόσο των ελληνικών όσο και της ελληνικής γεωγραφίας. Οπότε άκουσα τη λέξη για πρώτη φορά.

Ρωτώντας αρκετούς ανθρώπους, στην αίθουσα διαπίστωσα ότι εγώ ήμουν ο μαλάκας που δεν το ήξερα. Εκτός λοιπόν από ονομασία αρκετών περιοχών στην Ελλάδα, η Παντάνασσα είναι προσωνύμιο της Παναγίας.

Δύο παναγίες λοιπόν σε μία ήμερα. Σε δύο διαφορετικά τραγούδια.

Αυτή λοιπόν είναι η Ελλάδα του 2014. Από τη μία πλευρά δύο dance χιτάκια που λένε ότι «θα πάρω τις φίλες μου και θα βγω να τα σπάσω» και από την άλλη δύο τραγούδια με αναφορές στην Παναγία.

Η οποία λογικά με τις τόσες επικλήσεις που τις κάνουμε θα αναγκαστεί να μας σώσει κάποια στιγμή. Ή αν ρωτάτε εμένα θα προτιμούσα να μας στείλει στον διάολο.

Ευχαριστώ για την προσοχή σας. Τώρα μπορώ να πάω να βουτήξω στη θάλασσα φωνάζοντας Παντάνασσα. Καιρό έψαχνα κάτι πιο ψαγμένο από το «Geronimo» στα άλματα από ψηλά.