Στίβεν Τζέραρντ εναντίον Γιώργη Παπανδρέου

… And the winner is…  Κανείς, διότι η άτιμη η ανάγκη έσπρωξε τον Γιώργη Παπανδρέου (με μόνη κληρονομιά το όνομα κι ένα παλιορολόι, κατά δήλωσή του) στην πολιτική και όχι το ποδόσφαιρο, όπου είναι δεδομένο πως θα έκανε εξίσου λαμπρή καριέρα.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Λογικά, με τόσο κόσμο που έπεσε από δαύτα, τα σύννεφα πρέπει να ‘ναι πολύ μοναχικό μέρος το τελευταίο διάστημα. Δεν φτάνει που ο Τζέραρντ παρατάει τη Λίβερπουλ στο τέλος της σεζόν, ήρθε και ο ΓΑΠ να κάνει το ίδιο με το ΠΑΣΟΚ… Πόσα χτυπήματα ν’ αντέξει η ψυχή του οπαδού σ’ αυτόν τον πλανήτη…

Ο Γιώργης είχε όλα τα φόντα να γίνει ποδοσφαιριστής. Το μαρτυρά η αθλητική κορμοστασιά του και οι επιδόσεις του στα σπορ. Τρεχαλατζής και πλεμονάτος θα μπορούσε με το αγέρωχό του στυλ και τις ηγετικές του ικανότητες να οργώνει το κέντρο και να παίρνει την ομάδα στην πλάτη του με την ίδια ευκολία που το κάνει ο Stevie G. Δυστυχώς (κυρίως για τους άλλους) η μοίρα του επιφύλαξε άλλη τύχη. Βλέπεις, ο άτιμος ο πελαργός τον έκανε ντελίβερι σε οικογένεια πολιτικών. Εσύ τι θα έπραττες αν ο παππούς και ο πατέρας σου έπαιζαν “μπάλα” σε βουλευτικά έδρανα και όχι σε αλάνες; Θα τα παρατούσες όλα για να κυνηγάς ένα πετσί σε Λιβαδειές και Παγκρήτια ή θα έκανες την καρδιά σου πέτρα και θα συνέχιζες αυτήν τη… μικρή οικογενειακή επιχείρηση; Έλα λίγο στη θέση του πριν κρίνεις ρε μεγάλε!

Κι όμως, η φυσική θέση του ΓΑΠ είναι στο χορτάρι. Όχι αυτό που είχε προτείνει κάποτε να αποποινικοποιηθεί η χρήση (Αχ, πού ‘σαι νιότη που ‘δειχνες πως θα γινόμουν άλλος!), αλλά στο φυσικό χλοοτάπητα που πατούν της γης οι αντρειωμένοι. Το έμπειρο μάτι του κόουτς-πατέρα τον έκοψε από μικρό. Στα 29 του χρόνια (μειράκιον -ακόμη- της πολιτικής) πήρε μια ευκαιρία στα τσικό του ΠΑΣΟΚ κι εξελέγη βουλευτής χάρη στο αλάνθαστο κριτήριο του λαού, που σε τέτοιες περιπτώσεις δεν αστοχεί. Βλέπουμε μπαλίτσα εμείς, όχι αστεία, Κι αν ο Τζέραρντ χρειάστηκε να περιμένει έντεκα χρόνια μέχρι να μεταπηδήσει στην πρώτη ομάδα της Λίβερπουλ, ο Γιώργης μόλις μια τετραετία μετά, πήρε (με την αξία του προφανώς) αντίστοιχη θέση υπουργού.

Ανατριχιαστική λεπτομέρεια που θα μπορούσε να κοσμεί πρωτοσέλιδο της Ελεύθερης Ώρας: Ο μετέπειτα αρχηγός των “ρεντς” έκανε ντεμπούτο κόντρα στην Μπλάκμπερν. Που διόλου τυχαία έχει σήμα το ρόδο, όπως και το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών. Δες το και προβληματίσου…

Κάπως έτσι κύλησε ο καιρός και η ιστορία μέχρι να φτάσουμε και στην καταξίωση. Σχεδόν ένα εκατομμύριο άνθρωποι ψήφισαν τον ΓΑΠ (ένας από αυτούς και ο φίλος μου ο Φάνης που ψήφισε 7 φορές από το τηλέφωνο…) στην κορυφαία στιγμή της δημοκρατίας σε αυτόν τον τόπο, τις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ. Τότε που ο Σημίτης του παρέδωσε (όπως ο Χίπια στον Τζέραρντ το περιβραχιόνιο του αρχηγού) το δαχτυλίδι της διαδοχής. Πληροφορίες πως μαζεμένοι οπαδοί των κόκκινων τραγουδούσαν συγκινημένοι «Σήκω Πέισλι για να δεις το παιδί της αλλαγής», ελέγχονται, ωστόσο, αυτοί οι δύο (Stevie G και ΓΑΠ) έμελλε λίγα χρόνια αργότερα να οδηγήσουν τις ομάδες τους στην κορυφή.

Και οι δύο δέχτηκαν την αμφισβήτηση όταν απέτυχαν να πάρουν το πρωτάθλημα, αλλά επειδή η εκδίκηση μοιάζει με πίτσα που όταν τρώγεται κρύα έχει άλλη χάρη, έτρεξαν να κρυφτούν στα λαγούμια τους (κάτι Σερ Άλεξ και κάτι Βενιζέλοι) όταν ο Γιώργης σήκωνε την κούπα του Τσάμπιονς Λιγκ και ο Τζέραρντ γινόταν πρωθυπουργός με 44% ή το αντίθετο!

Οι μεγάλοι παίκτες δεν μένουν στην Ιστορία μόνο για τις κατακτήσεις τίτλων, αλλά και για τις γκέλες τους. Για εκείνες τις στιγμές (τις σπάνιες, αν μιλάμε για τον Τζέραρντ) που δεν καταφέρνουν να σταθούν αντάξιοι των προσδοκιών και κάνουν την «πατάτα» της ζωής του. Για τον Στιβ, μια τέτοια ήταν το περίφημο γλίστρημα στο ματς με την Τσέλσι που κόστισε το πρωτάθλημα. Ευτυχώς, στην περίπτωση του Γιώργη το αντίστοιχο λάθος εξαντλείται σ’ εκείνο το «Λεφτά υπάρχουν», που για καλή μας τύχη αποδείχθηκε επουσιώδες και δευτερεύον, χωρίς να επηρεάσει διόλου τις ζωές μας. Μέσα στη ζωή είναι και τέτοιου τύπου ατυχίες…

Και κάπως έτσι, ενώ πολλοί στη θέση τους θα είχαν πάρει τον πούλο, με συγχωρείτε, θα είχαν αποσυρθεί ήθελα να πω, αναγκάστηκαν να πάρουν τη μεγαλύτερη απόφαση της ζωής τους. Να σκοτώσουν την παλιά τους αγάπη και να ξεκινήσουν μια δεύτερη καριέρα, μακριά από τη σιγουριά της ομάδας που τους ανέδειξε. Και για να σας αποδείξω πως πραγματικά υπάρχει ευθεία γραμμή που να συνδέει τους δύο ποδοσφαιριστές, ξέρετε πού θα παίζει μπάλα ο Τζέραρντ από το καλοκαίρι και μετά; Ναι! Στο Αμέρικα! Τη μαμά-πατρίδα (την ορίτζιναλ, όχι τη γιαλαντζί τη δική μας) του λατρεμένου Τζορτζ. Εκεί που λογικά, ως άλλος Πελέ, θα έπρεπε να κλείσει την καριέρα του ο Γιώργης Παπανδρέου κυνηγημένος από τον κόσμο που ξεγέλασε.

Από τον κόσμο που όμως έχει ξεχάσει ήδη το ρόλο του ανθρώπου που… γλίστρησε κι άνοιξε την πόρτα στο Δ.Ν.Τ κι είναι βέβαιο πως σε κάποιο ποσοστό τον πιστεύει και θα τον ψηφίσει, σε μια ακόμη απόδειξη του τι σκατά κουβαλά στο κεφάλι του ο κάθε βαμμένος οπαδός. Ανεξαρτήτως χρώματος ή σπορ. Γιατί φαίνεται πως τα αρρωστάκια των γηπέδων ωχριούν μπροστά στους φανατικούς ταλιμπάν της πολιτικής που περιμένουν πώς και πώς προκειμένου να αποθεώσουν ξανά τον πρωταγωνιστή (από βλακεία, ανικανότητα ή στη βάση κάποιας κρυφής ατζέντας) της χειρότερης περιόδου –μεταπολιτευτικά- στην Ελλάδα…

Πώς θα τον αποθεώσουν; Μα, φυσικά, με το λατρεμένο σύνθημα που δονεί κάθε βδομάδα τις εξέδρες ομάδας που (τυχαίο, δεν νομίζω…) φοράει πράσινα. Όπως ο ήλιος ο πράσινος, ο ήλιος που ανατέλλει…

Είσαι ένα χόρτο μαγικό, φέρτε μου λίγο για να πιω

τον ΓΑΠ μου να ονειρευτώ και να φωνάξω στο Θεό

Γιωργάκη μου σε αγαπώ σαν ηρωίνη, σαν σκληρό ναρκωτικό

σαν το χασίς, το LSD, για σένα Γιώργη μαστουρώνει όλη η γη

ΟΛΗ Η ΓΗ!