Slipknot: Φανέρωσε μου το πρόσωπο που φοράς

2014, περιμένοντας την ημέρα όπου οι Slipknot θα κυκλοφορήσουν την καινούργια τους πολυαναμενόμενη δισκογραφική δουλειά. Μια δημιουργία η οποία για εκτιμηθεί σωστά, αληθινά και στην τελική πιο ουσιαστικά από οπαδούς και όχι, θα πρέπει να δούμε κατάματα τους Slipknot τόσο ως ιδεολογία και σύνολο, όσο και ως μονάδες και εξάρτημα στον σημερινό μηχανισμό του μουσικού κέρδους.

Όχι εκείνου που ίσχυε πριν από 15 χρόνια, αλλά του σημερινού μουσικού βιομηχανικού τέρατος. Γιατί όμως να ασχοληθεί κάποιος θα μου πείτε; Για πολλούς και διάφορους λόγους οι οποίοι δείχνουν σε όλο το φάσμα τους την σημερινή υπόσταση της μουσικής.

“And here… we… go!”

1999. Ντεμπούτο.

Μέγα ψάρωμα μουσικών, μουσικοκριτικών και πιτσιρικάδων ανά την υφήλιο. Η Roadrunner έπαθε και αυτή το ανάλογο σοκ όταν είδε τι αντίκτυπο είχε. Όχι όμως μόνο λόγω μουσικής. Ούτε λόγω εμφάνισης και σκηνικής παρουσίας.  Αυτά είναι τα εργαλεία για το πραγματικό μήνυμα των Slipknot προς τον κόσμο. Το ψάρωμα ήρθε γιατί κανένας μέχρι τότε δεν είχε τόσο απειλητική υπόσταση προς τα έξω και κανείς δεν είχε τα… “guts” να πει αυτά που έλεγαν οι Slipknot. Το απόλυτο μίσος. “Don’t ever judge me”.

2001. Φράγκα.

Δισκογραφικό χρυσορυχείο για την Roadrunner και το απόλυτο love or hate συγκρότημα. «Δεν χρειαζόμαστε μάσκες να πουλήσουμε δίσκους…» και άλλα τέτοια ωραία από μουσικούς που τώρα η ανυπαρξία τους μας είναι απόλυτα βολική και ευχάριστη. Τι κάνεις τότε σαν μπάντα; Τους δίνεις τον πιο ωμό δίσκο που θα μπορούσες να έχεις διανοηθεί. Το απόλυτο μίσος εις τον κύβο. Αποτέλεσμα: Η διείσδυση του ήχου σου σε όλα τα μέχρι τότε παρακλάδια της μουσικής, η άπλετη δημοτικότητα σε mainstream κάναλια όπως το τότε Mtv και δυστυχώς επίσης η έλλειψη οποιασδήποτε ισορροπίας. Η αργή και σταθερή κατρακύλα προς ένα απύθμενο κενό. Ναρκωτικά, αλκοόλ, απόπειρες αυτοκτονίας και δεν συμμαζεύεται… “It’s only after we’ve lost everything that we’re free to do anything…” που λέει και ο Pitt.

2004.

Μετά την κυκλοφορία του Vol.3 τα πάντα άλλαξαν. Η νοοτροπία. Το μίσος. Το μήνυμα όμως άλλαξε μόνο πρόσωπο. Όχι νόημα. Τώρα είναι πιο εξειδικευμένο. Πιο έξυπνο και εκλεπτυσμένο. Πιο στοχευόμενο. “You cannot kill what you did not create”. Εκεί που δεν το περίμενε κανείς, ούτε καν και οι ίδιοι, δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες ισορροπίες και το απόλυτο καλλιτεχνικό τους όραμα παίρνοντας σάρκα και οστά κατέστρεψε τα πάντα στο διάβα του. Grammy, εκτεταμένες περιοδείες, videos αληθινά έργα τέχνης, κρυφά μηνύματα ανάμεσα στα τραγούδια, αρρωστημένα riffs, ήρεμες ακουστικές συνθέσεις, στίχοι άξιοι λογοτεχνικής ανάλυσης…ο δίσκος τα είχε όλα! Αυτή ήταν η πιο φιλοσοφημένη και ταυτόχρονα η πιο πετυχημένη περίοδος των Slipknot.

2008. «Κάθε ελπίδα έχει χαθεί» (sic).

Σε μια προσπάθεια αναπροσαρμογής και εξερεύνησης καινούργιων μουσικών φορμών αποσύρονται στην Iowa, απομονώνονται και παραδίδουν έναν εξαιρετικό ωστόσο όμως ασύμμετρο για το μήνυμα τους δίσκο. Οι συναυλίες πλέον είναι πιο επαγγελματικές του στυλ «ξέρω τι ζητάς οπαδέ και αυτό θα σου δώσω». Η ανακοίνωση ότι προς το τέλος των ηχογραφήσεων οι Slipknot χωρίστηκαν σε δύο γκρουπ με μοναδικό ηχογραφημένο αποτέλεσμα εκείνης της φάσης το “Til we die”, καθώς και η δήλωση του Joey ότι κατά την διάρκεια των demo είχε σκληρό θέμα με ουσίες δείχνουν ότι άλλοι έκαναν κουμάντο στο τέρας που λέγεται Slipknot. Άνθρωποι εκτός μπάντας και άνθρωποι που απλά δεν ένιωθαν το παραμικρό από εκείνα που δήλωναν οι Slipknot. Αντιφατικό χάος…

24 Μαϊου 2010. R.I.P. PAUL GRAY.

Ο Paul βρίσκεται νεκρός και από τότε η παραφιλολογία ξεκινάει…

Θα συνεχίσουν; Θα διαλυθούν; Θα ξεπουληθούν; Θα γίνουν όπως οι Metallica; Αυτά και άλλα τέτοια ωραία σκηνικά είχαν αρχίσει να δίνουν την εικόνα ότι αυτό ήταν το τέλος. Οι Slipknot όμως δεν βιάστηκαν και απάντησαν όπως έπρεπε. Face 2 face.

H απάντηση δόθηκε θριαμβευτικά στις 17 Ιουνίου 2011 στο Sonisphere στην Αθήνα.

Τέτοιο μίσος, τέτοιος πόνος και οργή είχε καιρό να βγει προς τα έξω επί σκηνής από τους οχτώ πλέον. Κάποιοι φαρμακόγλωσσοι μίλησαν για παρελθοντολαγνεία. Τους φθονώ γιατί είδαν μόνο την επιφάνεια. Ένα θηρίο είναι πιο επικίνδυνο όταν είναι λαβωμένο και αυτό ακριβώς συνέβαινε με τους Slipknot τότε. Η απώλεια έγινε καύσιμο και το ημιθανών κορμί των Slipknot ανέκαμψε δίνοντας υποσχέσεις για μεγαλύτερα ακόμη πράγματα στο μέλλον.

Περιοδεία με αρκετές headline θέσεις αφιερωμένη στην μνήμη του Paul και με εμφανή την διάθεση για έντονη εκτόνωση όλων αυτών των σκισμένων συναισθημάτων που είχαν συσσωρευτεί τόσο καιρό μέσα τους. Η λαϊκή απαίτηση δεν άργησε να έρθει. Όλοι άρχισαν να μιλάνε για καινούργιο δίσκο. Οι ατάκες οι οποίες έρχονταν από δεξιά και αριστερά είναι αμφότερα αντιφατικές με πιο πρόσφατη κατάληξη τον διωγμό (;) του Joey από την μπάντα, την σιγή από τα υπόλοιπα μέλη σχετικά με το γεγονός και τις δηλώσεις του Corey ο δίσκος θα είναι κάτι ανάμεσα σε Vol:3 και Iowa.

Οπότε τα συμπεράσματα μέχρι αυτή την ώρα έχουν ως εξής: πρώτον, εάν καταφέρουν να βγάλουν προς τα έξω αυτά τα οποία πρεσβεύανε τόσο καιρό ως μπάντα, μετά από όλα αυτά τα σκηνικά, θα είναι άξιοι γιατί θα είναι τίμιοι πρώτα απέναντι στους εαυτούς τους και μετά στους οπαδούς τους. Δεύτερον και πιο σημαντικό όλων, ότι θα έχουν καταφέρει να αποβάλλουν από πάνω τους την μόλυνση που λέγεται μουσικό βιομηχανικό κέρδος, εξαιτίας του οποίου το 2008 έβγαλαν έναν δίσκο όπως ακριβώς υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είναι ένας δικός τους δίσκος.

Τρίτον τελευταίο και φαρμακερό, σε περίπτωση όμως που το αποτέλεσμα δεν είναι αρκετά ειλικρινές, άσχετα με την μουσική κατεύθυνση που θα λάβει, θα έχουμε ακομή μια τρανταχτή απόδειξη ότι τα πρόσωπα που κινούνται πίσω από το brandname Slipknot, οι άνθρωποι οι οποίοι σε φόβο απώλειας κέρδους, θα έχουν καταφέρει να θριαμβεύσουν συνεχίζοντας να σοδομίζουν ότι έχει απομείνει από την μπάντα. Τα ανάλογα παραδείγματα σε άλλες μπάντες είναι άπειρα…

Ας ελπίσουμε ότι στο τέλος οι προσωπικότητες θα υπερισχύσουν και ότι τα μίζερα παράσιτα που απλά εκμεταλλεύονται το χρυσορυχείο που λέγεται Slipknot θα είναι στο περιθώριο. Διότι αυτή η μουσική καλώς ή κακώς είναι πλέον από τις λίγες η οποία καταφέρνει να κρατάει σε εγρήγορση το μυαλό και ταυτόχρονα ζωντανό το συναίσθημα ότι πρέπει να πιστεύεις στο εαυτό σου. Και για αυτόν το λόγο έχει ανάγκη μπάντες σαν τους Slipknot να είναι τίμιοι και καθοδηγητές. Ας ελπίσουμε ότι το πρόσωπο που θα δούμε δεν θα είναι άλλη μια μάσκα αλλά οι πραγματικές τους μάσκες…

Ο Θεοφάνης Ελευθεριάνος είναι κολλημένος με το Muay Thai, το photoshop και την καλή μουσική. Συνηθισμένες καταστάσεις…