Σκοτώστε τους όλους. Ο θεός θα αναγνωρίσει τους δικούς του

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Μετά από καιρό σπάω τη σιωπή μου κι επανέρχομαι με ένα κείμενο το οποίο πιθανότατα δεν θα συζητηθεί, αλλά δεν νομίζω πως θα οδηγήσει τον editor του «μαγαζιού» στην απόφαση να πάρει «κεφάλια» κιόλας…

Στέκομαι με σκεπτικισμό απέναντι σε λογιών-λογιών ιδεολογίες κυρίως επειδή επιχειρούν (ηθελημένα ή όχι μου είναι αδιάφορο) να σκοτώσουν εκείνο το κομμάτι της αρχέγονης ανθρώπινης φύσης που είναι άμεσα συνδεδεμένο με την ανάγκη του ατόμου να ΄ναι λεύτερο, την ίδια στιγμή που λειτουργούν σαν ξυπνητήρια των πιο βαθειά θαμμένων ενστίκτων του είδους μας.

Αυτό που ονομάζουμε «άποψη» ή «θέση» πάνω στα περισσότερα ζητήματα δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα στοιχείο που δείχνει το βαθμό πους μας επηρεάζουν εκείνοι ή εκείνα που εμείς θεωρούμε σημαντικά και έχουμε αποδεχτεί ως αυθεντίες και θέσφατα. Επομένως δεν χρειάζεται να μας προσφέρουν αποδείξεις για να τα ακολουθήσουμε σε οτιδήποτε προστάξουν. Αυτό που καλείται υποσυνείδητο ή κάτι που πηγάζει από εκεί τέλος πάντων, μας πείθει πως υπάρχουν σημάδια της «αλήθειας» που μας προσφέρεται. Δεν σταματά, μάλιστα, εκεί, αλλά έρχεται να μας υποδείξει τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε για να κερδίσουμε την αποδοχή του ιδεολογικού «πατερούλη» μας.

Ο «Τζον» έκοψε -όπως θα έκανες εσύ κι εγώ με μια φέτα καρπούζι, το κεφάλι ενός συνανθρώπου του. Σε μια εποχή που σε άλλα μέρη του πλανήτη γίνεται συζήτηση για τα δικαιώματα των ζώων, ένας άνθρωπος αποκεφάλισε κάποιον άλλο… Το έκανε με απόλυτη ψυχραιμία και συναίσθηση της πράξης του, υπακούοντας στις επιταγές της δικής του εκδοχής του θεού. Ένιωσα την ανάγκη να διαβάσω το Κοράνι σε μια προσπάθεια να μην αδικήσω κανέναν. Από αυτήν την άποψη και μόνο, αποδείχτηκε χαμένος χρόνος όπως συνέβη και με άλλα (ακόμη και πιο κοντινά στις ρίζες μου) «ιερά» και «θεόπνευστα» βιβλία παλιότερα. Τι νόημα να βγάλει κανείς από κείμενα που είναι γραμμένα -λες και ο διάολος έβαλε το χέρι του- με τέτοιον τρόπο ώστε να παραμένουν ανοιχτά σε ερμηνείες, επιτρέποντας έτσι στην «αυθεντία» να έχει την αποκλειστικότητα στην εξήγησή τους;

Προφανώς και δεν είναι όλοι οι ισλαμιστές φονιάδες. Ο «Τζον» και ο κάθε Τζον είναι πρωτίστως ψυχασθενής και στυγνός δολοφόνος. Αυτή είναι η μόνη του ετικέτα. Σε δεύτερη ανάγνωση είναι μουσουλμάνος, ράπερ, ενδεχομένως πατέρας, καλός ή κακός μαθητής στο σχολείο, ποιητής ή στρατιώτης. Όλες οι υπόλοιπες ιδιότητες που κουβαλά έπονται της κυρίαρχης επειδή εκείνος το επέλεξε να γίνει έτσι και η πίστη -στη δική του περίπτωση- αποδείχθηκε το καλύτερο λίπασμα για να βγει στην επιφάνεια κάθε νοσηρό και πρωτόγονο κατάλοιπο που τον συντρόφευε τα προηγούμενα χρόνια.

Στις ίδιες γραμμές του Κορανίου ή οποιουδήποτε άλλου θρησκευτικού κειμένου (χωρίς να επιχειρώ κάποιον συγκερασμό) που ορισμένοι αντικρίζουν τον φιλεύσπλαχνο και ελεήμονα θεό, κάποιοι άλλοι βλέπουν τον απόλυτο τιμωρό. Έναν μη κοσμικό Δικαστή Ντρεντ που δικάζει και καταδικάζει τους ανθρώπους και στη συνέχεια οπλίζει το χέρι του οργάνου του πάνω στη Γη. Σημαντική λεπτομέρεια: και οι δύο υποστηρίζουν πως κατέχουν την απόλυτη αλήθεια, κατηγορώντας τους υπόλοιπους ως αιρετικούς ή άπιστους.

Κατευθυνόμενοι από μια ιδεολογία ή την αντίληψή τους γι’ αυτήν, οι Τζιχαντιστές παίρνουν κεφάλια. Τα βίντεο με τέτοιο περιεχόμενο στο διαδίκτυο πλέον έχουν συχνότητα αντίστοιχη εκείνων του Ice Bucket Challenge, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ακόμη και στις πιο πολιτισμένες γειτονιές του πλανήτη που τώρα μπουγελώνονται για καλό σκοπό (και την πλάκα τους βέβαια), ο αποκεφαλισμός υπήρξε πάντα αγαπημένο ντεκόρ κυρίως αδελφοκτόνων ή θρησκευτικών πολέμων. Μάλλον όχι σε τέτοια έκταση, πιθανότατα όχι σε αντίστοιχη συχνότητα, αλλά σίγουρα με την ίδια αγριότητα. Όμως ακόμη κι ένα -μόνο ένα- ανθρώπινο κεφάλι κομμένο, είναι αρκετό. Θα ‘πρεπε να είναι παράγοντας ικανός για να κατατάξει τον θύτη όσο πιο χαμηλά γίνεται στην αλυσίδα της εξέλιξης. Κατά συνέπεια, δίχως καν προσπάθεια να παραμείνω politically correct, εύχομαι το επόμενο να ‘ναι το δικό του.

Είναι φανερό πως μόλις έπεσα στην παγίδα… Επέτρεψα στα πιστεύω μου (και τις ιδεολογίες που τα συντηρούν χωρίς να το παίρνω καν χαμπάρι) να καθορίσουν τις σκέψεις (σήμερα) κι ίσως τις πράξεις μου (αύριο), ενώ ξεκίνησα ένα κείμενο που θα ‘πρεπε –υποτίθεται- να καταλήγει στο συμπέρασμα πως η μόνη αξία που έχει σημασία και θα όφειλε να αποτελεί οδηγό μας είναι ο Ανθρωπισμός ή ακόμη καλύτερα, η ανθρωπιά…

Το να βγεις φόρα-παρτίδα και να κατηγορήσεις συλλήβδην πολιτικές θέσεις ή θρησκευτικές πεποιθήσεις είναι ένα σπορ δίχως ιδιαίτερη πέραση στις μέρες μας. Μια τέτοια κίνηση θα ήταν αρκετή να σου κολλήσει τη ρετσινιά του «φασίστα», χαρακτηρισμός που τώρα τελευταία είναι της μόδας, χρησιμοποιούμενος -κυρίως- από άτομα που αδυνατούν να αντιληφθούν και την έννοιά του και το κακό που προκαλούν χαρίζοντας με τέτοια ευκολία «φασίστες» στην κοινωνία. Όμως, δεν είναι δυνατόν ο φόβος της κατακραυγής να μην σου επιτρέπει να πράξεις το αυτονόητο. Να καταδικάσεις δηλαδή τα μιερά κατακάθια του ανθρώπινου είδους που συμπτωματικά ή όχι αποτελούν θιασώτες συγκεκριμένων ιδεολογιών, δίχως την υποχρέωση συγκερασμού ή διατήρησης ίσων αποστάσεων.

Με αυτήν τη λογική, μπορώ να αποκαλέσω τον Στάλιν παρανοϊκό σφαγέα και αυτό να μη θεωρηθεί επίθεση κατά του κομμουνισμού ή να χαρακτηρίσω τον «Τζον» και τους όμοιούς του απάνθρωπα κτήνη χωρίς να σπεύσει άμεσα ο καθένας να με κατηγορήσει για ισλαμοφοβία. Ο φανατισμός και η βία είναι το θέμα, όχι τα μέσα που χρησιμοποιούν κάποιοι για να τα επιβάλουν. Είμαι βέβαιο πως αυτό που συμβαίνει σήμερα εκεί που έχει επικρατήσει η ISIS κάποια στιγμή θα εξελιχθεί σε κάτι ακόμη χειρότερο. Σε κάτι που θα θυμίζει αρκετά αυτό που έγινε πριν 800 χρόνια στη Γαλλία, όταν μετά την κατάληψη της Bezier από τις δυνάμεις του Πάπα, οι στρατιώτες ρώτησαν τον απεσταλμένο του Ποντίφικα πώς θα ξεχωρίσουν τους αιρετικούς από τους υπόλοιπους χριστιανούς, για να λάβουν την απάντηση: «Σκοτώστε τους όλους! Ο Θεός θα αναγνωρίσει τους δικούς του»…