Συναυλιακή μελαγχολία

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ήμουν στα ντουζένια μου. Και ο λόγος απλός. Ή θα είχα πάει ήδη σε 3-4 συναυλίες και θα περίμενα άλλες 5-6 ή ακόμα κι αν ήταν μικρότερος ο αριθμός (αλλά ποτέ κάτω από πέντε), τουλάχιστον θα είχα την αναμονή για ωραία πράγματα.

Φέτος είναι το πρώτο καλοκαίρι, που μέχρι στιγμής δεν είχα καμία επαφή με συναυλιακό χώρο, με αναμονή για μπύρα, με συγκροτήματα που θα παίζουν το ένα μετά το άλλο, και με τους πόνους στο σβέρκο που συνήθως με συνοδεύουν για καμιά βδομάδα μετά.

Και είναι η αλήθεια ότι περιφέρομαι σαν το ζόμπι. Ναι ξέρω, δύσκολα τα πράγματα στη χώρα, οικονομική κρίση, αβέβαιο μέλλον. Και τα προηγούμενα τρία καλοκαίρια έτσι ήταν αλλά για έναν με δύο μήνες στο κεφάλι μου τα άφηνα πίσω.

Δεν είναι ότι δεν έχουν προγραμματισθεί συναυλίες, αλλά όσο περνάνε τα χρόνια γίνομαι και πιο απαιτητικός. Ο φίλος που ήταν 20 χρονών τη δεκαετία του 80, μπορεί να με κράξει όσο θέλει, αφού τότε παρακαλάγανε για να δουν μια συναυλία τη χρονιά, αλλά εγώ κρίνω τον εαυτό μου με το πώς ήμουν εγώ πριν από κάποια χρόνια και όχι οι άλλοι.

Περιφέρομαι σαν το ζόμπι λοιπόν, γιατί θα γούσταρα να φέρει κάποιος τους Deftones που έβγαλαν δισκάρα και ας τους είχε μαζί με τους Korn αν δεν μπορούσε να τους φέρει μόνους τους.

Κάτι τέτοια σχηματάκια θα ήθελα, δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να μιλήσω για Maiden, Metallica κτλ. Τους έχουμε δει τόσες φορές και θα τους ξαναδούμε, ακόμα κι αν η χώρα μέχρι τότε έχει μετατραπεί στη χώρα κατοικίας του Mad Max.

Θα ήθελα να δω τους Biffy Clyro, αφού το έχω πάρει απόφαση ότι οι Muse θα ξανάρθουν στην Ελλάδα όταν θα φτάσουν τα 50 τους.

Και ο λόγος που κάποιος φέτος δεν τόλμησε να κάνει κάτι διαφορετικό συναυλιακά, είναι γιατί εμείς έχουμε δώσει τέτοια δικαιώματα. Γεμίζουμε τους χώρους μόνο για τα μεγαθήρια και τον υπόλοιπο καιρό γκρινιάζουμε που δεν έρχονται τα μεγαθήρια.

Και έχουμε δώσει επίσης το δικαίωμα να μας βλέπουν μέσα από το μάτι του στερεότυπου. Ότι είμαστε ακόμα χωρισμένοι σε μεταλλάδες, τύπους που ακούν alternative και βρετανούς φλώρους.

Ενώ στην πραγματικότητα η πλειονότητα του κόσμου έχει βγάλει από πάνω της αυτές τις ταμπέλες, γιατί άνοιξε τους ορίζοντες του μουσικά ακούγοντας πολλά και διαφορετικά πράγματα.

Ναι δεν διαφωνώ, κολλημένα μυαλά υπάρχουν ακόμα, αλλά επειδή κάνουν περισσότερη φασαρία δεν πάει να πει ότι είναι και περισσότεροι.

Ξέρετε ότι στο χέρι μας είναι όλη αυτή η ιστορία. Να ζητάμε άλλα πράγματα. Να δείχνουμε ότι θέλουμε άλλα πράγματα. Ότι δεν είμαστε κολλημένοι ακόμα στο αν θα έρθουν οι Maiden. Το ξεπεράσαμε.

Ελπίζω προσωπικά σε καλύτερες μέρες και αυτό το site κάνει ότι περνάει από το χέρι του προς αυτή την κατεύθυνση.

Επίσης, και για να μην το ξεχάσω, το Rock Is Dead κλείνει σήμερα τρεις μήνες ζωής.

Ελάχιστο διάστημα το ξέρω, αλλά μόλις ξεκινήσαμε. Και μαζί με το ευχαριστώ για όσους πέρασαν μια βόλτα από εδώ έρχεται η υπόσχεση θα παλέψουμε για πιο ανοιχτά μυαλά.

Δεν θα τα ανοίξουμε εμείς, αλλά μια ώθηση θα τη δώσουμε.

Cheers!