Σημείωμα αυτοκτονίας. Ευτυχώς, όχι της δικής μου

Αγαπημένοι μου φίλοι… Όταν θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές πιθανότατα όλα θα έχουν φτάσει στο τέλος και κάποια πράγματα θ’ ανήκουν ήδη στο παρελθόν. Όχι, μην μπερδεύεστε, αυτό δεν είναι σημείωμα αυτοκτονίας. Τουλάχιστον όχι της δικής μου…

Από σήμερα μπορούμε να νιώθουμε ένα βήμα πιο κοντά στην Αγγλία. Βλέπεις και τα δύο περήφανα έθνη βιώσαμε στο πετσί μας την πίκρα του να ζεις αποκλεισμένος στο κοινωνικό περιθώριο. Τη φρίκη που δημιουργεί αυτό το συναίσθημα του παρία. Το να μην σε παίζουν τα άλλα παιδάκια στο σχολείο προφασιζόμενα πως έχεις ψείρες, χουφτώνεις τις συμμαθήτριες, τα τραμπουκίζεις για να τους φας το κολατσιό ή όποια άλλη ευφάνταστη δικαιολογία κατασκεύασαν γονείς και δάσκαλοι επειδή ήσουν το πιο όμορφο από όλα και σε ζήλευαν…

Πέντε χρόνια κράτησε ο εφιάλτης του αποκλεισμού των αγγλικών ομάδων από την Ευρώπη εξ αιτίας της τραγωδίας του Χέιζελ. Έναν παραπάνω από όσο διήρκησε ο δικός μας αποκλεισμός από τις διεθνείς αγορές. Ευτυχώς, στα τιμόνια των δύο χωρών σ’ αυτές τις δύσκολες ώρες της περιθωριοποίησης βρέθηκαν άντρες με στιβαρά χέρια και φουσκωμένα παντελόνια, όπως η Θάτσερ, ο Σαμαράς, ο ΓΑΠ κι ο Βενιζέλος που είχαν τα κότσια να πάρουν δύσκολες, αλλά σωστές αποφάσεις.

Σήμερα ή στη χειρότερη περίπτωση αύριο (κάποιοι δεν άντεξαν κι άρχισαν από ψες) η τηλεόραση θα γεμίσει από χαρούμενες φατσούλες που θα πανηγυρίζουν τη μεγάλη επιστροφή. Με το ίδιο ύφος που είχες κι εσύ πριν μερικά χρόνια όταν έβγαινες από την τράπεζα έχοντας εκταμιεύσει το διακοποδάνειο που πάντα ονειρευόσουν και οι απλήρωτες δόσεις του οποίου παίζει να ‘ναι και το μοναδικό πράγμα που θ’ αφήσεις στα παιδιά σου.

Μην ξεφεύγουμε όμως! Πάμε πίσω στις χαρούμενες φατσούλες. Εκείνες που θα πλημμυρίσουν τα δελτία προκειμένου να εξηγήσουν πόσο τεράστια επιτυχία συνιστά για το πολιτικό σύστημα η έκδοση του ελληνικού ομολόγου. Αν βαριέστε να περιμένετε μέχρι τις 8, ιδού μια πρόγευση από το κλίμα που θα επικρατεί σήμερα στα τηλεπαράθυρα, λες και τα λεφτά που θα δανειστεί η Ελλάδα θα καταλήξουν τελικά στις τσέπες τους ή στις τσέπες των αφεντικών τους ρε παιδί μου…

[iframe]<iframe width=”750″ height=”480″ src=”//www.youtube.com/embed/iCQ0vDAbF7s” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

Τέλος πάντων, η κάθε Όλγα, ο κάθε Γιάννης ή ο έκαστος Μπάμπης αυτού το κόσμου (ναι ρε, είμαι κότα και δεν γράφω επώνυμα) έχει το δικαίωμα να μερακλώνει και να ‘ρχεται στο τσακίρ κέφι με ό,τι γουστάρει. Ποιος είμαι εγώ να κρίνω;

Εγώ δεν κρίνω. Επίσης, δεν καταλαβαίνω.

Τελευταία φορά που η Ελλάδα βγήκε στις αγορές πριν την άγια ετούτη μέρα ήταν τον Απρίλιο του 2010. Τότε, σε αυτό που αποδείχθηκε «Χέιζελ της ελληνικής οικονομίας», η χώρα ζήτησε μέσω 20ετών ομολόγων 1 δις ευρώ και εισέπραξε μόνο 390 εκατομμύρια με επιτόκιο 5,9%. Κοντολογίς, πήρε τα’ αρχίδια μου. Σήμερα ζητάμε σχεδόν 3 δις και οι έγκριτοι αναλυτές (που εντελώς τυχαία είναι οι ίδιοι οι δανειστές) πιστεύουν πως οι προσφορές θα ξεπεράσουν τα 15 δισεκατομμύρια ευρώ, με επιτόκιο κοντά στο 5%!

Καμία χαρούμενη φατσούλα απόψε όμως δεν θα μπει στον κόπο να εξηγήσει γιατί μια χώρα που το 2010 με χρέος στο 120% του ΑΕΠ θεωρήθηκε εντελώς αναξιόπιστη κι οδηγήθηκε στη δίνη των Μνημονίων, τέσσερα χρόνια μετά, με το χρέος πάνω από το 170% του ΑΕΠ μετατράπηκε σε «λαχείο» για τους θεσμικούς ιδιώτες επενδυτές.

Το επικοινωνιακό σόου που στήνεται, θα ολοκληρωθεί την Παρασκευή με γκεστ σταρ εμφάνιση της Μέρκελ. Φυσικά, δεν πρόκειται να αφήσουμε μια έκρηξη βόμβας να μας χαλάσει τη συνταγή, ίσως μάλιστα αυτό που συνέβη τα ξημερώματα να είναι και το μυστικό συστατικό που θα δένει απόλυτα το γλυκό. Ανακατεύουμε προσεκτικά φόβο και ελπίδα, προσθέτουμε τους γνωστούς ψιλοκομμένους μαϊντανούς των δελτίων, βάζουμε μια πρέζα χαζά χαμόγελα πολιτικών και σιγοβράζουμε το μείγμα στο τσουκάλι της ενημέρωσης. Σβήνουμε με μπόλικη φίμωση ή γραφικοποίηση (σόρι για το νεολογισμό) τις αντίθετες φωνές και… βουαλά! Το πιάτο μας είναι έτοιμο!

Τι θα φάμε; Μα φυσικά βελανίδια! Τυχαία νομίζετε η έξοδος στις αγορές φέρει την εκπληκτικής σύλληψης κωδική ονομασία «Επιχείρηση Βελανίδι»; Σε καμία περίπτωση. Άλλωστε για εμάς τους Έλληνες το βελανίδι (δηλαδή η έξοδος στις αγορές) μετατράπηκε σε κυνήγι του ιερού δισκοπότηρου. Σε πανάκεια που θα θεράπευε πάσα νόσον και πάσα μαλακίαν. Ίσως γι’ αυτό από την εποχή που ο Σκρατ (όπως θα δείτε στο παρακάτω βίντεο) τα έκανε όλα πουτάνα για ένα γαμημένο βελανίδι, κανείς άλλος –με εξαίρεση εκείνους που διαχειρίστηκαν εξουσία τα τελευταία χρόνια- δεν θυσίασε περισσότερα (συμπεριλαμβανομένων και ανθρώπινων ζωών μέσω των αυτοκτονιών που λέγαμε παραπάνω) για να το αποκτήσει και να το βάλει εκεί που ξέρει. Μη ρωτήσεις πού. Αρκετές βρώμικες λέξεις αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω ήδη…

[iframe]<iframe width=”750″ height=”422″ src=”//www.youtube.com/embed/TzzGPfVx32M” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]