ROXX 20: Τα αγαπημένα μας άλμπουμ για το 2021
Χρόνια πολλά και καλώς ήλθατε σε ακόμα μία έκδοση της λίστας που θα έπρεπε να έχει όνομα «περιμένουμε να δούμε τι θα επιλέξουν οι άλλοι για να το παίξουμε εμείς έξυπνοι στο τέλος». Δεν έχει όμως αυτό το όνομα και πάμε με το πιο τυπικό «τα αγαπημένα μας άλμπουμ». Κάτι που σημαίνει ότι δεν θεωρούμε απαραίτητα ότι όλα τους είναι τα καλύτερα της χρονιάς, αλλά αυτά που μας κράτησαν καλύτερη παρέα μέσα στο 2021.
Ήταν μια παράξενη χρονιά όπως είναι λογικό, αφού ακούσαμε δουλειές που είχαν μείνει στο ράφι λόγω πανδημίας και τώρα που κυκλοφόρησαν θυμίζουν άλλες εποχές, ενώ φυσικά είχαμε και άλμπουμ ποτισμένα με όσα ζήσαμε και εξακολουθούμε να ζούμε.
Θα εξομολογηθούμε και κάτι. Όλα τα άλμπουμ που βρίσκονται στις εννέα πρώτες θέσεις, πάλεψαν για την πρώτη θέση και στο μυαλό μας θα μπορούσαν να είναι στην κορυφή. Μόνο ένα όμως πήγε εκεί και είμαστε σίγουροι ότι δεν το περιμένατε. Πάμε λοιπόν να δούμε τα 20 αγαπημένα άλμπουμ του Roxx για το 2021.
20) Badflower – This Is How The World Ends
Στο δεύτερο άλμπουμ τους οι Badflower συνεχίζουν να γεμίζουν το υλικό τους με συναίσθημα και δύσκολα θέματα, αλλά το κάνουν ανεβάζοντας σε σημεία της ταχύτητες και την ένταση. Η αλήθεια είναι πως αν είσαι πάνω από 25-30 μπορεί να μην εκτιμήσεις ιδιαίτερα τους προβληματισμούς που καταθέτει ο frontman, Josh Katz, όμως καλό είναι να θυμάσαι που και που ότι έχεις περάσει από αυτή την ηλικία.
Ακούστε ολόκληρο το άλμπουμ εδώ.
19) deafheaven – Infinite Granite
Οι Deafheaven γνώρισαν την επιτυχία νωρίς στην καριέρα τους, όταν το Sunbather αποθεώθηκε από τους κριτικούς του mainstream τύπου και το εξώφυλλο του έφτασε μέχρι και σε διαφήμιση της Apple. Και το κατάφεραν με ήχο που είχε στοιχεία black metal. Στο νέο τους άλμπουμ, τα φωνητικά καθαρίζουν εντελώς, αλλά η μουσική παραμένει στα μονοπάτια που ακολούθησαν τα τελευταία χρόνια, έτσι έχουμε ένα αποτέλεσμα που δεν ξενίζει καθόλου και έμοιαζε από πριν ως η λογική κατάληξη της πορείας τους. Το μοναδικό μειονέκτημα του Infinite Granite είναι η πανομοιότυπη εξέλιξη των τραγουδιών που στερεί το στοιχείο της έκπληξης από τον ακροατή.
Ακούστε ολόκληρο το άλμπουμ εδώ.
18) The Killers – Pressure Machine
Μόλις ένα χρόνο μετά το Imploding the Mirage, οι Killers έκαναν την έκπληξη με το Pressure Machine που μπορεί εύκολα να θεωρηθεί η καλύτερη δουλειά τους από την εποχή του Sam’s Town. Και είναι παρόμοια τα μονοπάτια που εξερευνούν εδώ, με μία επιστροφή στην πιο «Bruce Spingsteen» αισθητική, αυτή τη φορά όμως πιο κοντά στο «Nebraska». O Brandon Flowers αφηγείται μικρές ιστορίες από την πόλη που μεγάλωσε και φτιάχνει μια εικόνα της καθημερινότητας, με φιγούρες που παρά τις διαφορές λόγω χώρας, με παραλλαγές δεν αποκλείεται να έχουμε συναντήσει πολλές φορές στη ζωή μας.
Ακούστε ολόκληρο το άλμπουμ εδώ.
17) Frank Carter and the Rattlesnakes- Sticky
Αν μετά το lockdown περιμέναμε από τον Frank Carter να κινηθεί σε πιο σκοτεινά μονοπάτια, πέσαμε έξω. Αυτό είχε ήδη κάνει στο Grey Britain με τους Gallows. Εδώ προσπαθεί να καταγράψει το συναίσθημα της ελευθερίας που θέλουμε να νιώσουμε όταν όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας θα τελειώσουν. Και μπορεί η πρώτη γεύση με τα single να μην έφερε κύματα ενθουσιασμού, όμως ως σύνολο αυτό το σφηνάκι με διάρκεια κάτω από μίση ώρα είναι το κατάλληλο αντίδοτο στη μαυρίλα της εποχής.
Ακούστε ολόκληρο το άλμπουμ εδώ.
16) Jinjer – Wallflowers
Θα πίστευε κανείς ότι τώρα που τους έμαθε περισσότερος κόσμος οι Jinjer θα γυάλιζαν τον ήχο τους και θα έκαναν το επόμενο βήμα προς τα σαλόνια. Το Wallflowers όμως έχει μία διάθεση να τα κάνει όλα λίμπα, είναι επιθετικό, είναι βαρύ, τα καθαρά φωνητικά έχουν ξεκάθαρη στόχευση όταν ακούγονται και γενικά τους βγάζουμε το καπέλο που δεν πήραν τον εύκολο δρόμο.
Ακούστε ολόκληρο το άλμπουμ εδώ.
15) Rise Against – Nowhere Generation
20 χρόνια μετά το ντεμπούτο τους οι Rise Against παραμένουν μέχρι και σήμερα μία από τις σημαντικότερες φωνές της ροκ μουσικής στην Αμερική. Το μήνυμα τους για κοινωνική δικαιοσύνη παραμένει αναλλοίωτο στο πέρασμα του χρόνου και στο Nowhere Generation αναφέρονται στον κόσμο που παραδίδουμε στη νέα γενιά. Και δεν τον λες και ιδανικό, το αντίθετο μάλιστα. Και μπορεί τα χρόνια να έχουν περάσει και οι πιο οργισμένες στιγμές να έχουν δώσει τη θέση σε πιο κοντρολαρισμένα στοιχεία (χωρίς να λείπουν εντελώς), η νέα τους δουλειά όμως περιέχει μερικά από τα καλύτερα τραγούδια της καριέρας τους και είναι ίσως ο πιο ολοκληρωμένος δίσκος τους από το Endgame του 2011.
Ακούστε ολόκληρο το άλμπουμ εδώ.
14) Don Broco – Amazing Things
Με ένα σερί φανταστικών πρόμο ενεργειών για τα single τους, που περιελάμβανε ανάμεσα σε άλλα, σπαμάρισμα φωτογραφιών του Ντέιβιντ Μπέκαμ αλλά και τη διαφήμιση ενός αγώνα μποξ ανάμεσα στον τραγουδιστή τους και γνωστό πυγμάχο (αλλά ήταν βίντεο κλιπ), οι Don Broco στο τέταρτο άλμπουμ τους συνεχίζουν να τσαλακώνουν το ίματζ τους, αλλά η μουσική τους μόνο τσαλακωμένη δεν είναι. Οι δυσκολίες της πανδημίας αφήνουν το αποτύπωμα τους πάνω στα τραγούδια, που εξερευνούν όμως κι άλλες άσχημες πτυχές του κόσμου όπως ο ρατσισμός (στο φανταστικό UBER) και η τοξικότητα των Social Media, ενώ ο ήχος γίνεται πιο aggressive σε σημεία κάτι που αποτελεί φυσιολογική εξέλιξη του Technology.
Ακούστε ολόκληρο το άλμπουμ εδώ.
13) Volbeat – Servant Of The Mind
Αν προσπαθήσουμε να βρούμε τι ήταν αυτό που έκανε το Rewind, Replay, Rebound του 2019, ίσως το χειρότερο άλμπουμ των Volbeat, δεν θα βρούμε εύκολα την απάντηση. Φαινομενικά όλα τα στοιχεία που τους χάρισαν την επιτυχία ήταν εκεί, αλλά μάλλον δεν κόλλησαν καλά. Εδώ όχι μόνο κόλλησαν καλά αλλά θυμηθήκαμε ότι οι Volbeat είναι μία από τις πιο ανεβαστικές μπάντες της εποχής μας. Όχι, δεν ανακαλύπτουν τον τροχό και αυτά που παίζουν τα έχουμε ξανακούσει είτε από αυτούς, είτε από μεγάλες μπάντες του παρελθόντος, αλλά διαόλε αυτό είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ με τραγουδάρες.
Ακούστε ολόκληρο το άλμπουμ εδώ.
12) While she Sleeps – Sleeps Society
H ηχογράφηση του So What έφερε τους While She Sleeps στα πρόθυρα της διάλυσης, αλλά όπως είπε στο Roxx ο Loz, αυτή τη φορά και λόγω της απουσίας συναυλιών λόγω της πανδημίας η διαδικασία ήταν πολύ εύκολη. Οι ηλεκτρονικοί πειραματισμοί είναι πιο στοχευμένοι, το αποτέλεσμα πιο ενιαίο και το μοναδικό στοιχείο που αφαιρεί πόντους από το άλμπουμ, είναι το φαινομενικά ξαφνικό φινάλε του, αφού το επτάλεπτο που ρίχνει την αυλαία, είναι στην ουσία ένα spoken word με «ευχαριστώ» για τους οπαδούς τους, που το ακούς μία φορά και μετά δεν το ξαναβάζεις.
Ακούστε ολόκληρο το άλμπουμ εδώ.
11) Chevelle – Niratias
Μετά το μεγαλύτερο κενό ανάμεσα σε δουλειές τους που έφτασε τα πέντε χρόνια, οι Chevelle επέστρεψαν με το Niratias που τους βρίσκει απαλλαγμένους από το άγχος της αναζήτησης της επόμενης ραδιοφωνικής επιτυχίας, αφού ακόμα και τα παραδοσιακά ραδιόφωνα στην Αμερική στράφηκαν σε διαφορετικά μονοπάτια. Έτσι παρουσίασαν ένα άλμπουμ που συνδυάζει άψογα τα πιο κολακευτικά στοιχεία τους ήχους τους, βάζοντας ακόμα περισσότερο prog και μελωδία και μία γενικότερη αίσθηση περιπέτειας που έλειπε από τις προηγούμενες δουλειές τους.
Ακούστε ολόκληρο το άλμπουμ εδώ.
10) Biffy Clyro – The Myth of The Happily Ever After
Πως απάντησαν οι Biffy Clyro στη χλιαρή υποδοχή του Ellipsis το 2016; Όχι με ένα, ούτε με δύο, αλλά με τρία σερί καταπληκτικά άλμπουμ. Το The Myth of the Happily Ever After έρχεται ως συμπλήρωμα του A Celebration of Endings που κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 2020, αλλά δεν έχει να ζηλέψει απολύτως τίποτα, αφού η αναγκαστική συναυλιακή παύση τους έδωσε τον απαραίτητο χρόνο να αναπνεύσουν και να συνεχίσουν ακριβώς από εκεί που είχαν μείνει προ πανδημίας. Και το μόνο ερώτημα πλέον είναι που ακόμα μπορούν να φτάσουν.
Ακούστε ολόκληρο το άλμπουμ εδώ.
9) IDLES – CRAWLER
Αν το ULTRA MONO του 2020 δεν έδειξε σημάδια προόδου για τη μπάντα που φάνηκε να επαναπαύεται στο στυλ της και να απλοποιεί τα μηνύματα της, αυτό δεν μπορεί να ειπωθεί σε καμία περίπτωση για το Crawler. Οι Idles ψάχνουν βαθιά μέσα τους και βγάζουν τα εσώψυχα τους σε έναν δίσκο που μπορεί η μουσική να μην κινείται με την οργή του πρόσφατου παρελθόντος, αλλά το κλίμα είναι βαρύ κι ασήκωτο δείχνοντας ότι το συγκρότημα έχει να προσφέρει πολλά ακόμα και όταν δεν κινείται σε γνώριμα μονοπάτια.
Ακούστε ολόκληρο το άλμπουμ εδώ.
8) Spiritbox – Eternal Blue
Το βάρος των προσδοκιών έχει γονατίσει αμέτρητες μπάντες στο παρελθόν, όμως δεν συνέβη το ίδιο με τους Spiritbox. Με τα single που προηγήθηκαν το ντεμπούτο τους θεωρήθηκε ως ένα από τα πιο πολυαναμενόμενα των τελευταίων ετών και το τελικό αποτέλεσμα δικαίωσε αυτή την πρόβλεψη και με το παραπάνω. Εκεί που νομίζεις ότι έχεις καταλάβει τι θα ακολουθήσει σε πετάνε στον τοίχο, σε ένα ταξίδι σε στιγμές ονειρικό, σε στιγμές τρομακτικό και στο σύνολο του περιπετειώδες, δείχνοντας ότι μέσα από τη βάση του metalcore μπορούν ακόμα να βγουν διαμάντια.
Ακούστε ολόκληρο το άλμπουμ εδώ.
7) Sleep Token – This Place Will Become Your Tomb
Κανείς δεν ξέρει ποια είναι τα μέλη των Sleep Token, αλλά μετά το δεύτερο άλμπουμ του, το συγκρότημα ανοίγεται ακόμα περισσότερο στο ευρύ κοινό δένοντας ακόμα καλύτερα, στοιχεία που ξεκινούν από indie pop μελωδίες και καταλήγουν σε alternative metal κορυφές. Είναι δύσκολο να το καταφέρεις αν δεν έχει αυτό το κάτι, αλλά οι Sleep Token το έχουν και με το παραπάνω. Και μαντεύουμε ότι το μέλλον θα τους φέρει ακόμα πιο ψηλά.
Ακούστε ολόκληρο το άλμπουμ εδώ.
6) Architects – For Those That Wish To Exist
Οι Architects με το νέο τους άλμπουμ έφτασαν μία ανάσα από την παρουσίαση του απόλυτου alternative metal άλμπουμ της δεκαετίας που διανύουμε. Δεν το κατάφεραν γιατί άπλωσαν τη διάρκεια λίγο παραπάνω από όσο έπρεπε, με 15 τραγούδια. Αν είχαν μείνει σε μία επιλογή 11 άντε το πολύ 12, θα μιλάγαμε για το απόλυτο άλμπουμ της χρονιάς. Ναι, πλέον ο ήχος τους είναι πιο γυαλισμένος αλλά μετά από εννιά άλμπουμ μπορούν να κάνουν ότι γουστάρουν. Είχαμε γράψει το 2018, ότι το Holy Hell μπορεί να κάνει για αυτούς ότι το Sempiternal για τους Bring me the Horizon και λέμε τώρα ότι αυτό ήταν το δικό τους That’s The Spirit. Διαφορετικά άλμπουμ, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Νούμερο ένα στα charts, αρένες πλέον για συναυλίες και αλλαγή επιπέδου αυτόματα. Ο σκληρός ήχος το χρειάζεται αυτό.
Ακούστε ολόκληρο το άλμπουμ εδώ.
5) Mastodon – Hushed and Grim
Ξέραμε από πριν ότι αυτό το άλμπουμ δεν θα αποτελεί μία εύκολη ακρόαση αφού δημιουργήθηκε ως ένα αντίο για τον μάνατζερ της μπάντας, Nick John, που έφυγε από τη ζωή πριν λίγα χρόνια. Οι Mastodon έχουν ασχοληθεί ξανά πολλές φορές με την απώλεια στις δουλειές τους θεματικά, αλλά ποτέ ξανά με τόσο συντριπτικό τρόπο. Η σκιά του θανάτου πέφτει βαριά πάνω στο Hushed and Grim που αφήνει στο τέλος του μία νότα για αισιοδοξία και αποτελεί σίγουρα την καλύτερη δουλειά τους από την εποχή του Crack the Skye.
Ακούστε ολόκληρο το άλμπουμ εδώ.
4) Trivium – In The Court Of The Dragon
Τι να λέμε τώρα για τους Trivum. Όσοι για τους δικούς σας λόγους τους είχατε ξεγράψει ίσως ήρθε η ώρα να ανακαλύψετε ότι κάνατε ένα σημαντικό λάθος. Μόλις 18 μήνες μετά το εξαιρετικό What the Dead men Say και άτυπο κλείσιμο της τριλογίας που ξεκίνησε με το Sin and the Sentence με την άφιξη του Alex Bent στα ντραμς, το In the Court of the Dragon είναι το άλμπουμ που αποτελεί φυσικό διάδοχο του Shogun, αφού από τότε ξεμάκρυναν στην αρχή πλησίασαν κάποιες φορές αλλά τώρα είναι πανέτοιμοι και υλοποιούν τις υποσχέσεις εκείνης της δουλειάς.
Ακούστε ολόκληρο το άλμπουμ εδώ.
3) Gojira – Fortitude
Με το Fortitude. οι Gojira εδραιώνουν την θέση στις κορυφές του metal και ολοκληρώνουν αυτό που ξεκίνησαν στο Magma. Αυτό το άλμπουμ μπορεί να μην μοιάζει τόσο διαφορετικό στην αρχή, αλλά αποτελεί μια πιο ολοκληρωμένη πρόταση με αρχή μέση και τέλος και φυσικά τραγουδάρες που ανυπομονούμε να βροντοφωνάξουμε στα live τους.
Ακούστε ολόκληρο το άλμπουμ εδώ.
2) Turnstile – Glow On
Εκεί που νομίζαμε ότι με το Time & Space του 2018 οι Turnstile είχαν κάνει ότι περνάει από το χέρι τους για να ανοίξουν τους ορίζοντες του hardcore και θα βασιστούν εκεί για τη συνέχεια, έρχεται το Glow On να τα κάνει όλα άνω κάτω ξανά. Ένα άλμπουμ που το ακους από την αρχή μέχρι το τέλος με ένα χαμόγελο στα χείλη και με μία διάθεση να το ρίξεις στο χορό ακόμα κι αν είσαι ο χειρότερος χορευτής του κόσμου. Το Glow On είναι ένα διαμάντι της δεκαετίας που διανύουμε και δυσκολευτήκαμε πολύ με την τελική επιλογή της κορυφής. Μπορεί να είναι και νούμερο ένα. Έτσι κι αλλιώς η ιστορία θα το κρίνει αυτό και όχι η θέση που πήρε στη δική μας λίστα.
Ακούστε ολόκληρο το άλμπουμ εδώ.
1) Every Time I Die – Radical
Όταν κάποιος μιλάει για μπάντες με πολλά χρόνια στην πλάτη τους, με συγκαταβατικό τρόπο λέγοντας πως ότι είχαν να κάνουν το έχουν κάνει και δεν πρέπει να περιμένουμε παραπάνω πράγματα από σαραντάρηδες plus, βάλτε του να ακούσει αυτό άλμπουμ. Οι Every time I Die κυκλοφορήσαν ίσως τον καλύτερο δίσκο της καριέρας τους, ένα ανελέητο ηχητικό σφυροκόπημα που σε αφήνει να πάρεις ανάσα μόνο όταν θέλει αυτό με κερασάκι στην τούρτα, τους πάντα εξαιρετικούς στίχους του Keith Buckley. Το Radical είναι ο αγαπημένος δίσκος του ROXX για το 2021.
Ακούστε ολόκληρο το άλμπουμ εδώ.
Αυτά είναι τα 50 καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς σύμφωνα με το Kerrang
