Puta Volcano στο Roxx: «Το Harmony of Spheres ήταν ένα meditation για όλους μας-Γράφουμε κάτι πιο γκαζιάρικο»!

Λίγες μέρες πριν αναχωρήσουν για το πρώτο τους, εκτός συνόρων, tour και ενόψει του live της 25ης Μαΐου στο Temple, οι Puta Volcano μάς εξομολογούνται… σχεδόν τα πάντα!

H Luna (a.k.a. Άννα Παπαθανασίου), ο Bookies και ο Στέφανος (ο Alex, δυστυχώς, ήταν εκτός Ελλάδας) καταθέτουν στο Roxx τα συναισθήματά τους για την πρώτη, ευρωπαϊκή περιοδεία της μπάντας, μιλούν για το τελευταίο τους άλμπουμ, Harmony of Spheres, που κλείνει έναν χρόνο κυκλοφορίας και συνεχίζει να τα… σπάει και αποκαλύπτουν πως γράφουν, ήδη, τον επόμενο δίσκο τους, σε μια απολαυστική κουβέντα -με καφέ, σπιτική λεμονάδα και μπύρα.

Συνέντευξη στον Νίκο Ράλλη

Τρέχετε;

Στέφανος: Ξεκινάμε να… τρέξουμε. Ηρεμήσαμε, για ένα πολύ μεγάλο διάστημα, και τώρα είναι η φάση που ξεκινάμε πάλι να τρέξουμε, ως τον Οκτώβριο.

Πότε ξεκινάτε την περιοδεία;

Bookies: Φεύγουμε Τρίτη, 8 Μαΐου και επιστρέφουμε Κυριακή, 20 Μαΐου. Θα είμαστε… σερί στον δρόμο. Πάμε Τιμισοάρα, μετά παίζουμε Κλουζ, Βουκουρέστι, στη συνέχεια έχουμε Γκρατς, στην Αυστρία, πάμε Ουγγαρία, Βουδαπέστη, κατεβαίνουμε Νόβι Σαντ, Σόφια… Θα κάνουμε, δηλαδή, ένα τριγωνάκι. Ήταν να γίνει κάπως ανάποδα, αλλά δεν έβγαινε. Θα είναι το πρώτο μας tour εκτός Ελλάδας!

Στέφανος: Ήταν να γίνει αλλιώς, αλλά μας φάνηκε πολύ εύκολο…

Και όλα αυτά είναι με βανάκι;

Bookies: Ναι, με βαν…

Luna: Εγώ με αεροπλάνο! (σ.σ. γέλια)

Bookies: Όλοι βαν!

Φέτος, αν δεν κάνω λάθος, η μπάντα κλείνει οκτώ χρόνια;

Σ: Θεωρητικά, η μπάντα έχει την τωρινή της μορφή από τότε που πήγα εγώ, το 2011. Πριν έπαιζε άλλη μουσική, τελείως.

L: Ως Puta Volcano ξεκινήσαμε το 2010, ουσιαστικά, όμως, «πιάνεται» από το ’11.

Πώς νιώθετε ενόψει του tour;

Β: Δεν το είχαμε τολμήσει. Παραλίγο να μην τολμούσαμε και αυτό, αλλά, ευτυχώς, ακούσαμε τον φίλο μας τον Μιχάλη (σ.σ. μάνατζερ της μπάντας), ο οποίος ούρλιαζε, οπότε θα το κάνουμε και είμαστε πολύ χαρούμενοι για αυτό.

Συμπληρώνεται και ένας χρόνος από την κυκλοφορία του Harmony of Spheres, το οποίο πήγε… τρένο!

Σ: Να σου πω την αλήθεια, εμείς δεν το καταλαβαίνουμε αυτό… Αν πήγε καλά, δηλαδή.

Β: Είναι θέμα ανθρώπου αυτό. Ο Στέφανος και η Άννα, για παράδειγμα, δεν είναι τόσο μαμούνια με το ίντερνετ. Τι έκανε, τι πούλησε κτλ. Εγώ έχω μια λόξα παραπάνω.

Σ: Και πάλι, όμως, έχεις την αίσθηση, μπορείς να αντιληφθείς ότι κάποιος στη Χιλή σε ακούει και καυλώνει; Εγώ δεν μπορώ να το νιώσω αυτό.

Β: Ένα feed, πάντως, από τα σχόλια στο ίντερνετ, μπορείς να έχεις, για τη γνώμη του κόσμου.

Λύστε μου μια απορία, εντελώς πληροφοριακά: Γιατί το άλμπουμ είναι διάρκειας 35 λεπτών;

Σ: Το 35 είναι ένας πολύ σημαντικός αριθμός για εμάς (σ.σ. γέλια). Έχει σημασία. Το άλμπουμ είναι 34 λεπτά και 13 δευτερόλεπτα. 34 είμαι εγώ τώρα.

L: Εγώ θα γίνω σε δύο χρόνια!

Σ: Η Άννα θα γίνει σε δύο χρόνια, ο Bookies ήταν πέρυσι και 13 ήμασταν όλοι κάποτε! Οπότε, καταλαβαίνεις ότι είναι πολύ σημαντικό αυτό το νούμερο για εμάς.

Απλά προέκυψε τυχαία, έτσι;

Σ: Ναι, εννοείται. Βασικά, ήταν 38 λεπτά, αλλά όταν εγώ άρχισα να παίζω ταμπουριές στο τελευταίο κομμάτι μού φώναζαν «τέρμα, τέρμα, stop»! Και σταμάτησα, γιατί δεν μας έπαιρνε άλλο.

Αντικειμενικά, πάντως, είναι μικρό…

Σ: Σφηνάκι.

B: Μας αρέσουν τα σφηνάκια. Δεν θέλαμε να βγει κάτι φλύαρο, γιατί δεν είμαστε, γενικά, φλύαροι. Θέλαμε να βγει κάτι ποιοτικά καλό, και ας ήταν μικρό. Και οι τέσσερις, με το που πάμε να παίξουμε κάτι παραπάνω, το οποίο αισθανόμαστε πως είναι περιττό, το κόβουμε αμέσως, από μόνοι μας. Οι ίδιοι κάνουμε αυτολογοκρισία! Εντάξει, μην τρελαθούμε. Μας έτυχε κιόλας. Ήταν μια περίοδος που θέλαμε να γράψουμε. Πασχίσαμε, πραγματικά! Σκέψου ότι όλος ο δίσκος, με εξαίρεση ένα κομμάτι, συνθέθηκε, γράφτηκε και μιξαρίστηκε μέσα σε τρεις μήνες. Από τον Απρίλιο του 2016 μέχρι τον Ιούνιο του 2016. Είχαμε κλείσει το στούντιο πριν γράψουμε τον δίσκο!

Πρέπει να ήταν λίγο ζόρικη περίοδος. Με αρκετή πίεση.

Σ: Θα σου πω τι γίνεται. Πριν από αυτό περάσαμε μια χρονιά, και μουσικά και προσωπικά, με πολύ καλά, αλλά και πολύ άσχημα γεγονότα. Ήμασταν όλοι, λοιπόν, έτοιμοι να εκραγούμε! Οπότε το άλμπουμ βγήκε, παρά την πίεση, αβίαστα. Πραγματικά, πιστεύω ότι ο δίσκος είχε τέτοια επιτυχία, τον άκουσαν, δηλαδή, 5-10 άνθρωποι παραπάνω, γιατί βγάλαμε όλη αυτή την ένταση, που είχαμε μέσα μας. Όντως, τα κομμάτια δεν ήταν τυχαία. Έγινε πολλή δουλειά, εσωτερική. Το Harmony of Spheres ήταν, ουσιαστικά, ένα meditation των Puta Volcano, ξεκάθαρα.

B: Ιδέες, στο κάθε μυαλό, υπήρχαν. Έγραφα, έγραφε… Πήγαμε ένα βήμα παραπέρα, πάντως, με σιγουριά. Κάναμε αυτό που θέλαμε. Και ξέρεις, είμαστε πολύ αυστηροί και με τους εαυτούς μας και ο καθένας μας με τους υπόλοιπους τρεις. Ψιλοχεστήκαμε πάνω μας από τη χαρά μας όταν το τελειώσαμε!

Όλοι γράφετε;

Β: Κυρίως ο Alex γράφει, αλλά πάντα υπάρχει κριτική, φυσικά καλοπροαίρετη, και ο καθένας λέει τη γνώμη του.

Σ: Για να καταλάβεις, τώρα, επειδή γράφουμε ξανά, υπάρχει ένα riff, εξαιρετικό. Ένα riff σκέτο, όμως, είναι σαν μια ντομάτα, που μπορείς να την κάνεις ό,τι θες. Μπορείς να τη φας σαλάτα, μπορείς να τη φας σάλτσα, ψητή. Ό,τι θες. Το ότι η ντομάτα γαμάει, δεν έχει καμία σχέση. Πρέπει να πέσουν και τα υπόλοιπα υλικά, για να βγει ένα καλό αποτέλεσμα. Έτσι και σε εμάς, ο καθένας βάζει τα στοιχεία του.

Όπα! Γράφετε ξανά τώρα;

Σ: Ναι!

Β: Γράψαμε τελευταία φορά το 2016 και τώρα, δύο χρονιά μετά, γράφουμε ξανά.

Σ: Βασικά, δεν είμαστε η μπάντα που είναι συνεχώς δημιουργική και… busy και όλο γράφουμε κάτι και σκαρώνουμε. Το κάνουμε properly. Γουστάρουμε να το κάνουμε. Σε αυτό μας βοήθησε πολύ ο ερχομός του Μπούκα (σ.σ. το 2014) και του Μάικ (σ.σ. μάνατζερ της μπάντας). One step at a time. Ήμασταν λίγο χύμα πριν. Κάναμε ό,τι μας ερχόταν. Για παράδειγμα, έχουμε δώσει δύο live σε μία μέρα! Αλλά όλα αυτά σταμάτησαν με τον ερχομό του Μπούκα και του Μάικ.

L: Όντως, αυτή ήταν η κατάσταση. Αλλά ήμασταν πολύ πιο νέοι. Δεν τα βάζαμε κάτω, δεν υπήρχε οργάνωση.

Πότε με το καλό, λοιπόν, το νέο άλμπουμ;

B: Α πα πα. Δεν λέμε.

Σ: Τολμώ να πω, πάντως, ότι το νέο υλικό σκληραίνει λίγο.

L: Θα είναι πολύ… χειρότερο!

Αυτό τώρα είναι καλό ή κακό;

L: Καλό, νομίζω.

Η τελευταία σας δουλειά, πάντως, μου φάνηκε πιο… άγρια.

Σ: Φαίνεται ότι η καινούρια θα έχει πιο πολύ σπίντα. Έτσι φαίνεται. Θα δούμε αν θα καταλήξουμε εκεί, τελικά. Ό,τι έχουμε πιάσει, πάντως, μέχρι στιγμής, είναι πιο… γκαζιάρικο!

Φαντάζομαι υπάρχει ενθουσιασμός για το ταξίδι…

B: Πλάκα κάνεις;

Σ: Σκέψου ότι εγώ είναι η πρώτη φορά που βγαίνω στο εξωτερικό! Είναι, πάντως, πολύ διαφορετικό να μη σε ξέρει άνθρωπος. Την μπάντα, όπου πάμε, δεν θα την ξέρει κανείς. Είσαι τελείως στο μηδέν, αλλά μόνο γαμώ θα είναι να παίζεις με τους κολλητούς σου.

L: Εγώ πιστεύω ότι δεν θα τρώμε καλά, δεν θα κοιμόμαστε καλά, θα γελάμε αρκετά, θα θέλω εγώ να καπνίζω… Από τους άλλους δεν καπνίζει κανένας. Αυτό είναι λίγο θέμα.

B: Πάμε να δοκιμαστούμε.

Σ: Και γυρνάμε, κάνουμε ένα μπάρμπεκιου σπίτι μου και μετά παίζουμε Temple. Αυτό είναι το concept.

Τι ακούτε… γενικώς;

Σ: Θα σου πω εγώ, που τα έχω έτοιμα. Εγώ, γενικά, έχω πάθει το εξής: Δεν μπορώ να ακούσω καινούρια πράγματα. Μιλάω με βάση τη ροκ μουσική, από το 2010 και μετά. Έχω ξενερώσει, γιατί είμαι πάρα πολύ ρομαντικός με τη μουσική. Υπάρχει τρελό overload στη μουσική. Τρελό! Τώρα, που μιλάμε, άμα βήξω, μπορεί να βγουν ταυτόχρονα 2000 άλμπουμ. Πάρα πολύ μουσική. Και επειδή είναι πάρα πολύ εύκολο να γράψουν όλοι μουσική στο σπίτι τους, αυτό που θα πω τώρα μπορεί να μην είναι ωραίο, αλλά έχει σταματήσει ο ρομαντισμός του «πάμε σε ένα στούντιο». Όλοι είναι «μπαμ, πάρτο, αλμπουμάρα». Και τους βλέπεις στα live και είναι για γέλια. Γενικά μιλάω, σε παγκόσμιο επίπεδο γίνεται αυτό. Προσωπικά, δεν προλαβαίνω να διαχειριστώ τόση πληροφορία. Τρελά, σε όλο αυτό, έχει παίξει ρόλο το ίντερνετ. Μπορεί να ακουστώ μαλάκας, ελιτιστής, αλλά προτιμούσα την περίοδο των 80s, που βγήκαν οι Guns N’ Roses με το Appetite for Destruction και τα γάμησαν όλα. Είναι άλλη φάση να παίρνεις το άλμπουμ και να το διαβάζεις, να το μυρίζεις.

Β: Από την άλλη, βέβαια, μεσουρανούσαν 40 μπάντες εκείνη την περίοδο.

Σ: Ναι, ισχύει, αλλά εμένα μου άρεσε αυτό. Και αυτό σημαίνει ότι οι 40 που μεσουρανούσαν, ήξεραν να παίζουν. Τώρα δεν ξέρουν να παίζουν. Ούτε εμείς ξέρουμε να παίζουμε. Δεν ακούμε τον ηχολήπτη τι μας λέει, ο μπασίστας δεν ακούει τον ντράμερ. Βαράει, απλά.

Β: Δεν θα διαφωνήσω, αλλά θα… διαφωνήσω! Για μένα, υπάρχουν δύο κατηγορίες. Υπάρχει η εταιρεία, το popular, για όλα τα είδη της μουσικής, υπάρχει και το underground, στην υπόγα και το παλεύω. Το ένα έχει λίγο πιο κακή παραγωγή, μπορεί, όμως, να έχει και ιδέες. Το άλλο έχει τούμπανο παραγωγή και, ίσως, έχει αρχίσει να σαπίζει. Ακούμε πράγματα από μπάντες τρομερές και γελάμε. Κάπου στη μέση είναι το πράγμα. Χαίρομαι να υπάρχει ελευθερία στον μουσικό. Όπως υπάρχει ελευθερία στον λόγο. Απλά, αυτό φέρνει και… σκατίλα. Όπως ο καθένας μπορεί να γράψει στο Facebook τη μαλακία του, το ίδιο συμβαίνει και στη μουσική.

Ωραία πάσα: Έχετε ακόμα προβλήματα με το Facebook και το Puta (σ.σ. η μπάντα έχει πάρει το όνομά της από το Puta Volcano, το οποίο είναι ένα ηφαίστειο στη Χιλή, που, ακριβώς, λέγεται… Πουτάνα);

Β: Είχαμε πολύ μεγάλο θέμα. Κάναμε ειδικό treatment και verify ως artist, για να μπορούμε να κάνουμε κάποια post!

Ποιος το σκέφτηκε το όνομα;

L: Ένας φίλος μας.

Τελικά, έχετε πάει στο Puta Volcano;

L: Όχι! Νο. 1 priority είναι αυτό.

Εσένα, Άννα, ποια η άποψή σου για αυτό που συζητούσαμε προηγουμένως;

L: Ψιλοχέστηκα, σε σχέση με αυτό που λένε. Ποτέ δεν αγόραζα cd ή βιβλία. Για μένα είναι εύκολη πηγή το ίντερνετ. Το βλέπω σαν βιβλιοθήκη. Λειτουργώ σαν teenager. Τώρα, σε ό,τι αφορά τα ακούσματα, είναι μεγάλο το φάσμα και εξαρτάται από τη διάθεσή μου.

Έχετε παίξει και στο Rockwave, ε;

L: Ναι, μια φορά, το 2015. Ωραία ήταν. Είχε πλάκα. Είχαμε τρομάξει, βέβαια, λίγο… Λόγω άλλων πραγμάτων.

Σ: Είχαμε χάσει δύο πατεράδες μέσα σε μία εβδομάδα!

L: Και για αυτό γράφτηκε το Jovian, το οποίο μιλάει για αυτό ακριβώς το πράγμα. Μάλιστα, όταν το παίξαμε… Να το πω τώρα ή να μην το πω;

Β: Πες το μωρέ!

L: Οι στίχοι περιγράφουν τη μέρα εκείνη, που βγήκαμε και… με θράσος, παίξαμε χωρίς στανταρισμένους στίχους!

Β: Τίποτα!

L: Τίποτα… Freestyle!

Σ: Απλά έπρεπε να το παίξουμε αυτό το κομμάτι.

L: Έπρεπε!

Άννα, δεν μπορώ να αποφύγω την ερώτηση, που σου κάνουν όλοι: Υπάρχει προκατάληψη, επειδή είσαι γυναίκα; Πώς είναι;

L: Στην αρχή πονάει λίγο… Μετά το συνηθίζεις. Έχω ακούσει ατάκα από ηχολήπτη «ω ρε πούστη, γκόμενα» στο μικρόφωνό του.

Και πώς αντέδρασες;

L: Δεν αντέδρασα. Είμαι τόσο μπάσα, που ήμουν πιο δυνατή από τον προηγούμενο και στάνιαρε. Η προκατάληψη είναι στο μυαλό του καθενός.

Β: Μπορεί να υποβόσκει.

Σ: Πάντως, ακούμε περισσότερα θετικά σχόλια για την Άννα. Μη σου πω ότι πιο πολύ πειράζει εμάς, αν πειράζει κάποιον, γιατί όλοι ασχολούνται με την Άννα. Μεταξύ σοβαρού και αστείου, ψιλοπερνάμε αδιάφοροι. Λένε «αυτή η τραγουδίστρια πόσο γαμάτη είναι. Γαμώ τις φωνές».

Β: Και εμείς μπορεί να βγάζουμε τα άντερά μας, δηλαδή και… (σ.σ. γέλια). Και η Άννα, βέβαια, βγάζει, αντίστοιχα, τα δικά της άντερα.

Δεν σε εξουθενώνει όλη αυτή η ένταση όταν τραγουδάς;

L: Εντελώς. Ζορίζομαι. Εκτονώνομαι, βέβαια, αλλά σωματικά κουράζομαι. Μετά νιώθω σαν μωρό. Από άποψη mentality και διάθεσης, πάντως, έχω αδειάσει πολύ σκατό.

Σ: Πολλές μπάντες, πάντως, σε σχέση με αυτό που λέγαμε πριν, έχουν αρχίσει να έχουν τραγουδίστριες τα τελευταία 2-3 χρόνια. Στο πιο underground εναλλακτικό, stoner φάση, προτιμούν τα κορίτσια. Για μένα δεν θα έπρεπε να αποτελεί καν ζήτημα. Είναι σαν λέμε ότι βιολί πρέπει να παίζουν μόνο οι γυναίκες και πιάνο οι άντρες. Το σημαντικό είναι ότι η Άννα βγάζει τον δικό της χαρακτήρα και θα μπορούσε να σταθεί σε πολύ μεγάλα stage, με πολύ μεγάλες μπάντες. Έχει πάτημα. Και δεν το λέω στη φάση είμαστε γαμάτοι. Καθόλου. Είναι φυσικό ταλέντο. Όπως η Τάνια από τους Univrese217. Ανεβαίνει στο stage και είναι δικό της.

L: Στο tour, πάντως, είναι δύσκολο, τεχνικά, για μία γυναίκα. Παίζει ένα ζόρι. Αλλά, άμα θες να το κάνεις, το κάνεις. Όπως στον κινηματογράφο, δεν θα δεις πολλές γυναίκες να κουβαλάνε πράγματα, εγώ, όμως, θα πρέπει να κουβαλήσω. Δεν θα πω «α, δεν μπορώ να το πάρω αυτό, είναι βαρύ. Είναι λίγο τεστ κοπώσεως για μένα.

Β: Δεν είσαι και το… εύθραυστο κρίνο, που πρέπει να προστατέψουμε.

L: Κρίνο όχι. Περισσότερο… Αλόη Βέρα. Είμαι ένα υβριδικό μοντέλο!

Β: Από μένα, πάντως, είναι πιο σκληρή, σίγουρα. Είμαι η γκόμενας της μπάντας, αλλά το παλεύω. Δεν γκρινιάζω… Μάλλον γκρινιάζω… Βασικά, αγχώνομαι και τα κάνω όλα πουτάνα!

Σ: Αν θέλει ο Μπούκας να κάνει κάτι, ακόμη και να του λέμε «δεν χρειάζεται να το κάνεις αυτό, ηρέμησε», ουρλιάζει. Τον πιάνει άγχος και… Ελπίζουμε τώρα, στο tour, να είναι ήρεμος. Δεν θέλει ψυχιάτρους αυτό που κάνουμε. Το κάνουμε για να περάσουμε καλά. Όχι για να βασανιστούμε.

Ξέρω ότι όλοι σας έχετε τις δουλειές σας. Θα θέλετε, κάποια στιγμή, να ζείτε από την μπάντα; Υπάρχει στο μυαλό σας;

L: Αν το έχει στο μυαλό του και το κοινό…

Σ: Δεν βγαίνει αλλιώς.

B: Εμείς το κάνουμε, πάντως, αυτό σαν να πληρωνόμαστε. Με την καλή έννοια. Είμαστε επαγγελματίες όταν παίζουμε. Ειδικά την τελευταία διετία. Βάλαμε στόχο συγκεκριμένα live, δεν κάνουμε εκπτώσεις. Δεν βγάζουμε λεφτά και μάλιστα, έχουμε φάει πολλά χιλιάρικα για αυτό το πράγμα και θα φάμε και άλλα.

L: Ή λες το αφήνω ή το κάνεις. Θέλει πρόγραμμα, είναι ζόρι. Όλοι μας έχουμε κάνει θυσίες. Βασικά, δεν είναι θυσία, είναι πολυτέλεια.

Σ: Δεν νομίζω, ωστόσο, πως θα τις αφήναμε ποτέ τις δουλειές μας. Το κάνουμε όσο πάει. Δεν το κάνουμε για να ζήσουμε, αλλά για να ζήσουμε τη φάση. Είμαστε ευλογημένοι άνθρωποι, να μπορούμε στα 35+ να ζουμε σαν έφηβοι και να ταξιδεύουμε.

L: Όντως, περνάμε επικά.

Γίνεται χαμός, πάντως, με τις μπάντες στην Ελλάδα της κρίσης.

Σ: Σκέψου ότι πριν 10 χρόνια… δεν υπήρχε ψυχή! Δεν έβγαινε κανείς εκτός Ελλάδας. Δεν λέγαμε ποτέ «πάμε εξωτερικό». Λέγαμε να πάμε Κρήτη, Θεσσαλονίκη. Μέχρι εκεί.

Β: Έχουμε ένα πολύ καλό εξαγώγιμο προϊόν. Μιλάμε για άπειρες μπάντες μετά την κρίση!

L: Στο εξωτερικό, νομίζω, λένε για την Ελλάδα της κρίσης ότι «αυτοί, επειδή, πιέζονται θα βγάλουν λάδι, κάτι έχουν να πούν».

Σ: Και μια πρόσφατη συνειδητοποίηση ήταν ότι στο εξωτερικό την έχουν την Ελλάδα κουκκίδα στον χάρτη, που βγάζει καλή μουσική.

Για πείτε μου σχέδια για το μέλλον. Πώς φαντάζεστε την μπάντα σε πέντε χρόνια;

Σ: Τώρα θα το πω εγώ, γιατί αυτό έχω στο μυαλό μου: Θα ήθελα να είμαστε πολύ μεγάλη μπάντα. Θα το γούσταρα.

B: Νιώθω ότι θα το πάμε αργά και σταθερά και θα γουστάρουμε εμείς.

L: Έχουμε αργήσει, πάντως. Έχουμε κάνει πολλά λάθος βήματα. Δεν έχουμε βγει στο εξωτερικό, δεν έχουμε video clip… Αλλά θα γίνουν όλα!

Puta Volcano ζωντανά στην Αθήνα
w/ special guest: Black Hat Bones
Στο Temple (Ιάκχου 17, Γκάζι, Αθήνα)
Παρασκευή 25 Μαϊου 2018
Πόρτες: 21:00

Event page: www.facebook.com/events/1979243992328913

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: 
Προπώληση: 6€ 
Ταμείο: 8€

ΣΗΜΕΙΑ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗΣ:
Sound Effect Records (Σπ. Τρικούπη 50 & Καλλιδρομίου 10683, Αθήνα, τηλ: 210 8259883)
Syd Records (Πρωτογένους 13, Ψυρρή, τηλ.: 210 3218373, www.sydrecords.com)
Rhythm Records (Εμ. Μπενάκη 74, Αθήνα, τηλ.: 210 3841550, www.rhythmrecords.gr)
Τηλεφωνικά στο 11876
Reload Stores
Media Markt
Seven Spots
Βιβλιοπωλείο Ευριπίδης
Viva Kiosks (Συνταγμα & Τεχνόπολις)
Ηλεκτρονική προπώληση: https://www.viva.gr/tickets/music/temple/puta-volcano