Η πρώτη κριτική για το νέο άλμπουμ των Metallica: «Η αναμονή άξιζε τον κόπο»

Μπορεί εμείς να μετράμε αντίστροφά μέχρι τις 18 Νοεμβρίου όταν και θα κυκλοφορήσει το νέο άλμπουμ των Metallica αλλά κάποιοι τυχεροί το έχουν ήδη ακούσει. Το βρετανικό Metal Hammer παρουσίασε την πρώτη επίσημη κριτική για το Hardwired… to self-Destruct και τα όσα γράφει ο Dom Lawson καταφέρνουν να μας ενθουσιάσουν και να μας προσγειώσουν ταυτόχρονα.

Η βαθμολογία που δίνει στο άλμπουμ είναι 3.5/5 και ενώ τονίζει κάποιες αδύναμες στιγμές που υπάρχουν στο δεύτερο cd καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η αναμονή άξιζε τον κόπο και με το παραπάνω.

Αναλυτικά η κριτική του άλμπουμ:

Όλα ξεκινούν με το ομώνυμο τραγούδι, ένα άγριο ξέσπασμα thrash πρώτης γραμμής με ένα ακαταμάχητο ρεφρέν και αρκετό πνεύμα και δηλητήριο για να σιωπήσει όποιον πίστευε ότι οι Metallica δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο πλέον. Σε αντίθεση με την άθλια παραγωγή και τη γενικότερη ακαταστασία του Death Magnetic, το Hardwired είναι ακριβές και βάρβαρο. Μπορεί ο Lars να έκανε περισσότερη εξάσκηση ή μπορεί να έχουμε τρικ με το κομπιούτερ, αλλά οι Metallica ακούγονται πιο κοντά στην καταστροφική μηχανή του Master of Puppets από ότι τους έχουμε ακούσει εδώ και δεκαετίες. Τα ίδια ισχύουν και για το Moth into Flame, άλλο ένα θηριώδες δείγμα αυθεντικού heavy metal που έχει πολλούς συνδέσμους με τους θριάμβους της μπάντας τη δεκαετία του 80 χωρίς όμως να ακούγεται σαν μια απόπειρα επιστροφής στα παλιά με μισή καρδιά.

Στην πραγματικότητα ολόκληρο το πρώτο δισκάκι ανήκει στα ίδια στάνταρ, με καλύτερο δείγμα το Atlas, Rise! Με τις ακαταμάχητες αρμονίες στην κιθάρα που αποτελούν χαιρετισμό στους Maiden, τη λατρεία για το NWOBHM και το solo του Kirk Hammet. ‘Die as you suffer in vain!’ λέει ο Hetfield ‘Own all the grief and the pain/Die as you hold up the skies/Atlas, rise!’

Ας αφήσουμε στην άκρη τη μουσική και να πούμε ότι προκαλεί ενθουσιασμό το γεγονός ότι ο Papa Het τραγουδάει τέτοιους στίχους ξανά σε αντίθεση με τις αδέξιες αναφορές αυτοβοήθειας των προηγούμενων χρόνων.

H αργής καύσης γεμάτη Sabbath απειλή του Dream No More είναι πανηγυρικά αλλόκοτη, καθώς ο Cthulhu κάνει την πρώτη του εμφάνιση σε άλμπουμ των Metallica από το 1984 ‘inhaling black skies’ όπως το θέτει ο Hetfield.

Η κάτω βόλτα του Hardwired… έρχεται στο δεύτερο δισκάκι. Εκτός από το λυσσαλέο Spit Out The Bone που κλείνει το άλμπουμ, τα τραγούδια υποφέρουν από την ίδια ασθένεια που έχουν όλοι οι δίσκοι των Metallica μετά τη Load-εποχή. Την αδυναμία να κάνουν edit στους εαυτούς τους. Εκτός από μερικά εκπληκτικά riff τα Confusion, Am I Savage? και ManUNkind είναι απλά πολύ μεγάλα και χάνουν σε δυναμική. Το Here Comes Revenge είναι το καλύτερο από αυτό το αδύναμο σετ και όσο λιγότερα πούμε για το επίπονο και εύκολα λησμονήσιμο tribute στον Lemmy τόσο το καλύτερο.

Τα αρνητικά σημεία δεν μετράνε τόσο πολύ βέβαια. Τα καλύτερα νέα είναι ότι το Hardwired… στο μεγαλύτερο μέρος του είναι ένας δυνατός metal δίσκος με μερικά φανταστικά τραγούδια και άπειρες στιγμές που θα σας κάνουν να πείτε ‘Yes! Metallica!’. Θα θέλετε να ακούσετε κάποια από αυτά τα τραγούδια ζωντανά. Και το κυριότερο θα νιώσετε ανακούφιση που η αναμονή οκτώ χρόνων άξιζε τον κόπο.