Πώς να φτάσεις κοντά στο θάνατο και να βγάλεις και γ@μώ τους δίσκους

Ο Θανάσης Ράλλης μεταφέρει το Heartbreak Hotel στο Roxx και μοιράζεται μαζί σας πράγματα που πιθανότατα δεν θα σας ενδιαφέρουν καθόλου.

Εδώ και τρεις μέρες υπάρχει στο σπίτι μου μία κούτα. Είναι κοντά στο γραφείο και ανά τακτά χρονικά διαστήματα γυρνάω και την κοιτάω. Δεν είναι μία άδεια κούτα, όχι. Έχει μέσα το Χριστουγεννιάτικο δέντρο και κάποια στιγμή θα πρέπει να αποφασίσω να την ανεβάσω στο πατάρι.

Παλιότερα αυτό θα ήταν μία εύκολη διαδικασία, αφού μου άρεσε γενικά να σκαρφαλώνω, αλλά πλέον σκέφτομαι τη μέση μου που δεν αντέχει ιδιαίτερα τα κασκαντεριλίκια ακόμα και αν αφορούν μία απλή υπόθεση όπως το να πατήσεις σε μία καρέκλα και να τεντωθείς λίγο για να σπρώξεις την κούτα στο πατάρι.

Την τελευταία φορά που το προσπάθησα ήταν για να τραβήξω έξω την ίδια κούτα και το αποτέλεσμα ήταν να σπάσω την καρέκλα αφού κανονικά η χρήση της δεν είναι για να πατάς πάνω της αλλά για να τη βάζεις στη βεράντα και να κάθεσαι. Δεν τη λες και ανθεκτική.

Έχω άλλες πέντε ίδιες καρέκλες και είμαι σίγουρος ότι μέσα στον επόμενο χρόνο θα τις έχω σπάσει όλες με παρόμοιο τρόπο, αφού κάθε φορά θα έχω ξεχάσει τι είχε συμβεί στην προηγούμενη απόπειρα.

Έτσι, συνεχίζω να ρίχνω κλεφτές ματιές στην γεμάτη κούτα ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα βγάλει πόδια και θα ανέβει μόνη της στο πατάρι. Είναι από αυτές τις ελπίδες που δύσκολα εκπληρώνονται αλλά δεν βγαίνουν ποτέ από τη σκέψη σου.

Πολλοί από εσάς έχετε ήδη αρχίσει να εκφράζετε τις αμφιβολίες σας για την επιλογή να κάνετε κλικ σε αυτή τη δημοσίευση και σας δίνω χίλια δίκια αφού η ανάγκη μου να αρχίσω να πληκτρολογώ προέκυψε από ένα μέρος που έχει την τάση να σου θυμίζει πράγματα ακόμα και αν εσύ δεν του ζήτησες να σου θυμίσει πράγματα.

Το Facebook.

Πιο συγκεκριμένα από τα memories στο Facebook που κάθε μέρα σου λένε τι έκανες την αντίστοιχη μέρα τα προηγούμενα χρόνια και η προσοχή μου πέφτει συνέχεια σε αντίστοιχα κείμενα που έγραφα στο site του ΣΠΟΡ FM πριν 5-6 χρόνια (ένα παράδειγμα εδώ). Αναγνωρίζω σε αυτά τα κείμενα πολλά κομμάτια του εαυτού μου και κάποια άλλα δεν τα αναγνωρίζω καθόλου, σαν να έχει εφαρμοστεί πάνω μου κάποια πολύπλοκη τεχνική διαμόρφωσης προσωπικότητας που πιθανότατα η χρήση της έχει προέρθει από την επαφή του ανθρώπου με εξωγήινους πολιτισμούς.

Όταν σκέφτομαι λίγο περισσότερο όμως, καταλήγω ότι δεν είναι τελικά κάποια τεχνική διαμόρφωσης προσωπικότητας που πιθανότατα η χρήση της έχει προέρθει από την επαφή του ανθρώπου με εξωγήινους πολιτισμούς, αλλά είναι κάτι άλλο που συμβαίνει σε όλους και έχει την ονομασία «Πέρασαν τα χρόνια μαλάκα, τι νόμιζες ότι θα μείνεις για πάντα 25 με 30;».

Σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε, αυτή δεν είναι η επιστημονική ονομασία, αλλά μια εξυπνάδα που προέκυψε μόλις από το μυαλό μου και όφειλα να σας το διευκρινίσω, αν θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σας. Που το θέλω και το κάνω μάλιστα. Ίσως γίνω περισσότερο ειλικρινής από όσο χρειάζεται κάποιες φορές.

Πολλοί από εσάς συνεχίζετε να εκφράζετε τις αμφιβολίες σας για την επιλογή να κάνετε κλικ σε αυτή τη δημοσίευση και σας δίνω χίλια δίκια αλλά αν επιμένετε και θέλετε να με ρωτήσετε τι άλλαξε στα χρόνια που μεσολάβησαν, θα προσπαθήσω να σας το εξηγήσω.

Πρώτον, η γενικότερη φάση μας εδώ στην Ελλάδα διαλύθηκε και φυσικά δεν χρειάζεστε εμένα να σας το πω αυτό. Δεύτερον, το Roxx τραβάει όλους τους δημιουργικούς χυμούς που μου έχουν απομείνει και είναι και αχόρταγο το άτιμο. Και τρίτον, κάθε φορά το ανέβαλλα έτσι έχουν περάσει σχεδόν έξι χρόνια από τότε που αυτά τα κείμενα αποτελούσαν σχεδόν την καθημερινότητα μου. Και πιστέψτε με όταν σας λέω ότι αν αφήσεις κάτι, με μαθηματική ακρίβεια θα σε αφήσει και αυτό σύντομα. Και θα σε μουντζώσει κιόλας.

Να μαι και πάλι λοιπόν μπροστά από μία οθόνη υπολογιστή με το νέο άλμπουμ των Pain of Salvation να παίζει από τα ηχεία και να μου θυμίζει ότι αν κοντέψεις να πεθάνεις, αλλά δεν πεθάνεις τελικά μπορείς να καταγράψεις την εμπειρία σου και να βγάλεις γαμώ τους δίσκους και την κούτα με τα χριστουγεννιάτικα να κάθεται λίγο πιο δίπλα από εμένα και να με κοιτάει. Δεν έβγαλε πόδια τελικά για να ανέβει στο πατάρι, αλλά έβγαλε μάτια. Και με κοιτάει.

Αυτά είχα να σας πω προς το παρόν και ελπίζω να τα λέμε συχνότερα.

Τώρα αν περάσουν πάλι 6 χρόνια μην με παρεξηγήσετε γιατί μπορεί να έχω φτάσει κοντά στο θάνατο. Αν δεν πεθάνω τελικά θα βγάλω και γαμώ τους δίσκους μετά.