Πέντε φράσεις πιο τρολ από το «Ροκ όπερα του Νίκου Καρβέλα»

Προσοχή! Στο κείμενο που ακολουθεί δεν κράζουμε ούτε τον Καρβέλα ούτε την όπερα και -πολύ περισσότερο- το ροκ. Τι στο διάολο θέλετε, να πέσει το σπίτι να μας πλακώσει; (Δεν τους αποθεώνουμε κιόλας)…

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Από τη στιγμή που για χρόνια κανένα παιδάκι δεν μπήκε στον κόπο να μου εξηγήσει τι σημαίνει λιμπρέτο, δεν πρόκειται να κάνω κανένα σχόλιο και κριτική για πράγματα που δεν ξέρω. Για τι με πέρασες, για ακροατή μεταμεσονύχτιας ραδιοφωνικής εκπομπής του NovaΣΠΟΡ FM που βγαίνει ο «Χ» θεούλης και μέσα σε πέντε λεπτά μπορεί να σου αναλύσει πόσα ματσάκια ήταν αβαβά το σαββατοκύριακο, γιατί στα γιουβαρλάκια δεν μπαίνει σέλινο, το big bang theory και τους λόγους για τους οποίους η επιλογή του Προκόπη για την Προεδρία της Δημοκρατίας είναι η πιο ριζοσπαστικοαριστερή κίνηση στην ιστορία του τόπου;

Όχι φίλε μου… Άσε τη μουσική στην μπάντα (χαχα, το πιασες; Στην μπάντα… Πςςςςς..  Γράφω σήμερα, εντός και εκτός εισαγωγικών. Ας μιλήσουν οι ειδικοί. Άλλωστε τα αυτιά μου και το νέο πόνημα του Νίκου Καρβέλα δεν παίζει να συναντηθούν, εκτός κι αν συλληφθώ και υποβληθώ σε βασανιστήρια στο Γκουαντάναμο. Εγώ θέλω να μιλήσω μόνο για τη χημική αντίδραση που δημιουργείται στον εγκέφαλο όταν κάποιες λέξεις αραδιάζονται με μια συγκεκριμένη σειρά. Θα μπορούσε στη θέση της «Ροκ όπερας» του Νίκου Καρβέλα να ήταν κάτι από τα παρακάτω ως τίτλοι βιβλίων, βαρύγδουπες δηλώσεις, ατάκες και ό,τι άλλο τραβάει η όρεξή σας.

«Τάκλιν στην μπάλα» του Ζε Ελίας

Ο Ζοζέ Μοεντίμ Ελίας Τζούνιορ ή απλά Ζε Ελίας για τους φίλους (και είχε μόνο τέτοιους στο γήπεδο) υπήρξε μια από τις πιο συμπαθητικές φιγούρες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η αυτοσυγκράτηση και ο σεβασμός που έδειχνε στον αντίπαλο κατά τη διάρκεια των αγώνων υπήρξε παροιμιώδης σε τέτοιο σημείο που Θιβετιανοί μοναχοί είχαν εξετάσει την περίπτωση μπας και αποτελεί μετενσάρκωση του Δαλάι Λάμα. Δυστυχώς οι 3 κόκκινες και οι 28 κίτρινες κάρτες που δέχτηκε όσο έπαιξε μπάλα στα μέρη μας αμαύρωσαν το βιογραφικό του και η περίπτωσή του δεν προχώρησε. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν άδικες και αφορούσαν καθαρά τάκλιν στην μπάλα όπως το παρακάτω (για το οποίο πλάκα-πλάκα νομίζω πως δεν είχε αποβληθεί)

[iframe]<iframe width=”480″ height=”360″ src=”https://www.youtube.com/embed/qUWQUQ5fJJI” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

«Ο θεός των απλών πραγμάτων, γιο!» του Κωνσταντίνου Μπογδάνου

Με μια μικρή παράφραση, το αριστούργημα της Αρουντάτι Ρόι (διαβάστε το βρε, όχι μόνο αηδίες στο ίντερνετ καλή ώρα)θα ταιριάζει γάντι στον Κ. Μπογδάνο. Πρώτα από όλα, επειδή είναι ένας θεούλης τσέπης και ο ίδιος, αλλά όχι μόνο γι΄αυτό. Δίχως ίχνος ελιτίστικης διάθεσης και καταβάλλοντας τρομερή προσπάθεια προκειμένου να μην επιτρέψει στην (παρα)μόρφωσή του να καταδείξει τη χαώδη απόσταση που τον χωρίζει από τον λαουτζίκο, ο λατρεμένος παρουσιαστής θυσιάζει το εγώ. Κατεβαίνει στο επίπεδο του συνομιλητή και κυρίως του κοινού και χρησιμοποιεί γλώσσα περίπου πεζοδρομιακή ώστε «να καταλαβαίνει και ο κόσμος που μας ακούει ρε παιδί μου».

[iframe]<iframe width=”560″ height=”315″ src=”https://www.youtube.com/embed/TeyOPXpxW6U” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

«Θέλω να ευχαριστήσω τον υπέροχο κόσμο της ομάδας» του Αντώνη Νικοπολίδη

Πριν ανακηρυχθεί ο Έλληνας Τζορτζ Κλούνει με τη βοήθεια των γηρατειών (βλέπε τις 50 αποχρώσεις του γκρι στο μαλλί) και της επιστήμης (βλέπε διαφορές στη μύτη κυρίως), ο Αντώνης Νικοπολίδης παρέμενε Έλληνας, αλλά σε καμία περίπτωση Κλούνει. Παραμένει αναπάντητο το ερώτημα αν ήταν από τα μικράτα του μεγάλη καρδιά ή ανακάλυψε σε μεγαλύτερη ηλικία την αξία της συγχώρεσης.

[iframe]<iframe width=”480″ height=”360″ src=”https://www.youtube.com/embed/TWOi7iTfhug” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

«Η σημασία της σταθερότητας πολιτικών θέσεων» του Άδωνη Γεωργιάδη

Μετά από πολλά-πολλά χρόνια, όταν σε αυτόν τον κόσμο δεν θα υπάρχω ούτε εγώ ούτε εσείς οι 2-3 που διαβάζετε ετούτο το κείμενο (μη σκάτε κι εκείνοι που μας σνομπάρουν και διαβάζουν κάτι άλλο την ίδια τύχη θα ‘χουν) θα αποδειχθεί πως ο Άδωνης Γεωργιάδης δεν ήταν πραγματικός άνθρωπος. Μάλλον πρόκειται για ένα πείραμα που πήγε στραβά. Κατασκευάστηκε από επιστήμονες, αλλά πολύ σύντομα ξέφυγε από τον έλεγχό τους. Απέκτησε δική του νοημοσύνη κι άρχισε να τρολάρει εκείνη των άλλων εφαρμόζοντας (όχι για πρώτη φορά, αλλά σίγουρα με μεγαλύτερη επιτυχία από προηγούμενους) το περίφημο “Άλμα Μελισσανίδη” (a.k.a kolotoumba) στην πολιτική ζωή. Αποτελεί τη ζωντανή απόδειξη το πόσο κοντή είναι η μνήμη του μέσου Έλληνα (για την τσουτσού δεν ξέρω).

[iframe]<iframe width=”480″ height=”360″ src=”https://www.youtube.com/embed/qyxpKmguxwE” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

«Φονιάδες των λαών αμερικάνοι» του Κώστα Σημίτη

Αδέσμευτος και ασυμβίβαστος, ο Κώστας Σημίτης θεωρείται από πολλούς ιστορικούς ως ο εμπνευστής του συνθήματος που εξέφρασε το εν Ελλάδι (αδικαιολόγητο εδώ που τα λέμε) αντιαμερικανικό μένος. Είναι πολλά αυτά που συνέβησαν και δεν μάθαμε για εκείνη τη βραδιά εθνικής περηφάνιας στα Ίμια. Πιθανότατα κιόλας δεν θα τα μάθουμε ποτέ. Αυτό όμως που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη μας είναι η εικόνα του λεβέντη πρωθυπουργού μας να τρίζει τα δόντια στη μοναδική (τότε) υπερδύναμη εκφράζοντας έτσι το λαϊκό αίσθημα δίχως φόβο.

[iframe]<iframe width=”480″ height=”360″ src=”https://www.youtube.com/embed/XST8kkTSPsA” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]