«Parks and Recreation», το αδελφάκι του «The Office»
Γράφει ο Χρήστος Κασσός
Η εισαγωγή που είχα επιλέξει αρχικά να κάνω για αυτό το κείμενο, αφορούσε την φθίνουσα πορεία της Αμερικάνικης τηλεοπτικής κωμωδίας και το ξεζούμισμα κάθε εξαιρετικής ιδέας από τους δημιουργούς. Όμως αποφάσισα ότι θα χρησιμοποιήσω κάτι άλλο σαν εναρκτήρια παράγραφο , μιας και έχω ένα φόβο μην εκτεθώ καθώς δεν έχω παρακολουθήσει και ότι κυκλοφορεί τον τελευταίο καιρό. Πάμε λοιπόν στην εισαγωγή…
Μετά από μία σύντομη έρευνα των 45 λεπτών , κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το «Parks and Recreation» το γνωρίζουν λίγοι στην χώρα μας και ακόμα πιο λίγοι το παρακολουθούν, αν και αισίως μπαίνει σε λίγο καιρό στην 7η σεζόν του. Παραταύτα όλοι μας έχουμε συναντήσει κάποια πρόσωπα από την σειρά στα λεγόμενα MEMES διαφόρων ιστοσελίδων.
Όπως επίσης αρκετοί από εμάς γνωρίσαμε τον Chris Pratt από τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στο Guardians of the Galaxy. Ε, λοιπόν ο αξιαγάπητος Chris ξεκίνησε ως guest star – και στην συνέχεια μονιμοποιήθηκε στο cast – από το «Parks and Recreation».
Η σειρά λοιπόν ξεκίνησε σαν ενός είδους spin-off του «Office» και έχει την ίδια σκηνοθετική αντίληψη , με περισσότερα όμως εξωτερικά γυρίσματα, από το «αδελφάκι του» . Αν δεν κάνω κάποιο τραγικό λάθος , η τεχνική της κάμερας χειρός που ακολουθεί του πρωταγωνιστές σαν να βρίσκονται σε κάποιου είδους ντοκιμαντέρ ή reality ονομάζεται mockumentary. Ένα τέτοιο λοιπόν είναι και το «Parks».
Το σενάριο παρακολουθεί τους εργαζόμενους της κυβέρνησης στο τμήμα που αφορά τα πάρκα και την ανάπλασή τους σε κάποια μικρή πόλη της Indiana.Έχουμε την συνηθισμένη πλέον ποικιλία χαρακτήρων – που κάνουν μια κωμική σειρά πετυχημένη- καθώς και αστεία εξαιρετικά έξυπνα αλλά πολλές φορές καλά καμουφλαρισμένα σαν inside jokes της Αμερικάνικης κουλτούρας.
Το «Parks» καταφέρνει με επιτυχία να κάνει το εξής : έχει δώσει χώρο για αλληλεπίδραση σε εντελώς διαφορετικής αντίληψης πρωταγωνιστές που μέσα από τις σεναριακές καταστάσεις αποκτούν χημεία χωρίς όμως να εφάπτονται σε κανένα σημείο.
ΟΚ, ούτε εγώ δεν κατάλαβα τι έγραψα στην προηγούμενη παράγραφο. Πάμε σε κάτι πιο απλό.
Αξίζει να δεις το «Parks and Recreation» για τους παρακάτω λόγους (χαρακτήρες) :
Για τον Nick Offerman στο ρόλο του Ron Swanson. Του άντρα του πολλά βαρύ που θα σου θυμίσει Έλληνα ταξιτζή, αλλά με μηδαμινή επιθυμία για κοινωνικοποίηση και κουβέντα.
Για τον Chris Pratt στον ρόλο του Andy Dwyer. Του χαζούλη και αθώου χαρακτήρα που αντιπροσωπεύει αυτό που θα ήθελες να είσαι αν δεν είχες γεμίσει με στερεότυπα το κεφάλι σου.
Για τον Rob Lowe στον ρόλο του Chris Traeger , που σπέρνει μέσα από την οθόνη αισιοδοξία και θέλεις να σε πάρει μία αγκαλιά και να σε γεμίσει θαλπωρή (ανεξαρτήτως φύλου).
Για το γλυκύτατο κοριτσάκι που μπορεί να θυμάσαι από μερικά επεισόδια του Office, την Rashida Jones
Για την υστερική και κουραστική πρωταγωνίστρια Leslie Knope . Που έχει όλα όσα θα αντιπαθούσες σε μια γυναίκα, αλλά τελικά την συμπαθείς και με το παραπάνω γιατί πάνω απ’ όλα είναι ψυχούλα.
Για μερικούς δεκάδες ακόμα λόγους που αφορούν το πολύ καλά δομημένο cast , αλλά δεν θα σας αναφέρω κάτι επιπλέον μιας και πολύ φοβάμαι πως δεν θα μπορέσω ούτως ή άλλως να σας μεταφέρω την αύρα της σειράς.
Αγαπητοί αναγνώστες , σας εφιστώ την προσοχή στο γεγονός πως η πρώτη (πιλοτική) σεζόν των 6 επεισοδίων είναι επιεικώς απαράδεκτη ! Ακόμα και η επόμενη που ακολουθεί, ενώ σε βάζει καλύτερα στο κλίμα και δίνει βάθος στους χαρακτήρες, είναι μετριότατη. Από κει και πέρα όμως θα αποζημιωθείτε απόλυτα, ειδικά αν είστε από αυτούς που λατρεύουν το «καμένο» χιούμορ.
Εν κατακλείδι, το «Parks and Recreation» σου βγάζει μία αίσθηση αυθεντικότητας. Δεν θεωρείς σε κανένα σημείο πως οι δημιουργοί θέλουν να κάνουν μια χιουμοριστική σειρά, αλλά αυτή μετατρέπεται σε τέτοια εν αγνοία τους. Το ξέρω πως ίσως είμαι υπερβολικός και δεν θα κοίταζα έκπληκτος κάποιον που θα χαρακτήριζε την συγκεκριμένη σειρά «παπαριά». Απλά για μερικούς από εμάς, ο Ron, ο Andy, η Ann και όλοι οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές της σειράς δεν είναι ηθοποιοί που βασίζονται σε κάποιο σενάριο, αλλά μέλη της παρέας μας. Με τα καλά τους και τα άσχημα τους.
