Παλαμάκια μέσα στο σινεμά για το 300:Rise of An Empire

Αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι τις δημοσιογραφικές προβολές ταινιών. Η μόνη φορά που λύγισα, ήταν την εποχή του Dark Knight Rises, και ο μόνος λόγος ήταν γιατί η ταινία θα προβαλλόταν στην Ελλάδα τέλη του Αυγούστου του 2012 ενώ είχα την ευκαιρία να τη δω ένα μήνα πριν. Έτσι την άρπαξα. Την ευκαιρία.

Από τότε δεν το ξαναέκανα και δεν το έχω μετανιώσει, αφού προτιμώ το μπλέξιμο με τον φυσιολογικό κόσμο στις κανονικές προβολές.

Έτσι έκανα και με το 300: Rise of an Empire. Σάββατο βράδυ στα Village στο Φάληρο.

Έχω πάει σε πρώτες μέρες προβολών, στα μεγαλύτερα blockbuster τα τελευταία χρόνια, τέτοιο κόσμο δεν έχω δει στο σινεμά. Ούτε στο Χόμπιτ, ούτε στους Avengers ούτε στο Dark Knight Rises (που το είδα και κανονικά εκτός από την δημοσιογραφική προβολή).

Και είναι και λογικό βέβαια, αφού το θέμα της ταινίας ξυπνάει το πατριωτικό μας, ευτυχώς όμως χωρίς διαπιστώσω στο σινεμά, τη διεστραμμένη έκφραση αυτού του συναισθήματος που είναι της μόδας στην Ελλάδα την τελευταία τριετία.

Δεν θα μπω σε διαδικασία κριτικής για την ταινία. Μπορώ να πω ότι σε όσους άρεσε η αισθητική του ορίτζιναλ, θα ευχαριστηθούν και αυτό. Όσοι εξακολουθείτε να ψάχνετε σε ταινία που είναι βασισμένη σε κόμικ, ιστορική ακρίβεια, καλύτερα να ασχοληθείτε με κάτι άλλο.

Όσοι απασχολήσετε το μυαλό σας για πάνω από πέντε δευτερόλεπτα με το αν είναι δυνατόν να πιάσει τόσο κύμα στη Βόρεια Εύβοια, επίσης μπορείτε να ασχοληθείτε με κάτι άλλο.

Αυτό που έχω να πω είναι ότι βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα την διαφορά στον πρωταγωνιστικό ρόλο ανάμεσα σε Τζέραρντ Μπατλερ και Σάλιβαν Στάπλετον, αφού μπορεί η επιλογή να έχανε σε μπρουταλίλα, αλλά ήταν εμφανής η προσπάθεια να αναδειχθεί η διαφορά νοοτροπίας Σπαρτιατών με Αθηναίους.

Και πάμε σε αυτό που μου έκανε εντύπωση και ήθελα απλά να το καταγράψω. Καιρό είχα να ακούσω παλαμάκια ενθουσιασμού στο σινεμά. Από την τελευταία φορά έχουν περάσει 11 χρόνια και ήταν στον τελευταίο Άρχοντα των Δαχτυλιδιών όταν λίγο πριν το τέλος ο Άραγκορν υποκλίνεται στα χόμπιτ.

Υπήρξε λοιπόν μία αντίστοιχη στιγμή προς το τέλος της ταινίας, στην οποία ξεκίνησε το χειροκρότημα από δυο τρία άτομα και συνεχίστηκε και από τους υπόλοιπους.

Όχι γιατί βλέπαμε καμία σπουδαία σε σημασία ταινία, αλλά γιατί διασκεδάζαμε όλοι μαζί. Από τις ωραίες στιγμές που γουστάρεις να είσαι με πολύ κόσμο (για μένα που είμαι και λίγο αντικοινωνικός δυο φορές σπουδαίο).

Μπράβο μας λοιπόν σε όσους ήμασταν στο σινεμά και ελπίζω να γίνεται το ίδιο και σε άλλες προβολές.

Αν και μεταξύ μας και για να το κλείσω το θέμα, η στιγμή του χειροκροτήματος θα έπρεπε να είναι προς τη μέση της ταινίας. Τη στιγμή που η Eva Green αποκαλύπτει το στήθος της και το περιφέρει στην οθόνη για κανά δίλεπτο.

Εκεί ναι, λες μπράβο κοπέλα μου και το ρίχνεις στο standing ovation.

Σας παρακαλώ μη με κρίνεται αυστηρά. Δεν είμαι τόσο επιφανειακός όσο φαίνομαι. Είμαι περισσότερο.

Υ.Γ. Δύο και τρείς φορές μπράβο για την εκδοχή του War Pigs των Black Sabbath που ακούγεται στους τίτλους τέλους. Παλαμάκια και για αυτό.