Από την κορυφή των charts στο ιστορικό χαμηλό: Τι συνέβη με τις πωλήσεις των Avenged Sevenfold

H πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του νέου άλμπουμ των Avenged Sevenfold, τους βρήκε στην 17 θέση του Billboard με 31.000 πωλήσεις, από αυτές οι 24.000 σε φυσικό προϊόν. Όχι και άσχημα θα σκεφτεί κανείς, αν το δεν έχει ψάξει ιδιαίτερα το θέμα, ειδικά από τη στιγμή που μέχρι και οι Metallica με το νέο τους άλμπουμ  δεν πήγαν φέτος στην κορυφή, αλλά έμειναν στη δεύτερη θέση με ένα νούμερο που άγγιξε τις 146.000.

Τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά όμως, αν συγκρίνουμε το καλοκαίρι που διανύουμε, με αυτό του 2013. Τότε οι Avenged Sevenfold κυκλοφορούσαν το Hail to the King. Ένα άλμπουμ που ακολούθησε την πρωτιά του Nightmare στο Billboard 200 και τους είχε κάνει το πρώτο μοντέρνο metal συγκρότημα που το καταφέρνει. Και μαντέψτε πόσα ακολούθησαν. Κανένα! Μόνο οι ίδιοι με εκείνη την κυκλοφορία του 2013.

Ήταν ένα άλμπουμ που τους εδραίωσε στην κορυφή και έκανε ακόμα πιο προφανή την προσπάθεια τους να γίνουν οι νέοι Metallica. Μέχρι και το riff του Sad But True δανείστηκαν. Και εκείνη η προσπάθεια απέδωσε αφού τους χάρισε μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους (με τραγούδια όπως το ομώνυμο να σαρώνουν μέχρι και σήμερα στο streaming), ενώ τους έφερε μέχρι και στη θέση του headliner στο Download Festival το 2014.

Η πορεία τους μέχρι να φτάσουν εκεί ήταν γεμάτη από αλλαγές σε στυλ αλλά και μία τραγωδία. Από το άγουρο metalcore ντεμπούτο τους το 2001, στο Waking the Fallen που σημάδεψε το είδος δύο χρόνια αργότερα, έκαναν το άλμα το 2005 με συμβόλαιο σε μεγάλη δισκογραφική και ήχο που πιο πολύ έφερνε στους Guns ‘N Roses, παρά στα πρώτα τους βήματα, ενώ τα φωνητικά του M. Shadows ήταν πλέον εντελώς καθαρά.

Οι μέρες του City of Evil τους ανέδειξαν σε καλύτερους πρωτοεμφανιζόμενους στο MTV παίρνοντας το βραβείο από τη Rihanna, ενώ το ομώνυμο άλμπουμ του 2007 ήταν η πρώτη απόπειρα να γράψουν το δικό τους Black Album σε… άσπρο όμως. To άλμπουμ φτάνει στο νούμερο 4 του Billboard με 90.000 πωλήσεις την πρώτη εβδομάδα, ενώ κατέληξε να γίνει πλατινένιο με πάνω από ένα εκατομμύριο πωλήσεις.

Λίγο μετά την ολοκλήρωση εκείνης της περιοδείας, τους χτύπησε την πόρτα η τραγωδία και το συγκρότημα δεν θα ήταν ποτέ ξανά το ίδιο. Ο Rev, που εκτός από ντράμερ αποτελούσε ένα από τα βασικά συστατικά των συνθέσεων, φεύγει από τη ζωή σε ηλικία μόλις 28 ετών από υπερβολική δόση συνταγογραφημένων φαρμάκων σε συνδυασμό με κατανάλωση αλκοόλ. Η μπάντα αποφασίζει να συνεχίσει την πορεία της και ολοκληρώνει το άλμπουμ που είχε ήδη ξεκινήσει με τη βοήθεια του Mike Portnoy των Dream Theater.

To Nightmare είναι ένα άλμπουμ βουτηγμένο στο θλίψη και η τεράστια συσπείρωση των οπαδών, τους στέλνει όπως είπαμε και νωρίτερα στην κορυφή του billboard. Για το Hail to the King που ακολούθησε ο M. Shadows δήλωσε αρκετά χρόνια αργότερα, ότι ήταν η προσπάθεια τους να ακουστούν και σε ένα ευρύτερο κοινό.

«Ήταν αυτός o περίεργος εγωισμός που είχαμε εκείνη την εποχή. Αφού είμαστε –υποτίθεται- αυτό το μεγάλο συγκρότημα, γιατί πηγαίνεις σε ένα μπαρ ή σε ένα γήπεδο και δεν παίζουν ποτέ τη μουσική σου; Κανείς δεν ξέρει πραγματικά ποιος είσαι. Πώς σπας τον κώδικα σε αυτό; Έτσι μάθαμε όλα τα κόλπα – και μετά κοίτα τι συνέβη. Μας παίζουν σε κάθε αρένα χόκεϊ και σε κάθε μπαρ, και είναι Νο 1. Αλλά κάνεις μια τέτοια επιτυχία, είναι μια περίπτωση του πρόσεχε τι εύχεσαι, επειδή τότε σκεφτόμουν, είναι όντως το Hail to the King η καλύτερη εκπροσώπηση μας;» ήταν το σχόλιο του για εκείνη τη δουλειά όσο για το αν είχαν επηρεαστεί από τα Enter Sandman και Sad But True όταν έγραφαν τα Shepherd of Fire και This Means War ήταν απολύτως ειλικρινής: «Ίσως να πλησιάσαμε πολύ στους Metallica. To μόνο που μπορείς να κάνεις όμως, είναι να μάθεις από αυτό και να προχωρήσεις».

Και με αυτή την τελευταία ατάκα ερχόμαστε στο ζουμί αυτού του θέματος. Γιατί από εκείνο το σημείο και μετά οι Avenged Sevenfold είναι προφανές ότι αποφάσισαν να σταματήσουν να κυνηγούν την εμπορική επιτυχία. Διαπίστωσαν από πρώτο χέρι ότι κανένας δεν θα γίνει Metallica στη θέση των Metallica και πως μια τέτοια επιτυχία εκτός από πρωτοφανής είναι απίθανό να επαναληφθεί.

Με σταθερό κοινό πλέον και τις θέσεις τους στα μεγάλα φεστιβάλ εξασφαλισμένες, κάνουν μία στροφή 180 μοιρών το 2016. Κυκλοφορούν το νέο τους άλμπουμ, χωρίς καμία προειδοποίηση και φυσικά χωρίς single για να προετοιμάσουν τον κόσμο. Και το περιεχόμενο του άλμπουμ δεν έχει καμία σχέση με το Hail to the King. Δεν χρειάζεται να υπερβάλλει κανείς για να χαρακτηρίσει το The Stage, progressive metal άλμπουμ. Και αν κάποιος διαφωνήσει, του βάζεις να παίξει το δεκαπεντάλεπτο Exist που ρίχνει την αυλαία της δουλειάς και ξεπερνάει τα 70 λεπτά σε διάρκεια.

Παρά τη μηδαμινή προώθηση, το άλμπουμ πουλάει περίπου 80.000 αντίτυπα την πρώτη εβδομάδα και φτάνει μέχρι το νούμερο τέσσερα στο Billboard.

Ο Μ. Shadows μετά τα δημοσιεύματα της εποχής που τόνιζαν ότι το άλμπουμ δεν πήγε στην κορυφή, δηλώνει ότι υπάρχουν ανάμεικτα συναισθήματα, αλλά παράλληλα ήταν ενθουσιασμένος που η μπάντα δοκίμαζε διαφορετικά πράγματα. «Θα ήμουν στεναχωρημένος, αν κάναμε τον παλιό τύπο προώθησης. Μου μοιάζει πολύ 2009. Αυτή τη στιγμή έχουμε ένα άλμπουμ που πούλησε λιγότερο την πρώτη εβδομάδα του σε σχέση με το προηγούμενο. Και είμαστε εντάξει με αυτό, δεν μπορείς σπας τους κανόνες και να περιμένεις το ίδιο αποτέλεσμα».  

 Το άλμπουμ δεν κατάφερε ποτέ να φτάσει στα υψηλά επίπεδα πωλήσεων των προηγούμενων ενώ κανένα από τα τραγούδια δεν ξεπέρασε τα 100.000 εκατομμύρια streams στο Spotify, όπως όλα τα προηγούμενα άλμπουμ, εκτός από το ντεμπούτο.

Κατάφερε όμως κάτι ίσως εξίσου σημαντικό. Τους έδωσε μεγαλύτερη αξιοπιστία στο heavy metal κοινό, που σε μεγάλο μέρος του σταμάτησε να τους βλέπει ως poster boys της εμπορικής επιτυχίας και ανέδειξε κάτι που είχαν καταλάβει από νωρίς αρκετοί. Ότι μιλάμε για τρομερούς μουσικούς.

Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να ασχοληθούμε ξανά με τους Avenged Sevenfold. Για την ακρίβεια επτά. Τόσα μεσολάβησαν μέχρι να κυκλοφορήσει το Life is But a Dream. Στην πορεία, ένα μεγάλο μέρος του κοινού τους φαίνεται ότι προχώρησε σε άλλες… αγάπες και η ίδια η μπάντα δεν βοήθησε ιδιαίτερα με τη στάση της, αφού η συζήτηση για νέα μουσική ήταν ελάχιστη και ήρθαν στο προσκήνιο μόνο για να μιλήσουν για τα νέα τους NFT.

Όπως και να το κάνουμε οι digital… εικονίτσες δεν αποτελούν και αντικείμενο ενθουσιασμού. Μετά ήρθαν οι συνεχόμενες καθυστερήσεις στο άλμπουμ, που υποτίθεται ήταν έτοιμο εδώ και μία διετία, αλλά όπως δήλωναν, λόγω της πανδημίας και των περιοριστικών μέτρων δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν την πολυμελή ορχήστρα που ήθελαν. Όταν τα κατάφεραν μπήκαμε στην τελική ευθεία για το άλμπουμ και έχοντας ακούσει πλέον το τελικό αποτέλεσμα καταλήγουμε ότι τα single που προηγήθηκαν δεν ήταν τα τραγούδια που θα έφερναν μαζικά τον κόσμο πίσω. Ήταν πολύ αντιπροσωπευτικά της δουλειάς σαν σύνολο, αλλά η μεγάλη επιστροφή μετά από επτά χρόνια θα μπορούσε να είχε άλλο πρόσωπο με τραγούδια όπως το Mattel και το Cosmic.

Και κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα και την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων για την πρώτη εβδομάδα πωλήσεων. Ένας αριθμός τόσο χαμηλός που αντίστοιχο είχαν να δουν από το City of Evil, όμως η έκρηξη εκείνο του άλμπουμ ήρθε αργότερα. Κάποιος θα χαρακτήριζε την επίδοση απογοητευτική, στην εποχή του streaming όμως, αυτά δεν παίζουν πλέον και τόσο μεγάλο ρόλο. Θα πει κάποιος άλλος, οι Ghost πέρυσι πούλησαν διπλάσια και θα έχει δίκιο. Στο διάστημα της μεγάλης απουσίας των Avenged Sevenfold, ήταν λογικό να πάρουν τη θέση τους άλλα συγκροτήματα στον εμπορικό τομέα. Παρόμοια και ακόμα πιο τρανταχτή η περίπτωση των Bring me the Horizon που επένδυσαν στο streaming και στο χτίσιμο ενός ευρύτερου κοινού.

Ο frontman της μπάντας πλέον δεν έχει καν ανάμεικτα συναισθήματα για το εμπορικό κομμάτι, όπως έγινε με το Stage. Η πορεία ενός τέτοιου άλμπουμ, χωρίς πιασάρικα single και γεμάτο υπαρξιακές αναζητήσεις και αναφορές στους Mr. Bungle, ήταν προδιαγεγραμμένη.

Λίγο πριν κυκλοφορήσει είπε λοιπόν: «Δεν μπορείς να είσαι τόσο γεμάτος άγχος για το να θα τραβήξεις την προσοχή του κοινού. Το βρίσκω όμορφο και νομίζω ότι είναι ενδιαφέρον που υπάρχουν τόσες πολλές επιλογές. Έτσι απλά πείτε το μήνυμά σας και βγάλτε την τέχνη σας εκεί έξω. Νομίζω ότι θα έπρεπε να είναι απελευθερωτικό για τους καλλιτέχνες να συνεχίσουν να κάνουν ό,τι θέλουν και να εξερευνήσουν μερικές από αυτές τις βαθύτερες διαδρομές χωρίς να περιμένουν τίποτα πίσω. Γιατί απλά δεν είναι η δεκαετία του ’80, δεν είναι τα ’90s, δεν είναι αρχές της δεκαετίας του 2000. Δεν πρόκειται ποτέ να λάβετε την ανταπόκριση που νομίζατε. Και θα πρέπει να είμαστε εντάξει με αυτό».

Τώρα, για να το κλείσουμε, ίσως είναι πιο εύκολο να κάνεις καλλιτεχνικές αναζητήσεις όταν έχει πίσω σου δύο άλμπουμ που πήγαν στην κορυφή του billboard, εκατομμύρια πωλήσεων, και δισεκατομμύρια streams, αλλά οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στους Avenged Sevenfold ότι δεν σταμάτησαν να πειραματίζονται και να προσφέρουν κάθε φορά κάτι διαφορετικό. Και ας τους πήρε τόσα χρόνια για να επιστρέψουν.