10 χρόνια από το φινάλε του Lost

Δέκα χρόνια συμπληρώθηκαν από την ημέρα που ολοκληρώθηκε μία από τις πιο πολυσυζητημένες τηλεοπτικές σειρές όλων των εποχών. Στις 23 Μαΐου του 2010, το Lost έριχνε την αυλαία του μετά από έξι σεζόν και 121 επεισόδια, αλλά η κουβέντα για τα μυστήρια της σειράς δεν σταμάτησε ποτέ.

Τα χρόνια που έχουν περάσει είναι πολλά, ο τρόπος που «καταναλώνουμε» πλέον τις σειρές είναι διαφορετικός έτσι μία ολόκληρη γενιά ανθρώπων, ίσως να μην καταλαβαίνει ακριβώς τον ντόρο που είχε δημιουργηθεί τότε. Ο μόνος τρόπος να συγκρίνεις Lost ως παγκόσμιο φαινόμενο είναι βάζοντας το δίπλα-δίπλα με το Game of Thrones, όμως η κουβέντα που προκάλουσαν οι δύο σειρές ήταν εντελώς διαφορετική.

Και αυτό γιατί στην περίπτωση του GOT τα περισσότερα μυστήρια (τουλάχιστον μέχρι την πέμπτη σεζόν) είχαν τις απαντήσεις τους στα βιβλία του George Martin, ενώ στο Lost κάθε εβδομάδα αναμονής ξεκινούσε διαφορετικές συζητήσεις. Η ατάκα «κάτσε να μιλήσουμε για Lost» ακουγόταν μετά την προβολή κάθε επεισοδίου και οι ερμηνείες έδιναν και έπαιρναν.

Θα πρέπει να λάβουμε υπόψιν, ότι μιλάμε για μια εποχή που δεν υπήρχε bing-watching έτσι η κουβέντα κρατούσε για μήνες και χρόνια. Και τελικά αυτό ακριβώς το συστατικό ήταν που ανέβασε το Lost στο θρόνο του.

Γιατί είναι πλέον καταγεγραμμένο και διαπιστωμένο, το γεγονός ότι οι δημιουργοί δεν είχαν όλες τις απαντήσεις από τη αρχή, έτσι όσο πέρναγε ο καιρός προσπαθούσαν και όχι πάντα επιτυχημένα, δώσουν τις απαντήσεις που χρωστούσαν. Και στο τέλος είναι πολλά τα μέτωπα που έμειναν ανοιχτά αφού ήταν αδύνατο κάθε μυστήριο να απαντηθεί με τρόπο που θα τους άφηνε ικανοποιημένους όλους.

Για να αφήσουμε όμως τα τυπικά στην άκρη, αυτοί που αγάπησαν το Lost δεν το θυμούνται για την άψογη δομή του (δεν ήταν), ούτε για το άψογο και χωρίς τρύπες σενάριο του (ούτε αυτά τα είχε). Το θυμούνται για το «δέσιμο» που είχαν με τους χαρακτήρες, με ένα από τα πιο επιτυχημένα καστ όλων των εποχών που σε έβαζε μέσα σε κάθε τρέλα που πέταγαν στην οθόνη οι δημιουργοί του.

Παρακολουθώντας την πορεία του Damon Lindeloff στη συνέχεια, τόσο με το Leftovers όσο και με το περσινό Watchmen, καταλαβαίνεις ότι στο Lost έκανε τα πρώτα του βήματα στη δομή μιας ιστορίας με αρχή μέση και τέλος, ενώ δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι σε αντίθεση με τις μεγάλες σειρές της επόμενη δεκαετίας, είχε το μειονέκτημα της προβολής σε ανοιχτό κανάλι και φουλ σεζόν.  Κάτι που ανάγκαζε τους δημιουργούς να προσπαθήσουν να γεμίσουν χρόνο και επεισόδια. Σκεφτείτε απλά, ότι σε οκτώ σεζόν το Game of Thrones είχε μόνο 73 επεισόδια, σχεδόν πενήντα λιγότερα.

Βλέποντας ξανά το φινάλε δέκα χρόνια μετά, μπορείς να καταλάβεις αυτούς που ίσως απογοητεύτηκαν από την τελική εξέλιξη, αλλά δεν μπορείς παρά να νιώσεις μία νοσταλγία για εκείνη την περίοδο, ενώ η αγάπη για τους χαρακτήρες και για το ενδιαφέρον για την τύχη τους παραμένουν ίδια.

Η σειρά δεν μπόρεσε να σταθεί στο ύψος των ερωτημάτων που η ίδια έθεσε και πως θα μπορούσε άλλωστε, όταν μέσα σε όλα έπρεπε να ισορροπήσει στη μάχη του καλού με το κακό, να περπατήσει ανάμεσα στα παραδοσιακά μεγάλα ερωτήματα της ανθρωπότητας και ταυτόχρονα να μπορέσει να δώσει ένα ικανοποιητικό φινάλε στους χαρακτήρες της.

Το Lost δεν είναι τέλειο, όπως τέλειος δεν είναι κανένας από εμάς. Για αυτό ίσως να το αγαπάμε λίγο περισσότερο. Επειδή μας δείχνει ότι καμία φορά -όσο κλισέ και αν ακούγεται- όντως μετράει η προσπάθεια και το ταξίδι που μας προσέφερε πριν φτάσουμε στο προορισμό.