Όλα τα Όσκαρ ήταν λάθος!

Λίγο καθυστερημένα φέτος, αφού καθυστερημένα είδα τις υποψήφιες ταινίες (πάντα συνήθιζα να τις βλέπω όλες πριν την απονομή), όμως ποτέ δεν είναι αργά να σχολιάσεις τα Όσκαρ, τα οποία σημειωτέον: θεωρώ σε γενικές γραμμές αντικειμενικά, με την έννοια ότι συνήθως βραβεύονται τα καλύτερα και οι καλύτεροι.

Στα φετινά Όσκαρ, όμως, αυτό δεν ίσχυσε.

Γράφει ο Άρης Ασβεστάς

«Οι γνώμες είναι σαν τις κωλοτρυπίδες. Όλοι έχουν από μία», είχε πει ο θρυλικός «Βρώμικος Χάρι» (και όχι ο Κλιντ Ίστγουντ, αφού η ατάκα ανήκει στην περσόνα και όχι στον ηθοποιό) και φυσικά το δίκιο του ήταν βουνό!

Το ίδιο μπορείτε να θεωρήσετε και για μένα (ότι έχω δίκιο βουνό εννοώ…).

Πάμε να δούμε…

-Το Spotlight ΔΕΝ ήταν η καλύτερη ταινία από τις 8 υποψήφιες. Ήταν μια εξαιρετική ταινία, «καλοραμμένη», με ιδιαίτερο θέμα, με μια αληθινή ιστορία, που σε κάνει να νιώθεις περήφανος ότι υπάρχουν και τέτοιοι δημοσιογράφοι. Όμως την παρακολουθείς απλώς με ενδιαφέρον, δεν σε απογειώνει, δεν σου ξυπνά τις αισθήσεις και περιμένεις απλώς να δεις αυτό ακριβώς που περιμένεις. Το Revenant ήταν καλύτερη ταινία, γιατί σε αγχώνει, σε βάζει στον «κόσμο» της, συμπάσχεις με τον ήρωα και ζεις τη φρίκη που περνάει. Το Big Short ήταν καλύτερη ταινία, κι ας μην καταλάβαινες τίποτα από οικονομικούς όρους. Έμοιαζε με κάτι σαν ντοκιμαντέρ που όμως σε καθηλώνει και σου παρουσιάζει με αριστοτεχνικό τρόπο πώς ξεκίνησε ένα γεγονός που επηρέασε δισεκατομμύρια ανθρώπους στην κυριολεξία. Το Room ήταν καλύτερη ταινία, γιατί πρόκειται για μια συγκλονιστική ιστορία, που σε συντρίβει και εν τέλει σε συγκινεί.

-Σπουδαίος ο Ντι Κάπριο στο Revenant, αλλά είχε μια συγκεκριμένη δουλειά να κάνει: τον ταλαίπωρο που πέρασε τα πάνδεινα! Στο Λύκο της Γουόλ Στριτ, έναν πιο πολύπλοκο και πολυεπίπεδο ρόλο, ήταν καλύτερος. Στα φετινά Όσκαρ, ο Ρεντμάιν στο Danish girl ήταν ανώτερος του Ντι Κάπριο! Δες την ταινία: δεν θα μπορείς να πιστέψεις το πώς παίζει! Δες επίσης τον Μπράιαν Κράνστον στο Trumbo και θα με θυμηθείς…

-Οκέι. Η Μπρι Λάρσον συγκλονίζει στο Room. Με την Σάρλοτ Ράμπλιγνκ στο 45 years, όμως, μαγεύεσαι, μπαίνεις στην ψυχή της, σε παρασέρνει. Τιμής ένεκεν έπρεπε να το πάρει. Όχι ότι η Μπλανσέτ στο Carol ήταν λίγη…

-Υπέροχος ο Μαρκ Ράιλανς στη Γέφυρα των Κατασκόπων. Όμως για μισό λεπτό ρε παιδιά… Δεν έκλαψες, δεν έλιωσες, δεν ταυτίστηκες με τον Σταλόνε στο Creed; Μιλάμε για τεράστια αδικία! Βγάλε, όμως, τον Σταλόνε. Ο Ράφαλο στο Spotlight και ο Μπέιλ στο Big Short, παίζουν κάτι τύπους πολύ περίεργους, ασυνήθιστους, με κουσούρια και μανιακούς με αυτό που κάνουν. Είναι απίστευτοι στους ρόλους τους. Γουστάρεις τις δύο ταινίες μόνο γι’ αυτούς! Ο Ράιλανς έρχεται ξεκάθαρα τέταρτος σε αυτή την κατηγορία.

-Ε όχι και η Αλίσια Βικάντερ, που είναι ένα ωραίο γκομενάκι το οποίο ήρθε από το πουθενά και σήκωσε και κούπα. Εντάξει, μια χαρά ρε παιδί μου, αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο. Δες Τζένιφερ Τζέισον Λι στο Hateful Eight: Τα σπάει, κυριολεκτικά και μεταφορικά! Δες Ρούνεϊ Μάρα στο Carol: Έρωτας! Δες Κέιτ Γουίνσλετ στον Steve τον Jobs: Σταθερή αξία, πάντα σε υψηλότατο επίπεδο! Η Βικάντερ είναι τέταρτη προτίμηση κι εδώ! Κι όμως…

-Τέλειο κινούμενο σχέδιο το Inside Out. Όποιος το είδε, το λάτρεψε. Δες όμως το Anomalisa και δεν θα το ξεχάσεις ποτέ! Δεν είναι για πιτσιρίκια, αλλά για μεγάλους. Όμως είναι μοναδικό, σπάνιο, μακράν το καλύτερο απ’ όλα τα υποψήφια.

-Γιατί δόθηκε πάλι στον Ινιαρίτου η σκηνοθεσία, δεν μπορώ να το καταλάβω. Εντάξει, το Revenant είναι αριστουργηματικά γυρισμένο, αλλά υπήρχαν κι άλλες εξαιρετικές δουλειές για να δοθεί το Όσκαρ και να μην καταλήξει απαραιτήτως στον ίδιο άνθρωπο δεύτερη συνεχή χρονιά. Οι δικές μου προτιμήσεις; Τζορτζ Μίλερ στο Mad Max και Άνταμ ΜακΚέι στο Big Short.

-To Son of Saul (Ουγγαρία) που πήρε το ξενόγλωσσο, δεν το έχω δει. Είδα όμως το Mustang (Τουρκία-Γαλλία) και το Krigen-A War (Δανία) και είναι ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ!

Άντε, και του χρόνου (για να διαφωνήσουμε πάλι…).

[iframe]<a href=” https://roxx.gr/radio/”><img border=”0″ src=” https://roxx.gr/wp-content/uploads/2016/01/radio-arthro.png ” width=”750″ height=”148″>[/iframe]