Ο πιο σημαντικός δίσκος στην ιστορία των πιο σημαντικών δίσκων (μου)

Πίσω στο μακρινό 1999 οι σχέσεις μου με την συλλογή των Maiden που με κόπο είχα καταφέρει να φτιάξω δεν ήταν και οι καλύτερες.

Ο Eddie από το εξώφυλλο του Killers είχε παρατήσει το τσεκούρι του και φύσαγε αυτό το πράγμα με την σαπουνάδα που βγάζει φούσκες . Δεν ήθελε πραγματικά να το κάνει αυτό, αλλά ήταν ο δικός του τρόπος για να εκφράσει την δυσαρέσκεια του.

Ο Eddie από το Piece of Mind δεν προσπαθούσε πια να σπάσει τις αλυσίδες και άραζε κάτω κάνοντας τσιγαράκι . Δεν είμαι σίγουρος για το που βρήκε τσιγάρα αλλά ο νούμερο ένα ύποπτος στην λίστα μου ήταν αυτός από το εξώφυλλο του Stanger in a Strangerland.

Ακόμα και αυτός του Virtual XI είχε παρατήσει το εξώφυλλο του και  είχε πάει αρμένική βίζιτα στο Fear of the Dark και μάθαινε τον Eddie να κάνει κωλοδάκτυλα  χρησιμοποιώντας εμένα σαν στόχο. Γενικώς η κατάσταση ήταν δράμα.

Μόνο αυτός  του X-Factor δεν μου δημιουργούσε πρόβλημα και αυτό γιατί δεν είχε αναγνωριστεί ακόμα (και ούτε έγινε ποτέ)  από το σωματείο των Eddies σαν κανονικό μέλος.

Ο λόγος για τις τεταμένες σχέσεις  με την συλλογή μου ήταν το ότι δεν είχα καταφέρει να αποκτήσω ακόμα το The Soundhouse Tapes. Τον πρώτο δίσκο (Maxi Single καλύτερα ) που έβγαλαν ποτέ οι Maiden. Δικαιολογίες του τύπου «μα το έχω σε κασέτα» ή «που να βρω τόσα λεφτά για να πάρω την αυθεντική πρώτη έκδοση ;» απλά μου κέρδιζαν χρόνο.

Σε μία βόλτα για δίσκους στο Μοναστηράκι , φορώντας μια μπλούζα με τις φάτσες των πέντε Backstreet Boys  (θα έπαιρνα όρκο ότι φορούσα την Somewhere In Time μπλούζα όταν βγήκα έξω και απλά έκαναν σαμποτάζ οι Eddies) , πέρασα από γνωστό δισκοπωλείο. Για πολλοστή φορά τον τελευταίο μήνα έκανα την συνηθισμένη μου ερώτηση στον καταστηματάρχη :

«Χάρη, μήπως το έφερες ;», αναμένοντας για μία ακόμα φορά να με κοιτάξει με τα βαριεστημένα μάτια του και να μου απαντήσει «όχι ρε φιλάρα, αλλά το ψάχνω».

Τελικά δεν μίλησε καθόλου. Απλά πήγε προς την μικρή αποθηκούλα πίσω από το ταμείο και ξαναγύρισε κρατώντας κάτι που δεν χρειάστηκε και πολύ ώρα για να το αναγνωρίσω. Η ιδρωμένη πλάτη του Di Anno στο εξώφυλλο και το κιτς πορτοκαλί χρώμα του περιθωρίου δεν άφηναν χώρο για αμφισβήτηση. Κρατούσε το The Soundhouse Tapes !

Αφού πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να συνέλθω από το σοκ εκδήλωσα το ενδιαφέρον μου. «Το θέλω, πόσο το δίνεις ;»

«105.000 δραχμές» μου απάντησε κοφτά (ο βασικός μισθός εκείνη την εποχή ήταν 120.000)

«Πέσε λίγο, είναι πολλά» του είπα προσπαθώντας να κάνω ένα από τα πρώτα παζάρια της ζωής μου.

«105.000 φίλε μου, αν ξέρεις για ποιον δίσκο μιλάμε, δεν θα πρέπει να μου κάνεις τον δύσκολο» μου απάντησε ψυχρά.

Μπαίνω στο τρένο και φτάνω Πειραιά, παίρνω λεωφορείο και πάω Κορυδαλλό. Ανοίγω τον κουμπαρά όπου ο πατέρας μου έβαζε ένα πεντοχίλιαρο για κάθε 20 που υπήρχε στον έλεγχο τριμήνου. Ας είναι καλά το μάθημα της γυμναστικής , το ποσό που μάζεψα ήταν 115.000 δραχμές. Παίρνω λεωφορείο και πάω Πειραιά , παίρνω τρένο και πάω Μοναστηράκι. Δίνω τα χρήματα και παίρνω στα χέρια μου τον δίσκο. Ελέγχω τον σειριακό αριθμό, την ποιότητα του βινυλίου καθώς και μια-δυο ακόμα λεπτομέρειες που αποδείκνυαν την αυθεντικότητα του δίσκου και τρέχοντας σχεδόν κατευθύνομαι πάλι στον σταθμό του τρένου.

Δύο ώρες αργότερα έβαλα την βελόνα αργά και προσεκτικά πάνω στο νέο μου απόκτημα και οι πρώτες νότες της mid-tempo έκδοσης του  Iron Maiden πλημυρίζουν τον χώρο. Αυτό ήταν ! Η συλλογή μου είχε ολοκληρωθεί.

Ένα λευκό φως έκανε την εμφάνιση του και   έλουσε όλους τους δίσκους των Maiden. Ο Eddie από το  εξώφυλλο του Killers άρχισε να κινείται στον ρυθμό του μπάσου και εντελώς ξαφνικά με ένα μεγάλο άλμα βρέθηκε στο εξώφυλλο του Piece of Mind . Κατέβασε με δύναμη το τσεκούρι του και ελευθέρωσε τον Eddie του ψυχιατρείου.   Μερικά λεπτά αργότερα όλοι οι χαρακτήρες  των εξωφύλλων (εκτός από αυτόν του X-Factor) βρίσκονταν κάτω από τον Λονδρέζικο ουρανό του Brave New World και έκαναν ανελέητο headbanging με το Prowler.

Αυτή είναι η αληθινή ιστορία πίσω από τον πιο σημαντικό δίσκο των πιο σημαντικών δίσκων μου.