Ο χαμένος τα παίρνει όλα (ωδή στον Γιάννη Αγγελάκα)

Γράφει ο Χρήστος Κασσός

Μιας και φέτος δεν είχα την… ατυχία… να βρεθώ στο Rockwave, έπρεπε κάπως να ικανοποιήσω την δίψα μου για καλοκαιρινό festival. Εγώ και έξι ακόμα μαντράχαλοι κοντά στα 30 , φτιάξαμε βαλίτσες και πήραμε το πλοίο για Κουφονήσια όπου για μία ακόμα φορά θα λάμβανε χώρα το Up Festival. Η αλήθεια είναι ότι βαριέμαι να κάνω κάποιου είδους review , αλλά θα σταθώ λίγο στον headliner της πρώτης βραδιάς που ακούει στο όνομα Γιάννης. Γιάννης για τους φίλους, Γιάννης Αγγελάκας για τους υπόλοιπους. Ναι, αυτός που ήταν μια φορά και έναν καιρό η φωνή –και όχι μόνο- του συγκροτήματος «Τρύπες».

Η εμφάνιση του εκείνο το βράδυ δεν ξέρω αν ήταν καλή ή όχι – έχω την αίσθηση πως κινήθηκε στην μετριότητα με δεδομένες της τεχνικές δυσκολίες που αντιμετώπισε όλη η μπάντα στον ήχο- αλλά η αλήθεια είναι πως δεν με ενδιαφέρει κιόλας. Αυτό που κρατάω είναι ο θαυμασμός για ένα καλλιτέχνη, ή μάλλον… Καλλιτέχνη με Κ κεφαλαίο, που μετέδωσε ενέργεια χωρίς καν να σηκωθεί από την καρέκλα του. Ενέργεια που απορρέει μόνο από τους στίχους, τους ήχους και –παραδόξως- την λυτή σκηνική του παρουσία.

Πρόσφατα μελέτησα πολύ το υλικό του Αγγελάκα, από τον πρώτο δίσκο των «Τρυπών» μέχρι και την τελευταία του σόλο δισκογραφική απόπειρα με τίτλο «Γελαστή Ανηφόρα» . Είδα την ταινία ο «Χαμένος τα παίρνει όλα», το αφιερωματικό ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ «Ταξιδιάρα ψυχή» , διάβασα διάφορες συνεντεύξεις και φυσικά τις ποιητικές του συλλογές.

Προφανώς αυτά δεν τα αναφέρω για να σας πω τι κάνω στον ελεύθερο μου χρόνο, αλλά γιατί θέλω να μοιραστώ κάποια σκόρπια συμπεράσματα.

Ο Γιάννης Αγγελάκας παρέα με τις «Τρύπες» έδωσαν δυναμική στον όρο «Ελληνικό Ροκ». Άφησαν στο περιθώριο νότες, παρτιτούρες, τεχνικές και έδωσαν έμφαση στον στίχο και κυρίως στην μουσική που πηγάζει κατευθείαν από την ψυχή. Ωμές και άτεχνες παραγωγές, χωρίς γυάλισμα και πολύχρωμα λαμπάκια έκαναν τους δίσκους τους κλασσικούς και εμάς σήμερα πέρα για πέρα νοσταλγικούς.
Ο κύκλος «Τρύπες» έκλεισε. Πριν λίγο καιρό πίστευα πως ΠΡΕΠΕΙ να γίνει ένα reunion, το οποίο φυσικά θα έσπερνε τον πανικό –με την καλή έννοια- στους απανταχού οπαδούς της σκηνής. Πλέον είμαι σίγουρος πως ένα τέτοιο σχέδιο είναι καλό να μείνει κλειδωμένο στο συρτάρι. Ο λόγος ; Απλά δεν χρειάζεται !

Ο Αγγελάκας συνεχίζει να δημιουργεί , πλέοντας πλέον σε άλλα πελάγη μεν, σε γνώριμα νερά δε. Γράφει στίχους, πειραματίζεται με διάφορα όργανα όπως ούτι και τσέλο, βάζει στα τραγούδια του την παράδοση χωρίς να απέχει από το σήμερα, κάνει ευθύ πολιτικό σχόλιο ή έστω μερικές φορές καλά καμουφλαρισμένο. Ακόμα, συνεχίζει να μην τραγουδάει – νομίζω πως δεν ξέρει κιόλας- αλλά απαγγέλει δίνοντας στα κομμάτια ένα μεγαλείο που δύσκολα μπορεί να μην σε συγκινήσει .
Οι δισκογραφικές του απόπειρες μετά τις «Τρύπες» δεν έχουν να προσφέρουν κάποιο αριστούργημα σε πρώτη ανάγνωση, αλλά με τον καιρό εκτιμάς πιο πολύ το όραμα και όχι τόσο το αποτέλεσμα. Σαν οπαδός πιο σκληρών ήχων έχω την εξής απορία : πως γίνεται ρε πούστη μου κάποιος να «ροκάρει» με μόνη συνοδεία ακουστική κιθάρα, κάποια samples και… μπαγλαμαδάκι ;

Είναι αυτή η μεταλλική και ιδιαίτερη χροιά της φωνής ; Είναι ο αέρας του παρελθόντος ; Είναι ο αντιδραστικός στίχος ; Δεν έχω απάντηση αλλά αν έπρεπε κάτι να πω δεν θα ήταν τίποτα από τα παραπάνω. Ο Αγγελάκας «ροκάρει» γιατί αυτό έχει μέσα στην ψυχή του και αυτό σου δίνει απλόχερα.

[iframe]<iframe width=”750″ height=”422″ src=”//www.youtube.com/embed/hhZ0FnuFQDw” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]