Roxx24: Τα αγαπημένα μας άλμπουμ για το 2024

Είπαμε να κάνουμε μια τσαχπινιά φέτος στη λίστα με τα αγαπημένα μας άλμπουμ. Όλα τα προηγούμενα χρόνια, παρουσιάζαμε λίστες, με 10, 20, 30, 40 ακόμα και 50 άλμπουμ. Αλλά είχαμε τη φαεινή να συνδέσουμε τη λίστα με τη χρονιά. Έτσι, αφού τελειώνει το 2024, είπαμε να επιλέξουμε 24 άλμπουμ. Πρωτοποριακό έ;

Αυτά λοιπόν είναι τα άλμπουμ που λιώσαμε και αγαπήσαμε περισσότερο φέτος. Κάποια θα τα δείτε σε πολλές άλλες λίστες, κάποια άλλα καθόλου, αλλά τι να κάνεις τα έχει αυτά η ζωή. Και όπως συμβαίνει πάντα με τις λίστες μας, η ηχητική συνοχή είναι απούσα από τις επιλογές που περιλαμβάνουν από το indie rock μέχρι black metal. Αυτοί είμαστε.

Frank Carter and the Rattlesnakes – Dark Rainbow

Όσοι περίμεναν επιστροφή του Frank Carter στις punk εκρήξεις του Blossom ή στις μέρες του με τους Gallows, τότε δεν ήταν ιδιαίτερα προσεκτικοί στα βήματα που έκανε όλα αυτά τα χρόνια μαζί με τον Dean Richardson. Στο Dark Rainbow η στροφή του στο indie/alternative rock των πρώιμων Arctic Monkeys ήταν ολοκληρωτική. Και μπορεί το συναίσθημα να ξεχειλίζει και οι ερμηνείες του να ήταν από τις καλύτερες που κυκλοφορούν στην πιάτσα, όμως όπως και το κάνουμε, μας λείπουν οι ανεβαστικές και οργισμένες στιγμές του.

Amyl And The Sniffers – Cartoon Darkness

Το Cartoon Darkness είναι η στιγμή που οι Amyl and the Sniffers, αποφάσισαν να βγουν στο προσκήνιο και να αλλάξουν επίπεδο. Και το έκαναν με τεράστια επιτυχία και μάλιστα χωρίς να προδώσουν τα χαρακτηριστικά που τους έκαναν τόσο αγαπητούς. Έτσι διατηρούν τον χαρακτήρα, αλλά δείχνουν ταυτόχρονα να αναγνωρίζουν ότι έπρεπε να ξεπεράσουν τα στενά όρια του μέχρι σήμερα ήχου τους, για να μην εγκλωβιστούν.

Judas Priest – Invincible Shield

Με το Invinvicble Shield οι Judas Priest απέδειξαν ότι το Firepower, δεν ήταν μια απλή αναλαμπή της τελευταίας περιόδου της καριέρας τους. Θα τολμήσουμε να πούμε ότι ίσως και να το ξεπέρασαν. Προφανώς και δεν ανακάλυψαν τον τροχό, αυτό το έκαναν πριν από πολλές δεκαετίες, αλλά μπορείτε να σκεφτείτε άλλο συγκρότημα τέτοιας εμβέλειας και διάρκειας, που μπορεί να βάλει 4-5 τραγούδια από το νέο του δίσκο στο setlist και να μην παραπονεθεί κανένας;

Twenty One Pilots – Clancy

To Scaled and Icy πέρασε και δεν ακούμπησε πριν από μερικά χρόνια και οι Twenty One Pilots επέστρεψαν στον κόσμο του Trench. Η τεράστια εμπορική επιτυχία που τους έβαλε στο mainstream πριν από σχεδόν μία δεκαετία πλέον, ανήκει οριστικά στο παρελθόν και ίσως αυτό το στοιχείο να λειτούργησε τελικά υπέρ τους, αφού το νέο άλμπουμ είναι πολύ συγκεντρωμένο και γεμάτο από τη μυθολογία τους που έχει φανατικούς οπαδούς. Αυτό που σίγουρα δεν λειτουργεί υπέρ τους, είναι η διστακτικότητα του Tyler Joseph να.. καβαλήσει το κύμα των ροκ στιγμών, αφού κάθε φορά που πάει να δημιουργηθεί μία τέτοια τραβάει απότομα φρένο.

Chelsea Wolfe – She Reaches Out to She Reaches out to She

Μετά από σχεδόν μία πενταετία, που τη βρήκε να κάνει πολλές συνεργασίες, η Chelsea Wolfe παρουσίασε τη νέα προσωπική δουλειά της και μας τράβηξε ξανά στον σκοτεινό και μοναδικό κόσμο της, που αυτή τη φορά είχε και πολλά industrial electronica περάσματα. Το μοναδικό μελαγχολικό τοπίο που δημιουργούν τα δέκα τραγούδια του άλμπουμ, ίσως να αποτελεί και την κορυφαία στιγμή της καριέρας της.

Many Eyes – The Light Age

Μπορεί η διάλυση των Every Time i Die να μας στενοχωρεί ακόμα, όμως τουλάχιστον μας προέκυψαν δύο εξαιρετικές μπάντες. Οι Better Lovers και οι Many Eyes του τραγουδιστή Keith Buckley. Και το Light Age ήταν μία από τις αγαπημένες στιγμές για φέτος, γιατί μπορεί τα γκάζια να μην ήταν τόσα πολλά, αλλά μας δείχνουν το προσωπικό όραμα του Keith με τις ερμηνείες του να κλέβουν φυσικά την παράσταση.

Willow – Empathogen

Ξεκίνησε με pop και soul, έκανε πέρασμα από το pop punk στο Lately I Feel Everything του 2021 και το Alternative Rock στο Coping Mechanism της επόμενης χρονιάς και τώρα η Willow πέρασε σε κάτι, που είναι η αλήθεια ότι δεν περιμέναμε. To Empathogen είναι ένα άλμπουμ γεμάτο jazz και prograssive rock και στα κάτι παραπάνω από τριάντα λεπτά του, δείχνει τη διάθεση της να ξεπερνάει συνεχώς τα όρια και παράλληλα να μας χαρίζει εξαιρετικά τραγούδια.

Boston Manor – Sundiver

Στο Sundiver οι Boston Manor, γεμίζουν το alternative rock τους με επιρροές από Deftones μέχρι Depeche Mode και φυσικά όλα αυτά με τον δικό τους χαρακτήρα που έρχεται και δένει το γλυκό. Μέσα στα έντεκα τραγούδια του άλμπουμ, αλλάζουν συνεχώς και προσφέρουν πάντα κάτι διαφορετικό δείχνοντας για ακόμα μία φορά γιατί αποτελούν μία από τις πιο ξεχωριστές μπάντες της γενιάς τους.

Palaye Royale – Death or Glory

Μπορεί ο τίτλος του άλμπουμ να μας έκανε να πιστεύουμε ότι οι Palaye Royale θα βαδίσουν ξανά στο πιο δραματικό μονοπάτι, των My Chemical Romance, όπως έκαναν στο Fever Dream πριν από δύο χρόνια, όμως η πραγματικότητα ήταν αρκετά διαφορετική. Εδώ έχουμε μια προσήλωση στη δημιουργία… χιτακίων και σε μεγάλο βαθμό το καταφέρουν με μερικά από τα πιο πιασάρικα ροκ τραγούδια της χρονιάς, που οι Maneskin θα ήθελαν πολύ να έχουν γράψει.

Linkin Park – From Zero

Προφανώς δεν προλαβαίνουμε να αναλύσουμε ολόκληρη την υπόθεση της επιστροφής των Linkin Park σε τρεις γραμμές, αλλά μπορούμε να πούμε ότι αυτό το νέο άλμπουμ της μπάντας με την Emily Armstrong, μπορεί να λειτουργήσει ως «πρόσεχε τι εύχεσαι», όσον αφορά, στην ηχητική κατεύθυνση που έδωσε ο Mike Shinoda. Και αυτό γιατί εδώ έχουμε τη μοναδική φορά που η μπάντα δεν δοκίμασε κάτι καινούργιο, αλλά φρόντισε να επιστρέψει σε διάφορες στιγμές της καριέρας της, όπως πολλές φορές παρακαλούσε μερίδα των οπαδών τους. Είχαμε λοιπόν τραγούδια που ηχητικά θα μπορούσαν να είναι και στο Hybrid Theory και στο Meteora και στο Mintutes to Midnight αλλά και σε όλα τα άλμπουμ τους. Ελπίζουμε ότι αυτή θα είναι η βάση για να τους δούμε ξανά να δοκιμάζουν πράγματα στο μέλλον.

The Last Dinner Party – Prelude to Ecstasy

Μετά από μία σειρά από singles, που γνώρισαν το ένα μεγαλύτερη επιτυχία από το άλλο, με αποκορύφωμα το Nothing Matters, οι Last Dinner Party, παρουσίασαν το ντεμπούτο τους, που επιβεβαίωσε τις προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί. Το αποτέλεσμα είναι φρέσκο, οργανικό, γεμάτο θεατρικές στιγμές βγαλμένες από καμπαρέ και το καλλιτεχνικό όραμα μοιάζει ανεξάντλητο.

Touche Amore – Spiral in A Straight Line

Είναι λίγες οι μπάντες που μπορούν να σε κάνουν να τρέξεις, να χορέψεις και να σε στεναχωρήσουν ταυτόχρονα. Οι Touche Amore το κάνουν με χαρακτηριστική ευκολία και το Spiral in A Straight Line τους βρίσκει ξανά σε μεγάλη φόρμα μετά από σχεδόν μία οχταετία, αφού το Lament του 2020 η αλήθεια είναι ότι δεν είχε ρίξει το βελάκι στον στόχο. Περιμένουμε πως και πως να τους δούμε στην Ελλάδα για πρώτη φορά τον Μάρτιο.

Zeal & Ardor – Greif

Στο Greif, οι Zeal & Ardor κατεβάζουν πολύ τις ταχύτητες, μειώνουν τις alternative metal επιρροές του προηγούμενου άλμπουμ τους και βάζουν στον ήχο τους στοιχεία που θυμίζουν μέχρι και Queens of the Stone Age. Το αποτέλεσμα τους δικαιώνει, αλλά η αλήθεια είναι ότι μας λείπουν πολύ οι εκρήξεις, που έχουν περιοριστεί πολύ. Και φυσικά ξέρουμε ότι ακόμα δεν μας έχουν παρουσιάσει το απόλυτο άλμπουμ τους. Ελπίζουμε ότι κάποια μέρα θα το καταφέρουν.

Ihsahn – Ihsahn

Στο όγδοο άλμπουμ του, ο Ihsahn αποφάσισε να δώσει το όνομα του. Κάτι που από μόνο του το κάνει ξεχωριστό. Όμως ο τεράστιος αυτός καλλιτέχνης δείχνει πως παρά τα 30 χρόνια καριέρας του, έχει ακόμα την ίδια όρεξη να ξεπεράσει τα όρια και τις ταμπέλες, βάζοντας πάντα κάτι καινούργιο στο ήχο του. Και η διπλή κυκλοφορία με τα ίδια τραγούδια να συνοδεύονται από ορχήστρα κάνει αυτό το άλμπουμ ένα μεγάλο κερδισμένο στοίχημα και μία διπλά απολαυστική εμπειρία.

The Cure – Songs of A Lost World

Μετά από 16 χρόνια απουσίας γεμάτα με απώλειες στη ζωή του Robert Smith, οι Cure έκαναν κάτι που έμοιαζε ακατόρθωτο. Έβγαλαν το καλύτερο τους άλμπουμ εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια. Και όχι δεν υπερβάλλουμε καθόλου. Στα οκτώ του τραγούδια, το άλμπουμ μοιάζει να έχει συνεχόμενες κορυφές που πηγάζουν από το συναίσθημα που βγαίνει σε κάθε στροφή. Και μας ανοίγει ακόμα περισσότερο την όρεξη για το επόμενο βήμα τους που όπως υποσχέθηκαν είναι σχεδόν έτοιμο και θα έρθει το 2025.

Blood Incantation – Absolute Everywhere

Το Absolute Everywhere βρίσκεται πολύ ψηλά σε όλες τις metal λίστες φέτος και πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Δεν είναι απλό πράγμα να καταφέρνεις να θυμίζεις Opeth, Death και Pink Floyd ταυτόχρονα, βάζοντας όμως τις δικές σου πινελιές για να είναι το αποτέλεσμα 100% εσύ.

Oranssi Pazuzu – Muuntautuja

Οι Oranssi Pazuzu παραμένουν μία από τις πιο ξεχωριστές μπάντες του ακραίου ήχου και δύσκολα μπορείς να τους συγκρίνεις με κάτι άλλο. Στη νέα τους δουλειά δοκιμάζουν ξανά διαφορετικούς τρόπους για να σε κάνουν να νιώσεις άβολα και αν θέλαμε να συγκρίνουμε το πιο παραδοσιακό black metal με splatter horror movies, τότε η περίπτωση τους είναι πιο κοντά στο Hereditary.

Imminence – The Black

Οι Imminence παρουσίασαν φέτος την καλύτερη δουλειά τους και σε αντίθεση με άλλες μπάντες στο metalcore που χρησιμοποιούν ορχήστρες, έχουν το πλεονέκτημα ο τραγουδιστής τους να παίζει εξαιρετικό βιολί. Έτσι αυτά τα στοιχεία δένουν άψογα με τις πιο heavy στιγμές τους. Μπορεί λοιπόν σε κάποια σημεία να θυμίζουν, Architects και σε άλλα να κινούνται στα πρόσφατα μονοπάτια των Bad Omens, όμως στο τέλος δίνουν τον δικό τους χαρακτήρα σε όλα.

Fontaines DC – Romance

Ένα από τα καλύτερα νέα συγκροτήματα της τελευταίας πενταετίας, παρουσίασε φέτος την πιο φιλόδοξη δουλειά του. Είναι έτοιμοι για το επόμενο μεγάλο βήμα και το κάνουν με τους δικούς τους όρους, βάζοντας στη μουσική τους κι άλλες pop ευαισθησίες που μεταμορφώνονται ακόμα και σε nu metal ξεσπάσματα. Θα τους δούμε ξανά στην Ελλάδα το καλοκαίρι για το Release Athens στην καλύτερη στιγμή τους.

Opeth – The Last Will and Testament

Η επιστροφή των Opeth έφερε ξανά τα growls του Mikael Akerfeld μετά από 15 χρόνια και βάλε. Αυτό από μόνο του ήταν λόγος γιορτής για τους φανατικούς οπαδούς τους, αλλά δεν έμειναν μόνο εκεί. Το concept που παρουσίασαν είναι καθηλωτικό, η μουσική τους είναι σε σημεία καταιγιστική και μέσα σε 50 λεπτά καταφέρνουν να μας παρουσιάσουν περισσότερες ιδέες σε σχέση με κάποια από τα πολύ μεγαλύτερα σε διάρκεια άλμπουμ τους.

Poppy – Negative Spaces

Μετά την αποχώρηση του από τους Bring me the Horizon, o Jordan Fish έγινε ο πιο περιζήτητος παραγωγός στην πιάτσα. Και το πρώτο άλμπουμ που έχει την υπογραφή του σε αυτό τον τομέα είναι η νέα δουλειά της Poppy. Αυτή είναι η πιο ολοκληρωμένη, πιο συγκεντρωμένη και με μεγαλύτερη συνοχή δουλειά της. Είναι ένα σχεδόν άψογο άλμπουμ μοντέρνου metal με απρόβλεπτες φωνητικές εκρήξεις από την MVP της χρονιάς, αφού έχει στο βιογραφικό της και δύο τεράστιες επιτυχίες με Knοcked Loose και Bad Omens.

IDLES – TANGK

Στο φετινό άλμπουμ τους, οι IDLES συνεχίζουν να δείχνουν ότι δεν αποτέλεσαν ποτέ ένα one trick pony, αφού δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από το καταιγιστικό ντεμπούτο τους, αλλά μοιάζουν πλέον μια διαφορετική μπάντα. Το αποτέλεσμα αυτή της απομάκρυνσης από το εκρηκτικό punk του Brutalism, είναι ακόμα πιο εμφατικό εδώ σε σχέση με το Crawler του 2021, που έμοιαζε μια μία απόπειρα να δείξουν ότι μπορούν κι αλλιώς. Εδώ δεν προσπαθούν απλά, αλλά το κάνουν με ένα άλμπουμ που λένε ότι περιέχει τραγούδια αγάπης, αλλά επειδή πάντα η μουσική είναι αυτή που μετράει στο τέλος, δεν μας νοιάζει αν είναι τραγούδια αγάπης ή όχι, μας νοιάζει ότι έχει πολλά τραγούδια που γίνονται αμέσως αγαπημένα.

Bring Me The Horizon – NexGen

Η μπάντα που σηκώνει το λάβαρο της εξέλιξης την τελευταία δεκαετία, μοιάζει πλέον να έχει ξεφύγει πολύ μακριά από τους συνοδοιπόρους της και αυτό μπορεί εύκολα να το διαπιστώσει κανείς βλέποντας την πρόσφατη εμφάνιση τους μπροστά σε 50.000 ανθρώπους στη Βραζιλία. Τους είδαμε και εμείς για πρώτη φορά το καλοκαίρι και το καταλάβαμε για τα καλά. Το δεύτερο άλμπουμ της τετραλογίας του Post Human, κυκλοφόρησε επιτέλους και τους βρήκε να αναβιώνουν τις emo και σε σημεία pop punk κορυφαίες στιγμές της πρώτης δεκαετίας του αιώνα, βάζοντας όμως πάντα το δικό τους twist που είναι σαν σκέψη πολύ απλό. Δεν ξέρεις τι θα σου έρθει σε κάθε τραγούδι που μπορεί να ξεκινήσει με ακουστική κιθάρα και θα καταλήξει με death growls.

Knocked Loose – You Won’t Go before you’re supposed to

Το άλμπουμ με το μεγαλύτερο impact της χρονιάς. Οι Knοcked Loose χωρίς να γυαλίζουν καθόλου τις γωνίες τους, κατάφεραν να κάνουν το άλμα με μερικά από τα πιο οργισμένα τραγούδια που ακούσαμε φέτος φέρνοντας το hardcore/metalcore στο προσκήνιο και στα mainstream σαλόνια, αφού τους είδαμε μέχρι και στην εκπομπή του Jimmy Kimmel. Με λίγα λόγια ότι έκαναν πέρυσι οι Sleep Token, έκαναν φέτος οι Knocked Loose και το επίτευγμα είναι ακόμα μεγαλύτερο λόγω της πολύ πιο ακραίας μουσικής τους. Το You Won’t Go before you’re supposed to, είναι το αγαπημένο άλμπουμ του Roxx για το 2024.