ROXX 25: Τα αγαπημένα μας άλμπουμ για το 2025

Λίγο πριν την εκπνοή της χρονιάς, καταφέραμε να συμφωνήσουμε και να παρουσιάσουμε τη λίστα με τα αγαπημένα μας άλμπουμ για το 2025. Το πρόβλημα ήταν στην πρώτη τριάδα, αφού τα άλμπουμ που βρέθηκαν εκεί, άλλαζαν συνεχώς θέση. Και φυσικά δεν μπορούσαμε να το συνεχίσουμε αυτό, έπρεπε να πάρουμε μία απόφαση.

Έτσι, μετά από δύο παραιτήσεις που δεν έγιναν δεκτές, τρεις τσακωμούς με γαργαλητά που δεν τους και ενήλικη συμπεριφορά, έναν αγώνα δρόμου πέντε χιλιομέτρων που δεν είχε σχέση με τα άλμπουμ και μία ξαφνική επιφοίτηση καταλήξαμε στην τελική σειρά.

Και είναι αυτή που ακολουθεί. Και τονίζουμε όπως κάθε χρονιά ότι η λίστα περιλαμβάνει «αγαπημένα» άλμπουμ και όχι απαραίτητα τα καλύτερα.

25) Ghost – Skeleta

Σε αυτό το άλμπουμ οι Ghost μαζεύουν τους καρπούς της επιτυχίας των προηγούμενων χρόνων. Δεν κάνουν σχεδόν τίποτα καινούργιο, το αντίθετο μάλιστα. Πολλές φορές επισκέπτονται ξανά ιδέες του παρελθόντος. Όμως είναι τέτοια η εφευρετικότητα του Tobias Forge, που κάνει ένα χρησιμοποιημένο δώρο να μοιάζει ξανά φανταχτερό.

24) Dream Theater – Parasomnia

Η πρώτη δουλειά των Dream Theater με τον Mike Portnoy μετά από 15 χρόνια και βάλε, δεν ανακαλύπτει ξανά τον τροχό, αλλά ανακαλύπτει πως να φέρει πίσω αυτούς, που τα τελευταία χρόνια είχαν χάσει την επαφή τους με την μπάντα. Και το κάνει με εμφατικό τρόπο, που θέλουμε να πιστεύουμε ότι είναι μόνο το πρώτο δείγμα για το τι μπορούν να (ξανά) κάνουν μαζί.

23) Coroner – Dissonance Theory

Μια μεγάλη επιστροφή μετά από 32 χρόνια. Οι Coroner είναι ξανά εδώ και παρά το γεγονός ότι δεν έχουν τίποτα να αποδείξουν, το κάνουν ξανά και ξανά, σε μια δουλειά που έχει έναν σχεδόν επιστημονικό τρόπο να σε πετάξει στον τοίχο.

22) Malevolence – Where Only the Truth is Spoken

Ωμή δύναμη, χωρίς μακιγιάζ, που θυμίζει εποχές Re-inventing the steel των Pantera. Οι Malevolence παίζουν σαν να τους ενδιαφέρει μόνο το τώρα, όχι η κληρονομιά, όχι η εξέλιξη. Hardcore διάθεση, metal πυρήνας, groove που σε αγκιστρώνει. Αν η αλήθεια που λέει ο τίτλος είναι πως δεν χρειάζεται κάθε δίσκος να αλλάζει τον κόσμο, τότε το πέτυχαν.

21) King 810 – Rustbelt Nu Metal

Πλέον σχεδόν κανένας δεν ξέρει τι κάνουν, αφού από εκεί που είχαν όλα τα φώτα της δημοσιότητας πάνω τους, τώρα δεν ασχολείται κανένας (από τα μεγάλα μέσα του εξωτερικού) μαζί τους. Δεν πειράζει, αυτοί χάνουν. Τα φετινά τους τραγούδια είναι εντελώς ωμά και μας πάνε μέχρι και το πρώτο άλμπουμ των Korn.

20) Orbit Culture – Death above Life

Σκληρό, βαρύ και πιο «σοβαρό» από ό,τι θα περίμενες. Η μπάντα πατάει μεταξύ μελωδίας και άγριου χτυπήματος, σαν να κοιτάζει προς τους Gojira αλλά με δικά της μάτια. Οι κορυφώσεις είναι όμορφες, τα breakdowns στοχευμένα. Αν κάτι λείπει, είναι η έκπληξη, αν κάτι μένει, είναι το βάρος του.

19) Igorrr – Amen

Όλα και τίποτα. Ο Igorrr μοιάζει να απαντά στην πραγματικότητα με παραλογισμό και θράσος. Κάποιες στιγμές είναι ιδιοφυΐα, άλλες είναι σαν να γελάει μαζί σου. Αλλά δεν υπάρχει άλλος που να τολμά να φτιάξει δίσκο που μοιάζει με τελετουργικό glitch όπερας.

18) Grandson – Inertia

Ένας δίσκος που παλεύει με τη σύγχρονη ταυτότητα: πολιτικός χωρίς κήρυγμα, pop χωρίς ενοχές, rock χωρίς νοσταλγία. Οι ιδέες δεν είναι όλες νικηφόρες, αλλά η πρόθεση είναι έντιμη. Το Inertia κυλάει σαν εξομολόγηση που προσπαθεί να γίνει σύνθημα, χωρίς να θυσιάσει πηγαίο συναίσθημα για εντυπωσιασμό.

17) Helloween – Giants & Monsters

Το δεύτερο άλμπουμ των Helloween μετά την επανένωση με Kiske και Hansen τους βρίσκει σε ακόμα καλύτερη φόρμα. Ίσως να χρειάστηκε λίγος καιρός μέχρι να δέσουν, αλλά πλέον το έχουν καταφέρει και με το παραπάνω. Και σε στιγμές του, το Giants & Monsters μας θυμίζει ένδοξες εποχές.

16) Landmarks – The Darkest Place I’ve ever Been

Μέσα σε μια θάλασσα συγκροτημάτων που δεν κάνουν καμία προσπάθεια να ξεχωρίσουν, οι Landmarks δείχνουν ότι μπορούν να κάνουν κάτι διαφορετικό και προσέφεραν μία ευρηματική ανανέωση στο ευρύτερο metalcore σύμπαν.

15) Whitechapel – Hymns In Dissonance

Ένας δίσκος που ψάχνει ισορροπία ανάμεσα στην παλιά βαρβαρότητα και τη νέα μελωδική ταυτότητα. Δεν είναι επιστροφή στις ρίζες, είναι συνομιλία με αυτές. Οι πιο ήρεμες στιγμές δεν αποδυναμώνουν το υλικό αλλά το φωτίζουν.

14) Heyley Williams – Ego Death at a Bachelorette Party

Pop που δεν είναι pop. Disco που δεν θέλει να χορέψεις. Indie που δεν ζητά έγκριση. Η Hayley γράφει με την αυτογνωσία κάποιου που έσπασε και ξανακόλλησε τα κομμάτια του στραβά. Ευάλωτο, ζυμωτό, μερικές φορές χαοτικό. Αλλά πάντα ζωντανό, και αυτό είναι αρκετό.

13) Biffy Clyro – Futique

Αυτό είναι το λιγότερο heavy άλμπουμ των Biffy Clyro, αλλά έχει μια γλυκιά μελαγχολία που είναι ακαταμάχητη, ειδικά για όσους τους αγαπάνε με τις ιδιαιτερότητες τους. Είναι παράξενο να σκέφτεσαι ότι έχουν σχεδόν 25 χρόνια στο κουρμπέτι και αυτό τους βάζει την ταμπέλα του «κλασικού», όμως ότι και να γίνει η παρουσία τους μόνο ρετρό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.

12) Architects – The Sky, the Earth and all between

Αυτή ναι, είναι μια επιστροφή στη φόρμα για τους Architects, που μοιάζουν να βρήκαν την ισορροπία στα πράγματα που θέλουν να κάνουν, χωρίς να αφήνουν πίσω καμία πτυχή τους. Προφανώς και δεν μπορούν να είναι το συγκρότημα που ήταν όσο ζούσε ο Tom Searl, αλλά αυτή τη στιγμή μοιάζουν να είναι το καλύτερο που μπορούν.

11) Spiritbox – Tsunami Sea

Το άλμπουμ μοιάζει με κυματισμό. Metal βάσεις, pop υποψίες, ηλεκτρονικά που αναπνέουν. Η μπάντα παίζει το παιχνίδι του “τι θα γινόταν αν”, και τις περισσότερες φορές κερδίζει. Όχι τέλειο, αλλά αν η μελλοντική ταυτότητα του μοντέρνου metal έχει χρώμα, εδώ βλέπουμε τα πρώτα του σχέδια.

10) Viagra Boys – Viagr aboys

Post-punk γεμάτο ιδρώτα, σαρκασμό, παρακμή και groove. Σαν να κάνει stand-up ένας άνθρωπος που έπεσε και γελάει μόνος του στο πάτωμα. Γελοίο, ωμό, απολαυστικά αυτοκαταστροφικό. Ό,τι πάει να φανεί σοβαρό, το σαμποτάρουν. Και πολύ καλά κάνουν.

9) The Callous Daoboys – I Don’t Want To See You In Heaven

Αυτό το άλμπουμ μοιάζει με κρίση πανικού σε θεατρική σκηνή. Χιούμορ, θυμός, θόρυβος, breakneck αλλαγές. Είναι υπερβολικό με κάθε πιθανή έννοια, και αυτό είναι το δυνατό του σημείο. Δεν είναι για όλους, και δεν προσπαθεί να είναι. Αν μπεις στο δωμάτιο μαζί του, κλείνει η πόρτα πίσω σου.

8) The Devil Wears Prada – Flowers

Μετά τον καλλιτεχνικό θρίαμβο του Color Decay, η μπάντα για κάποιο λόγο, αποφάσισε να εμπιστευτεί εξωτερικούς συνεργάτες για τα περισσότερα τραγούδια. Το αποτέλεσμα είναι άνισο, αφού σε σημεία μας προσφέρει μερικά από τα καλύτερα τραγούδια της χρόνιας, αλλά δυστυχώς δεν το κάνει πάντα. Αν το έκανε θα ήταν πάλι για νούμερο ένα.

7) Maruja – Pain to Power

Μια μπάντα που αντιμετωπίζει την ένταση σαν εργαλείο. Σαξόφωνο που ουρλιάζει σε πρωταγωνιστικό ρόλο, post-punk που λιώνει, ρυθμοί που τρέμουν, πολιτικοποιημένοι στίχοι που δεν φοβούνται να πάρουν θέση. Δεν είναι στρογγυλεμένο άκουσμα, είναι διάλυση. Κάποιοι δίσκοι ζητούν αποδοχή αυτός απαιτεί εμπλοκή. Αν μπεις, θα βγεις διαφορετικός.

6) Turnstile – Never Enough

Ήλιος μέσα σε hardcore. Οι Turnstile συνεχίζουν το παράδοξο: χτίζουν δίσκο που τη μία στιγμή πετάει ενέργεια σαν live show σε γκαράζ, και την άλλη ανοίγει synth-pop ουρανούς. Ίσως λιγότερο αιφνιδιαστικό από το προηγούμενο κεφάλαιο, αλλά έχει την ίδια καρδιά. Θέληση, ελευθερία, ιδρώτα.

5) Sleep Token – Even in Arcadia

Πως ακολουθείς έναν δίσκο (Take me Back to Eden) που σε έκανε όνομα πρώτου μεγέθους και headliner στο Download Festival; Δύσκολα είναι η αλήθεια και οι Sleep Token δεν φοβούνται και συνεχίζουν να κινούνται στο δικό τους μουσικό σύμπαν, παρέα πλέον με τα εκατομμύρια των οπαδών τους.

4) Deftones –private music

Οι Deftones στην επιστροφή τους μετά από μία πενταετία, προσφέρουν το καλύτερο άλμπουμ τους εδώ και πάρα πολλά χρόνια, με τραγούδια που θα μπορούσαν να χωρέσουν ακόμα και στα μνημεία του παρελθόντος.

3) Lorna Shore – I Feel The Everblack Festering Within Me

Αυτό το άλμπουμ θα μπορούσε να είναι στην πρώτη θέση. Δεν είναι για πολύ μικρές λεπτομέρειες. Οι Lorna Shore παραμένουν ότι πιο εντυπωσιακά ακραίο κάνει εμπορική επιτυχία, καταφέρνουν να βγάζουν συναισθηματικά deathcore τραγούδια και είναι σίγουρα το όνομα που θα μας απασχολεί για χρόνια, από τις μεγάλες σκηνές πλέον.

2) La Dispute – No One Was Driving The Car

Και αυτό το άλμπουμ θα μπορούσε να είναι στην πρώτη θέση. Δεν είναι για πολύ μικρές λεπτομέρειες. Είναι ένα πολύ δύσκολο άλμπουμ, έχει πολλά να πει, ξέρω πως να τα πει και μόλις τελειώσει νιώθεις ότι θες να κάτσεις για λίγο στην απόλυτη σιωπή. Όχι για λίγο. Για πολύ.

1) Deafheaven – Lonely People With Power

Αφού έβγαλαν το Infinite Granite από μέσα τους, οι Deafheaven κατάφεραν να κυκλοφορήσουν έναν δίσκο που κοιτάει το Sunbather στα μάτια μετά από 12 ολόκληρα χρόνια. Δεν χρειάζεται καμία απολύτως αιτιολόγηση για το πως έφτασε στην κορυφή. Κάθε άλμπουμ που καταφέρνει να σε κάνει, έσω και για λίγο, να νομίζεις ότι χάνεσαι σε άλλους κόσμους, αξίζει αυτή τη θέση. Και το Lonely People With Power το κατάφερε περισσότερο από κάθε άλλο φέτος για εμάς.