Prodigy στο Release Athens: Κάθε εβδομάδα να έπαιζαν, κάθε εβδομάδα θα πηγαίναμε

Χορός ναι, αλλά… σκληρός χορός, ήταν αυτό που παρατηρούσε κανείς το βράδυ της Παρασκευής στο Release Athens. Αλλά δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι έτσι θα εξελιχθούν τα πράγματα, με headliners τους Prodigy που επέστρεψαν στην Ελλάδα. Και σε πολύ καλύτερες συνθήκες αυτή τη φορά, αφού η θερμοκρασία ήταν υποφερτή, σε σχέση με τον καύσωνα που επικρατούσε στην προ-διετίας εμφάνιση τους και δεν μας άφησε να τους απολαύσουμε όσο θα θέλαμε.

Λίγο πριν από τις 18.00, όταν και ήταν προγραμματισμένο να ανοίξουν οι πόρτες, όποιος ήταν στην Πλατεία Νερού από νωρίς, άκουσε τις τα τελευταία λεπτά του soundcheck των Bob Vylan κάτι που υπό άλλες συνθήκες δεν το λες αξιοσημείωτο, αλλά η περίσταση ήταν ειδική την Παρασκευή.

Οι Bob Vylan ήταν τις προηγούμενες ημέρες το πιο πολυσυζητημένο συγκρότημα στον κόσμο, μετά τα όσα συνέβησαν στο Glastonbury και το σύνθημα τους κατά του IDF. Έτσι μία αμφιβολία για το αν θα καταφέρουν να έρθουν την είχαμε μετά τις ακυρώσεις των συναυλιών τους σε Αγγλία, Γαλλία και Γερμανία.

Ήρθαν όμως και ανέβηκαν στη σκηνή λίγο μετά τις 18.30. Στα περίπου 45 λεπτά που κράτησε η εμφάνιση τους, είδαμε δύο ανθρώπους χαμογελαστούς, δύο ανθρώπους ανακουφισμένους που βρέθηκαν ξανά στη σκηνή και χωρίς διάθεση να ανοίξουν νέα μέτωπα. Το μήνυμα τους για την ελεύτερη Παλαιστίνη το επανέλαβαν και ο τραγουδιστής, Bobby, τόνισε πολλές φορές ότι τα όσα λέει δημιουργούν προβλήματα, ενώ ευχαριστούσε συνέχεια το κοινό για την παρουσία του και τη στήριξη.

Και η αλήθεια είναι, ότι παρά τη δύσκολη εβδομάδα που πέρασαν, η παρουσία τους και το μήνυμα τους ήταν βροντερό, με όλα τα χαρακτηριστικά τους κομμάτια που την τελευταία πενταετία τους έχουν φέρει μέχρι και τα αγγλικά charts. Όσοι παρακολουθείτε τις λίστες του Roxx αυτά τα χρόνια, δεν χρειαζόσασταν το Glastonbury για να τους μάθετε, αφού έχουν σταθερή παρουσία στις επιλογές μας. Μετά το τέλος της εμφάνισης τους, βρέθηκαν κοντά στο κοινό για φωτογραφίες και αποχώρησαν γεμάτοι χαμόγελα. Ελπίζουμε ότι η επόμενη φορά που θα μας έρθουν να είναι σε καλύτερους για αυτούς συνθήκες, χωρίς τις σκοτούρες που έφερε το Glastonbury.

Η πρώτη εμφάνιση των Pendulum στη χώρα μας, ήρθε αμέσως μετά μπροστά σε ένα κοινό που είχε αρχίσει ήδη να γεμίζει τον χώρο και φάνηκε ότι περίμενες πως και πως τους Αυστραλούς. Το electro-rock τους ήταν το ιδανικό ορεκτικό και οι ίδιοι φάνηκαν ιδιαίτερα κεφάτοι σε αυτή τη νέα τους εποχή με το πρώτο του στούντιο άλμπουμ μετά από 15 χρόνια να αναμένεται το επόμενο διάστημα.

Μέσα σε μία ώρα και πέντε λεπτά και με τον ήλιο να μην ενοχλεί πλέον, σκεφτήκαμε τι ωραία φάση θα είναι να τους δούμε και σε κλειστό χώρο κάποια στιγμή, τώρα που έγινε η αρχή και οι προσδοκίες που είχαμε για το πόσο καλοί μπορεί να ακούγονται δικαιώθηκαν και live.

Και πάμε στους Prodigy που έχουν μία ξεχωριστή σχέση με την Ελλάδα. Κρατάει μάλιστα πάνω από 30 χρόνια αυτή η σχέση αφού τους έχουμε δει μέχρι και σε κλαμπάκια Αθήνας και Θεσσαλονίκης το 1993, σε live που μάλιστα είχε ακουστεί στα πρώιμα στάδια του το No Good, πριν καν κυκλοφορήσει το Music For the Jilted Generation.

Το βράδυ της Παρασκευής, όσοι δεν τους είδαν προ διετίας, είχαν μια ευκαιρία να δουν τι παίζει με το συγκρότημα χωρίς τον Keith Flint. Μουσικά είναι προφανές ότι δεν αλλάζει κάτι, αλλά εκείνη η Larger Than Life περσόνα είναι πάντα στο μυαλό μας ειδικά με το lazer show που σχηματίζει τη φιγούρα του κατά τη διάρκεια του Firestarter.

O Maxim όργωνε τη σκηνή ως αρχηγός ξανά, οι επιτυχίες διαδέχονταν η μία την άλλη, ο Liam Howlet κατεύθυνε τα πάντα και με τους υπόλοιπους σε κιθάρα μπάσο και ντραμς οι Prodigy των τελευταίων πολλών ετών, είναι στη σκηνή πολύ πιο rock από ότι dance μπάντα. Οπότε ανάλογα με το που κινούνται τα γούστα σας το ευχαριστιέστε περισσότερο ή λιγότερο.

Η απόδοση τους εγγυημένη και το μόνο που μας έλειψε ήταν κάτι καινούργιο που προφανώς δεν έχουν ακόμα, αλλά καλά θα ήταν. Το θέμα με τους Prodigy και αυτούς που τους ακούνε και ξέρουν τι θα πάρουν από αυτούς στη σκηνή, είναι ότι δεν βαριέσαι ποτέ και θα περάσεις σίγουρα καλά. Κάθε βδομάδα να έπαιζαν εδώ, κάθε εβδομάδα θα πηγαίναμε.