Πως το σκοτάδι παλεύει με το φως στο νέο άλμπουμ των Code Orange

Μία από τις πολυαναμενόμενες κυκλοφορίες της χρονιάς, είναι το The Above των Code Orange. Τρία χρόνια μετά το Underneath που εδώ στο Roxx είχαμε επιλέξει ως άλμπουμ της χρονιάς, η μπάντα επιστρέφει και πάει τον της ήχο της ακόμα πιο μακρία, χωρίς καμία διάθεση να σταματήσει τους πειραματισμούς.

Τα πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία του προηγούμενου άλμπουμ, παραμένουν, αλλά μπαίνουν στο background, αφήνοντας έναν πιο οργανικό ήχο να πάρει τα ηνία κάτι που τα μέλη του συγκροτήματος είχαν ως κεντρικό στόχο. Ο frontman των Code Orange, Jami Morgan, μιλάει εδώ για όλες τις διαφορετικές παλέτες που συνθέτουν το The Above και τα συναισθήματα που εκδηλώνονται στα 14 τραγούδια του.

Never Far Apart

Νιώθω ότι αυτό το τραγούδι παρουσιάζει πραγματικά την αντιπαράθεση των δύο αντίθετων διαθέσεων του άλμπουμ. Οι στίχοι μοιάζουν με έναν σκοτεινό, εσωτερικό μονόλογος κάποιου που είναι παγιδευμένος στη δική του φυλακή. Είναι σαν την δικαιολόγηση της αποτυχίας και η αποκάλυψη της αληθινής σου φύσης, ειδικά καθώς το τραγούδι εκρήγνυται στο τέλος. Το ρεφρέν είναι, για μένα, σχεδόν το αντίθετο. Μια σχεδόν καρτουνίστικη, μακρινή, απρόσιτη, ονειρική φωνή, αλλά είναι ειδυλλιακά όμορφη. Είναι σαν μιούζικαλ της Disney ή κάτι τέτοιο. Νιώσαμε ότι ήταν ένας καλός τρόπος να αρχίσουμε το άλμπουμ γιατί εκθέτει τα διαφορετικά… πινέλα μας, όλα μέσα σε ένα τραγούδι

Theatre of Cruelty

Με αυτό το τραγούδι συνεχίζουμε να βάζουμε τις βάσεις για τα δύο πεδία που ξετυλίγονται στο άλμπουμ. Τα πιο βαριά σημεία του τραγουδιού εισάγουν ένα στυλ riff γεμάτο bugs και λάθη και είναι κάτι που χρησιμοποιούμε σε ολόκληρο τον δίσκο. Έπειτα, υπάρχουν αυτά τα πιο αιθέρια μέρη που είναι κάπως παραδεισένια και ομαλά, αλλά εξακολουθούν να έχουν αυτήν την ψηφιακή, γυαλιστερή ραχοκοκαλιά. Το τραγούδι είναι για αυτά που μας οδηγούν και μας ελέγχουν. Πρόκειται για την εμμονή. Πρόκειται για την προσπάθεια μας να παρουσιάσουμε τον εαυτό μας με έναν τρόπο, ενώ το θέατρο του μυαλού παίζει πάντα κάτι πολύ πιο απαίσιο και πολύ πιο σκληρό.

Take Shape (feat. Billy Corgan)

Ήταν φοβερό που δουλέψαμε με τον Billy σε αυτό το τραγούδι. Ήταν προφανώς μια μεγάλη έμπνευση για εμάς γενικά και παίζει σχεδόν το ρόλο του αφηγητή. Το “Take Shape” έχει να κάνει με το να νιώθεις σαν να σε πιέζουν στο θεατρικό έργο της ζωής σου,  που πραγματικά δεν μπορείς να ελέγξεις. Σαν το Truman Show, σαν να είσαι απλώς μια μαριονέτα πάνω σε χορδές που ελέγχονται από το δικό σου υποσυνείδητο ή τους στόχους σου ή οτιδήποτε άλλο.

The Mask of Sanity Slips

Στιχουργικά, αυτή είναι μια σκληρή, βαριά προσέγγιση για κάποιον που αντιμετωπίζει εσωτερική δυσαρέσκεια, μοναξιά και αισθάνεται σαν ένα τετράγωνο μέσα σε μια στρογγυλή τρύπα κάτι που νομίζω, αισθανόμαστε πολύ ως συγκρότημα και εγώ προσωπικά και προσπαθούμε να κρυφτούμε πίσω από την αυτοπεποίθηση ή την αδυναμία.  Ηχητικά, το σχέδιό μας ήταν εναλλαγές ανάμεσα σε ήσυχή και δυνατή δυναμική grunge, αλλά με κάποια death-metal double kicks, που δεν έχω ακούσει ποτέ σε ένα τραγούδι grunge μαζί με μερικά ηλεκτρονικά στοιχεία. Υπάρχει ακόμη και ένα bouncy mossh drop που πιστεύαμε ότι θα ανέτρεπε λίγο τους κανόνες του είδους και θα το έκανε περισσότερο το στυλ μας.

Mirror

Αυτό είναι ένα από τα πιο απαλά τραγούδια που έχουμε κάνει ποτέ, αλλά νομίζω ότι είναι πραγματικά δυνατό. Η Reba βγάζει μία εκπληκτική δύναμη. Είναι ανόμοιο, είναι κάπως πλούσιο, είναι όμορφο, αλλά έχει επίσης λίγο σκοτεινό κάτω μέρος. Σίγουρα επηρεάστηκε από το trip-hop, την Björk, ακόμη και την Tori Amos, αλλά έχει τη σύγχρονη παραγωγή μας και κάποιο σκοτάδι των Code Orange. Γράψαμε μαζί με τη Reba αυτό το τραγούδι και νομίζω ότι αντανακλά και τους δυο μας.

A Drone Opting Out of the Hive

Ήθελα αυτό το τραγούδι να είναι σαν μια σκηνή ανάκρισης σε ταινία του Ντέιβιντ Φίντσερ. Το άλμπουμ έχει αυτές τις δύο μάχιμες αισθητικές και η μία περιλαμβάνει: νουάρ, serial killers και εγκλήματα. Για μένα, αυτό είναι το βάρος μας, η σκληρότητά μας και το σκοτάδι μας. Έπειτα, υπάρχει αυτό το πιο φωτεινό, σχεδόν pop στοιχείο που έχει λίγο ηλεκτρονικό χαρακτήρα, όπως ένας ιμπρεσιονιστικός πίνακας όπου κάτι μοιάζει να μην πηγαίνει καλά. Αλλά εδώ είναι που το άλμπουμ γίνεται πιο σκοτεινό και ξεφεύγει. Το beat είναι φτιαγμένο από δόντια που τρίζουν και ψιθύρους και κάθε είδους περίεργα πράγματα. Ήταν πραγματικά διασκεδαστική η διαδικασία δημιουργίας του.

I Fly

Αυτό είναι ένα από τα πρώτα τραγούδια του άλμπουμ που εγώ και η Reba πηγαίνουμε μαζί φωνητικά, κάνουμε πέρα ​​δώθε για να πούμε την ιστορία μαζί, κάτι που νομίζω ότι είναι πολύ ωραίο. Θέλαμε να είναι σκοτεινό και βαρύ, αλλά να έχουμε παράλληλα ένα μεγάλο, ρεφρέν. Σκεφτήκαμε κάτι που οι Alice In Chains συναντούν την industrial μουσική. Υπάρχει αυτή η ρομποτική φωνή που λέει, “Αυτό είναι πραγματικό” ξανά και ξανά, και είναι μια υπενθύμιση ότι βρισκόμαστε στον πραγματικό κόσμο και όχι σε όνειρο. Έγραψα τους στίχους με βάση ένα το βιβλίο με παλιούς επικήδειους, πράγματα που έγραφαν οι άνθρωποι για τους δικούς τους θανάτους για να τα διαβάσουν οι συγγενείς τους στις κηδείες τους. Υπάρχει ένα πραγματικό διεστραμμένο χιούμορ σε πολλούς από αυτούς.

Splinter the Soul

Μουσικά, αυτό είναι λίγο Nine Inch Nails και λίγο Pantera, με ένα ρεφρέν Alice In Chains. Πιστεύαμε ότι θα ήταν ένα ωραίο υβρίδιο, ηχητικά. Έχει να κάνει με τον αγώνα του να προσπαθείς πάντα να φτάσεις στο επόμενο κρίνο, για το πώς μπορεί να νιώθεις καλύτερα να θρυμματίσεις την ψυχή για να πάρεις πίσω τον έλεγχο, όπως ο θάνατος από αυτοκτονία σε αντίθεση με το να σε σκοτώνουν. Νομίζω ότι όλοι έχουμε αυτή την ανθρώπινη παρόρμηση,  να αφαιρέσουμε κάτι από τον εαυτό μας, ώστε κανείς να μην μπορεί να μας το πάρει.

The Game

Είναι σίγουρα ένα από τα πιο ψυχωτικά και πιο βαριά τραγούδια μας μέχρι σήμερα. Οραματίζομαι τις αρμονικές ως τις βελόνες ενός ανιχτευτή ψεύδους που βουίζουν όταν ανεβοκατεβαίνουν. Οι στίχοι είναι από τη σκοπιά ενός χαρακτήρα που αποκαλώ χειριστή, εκείνου που σε περιεργάζεται για να πάρει το μονοπάτι της μεγαλύτερης αντίστασης αντί της ελάχιστης. Είναι η απογοήτευση που φτάνει μέχρι το τέρμα. Ακούς όλους αυτούς τους ήχους νωρίτερα στον δίσκο, όπως σκισμένη κολλητική ταινία, γέλια, γρατζουνιές μαχαιριού. Το τέλος έχει σίγουρα χαρακτήρα που θυμίζει το Underneath με την έννοια ότι είναι ένα εξαιρετικά ελεγχόμενο χάος.

Grooming My Replacement

Μας έλεγαν, είστε σίγουροι ότι θέλετε να χρησιμοποιήσετε τη λέξη grooming. Οι λέξεις μπορούν να σημαίνουν περισσότερα από ένα γαμημένα πράγματα. Δεν άλλαξα τίποτα.  Το τραγούδι έχει να κάνει με το να νιώθεις ότι σε χρησιμοποιούν για να εκπαιδεύσεις τον διάδοχό σου. Είναι σίγουρα το σημείο όπου αρχίσαμε να ανακαλύπτουμε την έκδοση του heavy που θέλαμε σε αυτό το άλμπουμ και πώς θα ξεχώριζε από τα προηγούμενα. Πιο χαλαρό, πιο groovy, διαβρωτικό, ένα είδος γρυλίσματος και όχι τόσο εξωτερικά υπολογισμένο όσο το Underneath, αλλά ακριβές, σαν το τέλειο έγκλημα.

Snapshot

Στυλιστικά αυτό νομίζω ότι μοιάζει σαν πιο heavy indie τραγούδι. Είναι σίγουρα εντελώς διαφορετικό από οτιδήποτε έχουμε κάνει. Η μεταφορά της πρώτης γραμμής είναι από την ταινία One Hour Photo, με πρωταγωνιστή τον Robin Williams. Μου αρέσει αυτό το στιγμιότυπο.  Μια σύντομη στιγμή στο χρόνο που μπορεί να διαρκέσει για πάντα. Οι στίχοι έχουν το θέμα της ταινίας, καθώς και να φαντάζεσαι ότι αρπάζεις αυτόν που σε έχει αρπάξει, μετατρέποντας τον θηρευτή σε θήραμα».

Circle Through

Αυτό είναι σίγουρα ένα από τα πιο poppy τραγούδια που έχουμε κάνει ποτέ. Είναι το σημείο που το φως αρχίζει να λάμπει, σχεδόν σαν τη ρωγμή κάτω από την πόρτα. Αρχίζουμε να φτάνουμε στην άλλη πλευρά, στον προορισμό μας. Έχει να κάνει με τις αρνητικές σκέψεις, τα όσα δεν έχεις ποτέ, τα αρνητικά ξεσπάσματα και πως ζητάς από τον τον εαυτό του να βγει από αυτό τον κύκλο. Είναι πραγματικά αυτό που θέλετε; Αυτό θέλετε να δημιουργήσετε;

But a Dream…

Αυτό μοιάζει με το τελευταίο πέρασμα. Είναι λίγο υπαρξιακό. Είναι για την επιλογή, για την ελεύθερη βούληση, για πράγματα που έχουν ειπωθεί μέχρι θανάτου εκατομμύρια φορές. Το οραματίζομαι σαν αυτές τις δύο πόρτες με δύο εκτυφλωτικά φώτα. Η πόρτα του να είσαι αποδεκτός και η πόρτα που σε οδηγεί ο εαυτός σου. Αλλά θα είσαι με τον εαυτό σου για πάντα. Μπορείς να ζήσεις με αυτό; Μπορείς να το αντιμετωπίσεις ή πρέπει να συνεχίσεις να κυνηγάς την επιθυμία και να κυνηγάς τη λατρεία; Αυτό είναι κάτι με το οποίο παλεύω πολύ.

The Above

Αυτό είναι σίγουρα ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια. Είναι ένα από τα πιο προσωπικά τραγούδια, που έχω γράψει ποτέ. Όταν ο Shade πρωτοδημιούργησε αυτή τη μελωδία, και αρχίσαμε να τη χρησιμοποιούμε με διαφορετικούς τρόπους, θεώρησα ότι είναι η μελωδία που αντιπροσωπεύει αυτό που είναι το άλμπουμ. Το ίδιο το τραγούδι είναι σαν την άλλη πλευρά του λόφου. Είναι σαν το τέλος ενός ταξιδιού και, ελπίζουμε, η αρχή ενός άλλου. Κάνει τον κύκλο του. Έχει να κάνει με το να μπορείς να ζεις με αυτό που είσαι, και όχι μόνο με τα επιτεύγματά σου, τις νίκες ή τις ήττες σου, τους φίλους σου, το αυτοκίνητο που οδηγείς, τα χρήματα που έχεις ή οτιδήποτε άλλο. Μπορείς να ζήσεις με αυτό που πραγματικά είσαι ως άτομο, το πώς φέρθηκες στους άλλους ανθρώπους; Για μένα, είναι ένα από τα πιο cool, πιο συναισθηματικά τραγούδια που έχουμε κάνει ποτέ.

O Jami Morgan μίλησε για τα νέα τραγούδια των Code Orange στο Apple Music.