«Θα σου κάνω κακό»: To ανατριχιαστικό τηλεφώνημα του Kurt Cobain σε δημοσιογράφο

Τη στιγμή που οι Nirvana έφταναν στο απόγειο της δόξας τους, λίγο μετά την κυκλοφορία του Nevermind, βρισκόταν στα σκαριά η δημιουργία μίας βιογραφίας για την μπάντα από τις Victoria Clarke and Britt Collins. Ο τίτλος του βιβλίου θα ήταν Flower Sniffin’, Kitty Pettin’, Baby Kissin’ Corporate Rock Whores αλλά τελικά δεν κυκλοφόρησε ποτέ.  Αυτό που έμεινε ήταν μία ιστορία γεμάτη απειλές και μισάωρο καταγεγραμμένων απειλών του Kurt Cobain και της Courtney Love στον αυτόματο τηλεφωνητή της Victoria Clarke.

Τα πράγματα όμως είχαν ξεκινήσει με καλό τρόπο αφού η μπάντα είχε αποδεχθεί τις δύο δημοσιογράφους και μάλιστα είχε πάει την Victoria μαζί στην περιοδεία του 1992. Όλα άλλαξαν όμως μετά από μία συνέντευξη της Courtney Love στο Vannity Fair που οδήγησε στον φόβο ότι μπορεί να χάσουν την επιμέλεια της κόρης τους.  Η Victoria Clarke διηγείται τι ακριβώς συνέβη πριν από τριάντα χρόνια σε ένα κείμενο που είχε γράψει στο προσωπικό της blog.

Αυτή είναι η ιστορία των περιπέτειών μου με τον Kurt και την Courtney. Έμαθα κάτι πολύ σημαντικό από αυτή την ιστορία, το οποίο ήταν ότι όσο δικαιολογημένο και αν θεωρείς να κρατάς κακία σε κάποιον, είναι πραγματικά καλύτερο να το αφήσεις πίσω σου. Έμαθα επίσης ότι το να γράφω βιογραφίες για ανθρώπους χωρίς τη συγκατάθεσή τους είναι κάτι που μπορεί να προκαλέσει αναστάτωση σε αυτούς που αφορά. Ζητώ συγγνώμη ολόψυχα για οποιοδήποτε κακό προκάλεσα στον Kurt, την Courtney και τη Frances Bean.

Ο Kurt Cobain απειλεί ότι θα με σκοτώσει.

«Αν βγει κάτι σε αυτό το βιβλίο που πληγώνει τη γυναίκα μου, θα σου κάνω κακό. Δεν με νοιάζει αν πρόκειται για καταγεγραμμένη απειλή. Είμαι στα όρια μου… Ποτέ δεν ήμουν πιο σοβαρός στη ζωή μου».

Ο Kurt μιλάει αυτόματο τηλεφωνητή μου. Δεν σηκώνω το τηλέφωνο και με καλεί συνέχεια.

«Έλα, σήκωσε το τηλέφωνο», λέει. «Σήκωσε το τηλέφωνο….. Σε αυτό το σημείο που είμαι δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν έχεις καταγεγραμμένη την απειλή μου. Υποθέτω ότι θα μπορούσα να δώσω μερικές χιλιάδες δολάρια σε κάποιον και να σε βγάλω από τη μέση. Αλλά ίσως το δοκιμάσω πρώτα με τον νόμιμο τρόπο».

Αυτό είναι το περίφημο ηχητικό: 

Είμαστε στο 1992, είναι τέλη Οκτωβρίου και βρίσκομαι σε νοικιασμένο διαμέρισμά μου Σιάτλ, όπου έμενα ενώ έκανα την έρευνα μου για ένα βιβλίο για τους Nirvana. Είμαι μόνη στο διαμέρισμα και όλη τη νύχτα ο Kurt και η σύζυγός του  με καλούν. Επειδή δεν έχω σηκώσει το τηλέφωνό μου, άφηναν και οι δύο μηνύματα. Οι απειλές της Courtney ήταν το ίδιο τρομακτικές με αυτές του Kurt.

«Θα χρησιμοποιήσουμε κάθε δολάριο που έχουμε και κάθε κομμάτι της δύναμής μας για να σε τσακίσουμε», μου λέει. «Θα πληρώσεις και θα πληρώσεις και θα πληρώσεις από τον κώλο σου. Μέχρι να τελειώσουμε μαζί σας, θα εύχεστε να μην είχατε γεννηθεί ποτέ!».

Αφού ακούσω ολόκληρη την κασέτα, η οποία διαρκεί τριάντα λεπτά, τρέμω και αισθάνομαι άρρωστη.

Κάθε μέρος του εαυτού μου αισθάνεται ότι ο Kurt δεν αστειεύεται, τα εννοεί όλα. Μια υποψία που θα επιβεβαιωθεί λίγα χρόνια αργότερα όταν αυτοκτόνησε.

Δεν είμαι ακριβώς σίγουρη τι να κάνω, αλλά ξέρω ότι πρέπει να κάνω κάτι, οπότε τηλεφωνώ στην αστυνομία του Σιάτλ και τους εξηγώ ότι φοβάμαι. Στέλνουν κάποιον να πάρει κατάθεση, αλλά μου λένε επίσης ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, εκτός αν κάποιος μου επιτεθεί πραγματικά. Οι λεκτικές απειλές σε αυτόματο τηλεφωνητή δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για περιοριστική εντολή. Αποφασίζω λοιπόν να ετοιμάσω τις βαλίτσες μου και να φύγω από το Σιάτλ.

Δεν ήταν γραφτό να γίνει έτσι. Όταν μου ζητήθηκε να γράψω ένα βιβλίο για τους Nirvana ήταν το πιο συναρπαστικό πράγμα που μου είχε συμβεί ποτέ, στην καριέρα μου ως συγγραφέας, ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα.

Τον Σεπτέμβριο του 1991, είχα μόλις ξεκινήσει τη δημοσιογραφία και έγραφα για το «Lime Lizard», ένα ανεξάρτητο μουσικό περιοδικό με έδρα το Λονδίνο, όταν η Britt Collins, η αρχισυντάκτριά μου, έβαλε να παίζει το «Nevermind», το δεύτερο άλμπουμ των Nirvana που μόλις είχε κυκλοφορήσει.

Η Britt ήταν οπαδός των Nirvana για πολλά χρόνια και ένας από τους πρώτους ανθρώπους που τους έβαλε σε εξώφυλλο περιοδικού. «Θα γίνουν τεράστιοι», με είχε διαβεβαιώσει. Είχε δίκιο. Μέχρι τις 11 Ιανουαρίου του επόμενου έτους, το «Nevermind» έφτασε στο νούμερο ένα στα charts του Billboard 200. Έκτοτε έχει πουλήσει πάνω από 26 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως.

«Θα έπρεπε να γράψουμε ένα βιβλίο για αυτούς», είχε προτείνει η Britt. Αγαπώντας τη μουσική τους και αγαπώντας την ιδέα, συμφώνησα αμέσως.

Στην αρχή όλα έμοιαζαν να πηγαίνουν καλά. Ο πρώτος πράκτορας που προσεγγίσαμε ήταν ο AP Watt, ένας από τους παλαιότερους στο Ηνωμένο Βασίλειο, και μας υπέγραψαν αμέσως. Η Britt ήταν φιλική με τον δημοσιογράφο των Nirvana, Anton Brooks, ο οποίος μας έφερε σε επαφή με τον μάνατζέρ τους John Silva. Κάναμε μία συνάντηση με τον John και του άρεσε η ιδέα μας. Πολύ σύντομα έγινε ένας πόλεμος προσφορών για το βιβλίο. Υπογράψαμε συμβόλαια με την Hyperion στις ΗΠΑ και την Boxtree στη Βρετανία και πολύ σύντομα είχαμε πραγματικά χρήματα στα χέρια μας και ήμασταν έτοιμοι να κυκλοφορήσουμε.

Μου δόθηκαν κάρτες «Access All Areas» για την ευρωπαϊκή περιοδεία των Nirvana τον Ιούνιο του 1992. Αποφασίστηκε ότι θα πήγαινα εγώ στην περιοδεία, ενώ η Britt πήγε στο Σιάτλ για να ερευνήσει τη σκηνή του grunge στην πόλη. Ξεκίνησα με το συγκρότημα στο Δουβλίνο και ταξίδεψα μαζί τους στο Μπέλφαστ, το Παρίσι και τη Δανία.

Έχω περάσει μεγάλο μέρος της ζωής μου σε περιοδείες με συγκροτήματα. Ο σύντροφός μου Shane Mac Gowan είναι ο τραγουδιστής των The Pogues και λόγω της δουλειάς του, έχουμε περάσει πολύ χρόνο κάνοντας παρέα με συγκροτήματα, συμπεριλαμβανομένων των U2 και των Rolling Stones. Αλλά οι Nirvana ήταν διαφορετικοί, για διάφορους λόγους. Πρώτον, ήταν εξαιρετικά χαλαροί και φιλικοί, πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη μπάντα που είχα γνωρίσει. Οι περισσότεροι τραγουδιστές (ειδικά ο Shane) δεν θα επέτρεπαν στους δημοσιογράφους την ελεύθερη πρόσβαση στα καμαρίνια τους. Αλλά ο Kurt ήταν πάντα ευγενικός και γοητευτικός μαζί μου, με ρώτησε ακόμη και αν θα του αλλάξω πουκάμισα ένα βράδυ που έβγαινε από τη σκηνή, αλλά δυστυχώς δεν κράτησα το ιδρωμένο μπλουζάκι του! Ήταν επίσης η καλύτερη ζωντανή μπάντα που είχα δει ποτέ, πράγμα που σήμαινε ότι η περιοδεία μαζί τους ήταν μια από τις πιο ευχάριστες εμπειρίες της ζωής μου. Κάτι που έκανε αυτό που συνέβη στη συνέχεια ακόμη πιο φρικτό.

Ένα απόγευμα στο Rosskilde στη Δανία, περιπλανιόμουν στα παρασκήνια, όταν έπεσα πάνω στην Courtney Love. Δεν είχαμε μιλήσει πολύ, αλλά είχα συστηθεί νωρίτερα στην περιοδεία και ήταν φιλική. Είχε πρωταγωνιστήσει στο παρελθόν σε μια ταινία με τους Shane και τους Pogues με τίτλο «Straight to Hell» και είχε καλή σχέση με κάποιους από το συγκρότημα.

Επειδή είχαμε αποφασίσει να συμπεριλάβουμε την Cor στο βιβλίο μας, τη ρώτησα αν θα την πείραζε να κάνει μια συνέντευξη μαζί μου. Είπε ότι θα της άρεσε πολύ. Αλλά ο Kurt δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος με αυτή την ιδέα. Αργότερα την ίδια μέρα, με πλησίασε η Janet Billig, η Αμερικανίδα εκπρόσωπος του συγκροτήματος, η οποία μου είπε ότι το συγκρότημα θα προτιμούσε να έφευγα αμέσως από την περιοδεία. Ήμουν συντετριμμένη. Πραγματικά ξέσπασα σε κλάματα. Απλώς δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχα κάνει λάθος. Ο Kurt, μου εξήγησαν, δεν ήταν χαρούμενος που ζήτησα από την Courtney συνέντευξη. Αυτός ήταν ο λόγος. Δεν ήξερα τότε ότι η Courtney θα εμφανιζόταν στο τεύχος Σεπτεμβρίου του «Vanity Fair» και ότι το άρθρο θα ανέφερε ότι είχε κάνει χρήση ναρκωτικών ενώ ήταν έγκυος με τη Frances Bean, το παιδί του ζευγαριού. Και ότι αυτό θα οδηγούσε σε ένα ολόκληρο σωρό προβλήματα.

Η Britt και εγώ εξηγήσαμε στο μάνατζμεντ των Nirvana ότι δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να συνεχίσουμε με το βιβλίο μας, αλλά ότι ως θαυμαστές του συγκροτήματος θα προτιμούσαμε να διατηρήσουμε μια καλή σχέση μαζί τους. Σε αυτή τη φάση δεν υπήρχε καμία έχθρα μεταξύ μας. Μου εξήγησαν ότι, ενώ το καταλάβαιναν αυτό, δεν ένιωθαν άνετα να έχουν έναν δημοσιογράφο σε τόσο κοντινή απόσταση. Και έτσι ταξίδεψα στο Σιάτλ, για να ερευνήσω το ιστορικό τους.

Στο Σιάτλ, έμεινα με τον Τσαρλς Πίτερσον, ο οποίος ήταν πολύ παλιός φίλος του συγκροτήματος, και με πήρε και με σύστησε σε όλους τους ανθρώπους που ήταν σχετικοί με την ιστορία. Άρχισα να παίρνω συνεντεύξεις από ανθρώπους για το συγκρότημα.

Όλοι με τους οποίους μίλησα στο Σιάτλ είπαν σχεδόν τα ίδια πράγματα και επιβεβαίωσαν αυτό που είχα ήδη ανακαλύψει. Ότι οι Nirvana ήταν ένα πολύ φιλικά και γνήσια παιδιά. Εκτός από αυτό, ο κόσμος δεν είχε πολλά να πει. Αυτό που οι περισσότεροι ήθελαν να κάνουν ήταν να μιλήσουν για την Courtney. Και τα πράγματα που είπαν για αυτήν δεν ήταν θετικά. Οφείλω να ομολογήσω ότι, αν και δεν είμαι περήφανη γι’ αυτό, μου άρεσε περισσότερο αυτή η γκρίνια και το κουτσομπολιό γιατί δημιούργησε μια πιο ενδιαφέρουσα ιστορία.

Ενώ ήμουν στο Σιάτλ, η Μπριτ βρισκόταν στο Λος Άντζελες και ενώ ήταν εκεί, πήρε συνέντευξη από έναν άντρα που λεγόταν Τζέιμς Μόρλαντ, ο οποίος ήταν ο προηγούμενος σύζυγος της Courtney. Όπως πολλοί άνθρωποι, είχε κάποια αρνητικά πράγματα να πει για την Courtney, αλλά δεν ήταν σοβαροί ισχυρισμοί. Αφορούσαν κυρίως τη συμπεριφορά της στα κουτάβια του και το γούστο της στη μουσική. Σε αυτό το σημείο, κανένα από το υλικό που είχαμε συγκεντρώσει η Μπριτ και εγώ δεν θα μπορούσε με οποιονδήποτε τρόπο να απειλήσει τον Kurt ή την Courtney.

Μετά από μια νύχτα, όλα άλλαξαν. Το τεύχος Σεπτεμβρίου του «Vanity Fair» κυκλοφόρησε, με την Courtney στο εξώφυλλο και σε συνέντευξή της στη Lyn Hirschberg, αναφέρθηκε ότι είχε κάνει χρήση ναρκωτικών κατηγορίας Α, ενώ ήταν έγκυος. Στην πολιτεία της Καλιφόρνια είναι ποινικό αδίκημα η εν γνώσει της λήψης ναρκωτικών κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και εάν αποδειχθεί, μπορεί να οδηγήσει στην απομάκρυνση ενός παιδιού από τους γονείς. Υπήρξε μια άμεση αντίδραση κατά της Courtney στα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης και ενώ εκείνη αρνήθηκε την ιστορία, η Lyn Hirschberg επέμεινε και ισχυρίστηκε ότι είχε κασέτες για να το αποδείξει. H Britt πήρε συνέντευξη από τη Lyn Hirschberg, η οποία ισχυρίστηκε ότι είχε υποστεί λεκτική κακοποίηση και παρενόχληση από την Courtney, ως αποτέλεσμα της συνέντευξης.

Κάπως έτσι, η Courtney ανακάλυψε ότι η Britt είχε μιλήσει με τη Lyn Hirschberg και υπήρξε μια άμεση αντίδραση εναντίον μας και του βιβλίου μας. Έφτασα σε ένα σόου των Nirvana στο Σιάτλ αργότερα μέσα στον μήνα και μου είπαν ότι είχα αποκλειστεί από όλες τις συναυλίες τους. Ο Τσαρλς, ο φωτογράφος με τον οποίο έμενα, απέσυρε την άδειά του να χρησιμοποιήσουμε τις φωτογραφίες του, που ήταν αναπόσπαστο μέρος του βιβλίου. Οι φίλοι του συγκροτήματος που δεν είχαν διστάσει να μου πουν πόσο αντιπαθούσαν την Courtney, τώρα μου έλεγαν ότι δεν μπορούσαν πλέον να μου μιλήσουν. Στη συνέχεια, το βράδυ της 22ας Οκτωβρίου, ενώ ήμουν στο κρεβάτι με τη γρίπη, με πήρε τηλέφωνο η Courtney.  Άκουσα το τηλέφωνο να χτυπάει, αλλά το άλλαξα στο αθόρυβο. Το πρωί, η κασέτα του αυτόματο τηλεφωνητή ήταν γεμάτη και υπήρχαν τριάντα λεπτά με μηνύματα τόσο από τον Kurt όσο και από την Courtney. Είναι τα μηνύματα με τα οποία ξεκίνησα αυτήν την ιστορία.

Αφού έφυγα από το Σιάτλ, ήθελα να τηλεφωνήσω στον Kurt και να δω αν θα μπορούσε να διευθετηθεί η κατάσταση. Ήξερα ότι ήταν έξαλλος, αλλά παρόλα αυτά τον συμπαθούσα και τον σεβόμουν. Έχοντας συζητήσει το θέμα με τον ατζέντη μας, μας συμβούλευσαν να μην μιλήσουμε στον Kurt και την Courtney. Αντίθετα, πήραμε μια απόφαση που φούντωσε περαιτέρω την κατάσταση. Δώσαμε την κασέτα του αυτόματου τηλεφωνητή στο περιοδικό Entertainment Weekly και τύπωσαν το αντίγραφο ολόκληρο, σε δύο σελίδες. Την ιστορία πήραν οι LA Times, οι New York Times και οι περισσότερες βρετανικές και ιρλανδικές εφημερίδες. Αν αυτό το βιβλίο έβγαινε ποτέ, θα ήταν ήδη παγκοσμίως γνωστό.

Σε αυτό το σημείο δεν είχαμε ακόμη αρχίσει να γράφουμε το βιβλίο, και για να είμαι ειλικρινής, αν δεν ήμασταν υποχρεωμένοι στους εκδότες μας, θα μετακόμιζα πίσω στο Λονδίνο και θα είχα εγκαταλείψει το έργο. Ποτέ δεν ήταν πρόθεσή μου να γράψω ένα κουτσομπολίστικο και «κίτρινο» βιβλίο. Ένιωσα εντελώς έξω από τα νερά μου. Μετά τα πράγματα έγιναν χειρότερα.

Ένα βράδυ, για να φτιάξουμε τη διάθεση μας, η Britt και εγώ πήγαμε να δούμε ένα συγκρότημα σε ένα κλαμπ που λέγεται Raji’s στο Χόλιγουντ όπου ζούσαμε. Μιλήσαμε με δύο μέλη του συγκροτήματος Hole της Courtney και μετά, καθώς είχα πάρει θέση, είδα τον Kurt και την Courtney να μπαίνουν μέσα. Στην αρχή, δεν με είδαν και ήλπιζα ότι δεν θα μας έβλεπαν. Αλλά μετά ένιωσα ένα απότομο χτύπημα στο κεφάλι μου, υγρό χύθηκε στο πρόσωπό μου και βρέθηκα στο πάτωμα, με την Courtney να με αρπάζει από τα μαλλιά. Συνέχισε να με σέρνει κατά μήκος του πατώματος, ενώ ο Kurt στεκόταν και παρακολουθούσε. Όλη την ώρα μου έλεγε ότι θα με βγάλει έξω. Ούρλιαξα για βοήθεια και ένας πορτιέρης κατάφερε να με σώσει. Αφού ο Kurt και η Courtney έφυγαν, ήρθαν αρκετοί άνθρωποι και μου πρότειναν να καλέσω την αστυνομία για να πάρουν καταθέσεις από μάρτυρες.

Δεν τραυματίστηκα σοβαρά, ήμουν κυρίως σοκαρισμένη και μελανιασμένη, αλλά είδα έναν γιατρό στο Cedars Sinai και ανέφεραν το περιστατικό στην αστυνομία του Λος Άντζελες. Το πρωί, έλαβα μια κλήση από την αστυνομία που με ενημέρωσε ότι η Courtney είχε επίσης αναφέρει το περιστατικό, υποστηρίζοντας ότι της είχα επιτεθεί. Έπρεπε και οι δύο να πάμε στο δικαστήριο τον επόμενο Φεβρουάριο, για την προκαταρκτική ακρόαση.

Με εκπροσώπησε ο δικηγόρος του Axl Rose, Albert Dworkin, ο οποίος έπαιξε την κασέτα του αυτόματου τηλεφωνητή στον δικαστή. Η Courtney παραδέχτηκε ότι ήταν η φωνή της στην κασέτα, αλλά ισχυρίστηκε ότι δεν είχε σκοπό να μου κάνει κακό. Ο Kurt δεν εμφανίστηκε στο δικαστήριο. Η υπόθεση αναβλήθηκε και μετά από ένα μήνα αποσύρθηκε. Ο δικηγόρος μου είπε ότι ο δικαστής δεν το είχε σκεφτεί αρκετά σοβαρά για να ασκησει ποινική δίωξη. Δεν μπορούσα να αντέξω οικονομικά μια της συνέχιση της διαδικασίας, έτσι τα παράτησα.

Η Britt και εγώ επιστρέψαμε στο Λονδίνο, όπου ανακαλύψαμε ότι οι βρετανοί εκδότες μας είχαν αποφασίσει να μην προχωρήσουν στην έκδοση του βιβλίου, αφού είχαν απειληθεί με μηνύσεις από τους δικηγόρους των Nirvana. Οι εκδότες μας στις ΗΠΑ αποφάσισαν επίσης να μην προχωρήσουν με το βιβλίο. Είχε κυκλοφορήσει ένα φαξ από το μάνατζμεντ των Nirvana στα μέσα ενημέρωσης που προειδοποιούσε τους ανθρώπους να μην έχουν καμία σχέση με εμένα ή την Britt, καθώς ήμασταν «ομάδες που προσέφεραν δωροδοκίες και σεξουαλικές χάρες σε ερωτηθέντες σε αντάλλαγμα για πληροφορίες» Κάτι που σίγουρα δεν ήταν αλήθεια!

Καταφέραμε να βρούμε έναν Ιρλανδό εκδότη που δεν πτοήθηκε, αλλά βρέθηκε νεκρός, πριν προλάβει να εκδώσει το βιβλίο. Σε εκείνο το σημείο τα παρατήσαμε και στρέψαμε την προσοχή μας σε άλλα πρότζεκτ.

Στις 8 Απριλίου 1994 ο Kurt αυτοκτόνησε στο σπίτι του στο Σιάτλ. Η Μπριτ κι εγώ τρομοκρατηθήκαμε. Παρά τον τρόπο που συμπεριφερόταν απέναντί μας, πάντα τον λυπόμουν. Είχα νιώσει ότι ήταν μια γλυκιά, ευγενική και ευαίσθητη ψυχή, κάτω από τεράστιες πιέσεις και καταπονήσεις. Και όταν με απείλησε, πίστεψα ότι είχε πραγματικά τρομοκρατηθεί για τη γυναίκα και το παιδί του. Αργότερα, η Courtney συνελήφθη πολλές φορές με διαφορετικές κατηγορίες για επίθεση.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, είδα την Courtney Love μόνο μία φορά, σε μια επίδειξη Vintage Couture στο μουσείο Victoria And Albert. Δεν μου μίλησε, αλλά μου έριξε ένα βλέμμα που υπονοούσε ότι δεν με είχε συγχωρήσει. Τις προάλλες, παρατήρησα ότι ήταν στην πρώτη σειρά στην επίδειξη μόδας του Ali Hewson στη Νέα Υόρκη. Ένιωσα θυμό, αλλά δεν ήμουν σίγουρος γιατί. Και τότε, σήμερα το πρωί, για πρώτη φορά μετά από τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια, άκουσα την κασέτα. Και ένιωσα όλο τον φόβο, τον θυμό και την αγανάκτηση να επιστρέφουν. Σταμάτησα την κασέτα στη μέση, δεν άντεχα να την ακούσω. Αλλά η επανεξέταση του περιστατικού με έκανε να αναρωτηθώ. Γιατί δεν ένιωθα μόνο θυμό, ήταν και ενοχές. Τι θα μπορούσα να ένιωθα, τι θα μπορούσα να είχα κάνει, αν βρισκόμουν στην κατάσταση που βρίσκονταν ο Kurt και η Courtney;

Πρόσφατα, στον Shane και σε εμένα εστάλη ένα χειρόγραφο μιας νέας βιογραφίας των Pogues. Δεν ήταν καθόλου κολακευτικό και για τους δυο μας. Αφού το διάβασα, ήμουν αναστατωμένη και θυμωμένη για αρκετές μέρες. Και μόνο η σκέψη ότι κάποιος εξετάζει τη ζωή σας και γράφει για εσάς μπορεί να σε πληγώσει. Αναρωτήθηκα πώς πρέπει να ήταν για τον Kurt και την Courtney, γνωρίζοντας ότι η Britt και εγώ θα μπορούσαμε να γράφαμε κάτι που θα επηρέαζε το παιδί τους, όπως και εκείνους; Θα ήμουν αρκετά θυμωμένη στη θέση τους για να απειλήσω τους συγγραφείς; Πολύ πιθανό!

Για την υπόλοιπη μέρα, αφού άκουσα την κασέτα ένιωσα κατάθλιψη. Η καρδιά μου πονούσε. Και τότε, ξαφνικά, κατάλαβα γιατί. Για σχεδόν είκοσι χρόνια, νιώθω θυμωμένη, πληγωμένη, θυματοποιημένος, ως αποτέλεσμα αυτής της εμπειρίας. Πώς θα μπορούσε να είναι, αναρωτήθηκα, αν το άφηνα πίσω μου; Πώς θα ήταν αν συγχωρούσα πλήρως τον Kurt και την Courtney και δεχόμουν ότι έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν, δεδομένης της κατάστασης στην οποία βρίσκονταν; Ξαφνικά, ο πόνος στο στήθος μου άρχισε να εξαφανίζεται.

Άρχισα να νιώθω πιο ανάλαφρη. Άρχισα να νιώθω γαλήνη. Και άρχισα να νιώθω αγάπη τόσο για τον Kurt όσο και για την Courtney. Το να νιώθεις αγάπη ήταν υπέροχο. Η συγχώρεση είναι πολύ πιο ωραίο συναίσθημα από την αγανάκτηση. Λυπάμαι μόνο που πήρε τόσο πολύ χρόνο για να το συνειδητοποιήσω.