To μήνυμα των Rise Against είναι ένα: Μην ξεχνάς τι συμβαίνει στον κόσμο

To νέο άλμπουμ των Rise Against με τίτλο Ricochet κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες και αποτελεί ένα ορόσημο για την μπάντα αφού αποτελεί τη δέκατη δουλειά τους.

«Είναι η πρώτη φορά που νομίζω ότι πρόσεξα ποτέ τον αριθμό των δίσκων που έχουμε, και το 10 φάνηκε πολύ», λέει ο τραγουδιστής και κιθαρίστας Tim McIlrath. «Δεν έφτασαν πολλές από τις αγαπημένες μου μπάντες τα 10 άλμπουμ».

Για να σηματοδοτήσουν την περίσταση, οι Rise Against αποφάσισαν να αλλάξουν αρκετά τον τρόπο που δουλεύουν. Μετά από έξι άλμπουμ (από τα οκτώ τελευταία) με τους παραγωγούς Bill Stevenson και Jason Livermore, συνεργάστηκαν με τη βραβευμένη με Grammy παραγωγό Catherine Marks (St. Vincent, boygenius) για το Ricochet.

«Μετά από 25 χρόνια, έχουμε πια παγιώσει τον ήχο μας και τον τρόπο που δουλεύουμε», λέει ο McIlrath. «Όσο κι αν προσπαθούμε να ξεφύγουμε από αυτό, πάντα θα υπάρχει κάτι από εκείνο μέσα μας κι αυτό πιστεύω είναι που δίνει τον χαρακτηριστικό ήχο των Rise Against. Οπότε διαλέξαμε μια παραγωγό που βρίσκεται εντελώς έξω από το κουτί για εμάς, και σε μεγάλο βαθμό δεν είναι εξοικειωμένη με τον κόσμο των Rise Against. Έτσι δεν δεσμεύεται από καμία ιδέα για το πώς θα έπρεπε να ακουγόμαστε».

Οι Rise Against αναμένεται να βγουν ξανά σε περιοδεία με την Ευρώπη να αποτελεί σταθερό προορισμό τα καλοκαίρια, αλλά στη χώρα μας δυστυχώς δεν τους έχουμε δει ακόμα. Ελπίζουμε αυτός ο νέος κύκλος να τους φέρει και από την Ελλάδα.

Ακολουθεί ανάλυση κάθε τραγουδιού του άλμπουμ από τον Tim McIlrath.

Nod

«Όταν τα τραγούδια μας μπαίνουν στο πολιτικό κουτί, συνήθως είναι τραγούδια-κάλεσμα για δράση, αλλά αυτό εδώ είναι περισσότερο μια ερώτηση: “Είσαι μαζί μου; Είμαστε μαζί; Είμαι μόνος;”. Και νομίζω ότι οι συναυλίες μας μπορούν να μοιάζουν με τέτοιες συγκεντρώσεις, όπου για μια στιγμή νιώθεις πως δεν είσαι μόνος. Καταλαβαίνεις ότι υπάρχουν δίπλα σου άνθρωποι σαν εσένα. Το “Nod” μιλάει για τα νεύματα που δίνουμε ο ένας στον άλλο, αυτά τα σημάδια που ανταλλάσσουμε για να πούμε: “Σε βλέπω, με βλέπεις”. Στα τέλη των ’80s και ’90s, αν περπατούσες στο δρόμο με ένα skateboard, έκανες νεύμα σε κάθε άλλον που κρατούσε skateboard. Ή αν φορούσες μια μπλούζα Descendents. Πιστεύω ότι πάντα κάνουμε τέτοια σήματα μεταξύ μας».

I Want It All

«Φτιάξαμε ένα απλό riff που ακουγόταν δυνατό, και αποφασίσαμε να μην το σκεφτούμε παραπάνω. Οι Rise Against έχουν πολλές δυνάμεις, αλλά αν μιλούσα για τις αδυναμίες μας, είναι ότι μπορούμε να χαθούμε μέσα σε ένα τραγούδι και να το αναλύουμε τόσο που να το στραγγίζουμε από ζωή. Οπότε αποφασίσαμε απλά να το αφήσουμε έξω — μεγάλο riff, μεγάλοι στίχοι, ένα τραγούδι-δήλωση. Στιχουργικά, μιλάει για το να μην συμβιβάζεσαι. Ο punk rock κόσμος είναι γεμάτος με “punk rock guilt”, την ιδέα ότι πρέπει να ντρέπεσαι για οποιαδήποτε επιτυχία. Σε αυτόν τον κόσμο μεγαλώσαμε. Οπότε το αναποδογυρίσαμε: είτε στη μουσική, είτε στην πολιτική, είτε στην καριέρα σου, μην φοβάσαι να τα θέλεις όλα».

Ricochet

«Υπάρχει μια γραμμή στο τραγούδι που λέει: “Don’t turn away as the bullets ricochet.” Σκεφτόμουν τον κόσμο που γυρίζει ενώ τόσα φρικτά πράγματα συμβαίνουν, κι εμείς περνάμε ένα βράδυ Παρασκευής σε μια συναυλία Rise Against ή σε ένα κλαμπ, ενώ άνθρωποι πεινάνε στο Σουδάν. Η πραγματικότητα είναι ότι δεν μπορούμε να είμαστε συναισθηματικά εμπλεκόμενοι στο 100% του χρόνου μας, αλλά μερικές φορές νομίζω ότι στρέφουμε το βλέμμα αλλού υπερβολικά. Το μήνυμα είναι: Μην ξεχνάς τι συμβαίνει στον κόσμο. Μην ξεχνάς ότι η ζωή που ζεις συχνά χτίζεται πάνω στις πλάτες ανθρώπων που δεν τη ζουν».

Damage Is Done

«Αυτό ήταν διασκεδαστικό όταν το φτιάχναμε, γιατί βασίζεται σε ένα riff των Rise Against που είναι περίπου 15 ετών ή και παλιότερο. Το παίζαμε για χρόνια αλλά πάντα φτάναμε σε αδιέξοδο. Συνήθως, αν φτάνεις σε αρκετά αδιέξοδα, αυτό είναι σημάδι να προχωρήσεις παρακάτω. Αρκετά τραγούδια τα έχω εγκαταλείψει και δεν τα ξανασκέφτηκα ποτέ. Αλλά αυτό μας τριβέλιζε πάντα, το αποκαλούσαμε “το τραγούδι που μας ξέφυγε”. Αυτή τη φορά το κάναμε επιτέλους τραγούδι. Για εμάς είναι σαν επιστροφή στο παρελθόν, παρόλο που κανείς δεν το έχει ξανακούσει».

Us Against the World

«Μιλάει για το πόσο εύκολο είναι να νιώθεις ότι σε κατακλύζει ο κόσμος γύρω σου. Και είναι μια υπενθύμιση ότι όποιος άλλαξε ποτέ κάτι σημαντικό στην κοινωνία ένιωσε αρχικά μόνος. Είναι φυσιολογικό να αισθάνεσαι πως είναι εσύ εναντίον του κόσμου. Έτσι ξεκινούν πολλά καλά πράγματα. Το τραγούδι λέει: “Δεν βλέπεις ότι πάντα ήμασταν εμείς εναντίον του κόσμου;” Ίσως να είναι πάντα έτσι, αλλά δεν πειράζει».

Black Crown

«Το έγραψα μαζί με τον Andy Hull από τους Manchester Orchestra. Πέταξα ως την Ατλάντα, και το γράψαμε ένα απόγευμα μόνοι μας με ακουστικές κιθάρες. Ήταν διασκεδαστικό, γιατί δεν το είχα ξανακάνει με κάποιον εκτός μπάντας, οπότε μάλλον είναι λίγο απρόσμενο για τον κόσμο των Rise Against. Στιχουργικά, ο Andy είχε διαβάσει ένα άρθρο για έναν “doomsday prepper”. Αντί να προσπαθούν να διορθώσουν τον κόσμο, αυτοί προσπαθούν μόνο να επιβιώσουν. Αλλά αν επιβιώσεις μετά από πυρηνική αποκάλυψη, ο κόσμος δεν θα είναι πια μέρος όπου θα θες να ζήσεις».

Sink Like a Stone

«Όταν ήμουν στο λύκειο, δούλευα σαν ναυαγοσώστης. Κάθε χρόνο έκανα εκπαίδευση σε CPR και πρώτες βοήθειες, και μας έλεγαν: αν κάποιος πνίγεται, πρέπει πρώτα να φροντίσεις τον εαυτό σου. Δεν μπορείς να δημιουργήσεις δεύτερο θύμα. Αν πας να σώσεις κάποιον που είναι διπλάσιος από εσένα, μπορεί να σε τραβήξει κάτω. Και τότε θα πνίγονται δύο. Πρέπει να κοιτάξεις τον εαυτό σου πρώτα. Αν δεν μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου, δεν μπορείς να βοηθήσεις κανέναν άλλον».

Forty Days

«Αυτό είναι για την επιμονή, την υπομονή, την αφοσίωση και τη δέσμευση σε κάτι ή σε κάποιον. “Θα περιμένω εδώ, ό,τι κι αν γίνει”. Ό,τι κι αν συμβεί, όσο κι αν ανεβαίνουν τα νερά, δεν θα κουνηθώ. Είναι μια δέσμευση σε μια ιδέα ή σε ένα πρόσωπο. Ο αριθμός προέρχεται από το γνωστό “40 days and 40 nights”, όπως ο Μωυσής στην έρημο. Πήγα σε καθολικό σχολείο από το νηπιαγωγείο ως την 8η τάξη, οπότε ό,τι κι αν κάνω, έχω μέσα μου πολύ από τη Βίβλο».

State of Emergency

«Νιώθω ότι τα ΜΜΕ σήμερα κινούνται τόσο πολύ από το κέρδος, που ο μόνος τρόπος να μας κρατήσουν σε εγρήγορση είναι να μας πείσουν ότι βρισκόμαστε πάντα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Πάντα breaking news, πάντα κάτι επείγον που πρέπει να μας πανικοβάλει τώρα. Και ναι, υπάρχουν πράγματα για τα οποία θα έπρεπε να πανικοβληθούμε, αλλά συχνά η “μεγαλύτερη είδηση της ημέρας” είναι κάτι που αύριο δεν θα θυμάται κανείς. Αυτό δημιουργεί τεράστιο άγχος, και σε αυτόν τον κόσμο μεγαλώνουν τα παιδιά μας».

Gold Long Gone

«Συνδέεται με κάποιες από τις ιδέες του προηγούμενου δίσκου μας, Nowhere Generation. Υπάρχει ένας στίχο που λέει: “Tell me what the hell is going on/We’re digging in the mines for gold long gone.” Το φαντάζομαι σαν ανθρώπους που μπήκαν αργά στον «πυρετό του χρυσού», και σκάβουν ενώ ξέρει κάποιος ότι δεν υπάρχει τίποτα πια. Κι όμως αυτοί έχουν αναποδογυρίσει τη ζωή τους ελπίζοντας να βρουν χρυσό. Είναι ένα σχόλιο για το Αμερικάνικος Όνειρο και το αν υπάρχει ακόμα. Η ιδέα ότι αν δουλέψεις σκληρά θα ανταμειφθείς είναι όλο και λιγότερο αληθινή. Ρωτάει αν υπάρχει κάτι που αξίζει ακόμα να δουλέψεις γι’ αυτό».

Soldier

«Το “Soldier” είναι για την τυφλή πίστη σε μια ιδέα ή έννοια και πόσο επικίνδυνο μπορεί να είναι αυτό, και για το πώς είναι να απομακρύνεσαι από κάτι που υπήρξε σχεδόν άρθρο πίστης. Είναι σαν κάποιος να σκίζει τη στολή του, να βγάζει τα σήματα και να λέει: “Δεν θα πολεμήσω άλλο”. Είναι για την κριτική σκέψη και το να βεβαιώνεσαι ότι πολεμάς για τους σωστούς λόγους. Να αναλύεις πάντα τις αιτίες για τις οποίες αγωνίζεσαι. Έχεις δικαίωμα να εξελίσσεσαι ως άνθρωπος και να μην ταυτίζεσαι πλέον με αυτές τις αιτίες. Είναι σαν αντι-‘follow-the-leader’ τραγούδι».

Prizefighter

«Αυτό μιλάει για τον κόσμο όπου βρίσκεσαι αν αποφασίσεις να φτιάξεις μπάντα, να γράψεις τραγούδι και να αποκτήσεις κοινό. Μπορεί να είναι κάθε μορφή τέχνης, συγγραφή, υποκριτική, οτιδήποτε που βασίζεται σε κοινό. Δεν το σκέφτηκα ποτέ όταν έπιασα κιθάρα με φίλους στο υπόγειο. Δεν είχαμε αυταπάτες μεγαλείου ότι θα είμαστε εδώ 10 δίσκους μετά. Αλλά έρχονται όλες αυτές οι δυναμικές σχέσεις με το κοινό, για τις οποίες κανείς δεν σε προετοιμάζει. Έχουμε ένα καταπληκτικό κοινό. Δεν γνώρισα ποτέ φαν των Rise Against που να μην τον συμπάθησα. Αλλά παραμένουμε δικοί μας άνθρωποι, δική μας μπάντα. Εμείς αποφασίζουμε τι θα κάνουμε, πώς θα ακουγόμαστε, με ποιους θα παίξουμε και πού. Δεν δεσμευόμαστε από κανέναν. Ένας prizefighter παλεύει για τον εαυτό του».