H λάβα των Parkway Drive έλιωσε το Floyd

ΟΔΟΣΤΡΩΤΗΡΑΣ. Αυτή είναι η λέξη που μπορεί ίσως να χαρακτηρίσει την φετινή επίσκεψη των Parkway Drive στη χώρα μας. Οδοστρωτήρας που πέρασε από πάνω μας  μία, δύο, τρεις φορές μέχρι που γίναμε ένα με το έδαφος.

Όσοι είχαμε την τύχη να τους απολαύσουμε και πέρσι σαν headliners στο Release Festival (αλλά και παλαιότερα), πάνω-κάτω ξέραμε τι να περιμένουμε. Οι Αυστραλοί όμως ξεπέρασαν τον πήχη που είχαν οι ίδιοι είχαν ανεβάσει πολύ ψηλά και το έκαναν με χαρακτηριστική ευκολία.

Οι πρώτες νότες του Glitch και οι αντιδράσεις του κοινού έδειξαν το πως θα κυλήσει η βραδιά. Οι Parkway Drive με περίσσιο επαγγελματισμό αλλά ταυτόχρονα εκπληκτική επικοινωνία με τον κόσμο, μας παρέσυραν σε έναν ανελέητο metal party, παρουσιάζοντας ένα best of σετ που δεν νομίζω ότι άφησε κάποιον με παράπονο.

Το συγκρότημα απέδειξε πως το μόνο που χρειάζεται καμιά φορά είναι μόνο μία σκηνή, η μουσική και το κοινό. Τα λαμπάκια, τα μπλιμπλίκια και τα εντυπωσιακά σκηνικά δεν είναι απαραίτητο συστατικό για να περάσεις καλά.

O Winston McCall είναι εξαιρετικά χαρισματικός frontman  και δημιούργησε μία σπάνια αμφίδρομη σχέση με το κοινό.  Μας έκανε ότι ήθελε, τον κάναμε ότι θέλαμε. Έδινε αστείρευτή ενέργεια, την έπαιρνε πίσω στο πολλαπλάσιο. Όλη η μπάντα γενικώς έδειξε να το χαίρεται καθώς δεν νομίζω ότι συναντά συχνά τόσο ένθερμες και αποθεωτικές αντιδράσεις (που τις αξίζουν 100% φυσικά).

Θα μπορούσα να αναφέρω μερικά highlights της βραδιάς, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξεχωρίσει  κανείς οτιδήποτε από τα πεπραγμένα της μπάντας στη σκηνή. Αυτό που θα σταθώ είναι το κοινό και η ενέργεια του , απόδειξη ότι υπάρχουν συγκροτήματα  -που θεωρούμε λιγότερο εμπορικά στη χώρα μας – που είναι ικανά να γεμίσουν venues και festival δημιουργώντας εμπειρίες που θες να τις ζήσεις ξανά και ξανά.

Εντύπωση μου έκανε πως -αναλογικά- υπήρχαν στον αέρα πολύ λίγα κινητά για να καταγράψουν  τις στιγμές του live. Αυτό φυσικά πιστώνεται και στους ίδιους τους Αυστραλούς που προσέφεραν ένα show που μάλλον ο κόσμος προτίμησε να το ζήσει παρά να το αποθανατίσει.

Να σημειώσουμε επίσης πως το Floyd σαν χώρος είναι ιδανικός. Παρότι ασφυκτικά γεμάτος, έβλεπες από παντού, άκουγες το ίδιο καλά όπου και να βρισκόσουν, ενώ το να πας τουαλέτα ή για μπύρα δεν ήταν μία επίπονη διαδικασία.

Συμπερασματικά, η μπάντα «μας πήρε αιχμαλώτους» και μάλιστα με τη θέλησή μας, αποδεικνύοντας πως οι Parkway Drive δεν έχουν ανάγκη εμάς, αλλά εμείς έχουμε ανάγκη τους Parkway Drive.

Χρήστος Κασσός