Σχεδόν 30 χρόνια μετά το Load των Metallica διχάζει πολύ λιγότερο

Πάμε πίσω στο 1996. Σε μία εποχή χωρίς το internet να καταγράφει κάθε κίνηση των συγκροτημάτων, χωρίς βίντεο μέσα από το στούντιο που δείχνουν την πορεία ηχογράφησης ενός άλμπουμ, χωρίς teaser από όλα τα κομμάτια, χωρίς single που βγαίνουν τέσσερις και πέντε μήνες πριν και μέχρι να φτάσουμε στην επίσημη κυκλοφορία μπορεί να έχεις ακούσει τον μισό δίσκο.

Και πάμε στο μεγαλύτερο συγκρότημα της εποχής, αφού οι Guns N Roses είχαν ήδη σμπαραλιαστεί, ενώ ο Cobain είχε αποχαιρετήσει τον μάταιο τούτο κόσμο δύο χρόνια πριν. Ο κόσμος περίμενε με αγωνία το επόμενο βήμα των Metallica, που με το Black Album είχαν περάσει τέσσερις εβδομάδες στην κορυφή του Billboard, είχαν ήδη πουλήσει εκατομμύρια δίσκους και περιόδευαν επί μία τριετία για αυτό.

Οι πληροφορίες ελάχιστες. Ο Bob Rock παρέμενε στην παραγωγή, αλλά εκτός κι αν βρισκόσουν στον χώρο των media του εξωτερικού η πρώτη επαφή με το νέο χτύπημα των Metallica ήρθε στις 21 Μαΐου του 1996 όταν έκανε πρεμιέρα το βίντεο για το Until it Sleeps.

Ο κόσμος και το κοινό του heavy metal συγκλονίστηκε. Οι Metallica είχαν κόψει τα μαλλιά τους. Οι Metallica φορούσαν make-up. Οι Metallica έπαιζαν hard rock. Αδιανόητα πράγματα για την εποχή και η κουβέντα που ξεκίνησε εκείνη την ημέρα στην ουσία δεν τελείωσε ποτέ.

Η ελπίδα κάποιων ότι αυτό το τραγούδι θα ήταν απλά ένα στραβοπάτημα και το υπόλοιπο άλμπουμ θα θύμισε έστω την προηγούμενη δουλειά εξανεμίστηκε στις 4 Ιουνίου όταν το Load κυκλοφόρησε και επίσημα. Ο παραδοσιακός metal τύπος της εποχής το έθαψε. Όταν κυκλοφόρησε το single τoυ Hero of the Day  λίγο αργότερα με τις διασκευές στους Motorhead, κάποιος είχε γράψει ότι οι Metallica δεν έχουν πλέον τα «μπαλάκια» να παίξουν τραγούδια του Lemmy. Επειδή δηλαδή η μουσική τους ήταν λιγότερο σκληρή δεν είχαν τα «μπαλάκια» πίστευε ο συντάκτης. Ωραίες εποχές ναι.

Το άλμπουμ συζητήθηκε όσο λίγα στην ιστορία του heavy metal και βρήκε τη μπάντα να φτάνει στα όρια των πειραματισμών αλλά και της διάρκειας ενός cd που ήταν τότε το κυρίαρχο format. Με 78 λεπτά και 59 δευτερόλεπτα αναγκάστηκαν να κόψουν ένα ολόκληρο λεπτό από το Outlaw Torn που κλείνει τον δίσκο.

Και μπορεί ο Hetfield να δήλωσε πριν από κάποια χρόνια ότι η κατεύθυνση του άλμπουμ ήταν ευθύνη του Ulrich και του Hammet, αλλά μην ξεγελιέστε. Εννοεί το ίματζ που υιοθέτησαν και όχι το μουσικό περιεχόμενο. Είναι το πρώτο άλμπουμ που ο frontman της μπάντας χρησιμοποιεί τις τεχνικές από τα μαθήματα φωνητικής που είχε κάνει μετά το black album ενώ η αγάπη του για το hard rock αμερικάνικο ήχο είναι κάτι παραπάνω από εμφανής,  ενώ οι στίχοι επίσης γίνονται πολύ πιο προσωπικοί και φανερώνουν ένα πιο ευάλωτο πρόσωπο.

Όλα αυτά δεν είχαν καμία σημασία για τους φανατικούς μεταλάδες. Οι Metallica είχαν ξεπουληθεί και δεν είχαν καμία δουλειά με το metal πλέον. Το μεγαλύτερο heavy metal συγκρότημα στον κόσμο θα έπρεπε να ντρέπεται. Φυσικά και οι Metallica δεν ντρέπονταν και έκαναν αυτό που γούσταραν να κάνουν και τόσα μετά μπορούμε να δούμε το άλμπουμ με πολύ μεγαλύτερη ψυχραιμία.

Το άλμπουμ περιέχει μερικές συγκλονιστικές στιγμές όπως τα Bleeding Me και Outlaw Torn και γενικά όσο περισσότερο πειραματίζονται τόσο περισσότερο πετυχαίνουν τον στόχο. Εκεί που δεν πετυχαίνουν είναι στο να αυτο-περιοριστούν, ένα πρόβλημα που τους ακολουθεί μέχρι και σήμερα. Στα 79 λεπτά το άλμπουμ είναι περίπου 20 λεπτά μεγαλύτερο από όσο θα έπρεπε, κάποια τραγούδια θα λειτουργούσαν περισσότερο αν ήταν μικρότερα σε διάρκεια, ενώ οι καλύτερες στιγμές του Load με λίγο από Re-Load που γράφτηκε την ίδια εποχή θα έφτιαχναν ένα συγκλονιστικό άλμπουμ ισάξιο των πρώτων πέντε κυκλοφοριών τους.

Η κατάσταση πλέον έχει αλλάξει εντελώς και οι φανατικοί οπαδοί των Metallica υπερασπίζονται το Load από τις ορδές των… άπιστων που το κακολογούν. Αλλά πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις καλό είναι να μένουμε ψύχραιμοι.

To Load είναι το βήμα μιας μπάντας που δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν, μουσικά δεν είναι το καλύτερο τους, αλλά έχει μεγάλο ενδιαφέρον και φυσικά τουλάχιστον όσον αφορά εμάς εδώ στο Roxx, θα δείχνουμε πάντα την προτίμηση μας σε ανθρώπους που πειραματίζονται στην τέχνη τους.